Дзмiтрый Кудрэц - Сны аб Беларусi

Калi зноў апынюся не ў пашане,
Заблытаюся ў марах цi iлжы,
Напоперак няздзейсненным жаданням
Я буду жыць.

Калi зноў лес мне надышле нягоды,
Калi да справы сэрца не ляжыць,
Не гледзячы на тыя перашкоды,
Я буду жыць.

Парад бясконцых я не разумею:
Аб тым не думай, гэта не кажы!
I так, як мне патрэбна, як умею
Я буду жыць.

Калi ж i мой апошнi час настане,
I ў далечы растануць мiражы,
У сваiх вершах, казках i паданнях
Я буду жыць.

Сонца хiлiцца да долу.
Дзесьцi на краю сяла
Птушка цвыркае на холад,
А мне хочацца цяпла.

Па вясновым небе шэрым
Ходзяць хмары чарадой.
Непагадзь у сэрца ў'елась
Сапсавала мой настрой.

Вецер вые так жалобна,
Нiбы поп пяе псалмы.
I ў вакенца так сумотна
Крохкi грукае язмiн.

Мокра, золка i тужлiва.
Вось табе i месяц май.
Крычыць птушка сiратлiва:
Пацяплення не чакай.

Сонца яблыкам чырвоным
Закацiлася за дах.
Надакучыў гэты холад.
Хачу лета i цяпла.

Усе мiне. Зiмовыя завеi
I гэты сумны пабруднеўшы снег.
I несканчоныя надзеi —
Усе мiне.

Усе мiне. Пакрыху, цi адразу.
I не пабачыш болей у ва сне
Дзен пазабытых з цягам часу.
Усе мiне.

Усе мiне. I гэты лес няумольны,
Што меней песцiць, усе болей б’е.
I стан тугi i непакою —
Усе мiне.

Усе мiне. Галовы пасiвеюць,
Жыцце i праца спiны пасагне.
I азiрнуцца не паспееш —
Усе мiне.

Сонца схiлiлась за дах,
Чэрвень над вескай звiнiць.
Кнiгаўка плача ў лясах,
Просiць гаротная пiць.

Змоукне i зноўку пачне
Ценькаць i ўдзень i ўначы.
Кнiгаўка плача, а мне
Нечым ей дапамагчы.

Я ж не якiсьцi там бог.
I нават не чараўнiк.
Птушка галосiць. Здалек
Чутны яе сумны крык.

I я засмучоны хажу
Сярод несканчоных лугоў.
Кнiгаўка просiць дажджу.
Толькi дзе узяць мне яго?

I мне нiкуды ад яе не дзецца,
Яна зноў расхвалюе неўзабаве
I без таго расхрыстанае сэрца
Мая шматпатрабуючая памяць.

Падзеi, людзi знiкнуць ў мiнулым.
Старыя казкi больш не зацiкавяць.
Але абудзiць мроi, што паснулi
Мая неўраўнаважанная памяць.

Закрэслю. Адмахну. Пайду на прынцып.
Але, нiбы жыцця апошнi шанец,
Трымцiць лiсцем чырвоным на галiнцы
Мая непадначаленная памяць.

Вочы сiнiя, косы русыя,
Смех званочка любога званчэй.
Абыйдзi ўвесь свет, беларусачкi
Адшукаеш наўрад прыгажэй.

Не шкадуючы свае ручанькi,
Цi ў гарод, цi то ў поле, цi ў лес.
Што ты там нi кажы, беларусачкi
Лепш за ўсiх iншаземных нявест.

Непаўторнае, мiлагучнае.
Я з маленства табой ганарусь.
Бо iмя твае, беларусачка,
Надала мацi Белая Русь.

Раззлавалася завея,
Не спынiцца анiяк.
Я i без таго шалею,
Ну а з ею проста жах.

Надакучылi парады,
Надакучыла зiма.
Ў галаве няма парадку.
Ну а тут яшчэ яна!

А завея мiтусiцца,
Завывае за вакном.
Ну калi ж ты супынiшся?
Мне абрыд твой нудны стогн.

Непакой трывожыць сэрца.
Я пакрыўджан на ўвесь свет.
Ну чаму табе не ймецца?
Чым абразiлi цябе?

Як змагацца з гэткiм лiхам,
Калi не ў ладах з сабой?
Што завея? Хутка сцiхне,
Як i дрэнны мой настрой.

Турбаваць болей не стане,
Што адолець не паспеў.
Будзе зноў зiма ў пашане
I завеi сумны спеў.

Стогнуць у печы смалiстыя дровы,
Бульба пыхкае ў чыгуне.
Дзякуй богу, пакуль што здаровы.
Праўда спрыт не такi, як раней.

Надзялiла жыцце вельмi шчодра.
Ўсе было – радасць, гора i грэх.
Дзякуй богу, пакуль усе добра.
А астатнее хай абмiне.

Ад святла да самога змяркання
Вырашаем стос розных праблем.
Дзякуй богу, пакуль што пры справе.
На тым свеце як след адпачнем.

Як палын той галовы сiвыя,
За спiной безлiч пражытых год.
Дзякуй богу, пакуль што жывыя.
Хоць жывем у крэдыт ўжо даўно.

У празрыстую далеч нябес,
У прасцягi жытневага поля
Заблукаў недарэчны мой лес,
Адшукаць шлях звароны не здолеў.

Ен засеў памiж казак i сноў,
Ашалеўшы ад свежага ветру,
Адурэўшы ад ветлiвых слоў,
Што нiколi не ведаў дагэтуль.

Ен згубiўся ў цемры начэй,
Што адна за другую дзiвосней,
Зразумеўшы, есць нешта яшчэ
Акрамя крыўды, лiха i злосцi.

Усвядомiў ен толькi цяпер,
Што не жыў ен, а быў у загане.
I ен збег у прытулак надзей,
У прыстанiшча мар i жаданняў.

Зашчамiла крыху сэрца.
I не охнуць, нi ўздыхнуць.
Што дурненькаму не ймецца?
Не дае ўначы заснуць.

Сэрца розум мой хвалюе.
Толькi што карысцi мне?
Не знайсцi разумных думак