Неизвестен Автор - Лiтаратурныя творы з казачнымi матывамi (на белорусском языке)

I над Нёмнам яго слаўным

Ня чуваць нiякiх песьняў,

Не сьмяюцца людзi даўна...

I задумаўся Музыка...

Гусi крумкаюць-гавораць:

- За трохтысячнаю хваляй

Востраў ёсьць на сiнiм моры.

Цар задумаў справiць сьвята,

Мёд па чарах палiецца,

Будуць на зачараванай

Там iграць-сьпяваць жалейцы...

- I мяне з сабой вазьмеце...

Ды ня чулi гусi крыку.

Толькi збуджаная хваля

Пенай пырснула ў Музыку.

Частка чацьвертая

Да ўсходу сонца ўстаў Музыка.

Ў сэрцы непакой i скруха.

Хутчэй сяброў паведамiў ён

Аб тым, што ў выраi падслухаў.

Рашылi: трэба секчы сосны,

Хутчэй зьбiваць вялiкi плыт

I хоць-бы леты, зiмы, вёсны,

А на далёкi востраў плыць!

Шумiць бор цёмны, уздыхае;

Кiпiць работа, звон ударыў.

Гатова мачта смаляная,

На ёй з кашулi белы парус.

I толькi збуджанае сонца

Праменьнi кiнула над логам,

Плыт цiха па гладкой затоцы

Крануўся ў дальнюю дарогу.

Вяслуюць, толькi толку мала:

Прачнуўся раньнi вецер шэры,

Насустрач гонiць вал за валам

I зноў варочае на бераг.

- За цяжак плыт, - Асiлак кажа

Хай едзе Вяль адзiн з Музыкам,

Каб не зьмяла iх бура часам,

Няхай сябе прывяжуць лыкам.

А сам пайшоў на бераг з братам,

Дзе леглi на пясчаны ўзгорак

I проста ў твар вятроў кудлатых

Дзьмуць пачалi на сiня-мора.

I мора грозна застагнала,

I мора грозна загрымела,

Як горы, ўсьпененыя хвалi

Панесьлi плыт на грывах белых...

Мiнаюць днi, то ў моры тонуць,

То зьзяюць зноў агнём зары.

Глядзiць Музыка зь Вялем ў тонi

I на каралы, i на рыб;

На груду пэрлаў i каменьня,

На вадаростаў сьвет багаты

I на затопленыя лодкi

Купцоў, ваякаў i пiратаў.

Над галавой, пад аблакамi,

Арол ляцiць з ахрыплым клiчам:

Мо' ён спрачаецца зь вятрамi,

Цi ўбачыў сьвежую здабычу?

Ды адлятае без абеду

За вадзяныя горы-хвалi.

I толькi доўга яго сьледам

Глядзяць сябры - Музыка зь Вялем...

Гаворыць Вяль: - Здаецца, востраў

Вiдаць, а можа гэта сон?

Сьцяной залочанай i вострай

Абнесены з усiх старон.

Калi наблiзiлiся, бачаць:

Зусiм нязнаны край зямлi;

Куды нi глянь - дамы, палацы,

А ў порце - мачты, караблi.

Шумiць натоўп, шумiць, сьмяецца;

Па цэлым беразе пакатым

Вясельле хмельнае лiецца,

Вiдаць, што цар спраўляе сьвята.

Сядзiць сам высака на троне,

Сем чалавек трымаюць бруха,

Ў брыльлянтах, янтарах карона

Цяжкая зьехала на вуха.

А слугi сьпераду i ззаду

Кругом стаяць на пагатове,

Каб выпаўняць цара загады.

На белых на сталох дубовых

Нямала мёду, рыбы сьвежай,

Хлябоў, зьвяроў i птушак дзiкiх

З глыбiнь Палесься, зь Белавежы...

Аж не надзiвiцца Музыка!...

Гаворыць цар: - Пара сягоньня

Гасьцей маiх павесялiць...

I вось з паклонамi да трону

Падходзяць царскiя паслы.

- Зайграем, - кажуць яны, - тое,

Што самi гукi запяюць...

Аж анямеў Музыка з болю,

Жалейку ўбачыўшы сваю...

На цэлым беразе ўсё змоўкла;

Застыла - цiшыня нямая.

Ды ня чуваць чароўных тонаў...

Маўчыць жалейка, ня iграе.

Цар узлаваўся: - Вось дык штуку

Прынесьлi мне з чужога краю!

Няўжо-ж нiхто ня збудзiць гукаў,

Нiхто на ёй не заiграе?

Маўчаць. Спусьцiлi ўсе галовы.

I, калi цар другi раз клiкаў,

Наперад у лапцях лазовых

Зь кiйком працiснуўся Музыка.

Узяў жалейку i шчасьлiвы

Абцёр крысом сярмяжным з пылу...

На ўсе лады i пералiвы

Яна ў яго загаварыла:

То звонам жаваранка ў жыце,

То салаўiным сьвiстам чулым,

Трывожнай кнiгаўкай ў ракiце

I ў лесе шэраю зязюляй.

Пазьней зайграў, як жнеi пелi,

Як вецер шапацеў саломай,

Сiвыя хвалi Нёмну пенiў

I абарваў акордам грому...

А рэха ўсё яшчэ iграла

I толькi змоўкла ў нетрах бору

Тады, калi Музыка зь Вялем

Дабеглi ўжо да сiня-мора.

Схапiўся цар: - Хутчэй вярнiце,

Пагоню шлеце за пагоняй!...

Ды белай чайкаю ў блакiце,

З кашулi белы парус тоне.

Частка пятая

Гаварыў Асiлак брату:

- Глянь, дзе хвалi пенiць шторм,

Цi то грывай вал дзявяты.

Цi то зломаным крылом

Птушка, тонучы, махае?

- Не, ня хвалi там iграюць.

Ня крылаты ўзмах птушыны,

Гэта парус ў моры сiнiм!..

Кажа зноў Асiлак брату:

- Глянь на сонечны загар,

Быццам коней ляцiць статак,

З шумам, навальнiцай хмар.

- Эх, ня хмары i ня конi

Пеняць вадзяныя горы,

Гэта царская пагоня

Паказалася на моры!...

Стогне вецер, вые дзiка,

Круцiць хвалi валам шэрым.

Ужо бачыць Вяль з Музыкам

Бор стары, знаёмы бераг.

Яшчэ вёсламi ударыць!

Плыт урэзаўся ў пясок,

Мачта хiлiцца набок,

Зьвесiў крыльлi мокры парус,

Пырскi мора на iм зьзяюць...

Вяль Музыку так гаворыць:

- Мы гасьцей з-за сiня-мора

Безь цябе тут прывiтаем.

Хопiць iм сталоў-курганаў;

Мёдам абнясём лiповым.

Хай даруюць, калi п'яна

З плеч пакоцяцца галовы,

Або ў скоках пад нагамi

Трэснуць панцыры iх, шлёмы...

Ты-ж iдзi далей шляхамi,

Дзе над Нёмнам вербы дрэмлюць,

Дзе шумяць прасторы жыта

Ў залатым iмглiстым цьвеце.

I што бачыў, раскажы ты,

Перадай ўсiм на жалейцы.

Разышлiся. Вяль з братамi

Ловiць мора сiнi подых,

А Музыка йдзе шляхамi

На сустрэчу сонца ўсходу.

Вось ужо ў далiнах тоне,

Вось хаваецца за межы,

Толькi ўсё жалейкi тоны

Разьлiваюцца ў бязьмежжы,

А тым часам у затоку

Караблi ўсё прыбываюць,

I на бераг на шырокi

Цар з дружынай высядае.

Сам цар выступiў наперад,

Кажа: - Гнiцеся мне ў пояс!

Сплёў густым для вас я нерат,

Каб цягнуць да вадапою.

Лепей самi аддавайце

Мне Жалейку i Музыку,

А то з вашых плеч на лапцi

Надзяру мяккога лыку.

I рагоча ўся дружына.

Вяль гаворыць: - Што хвалiцца!

Паглядзiм лепш, хто ў далiне

Выстаiць цi ляжа нiцам...

- Што, няўжо на вас, на гэткiх,

Маёй сiлы будзе мала?

Iзноў разам цар i войска

I паслы зарагаталi.

А пасьля пайшлi ўсе ў наступ

Чорнай ненавiснай сiлай.

Вырваў Вяль дуб каранасты,

Пояс патужыў Асiлак,

Волат парасправiў плечы

I сустрэлiся з навалай.

Пачалi мясьцi i секчы

Толькi рэха застагнала.

Быццам жнiвам на iржышчы

Сноп на сноп - кладзецца сiла:

Цэлы дзень грымiць iгрышча,

Як стагi, растуць магiлы.

Наступае вечар сiнi,

Сонца ў хвалях мора тае,

Позна волатаў з дружынай

Разьдзялiла ноч глухая.

Цар хутчэй уцёк за мора.

Вяль прылёг каля кургана,

Каб, як заснуць толькi зоры,

Зноў дамоў вярнуцца рана.

Сьпiць зямля. Смугою лiпкай

Цёплым ценем сон лiецца,

Толькi часам цiхай скрыпкай

Заiграе польны вецер.

Частка шостая

Ходзiць, нукае Араты,

Конь, залёгшы, цягае шчыра;

I сярэбрацца нарогi

Ад пяску сырога жвiру.

Часам сталь скрабне палiцу,

Часам iскрай пырсьне крэмень...

I хаваюцца пад дзёрнам

Пiкi, панцыры i шлёмы,

Трупы царскiх слуг, ваякаў...