Vahi̇d Çəmənli̇ - Bu yay da belə keçdi̇

Puç olan ümidin göynərtisindən,

Tənha gecələrin hənirtisindən,

Uşaqsız beşiyin cırıltısından,

Gecələr tək – tənha buz yatağında,

Gəlin yatağında, qız yatağında,

Kölgələr oynaşan boş otağında,

Hönkürən, ağlayan öz səsindən qorx!

Elə məndən də qorx, məndən də gülüm,

Mən səni bir azca məst edə billəm,

Mən sənə bir azca qəsd edə billəm,

Aldadıb, özümə dost edə billəm.

Sonra da…

Sonra da sənə yükləyib,

Bütün dərdlərimi, bəlalarımı,

Qara saçlarına dən sala billəm,

Duman sala billəm, çən sala billəm.

Bu yetim dünyada, cəfəng dünyada,

Bu çirkin dünyada, qəşəng dünyada,

Bir səhər mən səni tək qoya billəm…

Sənə qıymadığım könül dağını,

Özüm də bilmədən mən qıya billəm…

Elə məndən də qorx, məndən də, gülüm,

Mənim hayım gedib, vayım qalıbdı.

Ömrümün, günümün xəzan çağıdı,

Neçə qışım qalıb, yayım qalıbdı?

Sən bahar çiçəyi, mən quru budaq,

Daha bu budaqda çıçıklər açmaz.

Daha bu budaqdan ağ əllərinə,

Ağappaq qar kimi ləçəklər uçmaz,

Dəymə o budağa, gəl dəymə, gülüm,

Burax, gəl qantma ağ əllərini…

Bu axşam ilk dəfə duydum ki, yoxsan,

Bahara gecikən quşlar kimi sən —

Səadət bəxş edib mənə bircə an,

Xəzan gəlməmiş də uçub getmisən…

Ürək məhəbbətdən titrədi, – yoxsa,

Hansı hisslər ilə gülüb – danışdıq.

Ürək duyğulara möhtac olsa da,

Tamam başqa – başqa adamlarmışıq.

Əlvidamı deyim? – Bu getməyindən,

Həyəcan keçirim, yoxsa zövq alım?

Sevdalı qəlbimi incitməyindən,

Aldığın zövqümü yadıma salım?

Bu axşam ilk dəfə tutuldu qələm,

Dilimdə nəğmələr yarımçıq qaldı.

Könlüm ilham alıb öz istəyimdən,

Hicran nəğməsini çaldıqca çaldı.

Bəlkə də ruh verdi mənə bu axşam,

Qayğısız – qayğısız gülmək istədim.

Xəyalən səninlə vidalaşarkən,

Xəyal dünyama da əlvida dedim…

Saralan yarpaqlar, solan çiçəklər,

Bilmədim, nə zaman açıb – soldular.

Qayğısız anlarım, xoşbəxt anlarım,

Hardan gəlmiışdilər – necə oldular?

Qaytarın dünyaya təzədən məni,

Hələ bu dünyanı duymamışam mən…

Dolanım başına, a doğma kəndim,

Qınama, qoynundan uzaq düşmüşəm.

Əllərim əlinə yetişməsə də,

Şirin yuxularda çox görüşmüşəm.

O vaxtkı durumun xatirimdədir.

Bəs bu gün necəsən? – Hansı uşaqlar

Bu günkü anını qəlbinə yazır?

Kimlər səhər tezdən dərsə tələsir?

Kimlər çəmənindən şehli gül dərir?

Tarlanı becərir, arxını qazır?

Söyüd ağacları dururmu hələ?

Külək saçlarını yolurmu hələ?

Qaytarin dünyaya təzədən məni

Bu boyda bir ömrü sovurdim yelə,

Hələ bu dünyanı duymamışam mən.

Bir – bir insanları sınağa çəkdim.

Çoxu sınağımdan keçə bilmədi.

Gözlərim hər şeyi gözəl görürdü,

Gözəllik qəlbimə köçə bilmədi,

Könlüm həsrət qaldı neçə istəyə,

Nanə yarpağı tək əsdi ürəyim,

Çırpındı hey, gündüz – gecə bilmədi,

Qazancım nə oldu? – bolluca kədər,

Tuş oldum hədərə, heçə bilmədim.

Qaytarın dünyaya təzədən məni —

Yaxşını yamandan seçə bilmədim,

Hələ bu dünyanı duymamışam mən.

Əlvida, əkdiyim körpə ağaclar,

Həsrətdən saralan güllər, əlvida!

Əlvida, yolumda ağaran şaçlar,

Öpüb oxşadığım əllər, əlvida!

Bir zaman sevdiyim qızlar qocaldı.

Bəs məni sevənlər hayanda qaldı?

Dedim uzanacaq ömür əbədi.

Nə bilim yollarım boranmış.qarmış.

Mən hardan biləydim qoca dünyanın

Ayrılığı varmış, ölümü varmış…

Qaytarın dünyaya təzədən məni,

Elə əllidən də ömür başlarmış.

Hələ bu dünyanı duymamışam mən,

Hələ bu dünyadan doymamışam mən…

Ruhuma dərd gətirir,

Hər tökülən göz yaşı,

Bir sızlayan görəndə,

Yanır qəlbimin başı,

Üzmək çətin olsa da,

Üzü axına qarşı,

Canını sıx dişinə,

Sürünmə dizi üstə…

Ötən günün ardınca,

Boylanma fağir – fağır,

Ümidli sabahlara

Xeyir – bərəkət yağır,

Yer üzündə imanla,

Gəz dolan ağır – ağır,

Heçə hikmət duyarsan,

Eşıtdiyin hər səsdə..

Qəm çəkməklə qəm artar,

Qəm azalmaz, əzizim!

Keçib gedər bu qəm də,

Belə qalmaz, əzizim!

Ömrə mərhəmət olar,

Möhlət olmaz, əzizim!

Tövbə elə – Tanrıdan

Bəxtinə ağ gün istə…

Son dəfə keçirəm sizin küçədən,

Bir də bu yerlərə dəyməz ayağım.

Bu aylı, ulduzlu soyuq gecədən,

Görəsən nə umum şairsayağı?..

Söndürün qəlbimdə közərən şamı,

Nə bilim, bəlkə də qəlbin daş idi.

Həsrətin çilənən neçə axşamı,

Bu küçə mənimlə birgə daşıdı.

Kim bilir, sabah kim burda gəzinər?

Özgə təmasından diksinər səki.

Bir daha sevinməz addım səsinə,

Mənim addımından sevinən təki…

Küləkmi sovurur üzümə tozu,

Yoxsa vidalaşan küçə özümü?

Mən ondan razıyam, o məndən razı,

Yaşadar köksündə ayaq izimi…

Şahmar Əkbərzadə

Ay qapımın açar yeri,

Ay dilimin naçar yeri,

Ay bəlamın düçar yeri,

«Səni hardan alım indi?»

Ay ömrümün qışı, yazı,

Ay könlümün duzu, nazı,

Ay atamın telli sazı,

«Səni hardan alım indi?»

Gözlərinə gözüm düşən —

Özü kövrək, qəlbi şüşəm,

Bir qom yaralı bənövşəm,

«Səni hardan alım indi…

Qarabağım, qəm otağım,

Qəza – qədər öz ortağım,

Ay sinəsi dağlı dağım,

«Səni hardan alım indi?»

Ay qəlbimin qubar tacı,

Çəmənimin bahar taçı,

Çəmənlimin Şahmar tacı,

«Səni hardan alım indi»?..

Ağdam,

Səni düşündükcə

Parçalanır içim, çölüm,

Ağdam,

Səni əsir edib,

Yaşatdılar mənə zülüm,

Sənsiz keçən illərimi,

Hansı qara yelə verim?

Ağdam, Ağdam…

70-ci illərin Ağdamı

İçimdəki ağrıları

Sənə necə başa salım?

Viran olan dağlarında,

İndi neçə ölüm qalım?

Ğöylərindən qopüb düşür,

Son ümidim, son xəyalım,

Ağdam, Ağdam…

Xaçınından, Qarqarından

Axan sular durularmı?

Bu zülümün haqq – hesabı

Bir kimsədən sorularmı?

Ağdam, Ağdam,

Bu haraydan

Dil usanıb, yorularmı?..

Ağdam, Ağdam…

Ölümünə fərman verən

fərmanbazlar hardadı bəs?

Bir düşünən, soran varmı,

niyə yurdum dardadı bəs?

Neçələrim didərgindi,

neçələrim gordadı bəs?

Ağdam, Ağdam…

Kim bağlayar, görəsən kim,

Bu qan verən yaraları?

Qeyrət çəkən oğulların

Seyrəlirmi sıraları?

Doğradılar dilim – dilim,

Pərən – pərən oldu elim.

Yarı qaçqın, yarı köçkün,

Yarı şəhid balaların…

Ağdam, Ağdam…

Yox, deyən qəlbimə yaman girmısən,

Od olub yandırır xəyalın məni.

Mənə min – min ümid, güman vermisən,

Dənizə döndərib sualın məni…

Tək sənin eşqinə, gülüzlü sonam,

Elə istəyirəm yandıqca yanam…

Baxırsan gözümə, gözündə inam,

İlhama çağırır bu halın məni…

Hardasa dağılır qəmim, kədərim.

Hardasa doğulur təzə ülkərim,

Hardasa açılır nurlu səhərim,

Hardasa gözləyir vüsalın məni…

Şəhidlər xiyabanının üstünü saran bulud

Hardan gəldin ağ buludum?

De sən hara, bura hara?