Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Містэр Борджын дзелавіта прымайстраваў на нос пенснэ і праглядзеў спіс.

- Няўжо, сэр, у Міністэрстве адважацца турбаваць вас?

Містэр Малфой скрывіў вусны ў іранічнай усмешцы.

- Пакуль мне не наносілі візіту - да прозвішча "Малфой" усё яшчэ ставяцца з вызначаным піетэтам - аднак, дзейнасць Міністэрствы становіцца ўсё больш і больш назойлівай. Ходзяць упартыя чуткі з нагоды новага закона па абароне маглаў - без сумнення, за ім пэўна гэты пабіты моллю прыдурак, маглафіл Артур Уізлі.

Гары кінула ў жар ад абурэння.

- … і, як вы бачыце, некаторыя з гэтых ядаў могуць неабгрунтавана навесці на думку…

- Вядома, вядома, сэр, я ўсё разумею, - засведчыў містэр Борджын, - дайце падумаць…

- Я жадаю вось гэта! - умяшаўся ў гутарку Драко, тыкаючы пальцам у зморшчанае руку на падушцы.

- Ах, Светазарыстая Рука! - выклікнуў містэр Борджын і, пакінуўшы скрутак, паспяшаўся да Драко. - Калі ўручыць ёй свячу, то яна будзе свяціць толькі толькі свайму гаспадару! Лепшы памочнік для злодзеяў і рабаўнікоў! У вашага сына цудоўны густ, сэр.

- Спадзяюся, мой сын стане болей вялікім, чым злодзеем або рабаўніком, - суха зазначыў містэр Малфой, на што Борджын паспяшаўся засведчыць яго: - Я не меў у выгляду нічога дрэннага, нічога дрэннага, сэр…

- Хоць, калі ён не выправіць свае адзнакі, - працягваў містэр Малфой зусім ужо ледзяным тонам, - то, цалкам верагодна, гэтая дзейнасць апынецца адзінай, да якой ён будзе прыдатны…

- Я не вінаваты, - адрэзаў Драко, - у ўсіх настаўнікаў свае любімчыкі, гэтая дурніца Герміёна Грэнджэр, напрыклад…

- На тваім месцы я бы згарэў ад сораму, калі бы падобная дзяўчына, да таго ж не з чароўнай сям'і, абыходзіла бы мяне па ўсіх прадметах, - раздражнёна сказаў містэр Малфой.

- Так табе! - шапнуў Гары ледзьве чуваць, з задавальненнем адзначыўшы на твары Драко крыўду і замяшанне.

- Усюды адно і тое ж, - прымірэнча сказаў містэр Борджын сваім алейным голасам, - на чысціню чароўнай крыві звяртаюць усё менш і менш увагі…

- Толькі не я! - амаль не хаваючы гневу, сказаў містэр Малфой, раздзімаючы доўгія ноздры.

- Зразумела, сэр, і не я таксама, - з глыбокім паклонам пацвердзіў містэр Борджын.

- У такім разе, можа быць, мы маглі бы вярнуцца да абмеркавання майго спісу, - працадзіў містэр Малфой. - Я трохі спяшаюся, Борджын, у мяне сёння важная дзелавая сустрэча.

І яны прыняліся гандлявацца. Гары з турботай назіраў, як Драко, вывучаючы вітрыны, падыходзіць усё бліжэй і бліжэй да яго хованцы. Драко памарудзіў перад згорнутай у кольцы вяроўкай вешальніка, потым з задаволенай усмешкай прачытаў надпіс пад выдатным калье з опалаў: "Асцярожна - рукамі не чапаць. Праклята - на сённяшні дзень загубіла жыцці дзевятнаццаці ўладальнікаў-маглаў".

Драко звярнуўся і апынуўся прама перад прыадчыненай шафай. Ён зрабіў яшчэ крок, працягнуў руку да дзверц…

- Ну, усё, - данёсся ад прылаўка голас яго бацькі, - пойдзем, Драко…

Драко звярнуўся да яго, а Гары выцер спацелы ілоб рукавом.

- Усяго добрага, містэр Борджын. Буду чакаць вас заўтра ў сябе ў асабняку, там вы атрымаеце свой тавар.

Толькі толькі дзверы за наведвальнікамі зачынілася, містэр Борджын неадкладна пазабываў свае ліслівыя манеры і прашыпеў:

- І цябе туды жа, містэр Малфой, калі чуткі не хлусяць, ты не прадаў мне і паловы таго, што схавана ў тваім асабняку…

Зласліва бурчучы, ён схаваўся ў дапаможным памяшканні. Гары пачакаў трохі, на выпадак, калі гаспадар вырашыць вярнуцца, затым ціха-ціха вылучыўся з шафы, праслізнуў паблізу шкляных вітрын і выйшаў з крамы.

Прыціскаючы да твару пабітыя акуляры, Гары агледзеўся. Ён апынуўся на нейкай падазронай вуліцы, якая, падобна, цалкам складалася з дробных крамачак і лаўчонак, гандлёвых прадметамі чорнай магіі; той, з якога ён толькі што выйшаў, "Борджын і Бёргс", мабыць, быў адным з самых вялікіх. Насупраць за брудным шклом былі выстаўленыя на агляд сушеныя чалавечыя галовы ў цесным - праз дзве дзвяры - суседстве з клеткай, кішаўшай вялізнымі чорнымі павукамі. Двое ведзьмакоў вельмі сумнеўнага выгляду, каштуючы ў дзвярах і нядобра мармычучы, сачылі за Гары з парога аднаго з устаноў. Стала тузаючыся і азіраючыся, Гары пайшоў па вуліцы. Ён імкнуўся трымаць акуляры роўна і з усіх сіл спадзяваўся, што яму атрымаецца як мага хутчэй вылучыцца адгэтуль.

Над крамай атрутных свечак ён убачыў старую драўляную шыльду "Цямрэчны завулак". Гэта ні аб чым яму не гаварыла, Гары ніколі раней не чуў аб такім месцы. Судзячы па ўсім, калі ён наглытаўся дыму, то не здолеў выразна вымавіць назоў вуліцы, куды жадаў патрапіць. Гары імкнуўся захоўваць спакой і думаў, як жа зараз быць.

- Згубіўся, дарагуша? - раздаўся голас над самым вухам у Гары, з-за чаго хлопчык рэзка тузануўся.

Перад ім стаяла старажытная ведзьма з падносам, заваленым чымсьці да агіды падобным на чалавечыя пазногці. Яна разявіла пашчу ва ўхмылцы, паказаўшы пры гэтым імшыстыя зубы. Гары адскочыў.

- Не-не, - сказаў ён, - усё ў парадку.

- ГАРЫ! Чаго гэта ты тут ашываешся?

Сэрца ў Гары так і прыскокнула ад радасці. Прыскокнула таксама і старая; пазногці вадаспадам абрынуліся ёй пад ногі, і яна сыкнула праклёны ў адрас Хагрыда, Хогвартскага прываротніка, чыя масіўная фігура імкліва набліжалася да іх па вуліцы. Чорныя як жукі вочы бліскацелі над растапыранай ва ўсе бакі барадой.

- Хагрыд! - амаль што каркнуў Гары ахрыплым ад хвалявання голасам. - Я згубіўся - Лятучы порах…

Хагрыд схапіў Гары за шкірку і адцягнуў ад ведзьмы, выбіўшы пры гэтым у яе з рук паднос. Абражаныя ляманты панесліся ім услед і былі чутныя датуль, пакуль яны не пакінулі на рэдкасць крывы Цямрэчны завулак і не вышлі на сонечнае святло. Удалечыні Гары ўбачыў знаёмы, асляпляльна-белы мармуровы будынак - банк "Грінгаттс". Хагрыд вывяў яго наўпрост на Касы завулак.

- На каго ты падобны! - злосна прасоп Хагрыд, атрасаючы хлопчыка ад сажы з такой сілай, што той ледзь не зваліўся ў бочку з драконавым гноем, выстаўленую перад аптэкай, - Сноўдаешся па Цямрэчным завулку як я не ведаю хто… падазронае месца… добра, ніхто цябе не відаў…

- Гэта я і сам зразумеў, - сказаў Гары, уварачваясь ад вялізнай далоні Хагрыда, які ўсё наравіў атрэсці сажу, - я жа кажу, я згубіўся… а сам ты што там рабіў?

- Я-та пайшоў паглядзець сродак ад пажадлівых смоўжняў, - прабасіў Хагрыд, - узяліся мне капусту псаваць, гады такія! А ты чаго, сам па сабе шпацыруеш?

- Я наогул-то жыву ў гасцях у Уізлі, але мы згубіліся, - растлумачыў Гары, - мне трэба іх пахутчэй знайсці…

Яны разам пайшлі па вуліцы.

- А я вось усё варажу, чаго-та ты мне не адпісаў? - з некаторай крыўдай пацікавіўся Хагрыд у трусіўшаму побач Гары (тры кроку хлопчыка ўраўноўваліся аднаму гультаяватаму шарку вяліканскіх чаравікоў). Гары ў двух словах распавёў пра Добі і Дурслі.