Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

– На дапамогу! Чалавеку дрэнна! – толькі і змог крыкнуць ён і, практычна ў тое жа імгненне быў адкінуты ў бок ахоўнікам.

– Віктар Мікалаевіч! Віктар Мікалаевіч! Што з вамі? Вы мяне чуеце? – пытаючы вучонага, ахоўнік не пераставаў кідаць гнеўныя, не прадвяшчаючыя нічога добрага, погляды ў бок Лакі.

– У-с-с-сё н-н-нармаль-н-н-а. В-в-вады, к-к-калі ласка…

Ахоўнік адчапіў з поясу сваю пляшку і паднёс яе да вуснаў навукоўца. Зрабіўшы некалькі глыткоў, Віктар Мікалаевіч сказаў:

– Дзякуй табе, Арцём! Перадай Дзіму, каб перавялі бункер ў рэжым абароны. Допуск ўнутр толькі з майго дазволу.

Кароткі ківок і Арцём знік, пакінуўшы Лакі сам-насам з навукоўцам.

Віктар Мікалаевіч падняў руку і Лакі, зразумеўшы яго намер, хутка падышоў да яго і дапамог падняцца. Вучоны зрабіў яшчэ некалькі глыткоў з пляшкі, зачыніў яе і аддаў Лакі. Таму нічога не заставалася акрамя як прычапіць яе да свайго пояса.

– Так. Усё ў парадку. Я ў норме. Пачакайце крыху, трэба прынесці кантэйнер для яго, – і Віктар Мікалаевіч паказаў на артэфакт, весела пабліскваючага на ўжо ладна завялым лісце.

Змясціўшы артэфакт у кантэйнер, Віктар Мікалаевіч пачаў разглядаць свае дрыготкія рукі. Праз некалькі хвілін слабым голасам ён вымавіў:

– Лакі… магу я вас так называць? Дык вось. Лакі, гэты артэфакт каштуе велізарную кучу грошай. Я нават наўскідку не змагу сказаць колькі, таму што за апошнія некалькі гадоў гэта ўсяго толькі другі зарэгістраваны выпадак з'яўлення Каменя. Прызнаюся, я і сам спрабаваў «скармліваць» з дапамогай сталкераў розныя артэфакты розным анамаліям, каб хоць неяк паспрабаваць атрымаць нешта падобнае. Па сваёй сутнасці гэта сапраўды камень. Ніякіх паляпшаючых уласцівасьцяў, ніякай пагрозы… амаль нічога, за выключэннем рэзка падвышанай канцэнтрацыі рэдказямельных матэрыялаў і некаторай колькасці матэрыялаў, якія не маюць аналагаў на нашай планеце. Я не кажу пра ўмяшальніцтва іншапланецян ці пра нешта падобнае. У свой час я высунуў гіпотэзу аб тым, што знаходзячыся ў розных анамаліях адзін або некалькі артэфактаў ўтвараюць вось такую субстанцыю, у якой адбываюцца некалькі выдатныя ад нашага свету ператварэння матэрыялаў. Але калі не заблытваць вас падобнага роду дэталямі, скажу адразу, што вы можаце нават зараз рыхтавацца да адпраўкі дадому. Грошы будуць пераведзеныя на рахунак, які вы самі пакажаце. Законнасць пераводу будзе падмацавана адным з навукова-даследчых інстытутаў. Цяпер вы можаце сабе дазволіць нават не адпачынак, а цалкам забяспечанае жыццё дзе заўгодна. Рэкамендую Кайман. Ніякіх падаткаў, цёплае мора, танная ежа і выпіўка, нядрэнная нерухомасць. З наяўнай сумай грошай, вы зможаце стаць уладальнікам нядрэннай яхты. Думаю, што тысяч за дзвесце-дзвесце пяцьдзесят амерыканскіх даляраў можна ўзяць добрую пасудзіну. І не глядзіце вы на мяне як на вар'ята. У вас яшчэ застанецца некалькі мільёнаў гэтых самых даляраў. Так што збірайцеся дадому.

– Дадому… – Лакі не ведаў, ці то яму радавацца, ці то яшчэ неяк рэагаваць на тое, што адбываецца.

– Віктар Мікалаевіч, можна звярнуцца?

– Вядома ж, вядома ж. Што вас цікавіць?

– Вось вы сказалі збірацца дадому… але вось тут і праблема. Дом – гэта дзе? Ды што там дом! Я ж, па сутнасці, нават не ведаю хто я!

– Э-э-э-э, ну, тут не праблема. З наяўнымі ў вас грашыма, вы можаце пачаць жыццё з абсалютна чыстага ліста. З новымі дакументамі, новай асобай.

– Я… не хачу…

– Прабачце, што вы сказалі?

– Віктар Мікалаевіч, я хачу застацца.

– Гэта значыць як? Лакі, напэўна, я не зусім дакладна выказаўся ці вы штосьці не зразумелі. Многія сталкеры, прыйшлі ў Зону, каб банальна зарабіць сабе на жыццё і старасць, потым сысці адсюль і больш ніколі не працаваць. Гэта месца небяспечна. Нябачная радыяцыя, анамаліі, мутанты, ваюючыя групоўкі і проста сквапныя людзі – вось мінімальны камплект «радасцяў» Зоны. Вам жа выпаў рэдкі шанец, трапіўшы сюды, адразу жа выбрацца адсюль.

Віктар Мікалаевіч, я ўсё выдатна разумею. Але… мая памяць ўрыўкамі падкідвае нейкія вобразы… і не скажу, што мяне хтосьці там чакае, не скажу, што хтосьці перажывае з нагоды майго знікнення. Родных у мяне не засталося, блізкімі не абзавёўся, дзяцей няма. Нават на заводзе ні з кім асабліва не сышоўся. Можа яно і да лепшага, што не памятаю мінулае сваё жыццё… увогуле, я хачу застацца. Бо сысці адсюль я заўсёды магу?

– Несумненна! У любы зручны для вас час!

– Вось і добра. Давайце з раніцы працягну ўстаноўку датчыкаў. Добра?

– Лакі, вы вельмі дзіўны малады чалавек. Маючы столькі грошай, можна стаць пражыгацелем жыцця. Але вы вырашылі застацца. Я б падумаў, што вам мала грошай, але вы неяк не зусім імі занепакоеныя… Аднак, я паважаю ваша рашэнне. Добра, няхай, па-вашаму. Але раз ужо вы вырашылі застацца, то я ў адказе за вашу бяспеку. Такім чынам, вось што. Для пачатку, здымайце свой стары камбінезон. У нас ёсць вельмі нядрэнная распрацоўка аднаго НДІ. Закрытая сістэма рэцыркуляцыі паветра, баявой шкілет, палепшаная абарона ад рознага роду пашкоджанняў. І з апошніх «штучак» – сістэма дапоўненай рэальнасці, якая выводзіць інфармацыю на забрала шлема. Касцюм вытрымлівае больш за шэсцьдзесят прамых трапленняў з аднаго метра з аўтамата Калашнікава. У ім вы зможаце хвілін пятнаццаць-дваццаць рабіць фатаграфіі ўнутры чацвёртага энергаблока АЭС. Склад тканіны дазваляе выліць на адну пальчатку расплаўлены свінец, а другой рукой дастаць што-небудзь з кантэйнера з вадкім азотам. Па зброі рэкамендую выкарыстоўваць кампутарызаваны комплекс FN2000. Так. І па грошах. На вашым мясцовым рахунку я пакіну некаторую суму, для забеспячэння рознага роду патрэбаў, а ўсю асноўную перавяду на нумарны рахунак на Вялікім Каймане, у, напрыклад, Канадскі Імперскі банк.

– Так, так, добра. І яшчэ адна просьба.

– Слухаю вас.

– Я б хацеў… так бы сказаць «праставіцца» хлопцам…

– Хм… наогул я супраць злоўжыванняў, як і ўжыванняў таксама. Але ваш выпадак асаблівы. Добра. Усе, незанятыя сталкеры атрымаюць дадатковы ўзмоцнены паёк тушонкі і некаторую колькасць спіртнога. Але гэтую ноч вам усё ж давядзецца правесьці ў гэтым бункеры.

– Добра. Дзякуй вам, Віктар Мікалаевіч.

– Заўсёды калі ласка. А цяпер прашу прабачыць мяне, трэба працаваць.

Ужо седзячы ў сваім, тры на тры метры, пакойчыку, Лакі разглядаў новы касцюм, усё яшчэ не адважваючыся надзець яго. Столькі ўсяго адбылося, што проста ў галаве не ўкладвалася. Ён паспрабаваў успомніць, колькі ўжо тут знаходзіцца, але так і не змог выразна сфармуляваць адказ.

– Пляваць! Я жывы, і гэта самае галоўнае, – на гэтай думцы ён рэзка ўстаў і пачаў нацягваць касцюм.

– Хм… трохі завялікі… але, у цэлым, нядрэнна…

Разглядаючы сябе ў каламутным люстэрку, ён адзначыў некаторае падабенства з героем фільмаў пра ніндзя. Не хапала толькі мяча і маскі. Усміхнуўшыся, ён нават паспрабаваў правесці нейкае падабенства ўдару нагой, патрос рукамі, імітуючы смяротныя ўдары па нябачным суперніку, потым злучыў кулак з далонню ў пачцівым жэсце і вымавіў «Осс» – мабыць, адзінае вядомае яму слова на японскай мове. Пасмяяўшыся з сябе, дакладней, са свайго дзяцінства, Лакі надзеў шлем.