Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця
- Название:Пяшчынкі шчасця
- Автор:
- Жанр:
- Издательство:неизвестно
- Год:неизвестен
- ISBN:9785005610232
- Рейтинг:
- Избранное:Добавить в избранное
-
Отзывы:
-
Ваша оценка:
Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця краткое содержание
Пяшчынкі шчасця - читать онлайн бесплатно ознакомительный отрывок
Интервал:
Закладка:
– Ды ідзі ты!
– Сам ідзі! Я сур'ёзна.
– Ну, добра. І калі я стану самым прапампаваным?
– Ніколі! Гэта пастаянны працэс. Ты заўсёды ставіў і ставіш сабе ўсё новыя мэты. Толькі гэтага не заўважаеш.
– Паслухай, Ві… такая справа…
– Ды не мні ты ўжо сіські!
– Добра. Скажы, а вось пакапацца ў маёй памяці яксьці можна?
– А яно табе трэба?
– Слухай, у цябе ў родзе габрэяў не было?
– Не зразумела…
– Пытаннем на пытанне адказваюць габрэі. Дарма. Гэта жарт такі. Калі без усялякіх наступстваў і, пажадана, бязбольна… штосьці дастаць з майго мінулага жыцця…
– Эх, Лакі, Лакі… добра, што-небудзь прыдумаем.
– Дзякуй.
– Так яшчэ няма за што.
– Добра, мы ўжо даўно гуляем. Пайшлі назад.
– Давай.
Прыйшоўшы назад, Лакі вылез з касцюма і пайшоў у душ. Хутка абдаўся і вярнуўся ў пакой. Разаслаўшы ложак, ён нырнуў пад коўдру, адзначыўшы лёгкіх пах дэзынфектанта. Начапіўшы акуляры, Лакі паклікаў Ві.
– Ты чаго гэта яшчэ не спіш? – Ві ў піжаме і велізарных тапках-зайцах была проста цудоўная.
– Хацеў паглядзець на твае любаты.
– Перакрут!
– Добра, добра, проста пажадаць дабранач. У нас на заўтра ўсё гатова?
– Спакойнай ночы. Так, усё падрыхтавана і замоўлена. Заўтра трэба будзе яшчэ сякія-такія дробязі зрабіць, але як я ўжо сказала, гэта заўтра. А цяпер спаць. І рукі паўзверх коўдры паклаўшы.
– Так, мамачка!
– Глядзі мне, а то будуць рукі валасатымі.
– Дабранач.
– Эх, і зваліўся ж ты мне на маю галаву…
– Хто б казаў, а ты б ужо маўчала.
Разгледзеўшы чароўны чырвоны кіпцік на сярэднім пальцы Ві, Лакі зняў акуляры і амаль адразу ж праваліўся ў глыбокі сон.
Дзень трэці
Раніца пачалася раптоўна. Лакі здавалася, што вось толькі што ён лёг і зачыніў вочы, і не паспеўшы заснуць, ужо расплюшчыў вочы. Надзеўшы акуляры, Лакі усміхнуўся, убачыўшы Ві. Тая сядзела на самым краі бачнай вобласці акуляраў у нейкім крэсле і нешта гартала. Больш за ўсё яго ўразіў ручнік, наматаны на яе галаву.
– Кхм… Добрай раніцы, Ві!
– Добрай раніцы, соня.
Праігнараваўшы шпільку, Лакі спытаў:
– Ві, вось гэты ручнік… Гэта што?
– Ведаеш! Пакуль некаторыя тут спяць, іншыя працуюць у поце твару. Думаеш мне будзе прыемна хадзіць потнай? Вось я і прыняла душ і памыла валасы. Што і табе рэкамендую.
– Ві! Прытармазі, калі ласка. Які душ? Якое мыццё валасоў?
– Слухай, Лакі. Давай так. Ты прасіў больш адэкватны варыянт мяне?
– Ну… так.
– Вось табе! Вось табе адэкватны варыянт. Трымай! Ты мне скажы, калі б ты жыў з дзяўчынай, цябе здзівіла б падобнае становішча рэчаў?
– Э-э-э-э, напэўна, не.
– Ну вось! Вось і я табе аб тым жа! Усё, забудзь і бегам у душ.
– Бягу, матуля!
– Вельмі павольна бяжыш.
Узбадзёрыўшыся пасля душа і адчуваючы сябе значна лепш, Лакі прыйшоў у свой пакой і начапіў акуляры. І ў чарговы раз усміхнуўся, бачачы як Ві папраўляе памадай вусны, гледзячы ў кішэнькавае люстэрка.
– Выдатна выглядаеш.
– Дзякуй. Я ведаю.
– Ты – сама сціпласць.
– Гэта я таксама ведаю. Усё, я гатовая. Апранайся. Дуй паесці. У нас сёння шмат працы.
– Ага. Бягу ўжо.
– Не язві!
– Дык я сур'ёзна. Зараз апрануся і пайду.
Праглынуўшы няхітры сняданак, Лакі зайшоў да Віктара Мікалаевіча.
– Добрай раніцы, Віктар Мікалаевіч.
– Добрай раніцы, Лакі. З чым завітаў?
– Тут такая справа… увогуле, Ві прапануе сёння зрабіць некалькі больш працы, каб заўтра прагуляцца ў некалькі, з яе слоў, цікавых месцаў.
– Хм… падобна на тое, што вы з ёй сціскаецеся… цікава… хоць і не мой профіль, але ўсё ж вельмі цікава… добра, і што ж яна хоча?
– Ну, папоўніць там усякія запасы і ўзяць пабольш датчыкаў. Быццам бы… Хоць не. Яшчэ яна рэкамендуе папрацаваць з нейкай там сістэмай бою…
– З баявой сістэмай?
– Ага, дакладна.
– Хм. А бо яна сапраўды настроена сур'ёзна. Цікава, цікава… Альбо гэта такі алгарытм, альбо ты ўсё ж апраўдваеш сваё імя і гэта нейкі новы феномен з віртуальным інтэлектам. У любым выпадку вам абодвум пашанцавала. Табе з Ві, як з вельмі цікавай формай сістэмы, а Ві з табой, як з носьбітам, які валодае нейкімі, пакуль не зусім яснымі, дакладней, ясна бачнымі, якасцямі. Добра. Удакладні ў яе, што ёй канкрэтна трэба. Мне нават самому цікава.
– Так. Так, вядома ж. Я пайду ўжо?
– Добра, Лакі. Але глядзі, не перашчыруй ў працы. Ві, вядома ж, прыглядае за асяроддзем, але ўсё ж і табе рэкамендую пазіраць па баках.
– Дамовіліся. Дзякуй за параду. Я пабег.
– Да сустрэчы.
Зайшоўшы ў свой пакой, Лакі не стаў затлумляцца з акулярамі, а адразу надзеў шлем. Інтэрфейс тут быў куды больш шырокі. Дадзеныя паступалі з разнастайных датчыкаў, прымушаючы яго злёгку губляцца ў іх. Аднак, нават не паспеўшы толкам ацаніць некалькі працэнтаў гэтых самых дадзеных, на ўнутранай частцы забрала з'явілася Ві.
– Так. Глядзі сюды. Віктар Мікалаевіч размясціў твае грошы ў адным з банкаў на Вялікім Каймане. Вось усё па тваім рахунку. Эй, Лакі, сківіцу падымі!
Сапраўды, убачыўшы лічбы на сваім рахунку, Лакі ў прамым сэнсе адкрыў рот ад здзіўлення.
– Ві, мне гэта здаецца ці я з нулямі не ў ладах?
– Усё дакладна. Так, гэта лічба з шасцю нулямі. Ты не памыліўся. Трохі грошай пераведзена на твой рахунак у сталкерскай сістэме. Але ж і ты не сядзіш на месцы. Тую працу, якую ты робіш, яна не за ежу робіцца.
– Пачакай, нешта не прыпомню, каб хтосьці казаў аб расцэнках на ўсякія віды работ. Ты хочаш сказаць, што за ўстаноўку датчыкаў мне нешта налічваюць?
– Вядома ж. Некалькі манет капае за кожны датчык. Трохі перападае за дробныя артэфакты. Прынясеш штосьці каштоўнае, атрымаеш некалькі манет ярчэй, а назбіраеш усякага глупства, то прабач, пару медзякоў ўпадзе, але, ўсё ж упадзе, у тваю кішэню.
– Мне чамусьці здавалася, што ўсё тут робяць адну справу…
– Ёсць такая справа. Выжыванне называецца. А за ўсё астатняе – грошы. Зрабіў – атрымай, папрасіў зрабіць – заплаці. Усё проста як двойчы два.
– Добра, трэба будзе з табой і Віктарам Мікалаевічам пагутарыць на гэтую тэму.
– Не забівай сабе галаву гэтым. Усе спісы з коштамі ў розных гандляроў я цябе такім чынам падам. Магу зрабіць яшчэ прасцей. Пакуль сёння будзем працаваць, падкарэктую інтэрфейс, каб ты адразу мог бачыць прыкладны кошт… хоць не, адразу максімальны кошт і гандляра… э-э-э-э… добра пагляджу там сама.
– Ві, а гэта не адаб'ецца на тваю прадукцыйнасць?
– Ты сумняваешся ўва мне?
Чарговы выбух шарыка з жуйкі і, прама-ткі, маланкі з яе вачэй.
– Не, бо пакуль яшчэ не было падставы ўсумніцца ў цябе.
– Вось і не думай пра гэта.
– Эй, не дуйся! Бо і ты зразумей мае асцярогі. Не так ужо я і арыентуюся тут. А небяспек хапае. Ды і суразмоўца з цябе той яшчэ – каго хочаш давядзеш да белага гартавання. Але мне падабаецца.
Читать дальшеИнтервал:
Закладка: