Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Сярод хлопцаў прабег зацікаўлены шэпаток. Раней ім даводзілася працаваць толькі ў цяпліцы нумар адзін - а ў цяпліцы нумар тры ўтрымоўваліся куды цікавейшыя і небяспечныя расліны. Прафесар Спроўт зняла з пояса вялікі ключ і адамкнула дзверы. Да Гары данёсся запах вільготнай зямлі і ўгнаенняў, змяшаны з цяжкім водарам вялізных, памерам з парасон, кветак, звісаўшых з столі. Гары рушыў была услед за Роном і Герміёной унутр, але тут яго нагнала рука Локхарда.

- Гары! Жадаў з табой паразмаўляць - вы бо не супраць, калі ён спозніцца на пару хвілін, праўда, дарагая Спроўт?

Судзячы па незадаволенай грымасе, прафесар Спроўт яшчэ як пярэчыла, але Локхард сказаў: "Вось і добра" і зачыніў дзверы ў цяпліцу прама ёй у твар.

- Гары, - вымавіў Локхард і пагушкаў галавой, яго вялікія белыя зубы зазіхацелі ў сонечным святле, - Гары, Гары, Гары.

Нават і не спрабуючы нічога зразумець, Гары маўчаў.

- Калі я пазнаў… ды што там казаць, усё гэта цалкам і цалкам мая віна. Гатовы быў даць сам сабе штурхяля.

Гары не меў ні найменшага падання, аб чым кажа настаўнік. Ён ужо памкнуўся прызнаць гэта ўслых, але Локхард працягнуў:

- Не памятаю, калі яшчэ я быў гэтак узрушаны. Прыляцець у "Хогвартс" на машыне! Зразумела, я адразу зразумеў, чаму ты так паступіў. Гэта так ясна. Гары, Гары, Гары.

Дзіўна, як яму атрымоўвалася дэманстраваць кожны свой выдатны зуб, нават калі ён маўчаў.

- Гэта з-за мяне ў табе нарадзілася смага вядомасці, так бо? - сказаў Локхард. - Я цябе заразіў. З-за мяне ты патрапіў на першую старонку газеты і захацеў патрапіць туды зноў.

- Вядома, не, прафесар, проста…

- Гары, Гары, Гары, - перабіў Локхард, працягваючы руку і хапляючы хлопчыка за плячо, - я ўсё разумею. Цалкам натуральна, спазнаўшы аднойчы, жадаць яшчэ, - і я вінавачу сябе ў тым, што даў табе, вобразна кажучы, адкусіць першы кавалак. Слава стукнула табе ў галаву - але ці бачыш, юнак, нельга жа лётаць на машынах, каб цябе зазначылі. Супакойся трохі, ачуйся, добра? У цябе наперадзе яшчэ безліч часу. Так, так, я, вядома, ведаю, аб чым ты зараз думаеш! "Добра яму казаць, калі ён сам даўно ўжо сусветна вядомы вядзьмак!" Але калі мне было дванаццаць, я сапраўды гэтак жа быў ніхто, нішто і клікаць нікім - як і ты зараз. Ну, гэта значыць, зразумела, аб табе хтосьці нешта чуў, усе гэтыя твае справы з Тым-Кага-Не-Трэба-Называць! - ён кінуў погляд на маланкападобны шнар на ілбу ў Гары. - Зразумела, зразумела, што гэта зусім не тое, што выйграць пяць раз запар прэміі часопіса "Ведзьмапалітэн" за самую абаяльную ўсмешку, як я - але бо гэта толькі пачатак, Гары, толькі пачатак.

Ён па-змоўніцку падміргнуў і выдаліўся элегантнай хадой. Некалькі секунд Гары стаяў як прыгваждзенны да месца, потым, успомніўшы, што яму трэба быць на ўроку, адкрыў дзверы цяпліцы і праслізнуў унутр.

Прафесар Спроўт стаяла ў цэнтры цяпліцы за козламі. На іх ляжала прыкладна дваццаць пар разнаколерных пухнатых слухавак. Калі Гары заняў сваё месца паміж Ронам і Герміёнай, прафесар Спроўт сказала:

- Сёння мы будзем перасаджваць мандрагору. Хто-небудзь можа распавесці, якія асаблівасці гэтай расліны?

Ніхто не здзівіўся, што рука Герміёны першай ускінулася ўверх.

- Мандрагора - гэты вельмі моцны аднаўляючы сродак, - пачала распавядаць Герміёна ў сваёй звычайнай манеры, так, як быццам праглынула падручнік, - ім звычайна вярталі ў нармальны стан людзей, якія былі ў нешта пераўтвораныя або замоўленыя.

- Выдатна. Дзесяць балаў "Грыфіндору", - пахваліла прафесар Спроўт. - Мандрагора з'яўляецца неад’емой часткай большасці антыдотаў. Аднак, апроч усяго іншага, гэтая расліна вельмі небяспечна. Хто можа адказаць, чаму?

Гэтым разам, ускінуўлі, рука Герміёны ледзь не сшыбла з Гары акуляры.

- Плач мандрагоры смяротны для ўсякага, хто яго пачуе, - выпаліла яна.

- Цалкам дакладна. Яшчэ дзесяць балаў, - сказала прафесар Спроўт. - Зараз звернемся да нашых мандрагораў. Яны яшчэ вельмі маленькія.

З гэтымі словамі яна паказала на шэраг глыбокіх паддонов, і ўсё падышлі бліжэй, каб лепей разглядзець змесціва. У паддонах радкамі расло каля сотні ўскудлачаных маленькіх пурпурна-зялёных кусцікаў. На погляд Гары, які цалкам не ўяўляў сабе, што Герміёна мела ў выгляду пад "плачам" мандрагоры, у іх не было нічога характэрнага.

- А зараз кожны павінен узяць сабе слухаўкі, - загадала прафесар Спроўт.

Поруч козел утварылася таўкучка, хлопцы хаплялі слухаўкі, старанна пазбягаючы ружовай пухнатай пары

- Калі я скажу надзець слухаўкі, упэўніцеся, што вушы ў вас цалкам зачыненыя, - сказала прафесар Спроўт. - А калі будзе бяспечна іх зняць, я пакажу два вялікіх пальца. Ну што жа, прыступім - надзець слухаўкі!

Гары прыціснуў слухаўкі да вушэй і цалкам перастаў штосьці чуць. Прафесар Спроўт надзела сваю пару - ружовую і пухнатую - закатала рукавы вопрадцы, дужа ўхапіла адзін з ускудлачаных кусцікаў і з сілай пацягнула.

Гары гучна ахнуў ад здзіўлення, чаго ніхто, зразумела, не пачуў.

Замест каранёў, на святло з'явілася маленькае, бруднае і на рэдкасць пачварнае немаўля. Лісце раслі ў яго прама з верхавіны. Скура была бледна-зялёная і плямістая. Без усякага сумнення, немаўля гарлапаніў з усёй сваёй моцы.

Прафесар Спроўт выцягнула з-пад стала вялікі кветкавы чыгун і стала закопваць мандраганятку ў чорны вільготны кампост, датуль, пакуль над паверхняй зямлі не застаўся бачны адзін толькі зялёны хохлік. Прафесар Спроўт атрэсла рукі, падняла ўверх два вялікіх пальца і зняла слухаўкі.

- Паколькі нашы мандраганяткі усяго толькі парастакі, іх плач пакуль яшчэ нікога не можа забіць, - сказала яна спакойна, так, як быццам не зрабіла нічога асоба дзіўнага, ну максімум, паліла бягонію, - Тым не менш, нават зараз вы маглі бы знепрытомнець на некалькі гадзін, таму, калі хутка вы не жадаеце прапусціць свой першы навучальны дзень, пераканайцеся, што слухаўкі на месцы, перш чым пачаць працаваць. Я падам знак, калі прыйдзе час сканчаць урок.

- Устаньце па чацвярых да падноса - вось тут вялікі запас чыгуноў - кампост у мяшках вунь там - і асцярожней з Атрутным Вусам, ён кусаецца.

Пры гэтых словах яна звонка пляснула паўзучую, цёмна-чырвоную расліну па шчупальцах, якія зладзеявата паўзлі ёй за плечы, і тыя адскочылі.

Да Гары, Рона і Герміёны далучыўся кучаравы як баранчык хафлпафец, якога Гары ведаў у твар, але з якім аніразу да гэтага не меў зносіны.

- Джасцін Фінч-Флетчы, - бойка прадставіўся ён, паціскаючы Гары руку. - Я, вядома, ведаю, хто ты - знакаміты Гары Потэр… А ты - Герміёна Грэнджэр - першая па ўсіх прадметах (Герміёна заззяла, а Фінч-Флетчы і ёй таксама паціснуў руку) - і Рон Уізлі. Гэта была твая лятаючая машына?

Рон не заўсміхаўся, як можна было чакаць. Відавочна, успаміны аб Лямантоўцы былі яшчэ свежыя ў памяці.