Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Рон вінавата ўсміхнуўся:

- Я ведаю, што не павінен ганарыцца і ўсё такое…

Дзверы спальні расхінулася і ўбеглі яшчэ трое другакласнікаў "Грыфіндора": Шэймас Фініган, Дын Томас і Нэвіл Лонгбатам.

- Неверагодна! - ззяў Шэймас.

- Клёва, - сказаў Дын.

- Узрушаюча, - з глыбокай павагай прашаптаў Нэвіл.

Гары нічога не змог з сабою зрабіць. Ён, як і Рон, расплыўся ў шырачэннай усмешцы.

Аднак, на наступны дзень Гары калі і ўсміхаўся, то ад сілы пару раз. Падзеі, калі можна так выказацца, імкліва пакаціліся пад гару пачынальна з сняданку ў Вялікай Зале. Пад зачараванай столлю (сёння, сумнага шэрага колеру) стаялі чатыры - па ліку каледжаў - доўгіх стала, як заўсёды абстаўленых чанамі з аўсянкай, талеркамі з вэнджанай рыбай, горамі бутэрбродаў, яечняй з беконам на вялікіх талерках. Гары з Ронам селі за Грыфіндорскі стол побач з Герміёнай, яна чытала "Ваяж з вампірам", абапёршы кніжку аб гарлач з малаком. У тым, як яна вымавіла: "добрай раніцы", адчувалася ледзьве прыкметная напружанасць, і стала зразумела, што Герміёна ўсё яшчэ не можа зладзіцца з неўхваленнем, якое выклікае ў ёй абраны хлопцамі спосаб прыбыцця ў школу. Затое Нэвіл Лонгбатам, са свайго боку, прывітаў іх з шчырай радасцю. Нэвіл быў круглатвары хлопчык з выключнай здольнасцю трапляць у дурацкія гісторыі, акрамя таго, у яго была фенаменальна дрэнная памяць.

- З хвіліны на хвіліну прыйдзе пошта - спадзяюся, Па дашле ўсё, што я забыў.

Гары толькі што прыступіў да аўсянай кашы, як над галавой раздаўся цалкам чаканы шоргат крылаў, у вокны імклівым струменем улілося больш сотні сов. Яны пачалі кружыць пад столлю і скідаць лісты і пасылкі на весяла размаўляўшых дзяцей. Вялікі бясформенны скрутак бухнуўся на галаву Нэвілу, а яшчэ праз секунду штосьці шэрае звалілася ў гарлач, які служыў падстаўкай для кніжкі Герміёне, і ўсіх запырскала малаком з пёрамі.

- Эроў! - выгукнуў Рон, выцягваючы зліплага пугача за лапкі. Ён быў без прытомнасці і паваліўся на стол ножкамі ўверх, і які захраснуў у дзюбе вільготным чырвоным канвертам.

- О не… - прашаптаў Рон.

- Усё нармалёва, ён жывы, - супакоіла Герміёна, злёгеньку патыкаўшы Эроў кончыкам пальца.

- Ды не ў гэтым справа - а вось у гэтым.

Рон паказваў на чырвоны канверт. Гары не ўбачыў у ім нічога асаблівага, затое і Рон, і Нэвіл пазіралі на канверт з такім жахам, быццам чакалі, што ён вось-вось падарвецца.

- У чым справа? - спытаў Гары.

- Яна… яна паслала мне Лямантоўку, - слабым голасам адказаў Рон.

- Лепш адкрый, Рон, - параіў Нэвіл збянтэжаным шэптам. - Будзе толькі горш, калі не адкрыеш. Я аднойчы таксама атрымаў, ад бабулі, і не адкрыў і, - ён сутаргава праглынуў, - гэта быў кашмар.

Гары перавёў погляд з закамянелых твараў прыяцеляў на чырвоны канверт.

- А што такое Лямантоўка? - спытаў ён.

Аднак, увага Рона была цалкам прыкавана да ліста, які ўжо пачынаў дыміцца па баках.

- Адкрый, - настойліва казаў Нэвіл, - і праз некалькі хвілін усё ўжо скончыцца…

Рон працягнуў калаціўшуюся руку, вызваліў канверт з дзюбы Эроў і, калі вырашыўшыся, разарваў яго. Нэвіл затыкнуў вушы пальцамі. Праз дзель секунды Гары зразумеў, чаму. Спачатку ён вырашыў, што ліст і сапраўды падарвалася; вялізная зала да бакоў запоўніўся такім громам, што пыл пасыпалася з столі.

- КРАСЦІ МАШЫНЫ, ДЫ НА ІХ МЕСЦЫ Я БЫ ЦЯБЕ АБАВЯЗКОВА ВЫКЛЮЧЫЛА, ВОСЬ ПАЧАКАЙ, Я ДА ЦЯБЕ ДАБЯРУСЯ, ТАБЕ НЕ ПРЫЙШЛО ДА ГАЛАВЫ, ШТО МЫ З БАЦЬКАМ МАГЛІ ПАДУМАЦЬ, КАЛІ УБАЧЫЛІ, ШТО МАШЫНЫ НЯМА…

Ад лямантаў місіс Уізлі, стократна ўзмоцненых, талеркі і лыжкі на стале задрыжалі. Крыкі аглушальным рэхам адлюстроўваліся ад каменных сценаў. Народ пачаў абгортвацца, каб паглядзець, хто гэта атрымаў Лямантоўку, і Рон уціснуўся ў крэсла так, што над сталом быў бачны адзін толькі барвяны ілоб.

- АТРЫМАЛІ УВЕЧАРЫ ЛІСТ АД ДАМБЛДОРА, Я БАЯЛАСЯ, БАЦЬКА ПАМРЭ АД СОРАМУ, ЦЯБЕ ХІБА ТАК ВЫХОЎВАЛІ, ВЫ З ГАРЫ МАГЛІ ЗАГІНУЦЬ…

Ну вось і да мяне дабраліся, падумаў Гары. Ён з усіх сіл імкнуўся не прыслухвацца да гэтага голасу, які застаўляў барабанныя перапонкі пульсаваць ад болю.

- ГЭТА ЖУДАСНА - БАЦЬКУ НА ПРАЦЫ ЧАКАЕ СЛУЖБОВАЕ РАССЛЕДАВАННЕ, УСЁ З-ЗА ЦЯБЕ - ЯШЧЭ РАЗ ШТО-НЕБУДЗЬ ВЫТВАРЫШ, І МЫ ЗАБЯРЭМ ЦЯБЕ З ШКОЛЫ, ЗРАЗУМЕЛА?

Запанавала звеняшчая цішыня. Чырвоны канверт, даўно ўжо выпаўшы у Рона з рук, заняўся язычкамі яркага полымя і хутка ператварыўся ў попел. Рон і Гары сядзелі ашаломленыя і застылыя, як быццам іх толькі што накрыла прыліўной хваляй. Хтосьці пасмяяўся, пахіхікаў, але неўзабаве цурчанне гутарак за сталамі аднавілася.

Герміёна зачыніла "Ваяж з вампірам" і паглядзела на верхавіну Рона.

- Не ведаю, чаго ты чакаў, Рон, але ты…

- Толькі не гавары, што я гэта заслужыў, - адгыркнуўся Рон.

Гары адсунуў кашу. У яго ўсё ўсярэдзіне палала ад пачуцця віны. Містэра Уізлі чакае службовае расследаванне. І гэта пасля ўсяго, што бацькі Рона зрабілі для яго улетку…

Але разважаць на гэтую тэму не было часу; да Грыфіндорскага стала падышла прафесар МакГонагал і стала раздаваць новы расклад. Гары ўзяў лісток і ўбачыў, што ў іх зараз дзве пары гербалогіі з хафлпафцамі-першакласнікамі.

Гары, Рон і Герміёна разам вышлі з замка, прайшлі праз гарод і накіраваліся да цяпліц, у якіх утрымоўваліся чароўныя расліны. Лямантоўка апынулася да лепшага прынамсі ў адным: Герміёна, падобна, палічыла, што хлопцы досыць пакараныя і стала ставіцца да іх з ранейшай прыязнасцю.

Падыдучы да цяпліцы, яны ўбачылі, што ўвесь астатні клас памкнуўся ў дзвярэй у чаканні прафесара Спроўт. Не паспелі Гары, Рон і Герміёна далучыцца да іх, як настаўніца з'явілася ў поле зроку - яна ішла па газоне імклівай хадой у суправаджэнні Гілдэроя Локхарда. Рукі прафесара Спроўт былі ўсё ў бінтах, і Гары, адчуўшы чарговы дакор сумлення, убачыў удалечыні Дракучую вярбу, на некаторыя галіны якой былі накладзеныя шыны.

Прафесар Спроўт была невысокай, карчакаватай ведзьмай. Свае разлетаючыеся ў бакі валасы яна затуляла залатаным капялюшом; на вопратцы і пад пазногцямі ў яе было годзе землі; цётка Петунія звалілася бы ў непрытомнасць ад аднаго яе выгляду. Гілдэрой Локхард, у сваю чаргу, быў бездакорны ў элегантна развеваючайся вопрадцы бірузовага колеру, залатыя валасы ззялі пад ідэальна размешчаным на галаве бірузовым капялюшом з залатым кантам.

- О, дабрыдзень! - радасна ўскрыкнуў Локхард, прамяніста ўсміхаючыся сыйшоўшымся. - А я вось паказваў прафесару Спроўт, як трэба правільна лячыць Дракучыя вербы! Але мне бы не хацелася, каб у вас стварылася ўражанне, што я лепш разбіраюся ў гербалогіі, чым яна! Проста ў маіх экзатычных падарожжах мне давялося сустрэцца з некалькімі такімі дрэвамі…

- Сёння - цяпліца нумар тры, хлопцы! - гучней, чым трэба, выгукнула прафесар Спроўт. Яна выглядала відавочна раздражнёнай і была зусім не падобная на саму сябе, звычайна вясёлую і незласлівую.