СтаВл Зосимов Данасөзжазады - КҮНДЕ. Әзіл шындық

© СтаВл Зосимов Данасөзжазады, 2019

ISBN 978-5-0050-8482-8

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Анама: «Сәлеметсіз бе, мама!» – деп жазғаннан кейін, мен ашылған жатақханаға қарай беттедім және ойладым:

– – Орыстардың американдықтар мен еуропалықтардан айырмашылығы неде?

– – Олардың өмір сүріп, логикалық ойлауы туралы біз дерексізбіз. – деп өзіме жауап бердім және жүре бердім. Мен ішкім келді – қорқынышты және тістеу. Мен бара жатырмын, сондықтан мен аллеядан бірнеше өнеркәсіптік кәсіпорынның бетондалған қоршауына дейін жүремін. Қараңғы түсіп жатқанын көріп тұрмын. Қоршаудың арғы жағында біреу тыныш, бірақ тескіш болып, ысқыра алмайтынын естідім. Мен де жауап бердім. Мен картоп пакеті қоршаудың арғы жағынан, маған да бір нәрсе салынғанын көрдім. Мен сықылдым, сөмке маған жақында ғана қалған белгісіз тұқымды иттің кетуіне тиді. Мен оның қасына барып, оны қызыға қарап, бірдеңе туралы күдіктеніп немесе ойланбастан, оны шешіп тастадым да, сол жерде …, сонда?! Онда ол тығыз оралған, тіпті ысталған шұжықпен басылған. Мен ештеңе ойламай-ақ, біреуін шығарып, Адамның алма сөмкесінен ұстап, иығыма лақтырып, Феррари жылдамдығымен менің жатақханамға қарай ұмытып кететін шұжық таяқшасын жалмап жедім.

Мен бірден оқып, өмір сүргім келді.

Сонда не болды?! Кузя. Ли: ол ысқырғыш, ол картоп пакетін лақтырушы, сонымен бірге Сыктывкардың тумасы, ол өзінің досы мен серіктесі болды: Алдырбағай шатқалында, «Мен тамақтануға бер» фермасында, мен тұтқында болғанмын және орысша сөйлемеймін.

– – Сөмке қайда? – деп сұрады Кузя.

– – Ал сен оны лақтырдың ба? – деген сұраққа еврей жолдасы жауап берді.

– – Ал сен ысқырдың ба?

– -Сенше..??

Содан кейін мылжың шайқасы келеді. Шынын айтсам, шұжық ащы, жұқа және дәмді болды…

P.S.: Біз сөмкенің еденін отбасына сатып жібердік, теңіз бен ақымақтық теңізіне толып кетті… Сессияға жарылыс берілді…

Келесі күні олар сессияны тапсырмағаным үшін мені Кеңес Одағы қарулы күштерінің қатарына, яғни армия қатарына қабылдады. Онда бір ай ішінде мен күндізгі орталықтарда, балабақшада, орта мектепте және екі кәсіптік училищеде оқыған барлық нәрселерімді ұмытып кеттім: жеті жүз сегіз мың тоғыз жүз қырық үш нүкте жиырма төрт жүз үшінші, ол даңғылдың сол жағында сақалынан таз далаға дейін болатын жерде. метро.

Біз тұрамыз, сондықтан біз әскери бөлімге кіре берісте кезекшілік етеміз және кіреберісте темекі шегеміз. Содан кейін тыныш жатқан елімізде дағдарыс болды. Уақыт өте қиын болды, айына үш пакеттен темекі шегеді. Біздің бөлігіміз «өгіз саусақ» колхозының қасында орналасқан және бұл рас. Сонымен біз тұрып, темекі шегеміз, ал Баба Яга ағаштың артына қарай шығады. Рас, оның аты Джадвига болатын. Жақсы. – деп ойлаймыз қарт балапан, соған қарамастан біз қара бүлдірген бұталары туралы армандаймыз. Ол айқайлап, біздің ойымызды бөліп жібереді. Ол саңырау және соқыр.

– – О, сарбаздар, жауап беріңіздер, аwww?!

– – Б, ақымақ, сен не айқайлайсың, қарта? Біз сізден сегіз жүз екі сантиметр қашықтықтамыз ба?! Қоршаудың артында!!

– – Қалай?

– – Бес! – деп тағы кезекші жауап берді. – Саған не керек, айту керек пе, сәбіз ұсақтау керек пе?

– – Мен, – дейді өте ескі әже. – сатуға бару керек, – деп күлді, – кішкене шошқа, Борюсенка. Мен үстелге ай шамын қоямын, тіпті маған беремін.

– – Енді сенде не бар? Мен шошқаларды тек хайуанаттар бағында көрген адамнан сұрадым, бірақ қандай да бір себептермен оларды хиппоз деп атайды.

– – Қалай?

– – Драслар!! Сізге не әкелді?? – дедім дауыстап.

– – Мен сізге шошқа етін беремін … – менің сұрағымды естімей немесе түсінбестен, ескі жауап берді.

– – Ол, жол бойында агарикті ұшады.. – Мен жолдастарымның алдында ұсындым.

– – Ал сен қайда тұрасың? – деп сұрады досым

– – Ал сіз ауылға келіп, Ядудан сұраңыз, біздің көшелер мылқау.

– – Не? Мышьяк, немесе не? Мен оның құлағына микрофон сияқты айқайладым.

– – Жоқ, қымбаттым! Хехе.. Яд Вигудан сұраңыз!!

– – Ал қашан келу керек? – деп сұрады жолдас.

– – Ал демалыс күндері, түсте! Мен оны тамақтандырмаймын. – деп әжей жауап берді және жасыл бұталарды жинауға кетті.

Аяқтап, әріптесімнен сұрадым.

– – Жолдас, сен шошқаларды сойдың ба?

– – Әрине. Мен колхоз колхозында тұрдым.

Жексенбі келді. Біз қоршаудың алыс бұрышынан АВОЛ-ға түстік. Біз ауылға еш қиындықсыз жеттік, оның үйін табу біз үшін қиынға соқпады, әсіресе ауылда бес үй болғандықтан, мигранттармен жұмыс жасайтын жатақхана, аралау орындары болған. Оған келіңіз. Ол да, нан үгіндісі де, тұз да, тіпті гофер де табылды. Табиғи тамақ жеп, көп іштік.

– – Ал, кемпір? – жолдас басталды. – шошқа қайда?

– – Ия, ол шошқа, сарайда сүйікті. ол жауап беріп бөлмеге кірді. Ол жарты метрлік байламды шығарады. Ол б. з. д. V ғасырдағы қылышты ашып, сурет салады. Электрлік лентамен оралған тот басқан және тот басқан.

– – Міне, балалар, бұл менің қайтыс болған Джозефім, Бірінші дүниежүзілік соғысқа қатысқан Грант. Ет комбинатында ол бәрін: сиыр мен тауықты да кесіп тастады.

Мен оның Стахановскийге, мөлдір көрінісіне қарап өзімді мазасыз сезіндім. Досым пышақты мырзаның қолынан алды…

– – Жүр, айтшы. – Ол қайда ағылды, А?

Ол бізді қораға айналдырады.

– – Онда, – дейді, – менің сүйікті Борусенка.

Шынымды айтсам, мен мына Борусенкаға қарап, көздерім құлағымның артында.

Оның коралы екі-үштен ойықтары бар тақталардан түсірілді. Саңылаулардан бастап қатпарлар мен шыбық серпімді болады. Шамасы, бұл өмірдің жартысы Борюшище пиглеті және өтірік айтпайды.

– – О, қарияларым, мен саябаққа барамын. – деп жылады әже, тіссіз аузын шарфтың бұрыштарымен жауып. – Ал сіз борюсенкаға абай болыңыз. Мен туыстарымнан жалғыз адаммын. Басқа ешкім жоқ, мен оған туғаннан бастап қамқор боламын. Қош бол, менің яхталарым. Йыйыу!! – деп кемпір жылады және бір сәтте құшақтап жылауды доғарды, дауысын әлсізден басс етіп өзгертті. – Жігіттер, ұмытпаңыздар, мен оны сатуға дайындадым…

– – Бәрі айғайлап жібереді, әже!!! – Жолдас жігерленіп, маған бұрылды. – Ал сен, менің досым, маған көмектес, қақпаны аш.

Мен ақырын жақындадым да, бұрылмалы табақты бұрдым, қақпа өріліп, шошқа тіпті құлағын да қозғамады. Бастауды ұрады. Досым бірден шатастырмады және өзінің бар күшімен шошқаны никельге қалай кесіп тастады, жарты жолға түсіп, өрмелеп шықты. Никель, пластинаның мөлшері. Бірнеше секундтан кейін шошқа оң көзін, содан кейін сол жағын ашты. Содан кейін сықырлау естілді, ал «Fighting» атты «мамонты» оның тұяқтарына секірді, аяқтары байқалмады.