Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Ну ты чаго, Артур? Чаго ўсхадзіўся? - дакорліва спытаў Хагрыд, узяў містэра Уізлі за плечы і, каб выпрастаць вопрадку, добранька патрос, амаль адарваўшы небараку ад полу, - Не ведаеш Малфоя? Ды ў іх усё нутро гнілое, ува ўсёй сямейкі… чаго іх слухаць-та?… благая кроў, і ўсё справы… давай-ка…пайшлі-ка адсюль.

Прадавец глядзеў так, быццам жадаў бы затрымаць іх, але ён ледзь даходзіў Хагрыду да пояса - і таму раздумаў. Уся кампанія выйшла на вуліцу, Грэнджэры трэсліся ад страху, а місіс Уізлі - ад абурэння.

- Добранькі прыклад дзецям… дзерціся на людзях… што падумае Гілдэрой Локхард?…

- Ён быў у захапленні, - сказаў Фрэд, - ты што, не чула, што ён казаў, калі мы сыходзілі? Ён пытаў гэтага дзядзьку з "Прарыцацельскай", ці нельга ўставіць бойку ў рэпартаж… сказаў, што гэта добрая рэклама…

Уся група, парадкам прыўныўшая, накіравалася да каміна ў "Дзіравым катле", адкуль Гары, Уізлі і пакупкам мелася адбыць дахаты з дапамогай лятучага пораху. Яны развіталіся з Грэнджэрамі, якія вышлі праз бар на маглаўскую вуліцу; містэр Уізлі пачаў было распытваць, як уладкованыя аўтобусныя прыпынкі, але хутка змоўк пры поглядзе на твар жонкі.

Гары зняў акуляры, акуратна схаваў іх у кішэню і толькі потым узяў дробку лятучага пораху. Гэты спосаб перамяшчэння ў прасторы быў яму вызначана не па душы.

Па меркаванні Гары, вакацыі скончыліся нешта ўжо занадта хутка. Ён, зразумела, вельмі жадаў зноў патрапіць у "Хогвартс", але месяц у Нары апынуўся самым-самым шчаслівым ва ўсім яго жыцці. Было цяжка не адчуваць зайздрасці да Рону, асабліва пры ўспаміне аб Дурслі і пры думцы аб тым, якой уласцівасці прыём можа чакаць яго на Цісавая вуліцы ў наступныя вакацыі.

У апошні вечар місіс Уізлі, павядзьмарыўшы, збудавала раскошную вячэру, у якую ўваходзілі ўсе улюбёныя стравы Гары. На дэсерт быў пададзены пудынг з патакі, пры адным поглядзе на які на ўсю моц цяклі слюнкі. На заканчэнне вечара Фрэд і Джордж пацешылі публіку філібустэраўскім феерверкам; кухня напоўнілася чырвонымі і сінімі зорачкамі, скакаўшымі як мячыкі паміж полам і столлю як мінімум на працягу паўгадзіны. Затым надыйшоў час выпіць апошні кубачак гарачага шакалада і - спаць.

На наступную раніцу зборы занялі цэлую вечнасць. Усё ўсталі на світанку, але чамусьці ніяк не маглі завяршыць свае справы. Місіс Уізлі у благім стане духу насілася па доме ў пошуках то шкарпэтак, то пёраў; паўапранутыя дзеці з надкусаннымі бутэрбродамі ў руках увесь час сутыкаліся адно з адным на лесвіцы; містэр Уізлі, калі цягнуў куфар Джыні да машыны, ледзь было не зламаў сабе шыю, спатыкнуўшыся аб кураня.

Гары ніяк не мог узяць у толк, якім чынам восем чалавек, шэсць вялізных куфараў, дзве савы і пацук здольныя змясціцца ў адзінам-адзінам маленькім "Форд Англія". Зразумела, без уліку адмысловых "функцый", убудаваных містэрам Уізлі.

- Толькі Моллі ні слова, - прашаптаў ён на вуха Гары, адкрыў багажнік і паказаў, што той чароўным чынам пашыраецца і можа змясціць колькі заўгодна багажу.

Калі нарэшце ўсё рассяліся па месцах, місіс Уізлі кінула погляд на задняе сядзенне, дзе вельмі камфортна размясціліся Гары, Рон, Фрэд, Джордж і Персі, і сказала:

- Мабыць, маглы ўмеюць пабольш, чым мы думаем, ці праўда? - сама місіс Уізлі сядзела разам з Джыні на пярэднім сядзенні, больш падобным на садовы ўслон. - Я маю на увазе, з боку ніколі не скажаш, што тут гэдак прасторна, так?

Містэр Уізлі завёў рухавік, і машына павольна пакаціла са двара, а Гары азірнуўся, каб кінуць апошні погляд на дом. Ён ледзь паспеў задумацца, калі жа ўбачыць гэты дом у наступны раз, як яны вярнуліся - Джордж забыў скрынку з петардамі. Праз пяць хвілін пасля гэтага машына зноў рэзка затармазіла, і Фрэд панёсся за чароўнай палачкай. Потым, калі яны амаль ужо выехалі на трасу, Джыні запішчала, што забыла дзённік. Да таго моманту, калі яна ізноў ускараскалася на сядзенне, яны ўжо вельмі моцна спазняліся і вельмі моцна нерваваліся.

Містэр Уізлі зірнуў на гадзіннік, а затым - на жонку.

- Моллі, дарагая…

- Ні ў якім выпадку, Артур…

- Ніхто нічога не заўважыць… вось гэтая маленькая кнопачка - знікацель. Мы паднімемся ў паветра і паляцім над аблокамі. Праз дзесяць хвілін прыедзем, і ніхто-ніхто…

- Я жа сказала не, Артур, тым больш сярод белага дня…

Яны дабраліся да Кінгс-Крос без чвэрці адзінаццаць. Містэр Уізлі злётаў за каляскамі для багажу, і яны паспяшаліся на вакзал.

Летась Гары ўжо ездзіў на "Хогвартс-Экспрэсе". Каб патрапіць на гэты цягнік, трэба было ведаць адну хітрасць, а менавіта, спосаб пракрасціся на платформу дзевяць тры чвэрці, якая была не бачная з маглаўскага свету. Прайсці на гэтую платформу можна было праз бар'ер, які падзяляў платформы дзевяць і дзесяць. Гэта было зусім не страшна, але патрабавала прытрымлівання асцярожнасці, каб маглы не зазначылі, як ты знікаеш.

- Персі першы, - сказала місіс Уізлі, нервова зірнуўшы на гадзіннік над галавой. Гадзіннік паказваў, што ў іх засталося ўсяго толькі пяць хвілін на то, каб няўзнак па адным расчыніцца за бар'ерам.

Персі са сваім звычайным свецкім выглядам пайшоў наперад і знік. За ім пайшоў містэр Уізлі, затым Фрэд і Джордж.

- Я вазьму з сабою Джыні, а вы двое ідзіце адразу жа пасля нас, - кінула місіс Уізлі Рону і Гары, ліхаманкава схапіла Джыні за руку і рынулася наперад. Яны зніклі ў імгненне вока.

- Пайшлі разам, у нас усяго адна хвіліна, - прапанаваў Рон.

Гары паправіў клетку з Хэдвіг, узграмоджаную на куфар, і пакаціў каляску прама на бар'ер. Ён пачуваўся абсалютна спакойна; гэта ж не якісь там Лятучы порах. Хлопчыкі нізка нахіліліся над ручкамі калясак і вельмі мэтанакіравана ішлі на бар'ер, набіраючы хуткасць. Калі да бар'ера заставалася некалькі метраў, яны дадалі кроку і…

БУМ!

Абедзве каляскі з сілай стукнуліся аб бар'ер і пакаціліся назад; куфар Рона зваліўся з неверагодным грукатам, Гары збіла з ног, а клетка звалілася на зямлю. Хэдвіг пакацілася прэч, абурана якочучы; людзі, усё без выключэння, утаропіліся на вінаватых у бязладзіцы, а службовец які знаходзіўся непадалёк загарлапаніў:

- Якога д'ябла!

- Страціў кіраванне, - з працай вымавіў Гары і пры спробе ўстаць схапіўся за рэбры. Рон пабег і падабраў Хэдвіг, чые паводзіны выклікалі ў які натоўпе мноства заўваг з нагоды жорсткага звароту з жывёлінамі.

- Чаму мы не змаглі прайсці? - прашыпеў Гары.

- Паняцці не маю…

Рон з вар'яцкім выразам на твары агледзеўся па баках. За імі ўсё яшчэ назірала дзесятка два зацікаўленых.

- Падаецца, мы спознімся на цягнік, - зашаптаў Рон. - Не разумею, чаму праход зачыніўся…

Гары ўтаропіўся на вялікі вакзальны гадзіннік, адчуваючы, як у яго ад жаху падводзіць жывот. Дзесяць секунд… дзевяць секунд…