Неизвестен Автор - Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)

Аднаго разу музыка, пасьля свае iгры i танцаў яшчаркi, пачаў перапрашаць яшчарку:

- Выбачай, мiлая яшчарка, што я, паслухаўшы сваей старой бабы, спаганiў тваю аздобу, адсекшы твой хвост.

А яшчарка кажа:

- Ат нiчога, я анi ня гневаюся на цябе за тваю распусту, а даўно забылася праз гэта: толькi: - Як я гляну на твой нос, дык успомню пра свой хвост.

ЛIСIЦА-ХIТРЫЦА

Жыў дзед ды баба. Нiчога ў iх з гаспадаркi ня было, толькi адна курачка Чубатка.

Жылi яны, жылi, дажылiся - няма чаго варыць. Вось дзед i кажа бабе:

- Баба, а баба, звары хiба Чубатку, цi што?

Баба замахала рукамi:

- Што ты, дзед, надумаўся! Лепш мы галодныя будзем, а Чубаткi я ня дам варыць.

Пачула гэта курачка, пабегла на двор, знайшла там бабовае зерне i прынесла бабе.

Дзед кажа:

- Вось i добра. Звары ты, баба, хоць гэтую бобiнку.

Паглядзела старая на бобiнку:

- Дзеду мой, дзеду, што тут за наедак з аднае бобiнкi? Я для яе i гаршка не падбяру. Давай лепш пасадзiм яе. Як вырасьце, тады сьпячэм цэлы бабовы пiрог.

- Дзе-ж мы яе пасадзiм? - пытаецца дзед.

- На полi.

- На полi яе варона выдзяўбе...

- Дык на дварэ.

- На дварэ яе курыца выграбе...

- Тады давай пасадзiм хiба ў хаце пад палацямi.

- Добра, - згадзiўся дзед i пасадзiў бобiнку ў хаце пад палацямi.

Узыйшла бобiнка ды давай расьцi. Расла, расла, уперлася ў палацi.

- Што, баба, рабiць будзем? - пытаецца дзед.

- Трэба палацi разьбiраць.

Дзед разабраў палацi, а бобiнка як расьцi ды расьцi - дарасла да столi.

- Што, баба, рабiць будзем? - зноў пытаецца дзед.

- Трэба столь разьбiраць.

Дзед i столь разабраў, а бобiнка як расьцi ды расьцi - дарасла да страхi.

Дзед i страху разабраў. Выглянула бобiнка на сьвет i давай расьцi яшчэ весялей. Дарасла аж да неба.

Узяў тады дзед торбу, палез па сьцяблу на неба, абабраў сьпелыя струкi i вярнуўся назад.

Зарадавалася баба - цэлую торбу струкоў прынёс дзед!

- Ну, цяпер то мы ўжо наядзiмся пiрага!

Палузала баба струкi, высушыла боб на печы, змалола i расчынiла ў дзяжы цеста на пiрог.

Цеста як расьцi ды расьцi - зь дзяжы вон лезе. Палажыла яго баба на лапату, загладзiла пiрагом, размалявала рознымi ўзорамi, каб прыгожы быў, ды ў печ. А пiрог як расьцi ды расьцi - зь печы на прыпечак лезе. Адсланiла баба заслонку, а ён - скок на хату, з хаты за парог - i ўцёк...

Кiнулiся дзед з бабай даганяць пiрог. Ды дзе там! Так i не дагналi.

Прыкацiўся пiрог у лес. А тут насустрач яму рыжая лiсiца-хiтрыца. Схапiла яна пiрог, выела мякiш, у сярэдзiну шышак насыпала ды пабегла зь пiрагом да пастушкоў.

Знайшла пастушкоў у полi i кажа:

- Пастушкi, пастушкi, дайце мне бычка-трацячка, а я вам дам за гэта пiрог.

Бачаць пастушкi - добры пiрог у лiсiцы, жоўценькая скарынка аж блiшчыць, так i хочацца яго папрабаваць. Згадзiлiся яны на мену i аддалi лiсiцы бычка-трацячка.

- Толькi-ж, глядзiце, ня ешце пiрага, пакуль я не заеду за горку, - кажа лiсiца.

Села яна на бычка верхам i паехала. Як толькi схавалася за горкаю, пастушкi i кажуць: "Сядзем на пясочку, зьядзiм па кусочку!" Разламалi пiрог, а там - адны шышкi яловыя... Падманула iх хiтрая лiсiца!

Едзе лiсiца на бычку, бачыць - на дарозе пустая павозка стаiць, а недалёка чалавек арэ. Падкралася яна цiшком да павозкi, запрэгла ў яе бычка-трацячка, села на мяккай саломе i едзе сабе далей, пугай бычка паганяе.

Прыехала ў лес. Насустрач ёй воўк iдзе. Зьбегаўся, змарыўся, ледзьве ногi валачэ.

- Куды, кума, едзеш? - пытаецца.

- За трыдзевяць зямель, у трыдзесятае царства.

- Чаго?

- Там, кажуць, курэй i каршуны не дзяруць...

- А бараны ў тым царстве ёсьцека? - аблiзнуўся воўк.

- Ды iх там хоць гаць гацi!

- А лiсiчка, а сястрычка, вазьмi i мяне з сабою. Падвязi хоць мой хвост.

- Што адзiн хвост везьцi, садзiся ўвесь ты.

Сеў воўк. Едуць далей. Сустракаюць мядзьведзя.

- Куды, кумы, едзеце?

- За трыдзевяць зямель, у трыдзесятае царства...

- Чаго?

- Там, кажуць, курэй i каршуны не дзяруць, - адказвае лiсiца.

- Там, кажуць, бараноў хоць гаць гацi, - падтаквае ёй воўк.

- А мёду там многа?

- Ды там, кажуць, мядовыя рэкi цякуць!

Мядзьведзь зарадаваўся:

- То вазьмiце i мяне. Хоць адну лапу падвязiце.

- Што адну лапу везьцi, садзiся ўвесь ты.

Уселiся ўтраiх, едуць далей. Аж раптам зламалася аглобля. Лiсiца кажа мядзьведзю:

- Схадзi, кум, прынясi аглоблю.

Пайшоў мядзьведзь у гушчар, знайшоў вывярнутую елку i прывалок да возу. Убачыла лiсiца, крыку нарабiла:

- Ах ты, мядзьведзiшча, ах ты, дурнiшча, цi-ж гэта лясiна для аглоблi!

I да ваўка:

- Схадзi, куме, прынясi тонкую аглоблю.

Пайшоў воўк i прынёс крывы яловы сук. Лiсiца i на яго накрычала, плюнула ды пайшла сама па аглоблю.

Тым часам мядзьведзь з ваўком зьелi бычка-трацячка, скуру саломай напхалi, на ногi паставiлi ды пайшлi сабе пасьмiхаючыся.

Вярнулася лiсiца, бачыць нi ваўка, нi мядзьведзя, толькi бычок стаiць. Прыладзiла яна аглоблю, села ў павозку, махнула пугаю на бычка, а той - брык! - i павалiўся.

Паглядзела лiсiца на бычка i аб усiм здагадалася.

- Пачакайце-ж вы ў мяне! Я вам гэтага не дарую! - пагразiла яна ваўку i мядзьведзю ды пайшла сваёю дарогаю.

Шмат часу iшла цi мала, а ў дарозе ўжо i восень яе застала. Сустракае ваўка, таго, што зьеў бычка.

- Добры дзень, кум! Як маешся?

- Дрэнна, - кажа воўк. - Нешта азяб на дажджы, аж увесь калачуся. Зуб на зуб не трапляе.

- То трэба новы кажух пашыць, - раiць лiсiца.

- Праўду, кумка, кажаш, - згадзiўся воўк.

Пабег ён на выган, схапiў авечку i прывалок у лес.

- Хопiць на кажух? - пытаецца ў лiсiцы.

- Мала, - кажа лiсiца.

Прынёс воўк яшчэ адну авечку:

- Цяпер хопiць?

- Не, яшчэ адну трэба.

Воўк i трэйцюю прывалок.

- Ну, а цяпер, - кажа лiсiца, - трэба краўца шукаць.

- Дзе-ж мне яго шукаць, кумка?

- Я ведаю добрага краўца. Хадзем да яго.

Прывяла лiсiца ваўка на луг. Там, у кустох, на прывязi жарабец пасьвiўся.

- Вунь ён, кравец!

Воўк зарагатаў:

- Гэта не кравец, а жарабец! Не, кумка, як сабе хочаш, а розуму ў цябе мала.

Лiсiца пакрыўдзiлася:

- Ты пра мой розум ня вельмi языком мялi. Я была разумнай i буду, а ты быў дурань, дурнем i застанешся.

Тут ужо i воўк пакрыўдзiўся, аж узлаваўся:

- Паглядзiм яшчэ, хто з нас разумнейшы!

- Не хвалiся загадзя, - кажа лiсiца, - лепш паглядзiш, як зараз зь цябе скуру зьнiмуць.

- Хто зьнiме? - ляснуў зубамi воўк.

- Гаспадар гэтага каня.

- Ня можа быць! - ня верыць воўк.

- Пабачыш. На чым жарабец навязаны? - пытаецца лiсiца.

- На вяроўцы.

Лiсiца засьмяялася:

- Вось i вiдаць, што дурань!

- Чаму? - падскочыў воўк.

- Жарабец на калу навязаны.

- Ня можа быць! - залыпаў воўк вачыма.

- Хадзем пакажу.

Прывяла лiсiца яго да калка, за якi быў прывязаны канец вяроўкi, зьняла вяроўку, зрабiла пятлю i закiнула ваўку на шьпо. Воўк i азiрнуцца не пасьпеў, як у пятлi апынуўся. Тады лiсiца падбегла да жарабца, замахала хвастом. Той спужаўся ды як драпнуў дахаты, толькi падковы заблiшчэлi.