Дзмiтрый Кудрэц - Сны аб Беларусi

Зноў ноч разлiлася па наваколлi,
Месяц празрысты на небе заззяў.
Ен глянуў унiз на жытневае поле —
Абеларусiўся.

Бусел з сабой, адлятаючы ў вырай,
Спевы пачутыя летам узяў,
Як напамiн аб жаданых мясцiнах.
Абеларусiўся.

Вабяць у шлях невядомыя землi —
Еўропа, амерыка, азiя ўся.
Ды мне тут утульней, вальготней, напэўна
Абеларусiўся.

Хай пазабыў крыху матчыну мову,
Ад гучнага «Р» не пазбаўлюся.
Яно прыкiпела на генным узроўнi.
Абеларусiўся.

Так i жывем, не гледзячы на крызiсы.
Усе пры справе ад святла да цемры.
I падлiчыўшы часам плюсы, мiнусы,
Мы разумеем, што не ўсе так дрэнна.

Так i жывем. На бога, чорта лысага,
Цi на кагосьцi там не спадзяемся.
Шукаем дзе б утульней прытулiцца нам,
Але ў сваiх мясцiнах застаемся.

Так i жывем. I клопаты штодзенныя
Перамяжаем з мараю прыемнай.
Кiруемся адвечнымi законамi,
Замацаваных на ўзроўнi генным.

Так i жывем. У горы альбо радасцi
Кiпiць заўседы шчодрае застолле.
Без уселякай выхвальбы, без зайздрасцi.
Нам некалi i думаць пра такое.

Так i жывем. Хвалюемся, змагаемся,
Лятаем, хоць зусiм не маем крылаў.
Калi ж жыцце да скону наблiжаецца,
Пытаем неба, а цi так мы жылi?

Адшукаю сабе пакаранне,
Перастану зусiм паважаць,
Калi пару радкоў пра каханне
Я не здолею напiсаць.

Сваiм творам я ўразiць гатовы.
Справа звыклая, ды наяву
Сачынiць не адолеў нi слова,
Дурнiў толькi дарма галаву.

Дзе падзелась натхненне? Чамусьцi
(I не ведаю, як вам сказаць),
У мяне на паперы пачуццi
Не выходзiць адлюстраваць.

Хай не выканаў я абяцанне,
Не таму, што трапло цi лайдак.
Я магу. Толькi вось пра каханне
Не жадаю пiсаць проста так.

Б«ецца мятлiк у вакно,
Хлопае крыламi,
Толькi вось на волю шкло
Яго не пускае.

Што, дурная галава,
Ты забыўся ў хаце?
Заляцеў ты да святла
I свабоду страцiў.

Шкло мiж ею i табой.
Няма вызвалення!
I падман празрысты той
Не дае надзеi.

Што ты думаў? Што хацеў,
Калi ты, свавольнiк,
У памяшканне заляцеў,
А назад не здолеў?

Намагаешся, скрабеш
Перашкоду ўпарта.
Толькi намаганнi ўсе
Нiчога не варты.

Думаеш, што ты герой?
Анi ў якiм разе!
Вось i бiся галавой,
Калi з ей не ладзiш.

Я выдумаў краiну мрой,
Дзе ўсе яскрава i шыкоўна.
Ды на здзяйсненне мары той
У лесу не спытаў дазволу.

I ен (абразiўшысь на што?)
Са мною болей не сябруе.
Часам успомнiць i назло
Мне непрыемнасцi даруе:

– Жывi ў сваей краiне мар,
Ты гэтага жадаў калiсьцi.
Чаму ж ты столькi год запар
Узносiш мне свае малiтвы?

Хацеў ты славы, ўзнагарод?
А вынiку вось не прадбачыў.
Чаму ж мяне ты аднаго
Абвiнавачваеш у няўдачах?

Як не цурайся, не мiнеш
Добрую долю цi благую.
Ты на каленях прыпаўзеш
I я табе ўсе дарую.

Што ж тычыцца мрой дзiўных тых,
Без iх жыцце было б заганай.
Я iх выконваю заўжды,
Калi я нават не ў пашане.

Жыцце цягне на захад, а сэрца на ўсход.
I нiяк iм не дагаварыцца.
Не хачу ўспамiнаць безлiч прожытых год,
А яны не жадаюць забыцца.

Жыцце крочыць наперад, а памяць назад
Павяртаецца ноччу бяссоннай.
Што наперадзе мо зацiкавiць наўрад,
А ў мiнулым даўно ўсе вядома.

Жыцце верне направа, а я ў бок другi,
Хоць i ведаю, ўцекi дарэмны.
Бо, куды не збягай, усе роўна я з iм
У пазначаным пункце сустрэнусь.

З«ездiць бы туды i паглядзець,
Як жывуць у тым замежжы людзi,
Што сабе гатуюць на абед,
П«юць якiя лекi пры прастудзе.

Колькi там у кожнага машын.
I якое абуванне носяць,
Калi дождж пальецца i аб чым
Гутараць, калi прыходзяць госцi.

Мне ў чужой краiне цiкавей
Не музеi, поўныя турыстаў,
А якая там трава расце
I ў якiм баку сонца садзiцца.

Чым там пахне вечар за вакном
I якiя зоркi ў небе ззяюць,
I якiя казкi перад сном
Неслухам бацькi распавядаюць.

З«ездiць бы туды, звярнуць у бок
Ад мясцiн вядомых па расказах,
Каб убачыць самаму жыцце
Мо вельмi падобнае на наша.

Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых,
Якiя ты пачуць хацела.
I што прызнаннi ў каханнi
Выходзяць лепей на паперы.

Прабач, што я не выканаў жаданнi,
Якiя абяцаў калiсьцi.
Завеў у край расчаравання
I не знайшоў дагэтуль выйсця.

Прабач, што не зрабiў цябе шчаслiвай,
Што дараваў адны сумненнi,
Што нават не хапiла сiлы
Агучыць гэта прабачэнне.

Вось чаго нiколi не рабiў,
Не таму, што я лайдак цi невук,
Я нiколi сена не касiў,
Проста не было ў тым патрэбы.

Вось чаго нiколi не хацеў.
Дык увесь свой век пражыць спакойна.
I таму спяшаўся i ляцеў,
Не сябруя часам з галавою.

Вось чаго нiколi не змагу,
Кiнуць кут, радзiмай што завецца.
Нават калi я адтуль збягу,
Назаўжды там сэрца застанецца.

Лiпiна ўпрыгожылася золатам,
Ей зялены колер не па густу.
Чырванеюць яблыкi ад сораму,
Гледзячы на гэткае распутства.

Пэўна яна штосьцi пераблытала,
Захацелась ей чароўных красак.
Толькi наглядзеўшыся на лiпiну,
За вакном мiнае Спас за Спасам.

Яблыкi на наваколле дзiвяцца,
Здарылася што, не разумеюць
I размораныя сонцам жнiвеньскiм
На галiнках сумна чырванеюць.

Месяц усе вышэй вiсiць над хатаю,
Толькi зараз я заўважыў гэта
I, наеўшысь сарамлiвых яблыкаў,
Разумею – адыходзiць лета.

Што мяне цягне на вандраваннi?
I чаго я баюсь не паспець?
Цi ў жыццi няма iншых жаданняў,
Як кудысьцi iсцi цi ляцець?

Што мяне цягне ў чужыя краiны?
Чым прывабiў замежны альянс?
Прырода? Палацы? Альбо магазiны?
Дык такога хапае i ў нас.