Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Гідкія маглы! - раззлаваўся Хагрыд. - Каб я ведаў…

- Гэй! Гары! Гары!

Гары звярнуў галаву і на белых прыступках "Грінгаттса" убачыў Герміёну Грэнджэр. Яна радасна пабегла насустрач, а за ёю ляцеў шлейф густых каштанавых валасоў.

- Што ў цябе з акулярамі? Прывітанне, Хагрыд - о-о-о, да чаго я радая зноў вас бачыць - ты ў "Грінгаттс", Гары?

- Як толькі знайду Уізлі, - адказаў Гары.

- Ну, тады чакаць нядоўга, - з усмешкай у голасе зазначыў Хагрыд.

Гары з Герміёнай азірнуліся: па люднай вуліцы да іх са ўсіх ног спяшаліся Рон, Фрэд, Джордж, Персі і містэр Уізлі.

- Гары, - вытхнуўся містэр Уізлі, - мы так і думалі, што ты праехаў усяго адзін агмень… гэта значыць, мы спадзяваліся, - ён прамакнуў бліскацелую ад поту лысіну, - Моллі у жаху… яна зараз падыдзе…

- Дзе ты выйшаў? - спытаў Рон.

- На Цямрэчным завулку, - змрочна адказаў Гары.

- Ух ты! - загарлапанілі двайняты хорам.

- Нас туды ніколі бы не пусцілі, - з зайздрасцю працягнуў Рон.

- Іш чаго захацелі, - праварчаў Хагрыд.

Наводдаль паказалася місіс Уізлі, яна неслася наўскач, у адным руцэ раздзімалася торба, на іншай вісела не паспеваўшая за маці Джыні.

- О, Гары… о, мой дарагі - ты жа мог апынуцца дзе заўгодна…

Ловячы ротам паветра, яна выцягнула з торбы вялікую адзежную шчотку і прынялася отчышчаць тое, што не адшараваў Хагрыд. Містэр Уізлі узяў у Гары акуляры, злёгеньку крануў іх чароўнай палачкай, і акуляры сталі як новенькія.

- Ну, мне пара, - сказаў Хагрыд. Удзячная місіс Уізлі так паціскала яму руку, што ледзь не адарвала яе ("Цямрэчны завулак! Падумаць толькі, а калі бы ты не знайшоў яго, Хагрыд!") - Убачымся ў "Хогвартсе"! - ён пайшоў, і яго галава і плечы яшчэ доўга віднеліся над натоўпам.

- А ведаеце, каго я бачыў у "Борджыне і Бёргсе"? - сказаў Гары Рону з Герміёной, калі яны паднімаліся па прыступках "Грінгаттса". - Малфоя з бацькам!

- Люцыюс што-небудзь купляў? - падазрона спытаў які ішоў ззаду містэр Уізлі.

- Не, ён прадаваў…

- Значыць, занепакоіўся, - канстатаваў містэр Уізлі з змрочным задавальненнем. - Ах, як бы я жадаў злавіць яго на чым-небудзь…

- Будзь асцярожны, Артур, - занепакоенае сказала місіс Уізлі, у той час як стаялы ў дзвярэй гоблін нізка пакланіўся, прывітаючы наведвальнікаў. - З гэтым сямействам можна патрапіць у гісторыю. Не спрабуй адкусіць то, чаго не зможаш праглынуць…

- Значыць, па-твойму, я павінен баяцца Люцыюса Малфоя? - абурыўся містэр Уізлі, але практычна адразу жа адцягнуўся калі ўбачыў бацькоў Герміёны. Тыя збянтэжана ціснуліся да сцяны якая працягнулася ўздоўж усёй мармуровай залы мармуровай жа стойцы і чакалі, калі Герміёна іх прадставіць.

- Ды бо вы жа маглы! - захоплена ўскрыкнуў містэр Уізлі. - Мы абавязкова павінны дзе-небудзь разам пасядзець! А што гэта ў вас такое? Ах, вы змяняеце маглаўые грошы. Моллі! Глядзі! - ён у экстазе паказаў на дзесяціфунтввую банкноту ў руках у містэра Грэнджэра.

- Пачакайце нас тут, - сказаў Рон Герміёне. Уізлі і Гары адпраўляліся ў падземнае сховішча ў суправаджэнні гобліна-службоўца.

Да сховішчаў можна было дабрацца на маленькіх кіраваных гоблінамі калясках, якія ездзілі па мініятурных рэйках, пракладзеным у падземных тунэлях. Падчас паездкі да сейфа сям'і Уізлі Гары ад галавакружнай хуткасці атрымаў велічэзнае задавальненне, але затое, калі дзверы ў камеру была адчыненая, адчуў сябе шмат горш, чым на Цямрэчным завулку. Там ляжала невялікая купка срэбных сіклей і адзін-адзіны залаты галлеон. Місіс Уізлі літаральна памацала па кутах, а потым ссыпала змесціва сабе ў торбу. Гары адчуў сябе яшчэ горш, калі яны падышлі да яго камеры. Ён пастараўся захіліць змесціва спіной і паспешна, жменямі, напхаў манет у скураную сумачку.

Зноў апынуўшыся на мармуровых прыступках, усё разыйшліся ў розныя бакі. Персі невыразна прамармытаў нешта з нагоды таго, што яму трэба новае пяро. Фрэд і Джордж зазначылі ў натоўпе свайго школьнага сябру, Лі Джордана. Місіс Уізлі і Джыні памкнуліся ў краму ўжыванай сукенкі. Містэр Уізлі узмоцнена запрашаў Грэнджэраў у "Дзіравы кацёл".

- Сустракаемся ў «Флорыш і Блотс» праз гадзіну, тады і купім усе падручнікі, - сказала місіс Уізлі, абгортваючыся - яны з Джыні ужо адправіліся ў шлях, - і запомніце, ні кроку на Цямрэчны завулак! - прагукала яна ўслед двайнятам, у саміх спінах якіх ужо з'явілася штосьці няўлоўна-хуліганскае.

З адчуваннем лёгкасці і волі Гары, Рон і Герміёна адправіліся ўздоўж па павойнай брукаванай вуліцы. Грошы - золата, срэбра, бронза - нецярпліва дзынкалі ў Гары ў кішэні, і іх не цярпелась выдаткаваць. Гары адразу жа купіў тры вялізных ражка клубнічна-арэхавага марожанага. Яно падтавала зверху, і хлопцы з задавальненнем хлюпалі, адначасова ўзіраючыся на цудоўныя, вабныя вітрыны. Рон доўга, з смагай уладання ў позірку, разглядаў поўнае абмундзіраванне "Пякучых Гармат", выстаўленае ў вітрыне крамы "Усё самае лепшае для квідытча", пакуль нарэшце Герміёне гэта надакучыла, і яна пацягнула ўсіх купляць пергамент і чарнілы ў лавачку па суседстве. У краме чароўных жартаў Пацеха і Прыколла яны натыкнуліся на Фрэда, Джорджа і Лі Джордана, якія набівалі кішэні "фантастычнымі халоднымі петардамі мокрага запуску д-ра Філібустэра", а ў маленечкай лаўчонке, дзе прадавалася ўсякае барахло - зламаныя палачкі, шалі якія пакрывіліся, старыя абрынданыя травянымі плямамі вопрадцы - яны выявілі Персі, глыбока пагрузіўшагася ў маленькую, адкрыта нудную кніжыцу пад назовам "Старасты, якія здабылі ўладу" .

- Найпадрабязнае даследаванне аб усіх старастах "Хогвартса" і іх далейшай кар'еры, - уголас прачытаў Рон з вокладкі, - гучыць захапляльна…

- Ідзі адсюль, - раўнуў Персі.

- Ён у нас такі мэтанакіраваны, наш Персі, у яго ўсё даўно па пунктах распісана… ён стане міністрам магіі…, - напаўголасу сказаў Рон Гары і Герміёне, калі яны адпраў ад Персі далей.

Праз гадзіну яны адправіліся да «Флорыша і Блотса». І, як высвятлілася, зусім не яны адны. Падыйшоўшы да крамы, хлопцы з здзіўленнем выявілі перад дзвярамі вялізны натоўп, прычым народ пхаўся і спрабаваў прадзерціся ўнутр. Крыніцай паводзін якія дзеяліся станавіліся ясныя пры поглядзе на вялікі плакат, працягнуты ўздоўж вітрыннага шкла:

ГІЛДЭРОЙ ЛОКХАРД

асабіста для Вас падпіша асобнік сваёй аўтабіяграфіі

ЧАРОЎНЫ Я

сёння з 12.30 да 16.30

- Мы зможам яго ўбачыць! - заверашчала Герміёна. - Я жадаю сказаць, у нас бо сёлета толькі яго падручнікі, ну, амаль!

Пры больш уважлівым разглядзе апынулася, што натоўп перад дзвярамі складаўся амаль цалкам з ведзьмаў прыкладна такога жа ўзросту, што і місіс Уізлі. Да паўсмерці перапуджаны вядзьмак стаяў у дзвярах і разгублена паўтараў:

- Спакайней, прашу вас, дамы… калі ласка, не пхайцеся… асцярожней - там кнігі!…