Уладзімір Караткевіч - ....Трэба церабіць сваю сцежку Дзённік 1965-66 гадоў

Зіма сіроцкая, цячэ са стрэх, ходзяць мокрыя куры, і вецер нібы кожны раз на іх старую загадку адгадвае (“ходзіць пані ў жоўтым жупане, як вецер павее, то й с…. відаць”). Не памятаю, як там, а тут, у Рагачове, нават гракі паленаваліся ляцець на поўдзень і часткова засталіся тут. Ні д’ябла мы не ведаем, які такі, на месяцы разлічаны, барометр дае ім упэўненасць, што зіма будзе мяккая.

І пайшлі мы з Адамам у Расолы, да яго і Альбіна [32]. Мясціны не нашай, прыдняпроўскай, але дзівоснай прыгажосці. Гарбы ў дрэвах – сіне-фіялетавыя, снягі, шэрае адліжнае неба, хуткія вузкія рэчкі, зарасці.

Паўстанцкі крыж ля дарогі. Неадгабляваны, а так, нібы цэлым дрэвам. Нібы ўзяў рукамі папярочыну і выгнуў яе на ўласных магутных грудзях. Падаў, валілі некалькі разоў. “Шкодзіў” рознай навалачы, што некалькі разоў тут ішла. Зноў ставілі людзі. Так і ўяўляеш, што яшчэ праз сто год, калі не знішчаць, папярочына будзе ледзь не над самай зямлёй. Трэ было б добра надтачыць бервяном, змацаваць добрымі шыпамі (бо ад жалезных скобаў дубу шкода) ды паставіць на ранейшую вышыню… Былі ў Аняліне, дзе быў Кастусь. Дома няма, адна пабудова надворная і замок.

Хутар Адамаў – дзіва. І чаго мучаюць людзей, чаго іх торгаюць?! Няма ж у тым сяле або на той станцыі той выгоды ні быдлу, ні людзям. Зручней, можа, пад рукой трымаць? Зноў лухта. Далі б ужо таму селяніну спокуй свенты, заслужыў бо. І нібы самі не разумеюць, што без чалавека, закаханага ў зямлю, без таго, хто моцна стаіць на ёй і не кіне – няма ні зямлі, ні моцы.

Вось тут і хадзіў хлапец. Кучма была, нібы ў паупуса (як казаў наш выкладчык дыямату ў Кіеве ёлупень Марозаў), трохі, відаць, быў смешны, а харошы, які і застаўся. Залятаў да цяперашняй жонкі, сварыліся патроху, ды й мірыліся. Добра было. І хадзіць тут было хораша. Асабліва, відаць, калі бэз цвіце, а то ўлетку. Але і ўвосень нічога, на агні хутароў.

Склаўся тут побыт моцны, непадобны на наш, дняпроўскі, дыхтоўны, своеасаблівы. І, вядома ж, “Паўлінка” магла адбывацца паўсюль на Беларусі, – і ў гэтым яе сіла, – але тут усё ж хутчэй, чым у нас. Чорта з два ў нас паверылі б у “спружынны касцёл”.

І было мне там, як адкрыццё занова шмат якіх старонак “Каласоў”. Цяпер у нас ужо такога хутара і такіх абсад не знойдзеш, нівеліравалі. І людзей такіх сустрэнеш радзей. Што датычыцца сялян і шляхты – гэта ўва мне памяць гаварыла. У дзяцінстве я многа “паўлінчыных хат” бачыў. Як хутка ўсё выводзіцца, бог мой! Але тут гэта долей трымацца будзе. У нас на Дняпры норавы шырэйшыя, як сама натура: стромы, далячынь, разлівы на 12 вёрст. А тут утульныя лагчыны, дабрыня, узвышшамі прыкрыты далягляд, сціплая ў прыгажосці сваёй зямля. І дзякуй богу, што тут застаецца. Можа, і ўвогуле застанецца. Павінна застацца.

Здаецца, кансерватарам раблюся. Ну і няхай. Абы не ў галоўным.

У Расолах настыла хата за два дні. Харошая хата. Жыць бы і жыць. Альбін паліць печку – самому б так паліць. За вокнамі зямля, як мора, што бегла вялікімі хвалямі, ды й застыла. Ну і добра, век бы гэта бачыць… Трохі прыгрэліся, выпілі. Тут жа каты вуркочуць. Адзін – як нячыстая сіла, чарнейшы за свой уласны цень, нібы ў тушы купаны, гладкі кацяра з зялёнымі вачыма, шаўкавісты, з круглым пузам. Добра яго было качаць. Калі я здрамнуў – сеў ля мяне і глядзеў, кажуць… Пасля Марыя прыйшла.

Не хацелася ісці ў Гудагай, не хацелася і ехаць чацвёртага вечарам у Мінск. Зноў гэты горад, чужы мне і большасці сяброў, горад, у якім многа яшчэ трэба пабудаваць, каб стаў ён, сапраўды, сэрцам. Дый ці пабудуеш яшчэ? Пакуль тое, пальму трымае Вільня. Хаця б гісторыяй, хаця б адной вежай на гары, хаця б адным ценем у Святаянскіх мурох. 5-га быў на студыі – зноў цяганіна. Вечарам Адам прыйшоў, але так мы, здаецца, і не працавалі, пацягнуліся некуды. Шостага – дамаўляўся з Кіслікам [33] і Тарасам [34] аб аповесці ў “Нёмне”, Вылчаў [35] быў у мяне.

Сёмага Валька [36] прыцёгся, падпіты. Яшчэ дадаў, пачаў глупствы вяргаць, пасварыліся. А вечарам ён яшчэ і Адаму нешта такое цяпнуў. Ну, нікуды хлапец. Ад суму, ад дому-турмы, ад вечнай нездаволенасці лёсам і жыццём выдумаў сабе ў мінулым замак і замахваецца на ўсіх, хто ведае, што ніякі гэта не замак, а… Словам, ладна.

У адзін з тых дзён хавалі бедалагу Ігара Хадановіча [37]. Таленавіты хлопчык, бедны хлопчык. Няшчасны лёс: “У счастливого недруги мрут. У несчастного – друг умирает” [38].

Гэтая свалота, якая забіла яго, і словы яе: “Раечка, подожди, я тут одного пшека научу говорить по-русски” стаяць у вушах. І вось свалоце, забойцу дадуць максімум восем год, а чалавеку, які абяцаў расцвісці ў неабыякога празаіка, – магіла.

Я люблю людзей, але менавіта таму гэткіх, як тое быдла, што гаспадарыць у нашым горадзе, ды яшчэ ногі на стол кладзе, – я прылюдна вешаў бы. Збіць, а пасля вярнуцца з бандай яшчэ раз, наваліцца на сплываючага крывёй і дабіць. Якая ж тут “непреднамеренность убийства?” Фашызм гэта, вось што!

А адна асоба, калісьці славутая, “зволіла” мне даводзіць пазней, што патрэбен гуманізм, апраўдвала іх. <���…>

Узяць бы яго ды тыцнуць носам у пакой, калі там матка забітага казала камусьці (ён няўдала суцяшаў і сказаў, што хаваюць родных, хаваюць бацькоў): “А, сыночак. Калі сын матку хавае – гэта ўжо закон, так і трэба…”

Ваенная ўдава. Вырасціла сірату ад немаўляці да чалавека, добрага хлопца, мужа, пісьменніка. І ўсё дзеля таго, каб тупое быдла, якое ўлезла да суседа, жарэ ў ягонай хаце, ды яму ж на стол і с…, – узяло ды забіла.

Стаяў ля труны. Партрэт на сценцы малады, вясёлы. Праводзіў на могілкі. Народу было шмат. Разумелі. Ішлі без шапак, як належыць: ад брамы і зноў да брамы. Глотка аж разрывалася, здавалася, задыхнуся. Марозу не адчуваў. Слёз не было. І гэтыя жалю вартыя зімнія прымулы ў вазончыках, замерзлыя па дарозе ўжо.

Пакінулі чалавека ў зямлі і рушылі. У мерзлай зямлі. Нават шэрага таго неба не ўбачыць. Адзін.

Ішлі з Зянонам [39]. Шапкі надзелі за брамай – ды і ўсё. І ханжанства наша ў газетах нават “па-зверску забіты” выкрасліла. “Не варта”. “Нашто?”

Адно ведаю: дня таго, чорнага гэтага твару на марозе, забінтаванага ўсяго, літасці гэтай менавіта да таго, да каго не трэба, слёз матчыных – гэтага я не забуду. Гэтага я ім, свалоце, патэнцыяльным фашыстам, гэтага я ім не забуду.

* * *

Дні пацяклі. Напісаў для “Европы” эсэ аб літаратуры нашай. Трэба, каб ведалі. Каб ведала як найбольш людзей. Адась для таго ж часопіса зрабіў цудоўную хроніку. Усё галоўнае.

І часу не было, але такое важней, чым уся мая ўласная пэцканіна. Людзі павінны ведаць і паважаць. Працавалі з Адамам над “Каліноўшчынай у Мінску”. Урэшце, зрабілі. Галоўная тут праца – ягоная. Як добра, што ёсць – знаўца. І гэта патрэбна. Каб ведалі. Усё дзеля гэтага. Каб ведалі.

У нядзелю, 9-га, прыйшоў да мяне Зянон. Хадзілі па вуліцах, шмат гаварылі. Харошы, трывалы, нервовы па-добраму і чысты чалавечына.