СтаВл Зосимов Премудрословски - SOVIETAJ MUTANTOJ. Amuza fantazio

Do ne ekzistis nuna celo, sed la radioaktiva dependeco de la korpoj kaj muŝoj de Stasyan, ĉar ili malproksimiĝis de la fonto de la radiomaterialo, kaŭzis prurigon de la gastrointestina vojo kaj malplena sendormeco, sed ili suferis. Ili suferis, sed suferis, ĉar vi ne premos la branĉojn precipe en la mezo?! Ĉi tio ne estas azeno kaj ne kapo, kie vi etendis kaj frotas – vi frotas, vian patrinon, vian haŭton… Kaif. Sed la intesto kiam prurito aŭ la hepato?! Stano!! Kaj ili provis ĉirkaŭbati, kun la buŝoj malfermitaj: ĉu maldekstre, ĉu dekstre; nun tien kaj reen; nun malsupren, tiam… sed supren – la prurito malpliigis, dum la suna radiado intensiĝis, sed vi ne restos en la spaco por longa tempo. Estas pli malfacile spiri, oksigeno ne sufiĉas, kaj la intestoj frostiĝas. Ĝenerale Stasyan decidis flugi al kie la tero brilas per radionukleidoj kaj de tia alteco ĉi tiu ardo aperis en Ukrainio, tio estas … … Ĝenerale Stasyan decidis flugi al Ĉernobilo. Porko ĉiam trovos malpuraĵon, kaj irradiado trovos radiadon. Instinkto. Kaj nepre trairu Chelyabinsk, la regiono de la rivero Tech… Do lia interna voĉo instigis lin. Kaj ĉi tiu interna voĉo nomiĝis simple Lingvo. Kaj se la Lingvo alportis al Kievo centojn, milojn, milionojn da vojaĝantoj de mamuloj, ĝi estas tiel irradia, flugilhava kaj eĉ pli.

Kaj nun li jam atingis Ĉernobilon. Kaj ju pli proksimen li flugis supren, des pli li feliĉis pro ĉesigado de la prurito de la intestoj… Lepota. Kaj li ne restis en la distrikto Abay, la Nuklea Testa Ejo, ĉar li deziris ŝanĝojn kaj novigojn. Li volis vidi la mondon, sed montri sin, kaj nun li navigis trans la ĉielon: nun malantaŭen, nun flanken, nun malantaŭen, nun kapon unue, poste piedojn. Kaj subite li, kiel aglo, vidis en vipon, amason kun truo, kaj liaj okuloj elrigardis ĝin. Stasyan pendis modloko, perpendikle al la tero… Kaj??!

Bdshch!!!! – la tria reaktoro de la atomata Ĉernobila Elektra stacio tondris en la lasta dudeka jarcento aŭ jarmilo. La homoj freneziĝis kaj faris «miraklojn.» Homoj sentis ĉiujn incidentojn de nuklea eksplodo. Sed la Tero plej suferis aŭ ne?! Ŝi suĉis la tutan radiadon en si mem kaj grasiĝis. Sed tio por iu estas morto, por aliaj estas naskiĝo kaj vivo. La tero ne estos pli malbona, estas sur ĝi verdo aŭ ĝi estas nigra kiel tar, ĝi estas por ŝi, sed por tiuj, kiuj loĝas?! Do ne necesas savi la patrinon kaj la Teron, kio ne estas nia patrino. Ni estas parazitoj por ŝi, ne infanoj… Ni devas savi nian: Ni, rusoj, devas savi niajn animojn; La germanoj, ĉinoj kaj aliaj popoloj de la tero, devas savi, kompreneble, la usonanojn; sed la usonanoj bezonas ŝpari siajn azenojn… Al kiu ĝi estas pli multekosta, pli precize, al kiu doloras, kaj kiu jam havas ion, ĝi ne ŝparas, ekzemple, manon aŭ nazon: ili estas la animo, kaj ni estas la azeno?! Sed la fakto, ke morto estas por iu, estas vivo al iu. Kaj kvankam per la faruno de mutacio ili dependas de la medio. Ambaŭ homoj el oksigeno, kaj mutantoj, ni nomu ilin, dependas de radionukleidoj. Sur la kampo de ne tiom freŝa morto, nova formo de vivo formiĝis, nekonata, kiu nomis sin «Granda Galupiya». Kaj la galopoj ankaŭ ne sciis sian aspekton en ĉi tiu mondo, kiel homoj pri la kreado de la sama mondo de sia kompreno, nur divenoj kaj supozoj, kaj la grandaj galupoj adaptitaj por vivi en cerboj, kiel gophers aŭ paŝtejaj hundoj, kies labirintoj vivis, kaj supre tiuj menciitaj de tuja superdozo simple mortis. Neniu savis ilin?! Homoj ne ĉiuj estas savitaj, sed jen kelkaj aĉaĵoj. Sed sur la faldoj de morto, nova vivo de mutaciuloj aperis, ne la vivanta organismo mutis, sed konscio, sed pli pri tio kaj por la recepto de la Kreinto.

Ĉi tiu aero de kavernoj de la pasinta civilizo por la mutaciuloj estis freŝa kaj esenca. Mankis al ili lumo, ili brilis kiel brulfluoj el la enhavo de radionukleidoj en siaj nekutimaj korpoj. Ili ankaŭ manĝis ĉion, kio elsendis radiadon kaj eĉ nur teron. Sed iom post iom la nivelo de radiado komencis malpliiĝi, kaj ili eĉ komencis portreti sian finon de la mondo, pli precize – mallumo. Ĉi tiu kolonio estis loĝata ĉefe de Cherepki, gvidata de Generalisifilis Cherepukov kaj Cherevichi, Semisrak.

EVIDENCO KAJ TAKTO La ORDINARA ŜAFATO aspektis kiel nekutima fragmento, kiel la dua ĝis la unua. Ĝi konsistis el pluraj partoj: kranio kaj kvar ostoj lokitaj rilate al la kranio

kutime Kompreneble, ke la kranio estis alligita ĉe la krucvojo de multidirektaj ostoj elstarantaj unu de la alia en malsamaj direktoj de la mondo, tio estas – mallumo. Plue, pli malgrandaj ostoj estis alligitaj al ili kaj genuoj kreiĝis ĉe la artikoj, por tiel diri. Tiam li revestiĝis per la radioaktiva sankta larmo de Kozulia kaj la ŝramo vivis.

Onidiris, ke la Kreinto plagiatis sian vidon el la bildo, de kiu pendis ĉiuj elektraj stangoj: «NE Ŝlosu, mortigu!!!», modernigis ĝin iomete, metante ĝin sur horizontala ebeno, aŭ pli ĝuste, kranian manilon, sen ledoj de la okulaj bukloj. kaj buŝo estis ligita al la supro de la kaleŝo, kaj al la femuroj de la kruro estis alligita al ĝi, kun ostoj kun tipaj finaĵoj ambaŭflanke, kaj la maleoloj aŭ ostoj samformaj al ili. Kaj la aŭto aspektis kaj li sentis honton pri si mem. Post ĉio, li kontraŭas plagiaton, sed cirklo kaj streko jam estis elpensitaj?!

Kaj li decidis iom korekti sin kaj kreis la panojn de ĉi tiuj ostaj mutacioj, laŭ la vojo, ili komunikis strikte kun la kodo Morse, tiel.

Kiu ne atingas ĝin, mi klarigos: ĉi tio estas ia Morse-kodo, sed ne de la alfabeto, kompreneble, sed de kvar-bita sistemo. Pli precize, ili dancis paŝon aŭ tapiŝan dancon. Kaj ili komprenis, ke la bazaro – grupa komunikado – ne estis bonvenigita kaj estis punita laŭ sia leĝo, kiel plagiato – laŭ la homo.

Ĝenerale li venis kun la sama kreitaĵo kiel ŝraŭbo, nur sen unu kruro kaj anstataŭ kranio okulo aperis sur la okula drato-kolo-nervo, kiu dancis en ĉiuj direktoj kiel serpento kaj tre forta, kiel ŝtalo kaj etendita kiel kaŭĉuko. La okulo mem, konsistanta el vitro, aŭ zirkonio, kaj eĉ malofte diamanto, kiel en la rondo de la plej altaj niveloj de registaro kaj aliaj travideblaj ŝtonoj, vidis radioaktivan brilon kaj tiam vidas la lumon de la tero. La okulo estis kovrita per kvar kaŭĉukaj polivinil-kloridaj palpebroj, supra, malsupra, dekstra kaj maldekstra. Kaj en dormema stato, ili ŝrumpis en burĝonon, kiel floro, kaj en tiu stato ankaŭ larmo aŭ radioaktiva snoto amasiĝis, elblovante ilin kaj ĵetante ilin en la kranion de ĉi tiu fragmento, kiu, cetere, havis neniujn malplenajn okulojn. Kaj ili nomis ĉi tiun mildan estaĵon, bonan kaj kompateman – KAZULIA CHERNOBYL.

Ekzistis dek ŝarkoj aŭ ŝraŭboj per Casulia. La KOLONO diferencis de la KOLLOJ laŭ aĝo, tio estas: la KOLERO estas salaga, kaj la KOLERO estas militisto, kiu ĵuris ĵurkonfirmon al Galupiya.

Casulia mem manĝis simple: ŝi sidiĝis sur radiita radioaktiva loko kaj sorbiĝis ĝis ŝi mem brilis. Ju pli da radikoj en la akcipitro, des pli rapide ĝi sanktiĝas kaj kraĉas… La fluigita likvaĵo tuj absorbiĝis en sekajn porojn kaj donis energion por vivo, kiel por atmosfera oksigeno – proteino kaj karbonhidratoj.

De supre, ĉiuj galupoj aspektis kiel araneoj kun la grandeco de oranĝo, kiu moviĝante kroĉiĝis kun oleoj moviĝante kiel sonoriletoj. Al la unua rigardo, ili ĉiuj ŝajnis unudirektaj, kiel ruliloj, sed se vi rigardas atente, ili tamen iel malsamis. Ĝi estis nek karaktero, nek ĝeneralaj formoj, ĝenerale, kiel formikoj, kaj estis preskaŭ miliardo da ili en la lasta censo, kiu okazis antaŭ kvin jaroj…

VLADU Semisraka estis la sola distingita de aliaj loĝantoj, do ĝi estis ĝiaj du branĉaj procezoj en la formo de cervaj kornoj, ok nodoj ĉiu. Li havis la potencon de estro kaj preskaŭ Dio. Ĉiuj timis lin, sed ne respektis lin. Ili simple diris, ke li estas la plej aĝa kaj tial lia vorto estis juro.

Poste post li iris la hierarkia skalo de Botva Chervichy, kiuj estis la leĝdonantoj de la kolonio, kiel la Dumo, Kongreso, aŭ simple sen la bazaro de Feni kaj similaj. Kaj ili portis du kornojn, kiel argali, kornojn. Kaj ju pli da turnoj estis, des pli grava kaj aŭtoritata estis la voĉo en Botva. Kaj la kornoj de Kozulia staris, ĉar ĉi tiu elito prezentis sin kun du aŭ pli da individuoj. Cherevichi nomis sin: «La Malkomprenebla Genitalo de la Ŝtata Botva de Granda Galupio.» Ili havis neeviteblan imunecon, kaj nur tiu, kiu povis rompi siajn kornojn, estas Li mem, Lia Altigita. Sen turo Grandeco, Generalisifilo de Ĉiuj Galupoj, Lia Prezidanteco, Supera Sinjoro, Semisrak.

Plue post la Cherevichs iris KOLONOJ – defendantoj, sekurecaj gardistoj, kruduloj, parazitoj kaj infanoj. Ili havis nur unu kornon pri la temo, kiel ĉifon, sur kiun ili turnis sin kaj ŝiris kiel Yula, per kio ili tamburis siajn krur-ostojn sur la vizaĝon de la malamiko. Kaj ili estris la ĝardenojn, kvazaŭ legioj aŭ batalionoj… mallonge ĜENERALAJ BROTHERS.

Ili, la Generaloj de la Gildo de Ĉerepkov, ne digestis per sia tuta inerta hepato la Nemalhaveblan Genitalon de Botva de la Granda Galupio.

Reproduktado okazis de speciala grupo de Ĉerevikoj kun kaprinaj kornoj nomitaj UCHICHALKI,

kiu simple kreis brustojn el la tero, sajnante Kazul, nove blindigita de larmo. Ili skulptis ĉiujn laŭ certa obleco: dek Ĉerepkov, plus unu Casulia; cent dekduoj, plus unu Generalo; cent Generaloj, plus unu Cherevich, kaj la Lordo unu… La instruistoj ankaŭ estis Uchiha. La Uchiha-knabinoj ankaŭ havis sian Kazul, kiel faris la elito, sed nur unu samtempe.

Tiel ili vivis. Sed se Kazul mortis, tiam la ŝeloj mortis pro malsato. Kruela, sed moderna.

Ili ankaŭ havis adoleskajn truojn, kie ili instruis al la junuloj la etikedon de Galupiya kaj iliajn aliajn sciencojn. Do la juna Fragjo kun la juna Casulia fuĝis el la lecionoj kaj trairis la malluman tunelon. Ili naskiĝis samtempe kaj el dekduoj da ŝtrumpetoj, nur li travivis. Unuflanke, li jam estas uchiha, ĉar li havas sian propran Kazul, kompreneble, post la Lernejo pri Supervivo kaj Vivado (SHVP), sed li eĉ ne rimarkis tion, ĉar li ankoraŭ estis malgranda kaj stulta kaj ne vidis grandajn kaj dikajn problemojn. Sekreta malordo en la kolonio kreis paseman atmosferon ne alireblan por infanoj. Kaj la kialo estis, ke ne estis sufiĉe da radioaktiva manĝo en la kolonio kaj tial li travivis sola. Kompreneble, tio malofte okazis ĝis nun, sed kun la paso de la tempo, degenero pliiĝis. Kaj ĉiuj vidis tion kaj komprenis de timo, por ne eksciti la mensojn de la pli juna generacio.

– Estas enuige logxi en Galupio … – juna fragmento nomata Pukik komencis konversacian melankolion.

– Jes, vi forgesas, Pukik, sed ĉio pri ĉokolado! – nervoze rifuzis Kazul nomata Zulka. Plenkreskuloj Kazul estas kutimaj mencii kun la fino de «ia» – Kazulia, kaj junaj – sen «kaj» – Kazul. Ĉu tio klaras?? – Ne estu acida, plialtiĝanta, ĉio estas oleita!! Maksimumo. Ni naskiĝis kaj travivis.

– Kaj miaj fratoj ĉiuj mortis. -Pukik elprenis la spinon en la muron kaj turnis ĝin antaŭ li. La ŝeloj ne havis okulojn kaj tial ili rigardis kun sia tuta kranio kaj ekvidis tuj en rondo, nur dudek procentoj koncentriĝis al la atento, kaj la ceteraj estis rigardataj kiel flankaj.

– Kio vi rulas kotonan lanon, plialtigxas? – ŝi batis la dorson de sia kapo kun la osto de Zulk Pukik, kiu dolĉe ridetis kaj suspiris denove, sunbatita.

– He, he, heh – malĝojo aperis sur la maldekstra flanko de la kranio en la formo de sabla guto kaj ruliĝis laŭ ŝiaj vangoj, lasante markon.

– Ne bzdi vin, kiel dentego sur viajn akselojn! – Zulka ekkriis kaj metis klakon per sia kruro-osto sur Pukik. La klako sonis kaj echois en la profundon de la tunelo.

Читать дальше