Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Ён асцярожна пакаціў каляску наперад і, апынуўшыся амаль ушчыльную з бар'ерам, пхнуў з усіх сіл. Бар'ер заставаўся цвёрдым - як і пакладзена металу.

Тры секунды… дзве… адна…

- Усё, - ашаломлена сказаў Рон, - цягнік сыйшоў. А што, калі маці з татам ужо не могуць прайсці зваротна да нас? У цябе ёсць маглаўскія грошы?

Гары бязрадасна засмяяўся.

- Дурслі не давалі мне кішэнных грошай ужо гадоў шэсць, не менш.

Рон прыклаў вуха да халоднага бар'ера.

- Ні гуку, - даклаў ён напружаным голасам. - Што жа нам рабіць? Я не ведаю, калі маці з татам змогуць да нас вярнуцца.

Хлопцы паглядзелі навакол. Яны ўсе яшчэ былі цэнтрам увагі, у асноўным з-за таго, што Хэдвіг працягвала гарлапаніць.

- Думаю, нам трэба пайсці і пачакаць у машыны, - вырашыў Гары. - Мы прыцягваем да сабе занадта шмат увагі…

- Гары! - ускрыкнуў Рон, у вачах у яго з'явіўся бляск. - Машына!

- Што машына?

- Мы жа можам паляцець у "Хогвартс" на машыне!

- Але я думаў…

- У нас няма выхаду, так? А нам трэба патрапіць у школу, так? А непаўналетнім ведзьмакам дазваляецца карыстацца магічнымі сродкамі пры надзвычайных акалічнасцях! Падзел, падаецца, дзевятнаццаць Абмежаванняў чагосьці там…

- Але твае бацькі,.. - няўпэўнена прамовіў Гары, чарговы раз баднуўшы каляскай бар'ер у бясплоднай надзеі, раптам ён іх прапусціць, - як жа яны дабяруцца дахаты?

- Ім машына не патрэбна! - нецярпліва закрычаў Рон. - Яны ўмеюць апарыраваць - з'яўляцца з паветра! А з машынай або, там, з лятучым порахам, ім прыходзіцца злучацца з-за нас, таму што мы ўсё непаўнагадовыя, нам апарыраваць нельга…

Паніка, якую выпрабоўваў Гары, нечакана змянілася радасным прадчуваннем.

- А ты ўмееш вадзіць?

- Без праблем, - адказаў Рон знарочыста нядбайна і пакаціў каляску да выхаду. - Давай, пайшлі. Калі паспяшаемся, зможам ляцець прама за "Хогвартс-Экспрэсам".

І яны абыякава накіраваліся прама скрозь натоўп цікаўных маглаў да выхаду, а затым у завулак, дзе быў прыпаркаваны "Форд Англія".

Рон адамкнуў багажнік з дапамогай складанай паслядоўнасці дакрананняў чароўнай палачкі. Не без працы пагрузіўшы куфары, яны паставілі Хэдвіг на задняе сядзенне, а самі забраліся на пярэднія. Гары высунуў галаву ў акенца: па галоўнай дарозе ішоў вельмі ажыўлены рух, але іх вулачка была пустая.

- Выдатна, - сказаў ён.

Рон націснуў маленечкую срэбную кнопачку на панэлі. Машына знікла - і хлопцы зніклі разам з ёй. Гары па-ранейшаму адчуваў, як пад ім злёгеньку вібруе сядзенне, чуў рухавік, адчуваў уласныя рукі на ўласных каленах і акуляры на носе, і тым не менш, наколькі ён мог судзіць, ён ператварыўся ў пару вочных яблыкаў, плаваючых у некалькіх футах над зямлёй у бруднаватым завулку, забітым прыпаркаванымі аўтамабілямі.

- Паехалі, - раздаўся справа голас Рона.

І адразу жа зямля і брудныя будынкі паабапал завулка быццам паваліліся набок, знікаючы з выгляду дзесьці ўнізе, па меры таго, як машына ўзлятала; праз колькі імгненняў пад імі распасціраўся ўвесь Лондан, дымлівы, бліскучы.

Затым раздаўся гук корка, які выскачыў з бутэлькі, і аўтамабіль, Гары і Рон зноў сталі бачныя.

- Ой, - сказаў Рон, хапляючыся за знікацель, - ён не працуе…

Яны абодва стукнулі па знікацелю кулакамі. Машына знікла. Потым, як бы міргнуўшы ў паветры, зноў з'явілася.

- Трымайся! - загарлапаніў Рон і ўціснуў у пол педаль газу; аўтамабіль узняўся ў браклыя, ватовыя аблокі, і ўсё вакол стала шэрым і каламутным.

- А зараз што? - спытаў Гары, жмурачыся з-за поўзлых адусюль бруй шчыльнага пару.

- Трэба ўбачыць, дзе цягнік, каб зразумець, у якім кірунку ляцець, - адказаў Рон.

- Нырні на сякундочку - па хуткаму…

Яны праваліліся пад аблокі і закруціліся на сядзеннях, пільна ўзіраючыся ў зямлю.

- Бачу! - заекатаў Гары. - Прама наперадзе нас – вунь там!…

"Хогвартс-Экспрэс", падобна малінавай змяі, слізгаў унізе.

- Кірунак - поўнач, - сказаў Рон, дзелавіта праверыўшы компас на прыборнай панэлі, - усё, зараз трэба толькі правяраць яго прыкладна кожныя паўгадзіны - трымайся!

І яны зноў узняліся над аблокамі. Праз хвіліну іх асвятлілі яркія сонечныя промні.

Тут быў зусім іншы свет. Колы машыны ўзбівалі пухнатае мора аблокаў пад яркім, бясконца сінім небам і асляпляльна белым сонцам.

- Галоўнае - не сустрэцца з самалётам, - сказаў Рон.

Паглядзеўшы адно на аднаго, хлопчыкі разрагаталіся і доўга-доўга не маглі спыніцца.

Іх як быццам нечакана перанеслі ў цудоўны сон. Толькі так, падумаў Гары, і трэба падарожнічаць - у віхуры снежна-белых аблокаў, у машыне, залітай гарачым сонцам, з вялікім скруткам цукерак у пярчатачнам аддзяленні і з прыемнай перспектывай убачыць зайздрасць на тварах Фрэда і Джорджа пры бліскучым прызямленні на спадзісты схіл перад замкам "Хогвартса".

Па меры перасоўвання на поўнач яны рэгулярна правяралі рух цягніка, і кожны нырэц пад аблокі адчыняў краявід выдатны ад папярэдняга выгляду. Лондан вельмі хутка апынуўся далёка ззаду і змяніўся зялёнымі палямі, якія саступілі, у сваю чаргу, месца шырокім чырванаватым балотам, затым вялікаму гораду, кішэўшаму разнакаляровымі мурашкамі-аўтамабільчыкамі, потым вёскам з цацачнымі цэрквамі.

Аднак, калі прайшло некалькі небагатых падзеямі гадзін, Гары быў змушаны прызнаць, што ляцець яму надакучыла. З-за цукерак ва рту ўсё сліплась, а піць было няма чаго. Швэдры яны з Роном даўно знялі, але футболка ў Гары ўсё роўна прыліпала да спінкі сядзення, а акуляры сталі з'язджаць на кончык потнага носу. Яму надакучыла захапляцца мудрагелістымі формамі аблокаў і ён з нудой думаў аб цягніку, як той ідзе па рэйках дзесьці далёка ўнізе, выносячы з сабою ледзяны гарбузовы сок, які можна купіць у таўстушкі-ведзьмы, на калясцы развозячай па вагонах усялякую ежу. Чаму жа ўсёткі ім не атрымалася патрапіць на платформу дзевяць тры чвэрці?

- Пэўна, ужо блізка? - ссохшымся голасам выказаў здагадку Рон праз яшчэ некалькі гадзін, калі сонца ўжо пачало тануць за гарызонтам з аблокаў, афарбоўваючы іх ружовымі плямамі. - Прыгатуйся - трэба яшчэ раз праверыць цягнік!

Цягнік быў па-ранейшаму прама пад імі, ганарліва змяючыся малінавым целам паблізу гор з заснежанай вяршыняй. Унізе, пад пахмурным покрывам, было значна цямней.

Рон націснуў на газ і зноў накіраваў машыну ўвысь, і ў гэты момант рухавік пачаў падвываць.

Рон і Гары абмяняліся занепакоенымі поглядамі.

- Пэўна, яна проста стамілася, - сказаў Рон, - яна яшчэ ні разу не была так далёка ад дома…

І яны абодва прыкінуліся, быццам не прымячаюць, што стогны становяцца ўсё гучней, а неба няўхільна цямнее. Неўзабаве чарноцце, якое атачала падарожнікаў расфарбавалася зоркамі. Гары нацягнуў швэдар, імкнучыся не звяртаць увагі на брамнікі, якія знясілена размахвалі перад лабавым шклом, нібы ў знак пратэсту.