Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Гэты Локхард - проста штосьці, праўда? - радасна казаў Джасцін, адначасова са ўсімі напаўняючы чыгун кампостом з драконавага гною. - Да жаху адважны. Чыталі яго кніжкі? Я бы помер са страху, калі бы апынуўся ў тэлефоннай будцы з пярэваратнем - а ён захоўваў спакой і - ухх! - проста фантастыка!

Я быў запісаны ў Ітан, уяўляеце? Я так рады, што замест гэтага патрапіў сюды! Маці, вядома, трохі засмуцілася, але я даў ёй пачытаць Локхардаўскія кніжкі, і, па-мойму, яна пачала разумець, наколькі добра, калі ў сям'і ёсць адукаваны вядзьмак…

Пасля гэтага ў іх ужо не было магчымасці пабалбатаць. Яны надзелі слухаўкі і засяродзіліся на мандраганятках. Калі прафесар Спроўт паказвала, як з імі варта звяртацца, падавалася, што ўсё лёгка і проста, але насамрэч гэта было не так. Мандраганяткі не жадалі вылазіць з зямлі, але і назад у зямлю таксама лезці не жадалі. Яны выгіналіся, брыкаліся, размахвалі вострымі маленькімі кулачкамі і шчэрылі зубкі; на аднаго асабліва толсценькага мандраганятку Гары выдаткаваў добрых дзесяць хвілін, перш чым упхаў таго ў чыгун.

Да канца ўроку Гары, як і ўсё астатнія, змакрэў, перамазаўся зямлёй і адчуваў боль ва ўсіх кропках цела. Потым хлопцы папляліся ў замак, каб спехам памыцца, а затым Грыфіндорцы адправіліся на ператварэнні.

На ўроках прафесара МакГонагал ніколі не было лёгка, але сёння было асабліва цяжка. Усё, што Гары вывучыў летась, падавалася, улетучылася з галавы за лета. Яму ўсяго толькі трэба было ператварыць жука ў гузік, але ў выніку жук толькі добранька поразмяўся, поўзаючы па ўсім стале і уварачываясь ад чароўнай палачкі.

Рону прыходзілася і таго горш. Хоць ён і заляпіў, пазычыўшы ў кагосьці клейкую ленту, сваю чароўную палачку, але тая, падобна, была безнадзейна сапсаваная. Яна рыпала і іскрыла ў самыя непрыдатныя моманты, а ўсялякі раз, калі Рон спрабаваў зачараваць жука, палачка пачынала выпускаць клубы густога шэрага дыму, які, да ўсяго іншага, меў выразны пах тухлых яйкаў. Быўшы пазбаўлены магчымасці бачыць, што робіць, Рон выпадкова раздушыў жука локцем, і яму прыйшлося прасіць новага. Прафесар МакГонагал была незадаволена.

Пачуўшы звон на ланч, Гары ўздыхнуў з палягчэннем. Яму падавалася, што мазгі ў яго сліплісь, як выціснутая губка. Усё ўжо вышлі з класа, акрамя Гары і Рона, які з азвярэннем малаціў палачкай аб стале..

- Дурацкая - бескарысная - нікчэмная…

- Напішы дахаты, папытай, каб табе даслалі іншую, - прапанаваў Гары, калі палачка выдала залп аглушальных стрэлаў.

- Ага, вядома - і атрымаць яшчэ адну Лямантоўку, - чмыхнуў Рон, засоўваючы шыпячую палачку ў заплечнік. - "Сам вінаваты, што палачка зламалася"…

Яны пайшлі на ланч, і настрой у Рона зусім не палепшылася, калі Герміёна прадэманстравала ім цэлую прыгаршчу абсалютна ідэальных гузікаў, вырабленых ёю на ператварэннях.

- А што ў нас пасля абеду? - з некалькі ўвыдатненай зацікаўленасцю спытаў Гары, спяшаючыся змяніць тэму.

- Абарона ад сіл зла, - тут жа адказала Герміёна.

- А навошта, - патрабавальна выгукнуў Рон, выхапіўшы ў Герміёны лісток з раскладам, - ты намалявала сардэчкі поруч усіх Локхардаўскіх урокаў?

Герміёна адабрала расклад і жудасна счырванела.

Паабедаўшы, яны вышлі на вуліцу. Сёння было пахмурна. Герміёна села на каменную прыступку і, не губляючы часу, зарылася носам у "Ваяж з вампірам". Гары з Ронам разказаліся аб квідытче. Праз некаторы час Гары раптам адчуў, што за ім пільна назіраюць. Агледзеўшыся, ён зазначыў таго самога малюсенькага хлопчыка з мышынымі валасамі, якога ён учора ўвечар бачыў на сартаванні. Хлопчык як зачараваны глядзеў на Гары. У руках ён сціскаў штосьці вельмі падобнае на звычайны маглаўскі фотаапарат. Як толькі хлопчык зразумеў, што Гары зазначыў яго погляд, ён пакутліва счырванеў.

- Як жыццё, Гары? Я… мяне клічуць Колін Крыві, - пралапатаў ён бязгучна, асцярожна робячы крок наперад. - Я таксама буду вучыцца ў "Грыфіндоре". А можна я… можна мне… нічога, калі я цябе сфатаграфую? - папытаў ён з выразам нясмелай надзеі і падняў фотаапарат вышэй.

- Сфатаграфуеш? - даволі тупа паўтарыў Гары.

- Як доказ, што я з табой сапраўды сустракаўся, - ледзь больш падужэлым голасам растлумачыў Колін і падышоў яшчэ бліжэй. - Я пра цябе ведаю ўсё-усё-усё. Мне ўсё ўсё распавялі. І пра то, як ты ацалеў, пасля таго як Сам-Ведаеш-Хто спрабаваў цябе забіць, і пра то, як ён знік, і пра ўсё астатняе, і пра твой шнар у форме зігзагу маланкі (ён прасканаваў вачамі лінію чубка на ілбу ў Гары), - а яшчэ адзін хлопчык з нашага класа сказаў, што ёсць такое зелле, калі ў ім выявіць плёнку, чалавек на фатаграфіі будзе рухацца! - Колін сутаргава перавёў дух і экстазе працягнуў: - Тут так выдатна, праўда? Я раней, да ліста з "Хогвартса", і не здагадваўся, што ўсе дзіўныя штучкі, якія я магу рабіць - гэтае вядзьмарства. Мой тата - малочнік, ён таксама ніяк не мог паверыць. Таму я ўвесь час фатаграфую, каб паслаць яму пабольш здымкаў. Так класна, калі ў мяне будзе твая фатаграфія, - ён з маленнем паглядзеў на Гары, - і, можа быць, твой сябар зніме нас удзвюх? А ты потым падпішаш, добра?

- Падпішаш? Ужо раздаеш аўтографы, Потэр?

Гучны і з'едлівы, голас Драко Малфоя разнёсся па ўсім двары. Аказваецца, ён даўно ўжо стаяў ззаду Коліна ў суправаджэнні, як і заўсёды ў "Хогвартсе", сваіх бандыцкага выгляду сябрукоў, Крэба і Гойла.

- Усё у чаргу! - закрычаў Малфой. - Гары Потэр будзе раздаваць аўтографы!

- Нічога падобнага, - злосна сказаў Гары, мімавольна сціскаючы кулакі. - Затыкніся, Малфой!

- Табе проста зайздросна, - піснуў Колін, чыё цельца толькі крышачку было таўсцей за шыю Крэба.

- Зайздросна? - перапытаў Малфой, якому больш не трэба было крычаць: палова з тых, хто шпацыраваў у двары, ужо і так зацікаўлена слухала. - Чаму гэта мне зайздросціць? Гідкі шнар на галаве мне не патрэбен, дзякуй! Я наогул не лічу, што можна стаць незвычайным толькі таму, што табе раскраілі чэрап.

Крэб і Гойл дурна хмыліліся.

- Каб табе смоўжнямі падушыцца! - люта выгукнуў Рон. Крэб перастаў хмыліцца і прыняўся пагрозліва паціраць чучкі пальцаў.

- Беражыся, Уізлі, - пагардліва прыжмурыўся Малфой, - табе трэба добра сябе паводзіць, а то матуля забярэ цябе з школачкі. - І ён разгаласіўся пранізліва: - Яшчэ раз што-небудзь вытварыш…

Групка Слізэрынцаў-пяцікласнікаў, якія сабраліся непадалёк, гучна разрагаталася.

- Дарэчы, дай Уізлі адну фатаграфію з аўтографам, - параіў Малфой, - яна будзе каштаваць больш, чым уся іх жаласная хацінка…

Рон сарваў клейкую ленту з чароўнай палачкі, але тут Герміёна з шумам зачыніла "Ваяж з вампірам" і прашаптала:

- Ціха вы!

- У чым справа, у чым справа? - да іх спяшаўся Гілдэрой Локхард, бірузовая вопрадка раздзімалася на ходу. - Хто гэта тут раздае аўтографы?