Неизвестен Автор - Лiтаратурныя творы з казачнымi матывамi (на белорусском языке)

Наесца i сьпiць у сваiм у палацы,

Нат слухаць ня хоча, хто кажа аб працы.

Пажыў ён па-панску нямала так часу,

Пакуль не хапiла у Белкi прыпасаў.

Ляжыць i раве ён, ледзь бор не аглохне:

- Ой, мусiць, я хутка ня выжыву, здохну!..

Лячыла Мядзьведзя Варона-Шаптуха,

I Дзяцел пастукваў трубкай у вуха,

I банкi на пяты стаўляла Сарока,

Кампрэсы яму прыкладала пад бокам...

Ды што нi рабiлi - ўсё не памагала.

Шмат вылiзаў лекаў, гусiны i сала...

Ды што тыя лекi, калi наш Кудлаты

Зьеў двух дактароў зь Белавежы лычатых.

Хадзiў тады блiзка Цыган хiтры недзе,

Пачуў пра цяжкую хваробу Мядзьведзя

I кажа: - Ты, бацю, ня слухай нiкога.

Цыган табе зельля парадзiць другога.

Вiдаць, ты ня можаш нi сесьцi, нi легчы,

Ня можаш, мой баценька, мала ты есьцi!...

* * *

Дзе ў лесе дарога, а з боку паляна,

Лячыў Цыган брагай-сiвухай да рана;

Яшчэ паiў зельлем салодкiм, як мёдам,

Спаiўшы, Мядзьведзя прыкуў да калоды,

Пазьней яму ўсыпаў бярозавай кашы,

Павёў яго цешыць людзей на кiрмашах.

Перш доўга Мядзьведзь касурыўся ды охаў,

А потым зрабiўся такiм скамарохам!

Дзе толькi ня прыйдзе пад хаты крывыя

Зьлятаюцца дзецi, дзяўчаты, старыя,

Прыносяць салодкага мёду, гарэхаў,

А ён давядзе аж да сльёз i да сьмеху.

Сьмяюцца i дзецi, i куры, i конi,

Як ён у шарахаўкi звонкiя звонiць;

Сьмяюцца асьверы, i стрэхi, i хаты,

Як пойдзе скакаць пад цымбалы Кудлаты.

Здаецца, няпраўда, што людзi гавораць,

Што быў ён раней абiбокам i хворым...

А Белачка там, дзе ёсьць пушча густая,

Ў сасновыя куфры гарэхi зьбiрае

I добра хавае, каб iх нi мядзьведзi

Знайсьцi не маглi, нi вясковыя дзецi,

Ды чорнымi зорка пiльнуе вачыма

I лускае iх у сьцюдзёныя зiмы...

А там, за сасновым за лесам, за борам,

Як золатам сiнiм, iграюць азёры!

А глянеш навокал - такая краiна:

Дзе ступiш - то рэха, то казка, былiна...

Ёсьць, праўда, i сумных нямала, бязь лiку,

Але мы iх лепей пакiнем вялiкiм.

А вам, мае дзеткi, з вачыма, як золак,

Аддам усе дзiвы тых казак вясёлых.

Максiм Танк

IРЫНКА

Iрынцы спадабалася

Цудоўная вясна.

Як восенi даждалася,

Пайшла прасiць яна,

Прасiць нябёс ня хмарыцца,

Вятроў - не галасiць,

Срабрыстых росаў ранiцай

На травах не гасiць;

Каб сонейка высокае

Сьвяцiла на палi,

А кветкi сiнявокiя

Зноў на лугох цьвiлi;

Прасiць сям'ю крылатую

Зь лясоў не адлятаць,

Бярозку расахатую

Лiстоў не атрасаць...

Прасiла яна шчыра так,

Прасiла ўсю зiму,

I мо' вясна аж з выраю

Вярнулася таму.

Вярнулася, пяе iзноў

Зь бярозкай над ракой,

Пяе сярод дуброў, лугоў

Зь Iрынкаю малой.

Максiм Танк

ЯК ВЯСНА ПРЫШЛА

Як вясна прышла ў гаi,

Разбудзiла ручаi

I паклiкала iзноў

Птушак з выраю дамоў.

Прыляцелi жаўрукi,

I зязюлi, i шпакi,

Качкi, чэпiкi,

Раюцца,

Зь iмi ластаўкi.

Прыляцелi журавы,

Буслы, кнiгаўкi...

Дзе ты тут усiх

Пералiчыш iх!

Прыляцелi, ў полi селi,

Зь вераб'ямi-забiякамi

Спрачаюцца:

- Мы пакiнулi вас тут

Зiмаваць, зiмаваць;

Вас прасiлi гаспадарку

Пiльнаваць, даглядаць,

А вярнулiся назад,

Непаладкаў шмат!..

Вераб'i на гэта толькi

У вадказ усiм:

- Чым-жа мы тут вiнаваты,

Чым, чым, чым?!

- Дзе нi глянеш - збожжа столькi

У стагох,

Гаварыў жаўрук усiм,

- Было восеньню багатай

На палёх,

- Чым-жа мы тут вiнаваты,

Чым, чым, чым?

- Я пакiнула дубровы

Ў iх уборы каляровым,

А цяпер, - зязюля кажа,

Трэба мне зноў у ляску

Ды на кажным на сучку

Будзiць лiсьцiкi: ку-ку !..

За зязюляй журавель

Кажа: - Я на поплаве

Шмат быў восеньню пакiнуў

I брусьнiц, i журавiнаў,

А цяпер-жа, ля ракi

Анi ягадкi!..

- Гэта, пэўна, вераб'i,

Кажуць ластаўкi,

На палёх

I на лугох

Усё папсавалi

Перапiлi, пераелi,

Пераласавалi...

Вераб'i тут узлавалiся

Зусiм:

- Чым-жа мы тут вiнаваты,

Чым, чым, чым?

Нам зiмою цяжкавата

Тут было самiм.

Чым-жа мы тут вiнаваты,

Чым?!.

Невядома, колькi-б часу

Спрэчкi птушкi тут вялi,

Але ў гэты дзень iз школы

Дзецi мiма iх iшлi.

I яны сябром пярнатым

Расказалi ўсiм:

- Вераб'i ня вiнаваты

Тут нi ў чым,

Бо зялёны лiст дуброў

Сам асыпаўся далоў,

Збожжа з поля зьвезьлi людзi,

Ягады змарозiў студзень

Подыхам сваiм.

Вераб'i-ж ня вiнаваты

Тут нi ў чым!

Памагчы вам трэба можа,

Вам ахвотна дапаможам.

Калi трэба - пачастуем,

Абаронiм, павартуем.

Мы ў лясох, садох сягоньня

Ладзiм гнёзды i шпакоўнi,

Бо ўсе рады вам,

Дарагiм сябрам...

I цяпер у нас заўсёды

У сям'i крылатай згода,

Луг зялёны - сенажаць,

Лес дрымучы, сад i поле,

Сiнiх рэк, азёр прывольле

Песьнямi птушынымi зьвiняць.

Максiм Танк

ЖУРАВЕЛЬ I ЧАПЛЯ

На адным канцы балота

Была хата жураўля,

На другiм канцы балота

Чапля шэрая жыла.

Надакучыла сiвому

Жыць самотна жураўлю,

Блукаць каля буралому

Па балотнаму гнiльлю,

Слухаць жаб неугамонных

Рогат, шум у трысьнiку,

Перагуды, перазвоны

Камароў у талаку.

Вось задумаў ажанiцца

Ды iз чапляй журавель

I пайшоў да маладзiцы

Па iмшарах, па дрыгве.

Ляпу-чапу, ляпу-чапу,

Журавель iдзе-брыдзе,

Празь сем дзён прыйшоў да чаплi

I гаворыць: - Добры дзень!

Цi ня хочаш за мяне ты

Выйсьцi замуж?.. - А яна

Кажа: - Што ты, - кажа, - гэта

Сабе выдумаў сп'яна?

Няпрыгожы, даўганогi,

Лепш iдзi, адкуль прыйшоў...

I пабрыў сваёй дарогай

Сумны журавель дамоў.

Ды адумалася чапля,

Што дарма за жураўля,

За балотнага суседа,

Яна замуж не пайшла.

Ляпу-чапу, ляпу-чапу.

Ў хату жураўля iдзе.

Празь сем дзён прыходзiць чапля

I гаворыць: - Добры дзень!

Цi ня возьмеш мяне ў хату?

Журавель ёй кажа: - Не!

Дзе з такой, як ты, чубатай,

Паказацца ў сьвеце мне?

Шыя выгнута вужакай,

Хараства нi ў чым няма

I убор твой анiякi,

I нягодная сама.

Калi чапля з хаты выйшла,

Журавель пашкадаваў,

Што пакрыўдзiў яе лiшне,

Што за жонку ня узяў.

Ляпу-чапу, ляпу-чапу,

Па дрыгве i па вадзе

Iзноў сватацца да чаплi

Журавель iдзе-брыдзе.

I так ходзяць яны ў сваты

Цэлы свой птушыны век,

I стаяць iх воддаль хаты

Па канцох балот i рэк.

Максiм Танк

КОНЬ I ЛЕЎ

Працаваў буланы Конь

У гаспадара,

З году ў год вазы вазiў

I зямлю араў.

А калi ён пастарэў

Ды нядужым стаў,

Гаспадар яго з двара

Праганяць пачаў.

Уздыхнуў i кажа Конь:

- Цi-ж, за шмат гадоў,

Я ў цябе не зарабiў

Чатырох падкоў?

Гаспадар зялеза ўзяў,

Падкаваў Каня.

I пайшоў буланы ў даль

На сустрэчу дня.

Ён iдзе, мурог скубе,

Лiст духмяны з дрэў.

Раптам бачыць: перад iм

Сам магутны Леў.

- Што-ж не кланяешся мне?

Грозна Леў спытаў.

- Ах, даруй мне, цар зьвяроў...

Конь так адказаў.