Герасио Кирого - Казкi трапiчнага лесу (на белорусском языке)

Гультаяватая пчолка хуценька паляцела да вулля, думаючы, як ёй будзе ў iм цёпла. Але калi яна сабралася ўвайсцi, вартаўнiчыя пчолы не ўпусцiлi яе.

- Нельга! - цвёрда сказалi яны.

- Я хачу ўвайсцi, - пачала румзаць пчолка. - Гэта мой вулей.

- Гэта вулей добрых i працавiтых пчол, - адказалi ёй вартаўнiчыя. Гультайкам сюды ўваход забаронены.

- Я заўтра абавязкова пачну працаваць, - папрасiлася пчолка.

- У тых, хто не працуе, заўтра няма, - адказалi пчолы, якiя былi добра знаёмыя з фiласофiяй.

I з гэтымi словамi яны выштурхалi яе прэч. Не ведаючы што рабiць, пчолка яшчэ трошкi палётала вакол вулля, але надыходзiла ноч i ўжо амаль нiчога не было бачна. Яна хацела зачапiцца за лiст, але павалiлася на зямлю. Ад халоднага ветру ў яе здранцвела ўсё цела, i яна ўжо зусiм не магла лятаць.

Тады яна папаўзла па зямлi, пералазячы цераз палачкi i каменьчыкi, якiя здавалiся ёй цэлымi горамi, i калi дапаўзла да ўвахода ў вулей, з неба пачыналi падаць халодныя кроплi дажджу.

- Ах, Божухна! - закрычала няшчасная. - Iдзе дождж! Я памру ад холаду.

I яна паспрабавала ўвайсцi ў вулей. Але ёй зноў заступiлi дарогу.

- Прабачце мне! - зарумзала пчолка. - Дазвольце ўвайсцi!

- Позна! - адказалi ёй вартаўнiчыя пчолы.

- Сёстры, калi ласка! Мне хочацца спаць!

- Позна! - зноў быў ёй адказ.

- Сяброўкi, мне холадна! Злiтуйцеся!

- Немагчыма!

- Даруйце астатнi раз! Я памру!

Тады вартаўнiчыя пчолы сказалi:

- Не, ты не памрэш. Але за гэтую ноч ты даведаешся, што такое адпачынак, зароблены працаю. А цяпер - iдзi.

I яны выштурхалi яе.

Дрыжачы ад холаду, спатыкаючыся, з мокрымi крыламi, пчолка папаўзла прэч. Яна паўзла i паўзла, пакуль раптам не правалiлася ў нейкую дзiрку. А дакладней, гэта была не дзiрка, а цэлая пячора, i пчолка пачала ў яе падаць.

Ёй здалося, што яна не перастане падаць нiколi. Але ўрэшце яна апынулася на дне i ўбачыла якраз перад сабой вялiкую гадзюку - зялёную змяю са спiнай чырвона-цагельнага колеру. Гадзюка ляжала, скручаная ў клубок, i пазiрала на пчалу, гатовая на яе скочыць.

Папраўдзе тая пячора была дуплом у старым дрэве, i гадзюка зрабiла ў iм сваё логвiшча.

Трэба сказаць, што змеi вельмi любяць пчол, бо пчолы для iх - вялiкi ласунак. Таму, калi пчолка апынулася перад сваiм ворагам, яна заплюшчыла вочы i шэптам прамовiла:

- Бывай, маё беднае жыццё! Сёння апошнi раз мне давялося бачыць святло...

Але на яе вялiкае здзiўленне, змяя не паспяшалася яе праглынуць i сказала:

- Ну што, як жывеш, пчолка? Вiдаць, ты не надта руплiвая, што апынулася тут у такi познi час.

- Гэта праўда, - прамармытала пчолка. - Я не працую i таму вiнаватая.

- Калi гэта так, - здзеклiва прашыпела змяя, - дык я зараз звяду са свету такую паганую iстоту, як ты. Я цябе зараз з'ем.

Пчала ўся задрыжала i крыкнула:

- Але гэта несправядлiва, несправядлiва! Несправядлiва есцi мяне толькi таму, што вы дужэйшая за мяне. Толькi людзi ведаюць, што такое справядлiвасць!

- Га! - усмiхнулася змяя i борздзенька зноў скруцiлася ў клубок. - Дык ты добра ведаеш людзей? I ты думаеш, што людзi, забiраючы ў вас мёд, болей справядлiвыя, апошняя ты дурнiца?

- Не, яны не таму забiраюць у нас мёд, - адказала пчолка.

- А чаму ж тады?

- Таму што яны разумнейшыя.

Пчолка гэта сказала, а змяя зарагатала:

- Ну, справядлiва гэта цi не, але я цябе з'ем. Рыхтуйся!

I яна адхiлiлася назад, каб скочыць на пчолку. Але пчолка паспела крыкнуць:

- Вы робiце гэта таму, што вы меней разумная за мяне!

- Я меней разумная за цябе, смаркачка? - засмяялася змяя.

- Так, - пацвердзiла пчала.

- Добра, - прамовiла змяя, - зараз пабачым. Давай прыдумаем два выпрабаваннi. Выйграе тая, хто здолее зрабiць што-небудзь больш незвычайнае. Калi выйграю я, дык я цябе з'ем.

- А калi выйграю я? - спыталася пчолка.

- Калi выйграеш ты, - адказала непрыяцелька, - тады ў цябе будзе права правесцi тут усю ноч, пакуль не развiднее. Згодная?

- Дамовiлiся, - адказала пчала.

А змяя зноў засмяялася, таму што ёй прыйшло ў галаву такое, чаго пчала нiяк не магла б зрабiць. Вось што яна прыдумала.

Яна на iмгненне - так хутка, што пчала не паспела нават вокам мiргнуць, выскачыла з дупла i вярнулася з капсулкаю эўкалiптавага насення - з таго самага эўкалiпта, што рос каля вулля, кiдаючы на яго цень.

Хлапчукi звычайна круцяць гэтыя капсулкi, як ваўчкi, i называюць iх эўкалiптавымi ваўчкамi.

- Глядзi, што я зраблю, - сказала змяя. - Сачы ўважлiва!

Яна адным махам як шпагат навiла вакол ваўчка свой хвост i раскруцiла яго з такою хуткасцю, што ваўчок завярцеўся i страшна загуў.

Змяя засмяялася i нездарма, бо нiякая пчала нiколi не запускала i не здолела б так запусцiць ваўчок. Але калi ваўчок, якi, здавалася, нiколi не скончыць гусцi i круцiцца, нарэшце ўсё-такi павалiўся, пчала сказала:

- Гэта вельмi прыгожае выпрабаванне, i я нiколi не змагу так зрабiць...

- Значыць, я цябе з'ем! - крыкнула змяя.

- Пачакай хвiлiнку! Я не магу зрабiць гэтага, але я зраблю нешта такое, чаго не зробiць нiхто.

- I што ж гэта такое?

- Я знiкну.

- Як? - крыкнула змяя i аж падскочыла ад здзiўлення. - Ты знiкнеш, не выходзячы адсюль?

- Не выходзячы адсюль.

- I не хаваючыся ў зямлi?

- Не хаваючыся ў зямлi.

- Добра, паспрабуй! - сказала змяя. - Але калi ты гэтага не зможаш, я цябе адразу з'ем!

А ўсё ў тым, што пакуль ваўчок круцiўся, у пчолкi быў час уважлiва агледзець пячору, i яна ўбачыла, што там расце адна маленечкая раслiнка. Гэта быў невялiчкi кусцiк, амаль траўка, з шырокiм, як манетка ў два сэнтава, лiсцем.

Пчолка падышла зусiм блiзенька да раслiнкi i, стараючыся не датыкацца да яе, сказала:

- Зараз мая чарга, сеньёра Змяя. Павярнiцеся, калi ласка, i палiчыце да трох. А калi скажаце "тры" - шукайце мяне дзе хочаце, мяне нiдзе не будзе!

Так яно i здарылася сапраўды. Змяя хутка палiчыла:

"Адзiн... два... тры...", - але, павярнуўшыся, ад здзiўлення аж разявiла свой вялiзны рот: у пячоры нiкога не было! Яна агледзела ўсё i ўверсе, i ўнiзе, i вакол, аблазiла ўсе куточкi, уважлiва вывучыла раслiнку i памацала ўсё языком. Але марна - пчолка знiкла!

Тады змяя зразумела, што калi выпрабаванне з ваўчком было добрае, дык пчолчына выпрабаванне - проста выдатнае. Ува што яна магла ператварыцца? Дзе яна?

Яе нiдзе немагчыма было знайсцi!

- Ну, добра! - нарэшце сказала змяя. - Здаюся. Ты дзе?

I тады пасярод пячоры пачуўся ледзь чутны голас. Гэта адказвала пчолка.

- А ты мне нiчога не зробiш? - спыталася яна. - Цi магу я давяраць тваёй клятве?

- Можаш, - адказала змяя. - Клянуся. Дзе ты?

- Я тут, - прамовiла пчолка i нечакана вылезла са скручанага лiсточка той самай маленькай раслiнкi.

Але што ж адбылося? А адбылося ўсё вельмi проста: раслiнка, якая расла ў дупле, была сарамлiвай мiмозаю - iх шмат расце ў Буэнас-Айрэсе. I лiсце ў такой мiмозы скручваецца пры сама нязначным дотыку. А таму, што гэтая гiсторыя адбывалася ў Мiсьёнэс, дзе раслiннасць вельмi багатая i буйная, дык i ў мiмоз там лiсточкi даволi шырокiя. I калi пчолка дакранулася да аднаго такога лiсточка, ён хутка згарнуўся i цалкам яе схаваў.