Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

- Добра, мой ты даражэнькі, думаю на гэтым мы і супынімся... канечне, ты мяне крыху расчараваў... але я ўпэўнена, што ты імкнуўся зрабіць ўсё як мага лепш.

Гары ўздыхнуў з палёгкаю, падняўся ногі, перакінуў праз плячо торбу і ўжо збіраўся сыходзіць, як раптам за яго спіною адчуўся нечый гучны і рэзкі голас:

- Гэта адбудзецца сёння ўвечары.

Гары развярнуўся. Прафесарка Трэлані здранцвеўшы сядзела на сваім крэслы і глядзела кудысь невідушчымі вачыма, прыадчыніўшы рот.

- П-прабачце?- спытаўся Гары.

Але прафесарка здавалася ня чуе яго. Яе вочы закаціліся. Гары стаяў і з непакоем глядзеў на яе. Трэлані выглядала так, бы з ёй вось вось пачнецца прыступ нейкай хваробы. Гары пачаў прыпамінаць, ці працуе зараз шпітальнае крыло... але тут яна зноў загаварыла, тым жа чужым, рэзкім голасам:

- Цёмны Лорд ляжыць адзінокі і маркотны, прыхільнікі зракліся яго. Адзіны каго ён мае - слуга, які дванаццаць год быў запалонены. Але сёння апоўначы слуга вырвецца на свабоду і адправіца шукаць свайго гаспадара, каб аб’яднацца з ім. З дапамогаю свайго слугі, Цёмны Лорд уваскрэсне і будзе ён яшчэ мацней і жахлівей, чым колісь. Сёння... апоўначы... слуга... вырвецца... шукаць... гаспадара...

Прафесарка Трэлані прынізіла галаву сабе на грудзі. З яе горла вырваўся нейкі крэхчучы гук і яна падняла галаву.

- Прабач, мой даражэнечкі,- сонна вымавіла яна.- Сёння такая спёка... я задрамала на хвіліну...

Гары, працягваў стаяць, вытарапіўшыся на яе.

- Штось здарылася, мой даражэнечкі?

- Вы... вы толькі што паведамілі... што Цёмны Лорд уваскрэсне... яго слуга збіраецца вярнуць яго...

Трэлані цалкам здзіўлена глядзела на яго.

- Цёмны Лорд? Той, Чыё Імя Нельга Вымаўляць? Гэта нагадвае дурны жарт, мой даражэнечкі... уваскрэсне, насамрэч...

- Але вы самі толькі што пра гэта казалі! Што Цёмны Лорд...

- Думаю, ты таксама крыху задрамаў, любы мой!- адказала прафесарка.- Вядома, я б аніколі ў жыцці не дазволіла сабе прадказаць падобную лухцень!

Гары спусціўся ўніз па срэбнай лесенке, а потым па вінтавых сходах, разважаючы... што гэта было... рэальнае прадказанне, ці нейкі від эфэктнага заканчэння іспыту?

Праз пяць хвілін ён ужо бег міма троляў-ахоўнікаў да ўваходу ў Грыфіндорскую Вежу, у яго розуме працягвалі гудчаць словы прафесаркі. У супрацьлеглым кірунку рушылі іншыя вучні. Пасміхаючыся і жартуючы, яны ішлі на доўгачаканую волю. Калі ён дасягнуў Тлустай Пані і прайшоў праз адтуліну за яе партрэтаў у гасцёўню, ён ўбачыў, што тая амаль апусцела. Толькі Рон з Герміёнаю сядзелі ў сваім звычайным куточку.

- Прафесарка Трэлані, запыхаўшыся прамовіў ён,- толькі што сказала мне...

Ён рэзка супыніўся, паглядзеўшы на іх твары.

- Бакбік прайгаў,- слаба прамовіў Рон.- Мы атрымалі паштоўку ад Хагрыда.

На гэты раз ліст ня быў запырсканы слязьмі, але складася ўражэнне, што рукі Хагрыда так моцна калаціліся, калі ён пісаў яго, што прачытасць штось было вельмі цяжка.

“Апеляцыя прайграна. Яны збіраюцца ажыцявіць катаванне на захадзе сонца. Вы ўжо нічым не можаце дапамагчы. Прыхадзіць ня трэба. Я не хачу, каб вы гэта бачылі.

Хагрыд”

- Нам трэба ісці,- імгненна прамовіў Гары.- Нам нельга пакідаць яго аднаго, чакаць ката!

- Гэта будзе на заходзе сонца,- сказаў Рон, гледзячы праз вакно на надворак.- Нам ніхто не дазволіць пайсці туды... асабіста табе, Гары...

Гары апусціў галаву на рукі, абдумваючы нешта.

- Калі б толькі ў нас была Мантыя-Невідзімка...

- А дзе твая?- спыталася Герміёна.

Гары распавёў ёй аб тым, што быў вымушаны схаваць яе у праходзе пад статуей.

-... калі Снэйп пабачыць, што я зноў хаджу там, мяне чакаюць непрыемнасці,- дадаў ён.

- Маеш рацыю,- выпрастоўваючыся, сказала Герміёна,- калі ён пабачыць цябе... А як ты адкрываў праход у гарбе?

- Трэба... дакрануцца да яго палачкай і сказаць “Дысэндзіюм”,- адказаў Гары.- Але...

Герміёна не дачакалася пакуль ён скончыць, яна падыйшал да партрэта, адчыніла праход і кудысьці сыйшла.

- Спадзяюся, яна не пайшла за Мантыей?- гледзячы ёй ў след прамовіў Рон.

Але яна пайшла. Праз чвэрць гадзіны Герміёна вярнулася, трымаючы пад вопрадкай старанна складзеную срабрыстую Мантыю.

- Герміёна, што з табой тварыцца ў апошні час?- здзіўлена спытаўся Рон.- Спачатку стукнула Малфоя, потым дэманстратыўна пакінула прафесарку Трэлані...

Дзяўчына вельмі падахвочана зірнула на яго.

Разам з астатнімі яны спусціліся на вячэру, але пасля не вярнуліся ў Грыфіндорскую Вежу. Пад вопрадкай ў Гары была схавана Мантыя-Невідзімка і ён увесь час быў вымушаны трымаць рукі крыжом, каб схаваць камяк. Яны затаіліся ў Вестыбюле і сядзелі прыслухоўваючыся, пакуль не ўпэўніліся, што там больш нікога няма. Нарэшце яны пачулі, як сышлі апошнія людзі, ляпнулі дзверы. Герміёна высунулася з іх схованкі.

- Усё добра,- прашапатала яна,- нікога больш няма... апранаем Мантыю...

Прытуліўшыся як мага бліжэй адно да аднаго, каб ніхто іх не заўважыў і апрануўшы на сябе Мантыю, яны на дыбачках прамінулі Вестыбюль і, спусціўшыся па сходах, выйшлі на надворак. Сонца ўжо хавалася за Забаронены лес, пакрываючы золатам вяршаліны дрэў.

Яны дабраліся да халупы і пастукалі ў дзверы. Праз хвіліну Хагрыд адчыніў дзверы, ён быў бледны і яго ўсяго калаціла, Хагрыд азірнуўся шукаючы наведальнікаў.

- Гэта мы,- прасыкал Гары.- Мы пад Мантыяй-Невідзімкай. Пусці нас і мы яе здымем.

- Вы не ‘вінны былі прыходзіць!- прашаптаў Хагрыд, адходзячы ў бок, каб сябры маглі ўвайсці ўсярэдзіну. Палясоўшчык хутка зачыніў дзверы і Гары зняў Мантыю.

Хагрыд не плакаў і не кідаўся ім на шыі. Ён папросту выглядаў, як чалавек, які ня ведае дзе ён і што трэба рабіць. І гэтая яго разгубленнасць выглядала горш, чым яго слёзы.

- Гарбаты?- спытаўся палясоўшчык. Калі ён пацягнуўся за імбрычкам, яго вялізныя рукі затрэсліся.

- Хагрыд, а дзе Бакбік?- нерашуча спыталася Герміёна.

- Я... ён знадвор’,- адказаў Хагрыд і заліў увесь стол малаком, пераліўшы яго праз край малочніка.- Я прывязаў ‘го ля гарбузовых градак. Там знадвор’ ён можа бач’ць дрэвы... падыхаці свеж’ паветрам... пакуль...

Рукі Хагрыда зноў моцна закалаціліся, ён выпусціў малочнік і ўся падлога залілася малаком.

- Я прыбяруся, Хагрыд,- спешна прамовіла Герміёна і прынялася за ўборку.

- Там у шафе ёсць ‘шчэ ‘дзін,- сядаючы прамовіў Хагрыд і выцер рукавом свой вялізны лоб. Гары азірнуўся на разгубленага Рона.

- І што, Хагрыд, няўжо аніхто нічым ня можа дапамагчы?- раз’юшчана спытаўся, Гары, які сядзе паблізу ад яго.- Дамблдор...

- Ён спраб’ваў,- адказаў Хагрыд.- Але Дамблдор не ў стане а’мяніць рашэннь Камітэту. Ён гаворыў ім, што Бакбік не шалёны, але ты ж веда’ш ’ны баяцца... Люцыюса Малфоя... ён пагражаў ім, я зар’з чакаю, калі прыйдзе кат Макнэйр, ён стары малфоеў сябрук... ён зробіць ўсё хутк’ і чыста... а я буду побач...