Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

Да уж… Тое, што адбылося далей… Да такога ён не быў гатовы. Палярызацыйны пласт забрала прыцьміў, а на ўнутраную частку забрала вадаспадам пасыпаліся нейкія дадзеныя. Не даўшы яму апамятацца ад такога патоку дадзеных, нізкі грудны жаночы голас задаў яму пытанне, на мове, вельмі падобнай на нямецкую, затым яшчэ раз, але ўжо на іншай, яшчэ і яшчэ, пакуль ён не пачуў рускую мову. Нават не зразумеўшы самога пытання, ён залямантаваў:

– Гэй, я тут! Давай на рускай!

– Добры дзень. Я сістэма дапоўненай рэальнасці. Вы сапраўды жадаце перавесці ўвесь інтэрфейс на рускую мову?

– Так. Так! Вядома!

– Прынята. Жадаеце азнаёміцца з базавымі магчымасцямі касцюма?

– Мабыць, так.

Больш гадзіны Вікторыя або Ві, як ахрысціў яе Лакі, давала тлумачэнні па наяўнаму абсталяванню і ўнутраных прыладах касцюма. Літаральна праз некалькі хвілін сістэма самакампрэсіі падцягнула ўсе матляючыюся і мехаватыя часткі касцюма. Ві дапамагла размеркаваць існуючы інвентар па секцыях разгрузкі. Затым у некалькі секунд правяла інвентарызацыю наяўных баепрыпасаў, паралельна правеўшы каліброўку зброі. Мала таго, яна адразу ж унесла запіс у каляндар на тэхнічнае абслугоўванне як зброі, так і касцюма. Тут жа павесіла спіс рэчаў, неабходных для закупкі. Самым складаным аказалася наладзіць знешні выгляд Ві. Кожная перадустаноўка, як мінімум, адрывала ад асэнсавання наяўнай інфармацыі.

– Ві, я не ведаю, хто напісаў твой зыходны код, але не магла б ты неяк выглядаць… менш задзірліва?

– Хм… я табе не падабаюся? – з гэтымі словамі Ві надзьмула шарык жуйкі і лопнуўшы яго, задрала брыво.

– Тваю ж маць! – падумаў Лакі. – Яна яшчэ і дражніцца!

– Як табе сказаць… Мне здаецца, што яшчэ трошкі і праз твае шорты будзе відаць усё, што цяпер імі прыкрыта, а вось кашуля… яшчэ пара рэзкіх паваротаў і яна сама расчыніць вонкі ўсё, што ўнутры.

– Хм… сарамняшка які. Добра, убаўтаў.

Ві знікла, а потым з'явілася ў вобразе мілітары. Усе таксама сэксі, але ўжо менш голых частак.

– Так лепш?

– Так, Ві, несумненна. Вось калі б ты яшчэ перастала накручваць на палец свае валасы, калі пра штосьці разважаеш. Гэта было б яшчэ лепш.

– Эй, эй, я дзяўчынка, мне можна!

Лакі ад такой заявы аж страціў дар мовы.

– Добра. Хай будзе так.

– Вось так, лапуля.

– Ві!

– А што я?

– Перастань, калі ласка.

Чарговы хлапок віртуальнай жуйкай і непрыстойны жэст у бок Лакі у выглядзе выстаўленага сярэдняга пальца.

– Вось ужо, хлябну я з гэтай адорвай…

Скончыўшы з рознага роду наладамі, Ві паведаміла:

– Па наяўных дадзеных, табе неабходна цяпер знайсці падыходзячае месца для начлегу і правесці ў стане сну не менш за сем гадзін.

– Ві, а ці нельга яксьці прасцей сказаць? Напрыклад, табе, маўляў, трэба паспаць гадзін сем-восем.

– Добра… я ўнясу карэкціроўкі ў ланцуг дыялогаў.

– Дзякуй.

– Не варта падзякі, чувак.

– Э-э-э-э…

– Унесены карэкціроўкі ў ланцуг дыялогаў.

– Эх, добра, яшчэ папрацуем над гэтым. Дабранач.

– Дабранач.

Спаў Лакі без сноў. Прычым, прачнуўшыся, не адчуў ні найменьшага дыскамфорту ад надзетага на ім касцюма. Як учора яму паведаміла Ві, у касцюм была ўбудаваная нейкая хітрая сістэма, якая забяспечвала непрыкметнае для свайго носьбіта падтрыманне гігіены. У ім сапраўды нічога не прэла і не націрала, нават калі ён і змакрэў, то гэтага ніяк не заўважыў. Сістэма асматычных фільтраў, а таксама ін'екцыйная сістэма душавання, падтрымлівалі прымальны ўзровень камфорту.

– Цікава, а як з натуральнымі патрэбамі? Трэба будзе спытаць у Ві.

Заурчал страўнік…

– Дарэчы, аб натуральных патрэбах. Вайна вайной, а есьці хочацца.

Выбраўшыся з свайго пакойчыка, Лакі рушыў у бок лабараторыі, дзе спадзяваўся заспець Віктара Мікалаевіча.

– О, Лакі, добрай раніцы. Як спалося? Пазнаёміўся са сваёй сістэмай дапоўненай рэальнасці? Былі цяжкасці?

– Добрай раніцы. Нармальна спаў. Так, ужо пазнаёміўся. І хутчэй не цяжкасці, а шурпатасці характару Ві.

– Ві?

– Ну, так мы дамовіліся называць сістэму.

– Ага, зразумела. Ну, давай-ка мы тут перакусім з табой, а потым зоймемся заяўкамі, якія мне твая Ві ўжо паспела адправіць. Ды падымі ты ўжо сваю сківіцу. Яна – прасунутая сістэма жыццезабеспячэння твайго касцюма. І калі яна бачыць недахоп якіх-небудзь кампанентаў, то аўтаматычна робіць заяўку на бліжэйшую базу пастаўшчыка. У дадзеным выпадку ў мяне ёсць тое, што яна палічыла неабходным. Дарэчы, вось табе яшчэ падарунак. Гэтыя акуляры ты зможаш апрануць і насіць замест шлема. І на іх будзеш атрымліваць інфармацыю як і на забрала твайго шлема. Праўда, ужо ў некалькі ўрэзаным выглядзе, але ўсё ж. Да таго ж, у шлеме нязручна ёсць.

– І тое дакладна, – сказаў Лакі, пажадліва пазіраючы на выкрытыя банкі тушонкі, нарэзаныя цыбулю і хлеб, а яшчэ на дымныя гурткі з кавай ад якіх зыходзіў такі адуралі водар, што страўнік Лакі міжвольна выдаў такую кампазіцыю гукаў, што Віктар Мікалаевіч засмяяўся і, запрашаючым жэстам, паклікаў за стол.

Скончыўшы з сняданкам, вучоны спытаў:

– Ну, не перадумаў?

– Не, Віктар Мікалаевіч. Застаюся.

– Добра. Значыць так, у бліжэйшы час нам трэба расставіць парадку паўтысячы датчыкаў. Адужаш?

– Безумоўна. Скідайце каардынаты.

– Ужо. І ведаеш… дзякуй што застаўся…

– Не разумею…

– Ты нагадваеш мне мяне маладога… ні смагі грошай, ні зайздрасьці… чыстая энергіі жыцця.

– Э-э-э-э…

– Не важна. Гэта ўжо старэчае.

– Віктар Мікалаевіч, я пайду ўжо?

– Так. Так, вядома. З абсталяваннем табе дапаможа Арцём, а ўсё астатняе ты ўжо ведаеш як рабіць. Да таго ж, з табой цяпер твая Ві.

Арцём дапамог Лакі загрузіць датчыкі. Ві дала рэкамендацыі па аптымальным размеркаванні вагі і прапанавала даўкамплектаваць яшчэ пару дзесяткаў датчыкаў.

– Калі ісці маршрутам, які я абрала, то часовыя выдаткі і энергетычныя выдаткі арганізма дазволяць ўсталяваць яшчэ і гэтыя датчыкі. Да таго ж мы зможам абмінуць два патэнцыйна небяспечныя ўчасткі з анамаліямі.

– Ві, а ты ўпэўненая?

– Дакладнасць інфармацыі складае 97%. Такім чынам, верагоднасць майго сцэнара парадку 95%.

– Добра, дамовіліся.

Выйшаўшы з бункера, Лакі зноў залюбаваўся сонейкам.

– Як жа выдатна! Аднак праца не чакае!

Сталкеры віталі яго. Нават калі хтосьці быў заняты нейкай справай, то ўсё адно ўздымаў у прывітанні руку і ўслед за гэтым адтапырваў уверх вялікі палец. Лакі па-дурному ўсміхаўся і ішоў далей. На выхадзе стаялі трое сталкераў. Абмяняўшыся дзяжурнымі фразамі прывітання, яны паціснулі рукі адзін аднаму і пажадалі яму ўдачы.

Ві спраецыравала на забрала трохмерную карту і меркаваны маршрут так, што мэты і шлях не выклікалі ў яго якіх-небудзь цяжкасцяў. Некалькі гадзін працы праляцела практычна адным імгненнем. Зрабіўшы чарговы рывок кальца, Лакі не адчуў стралы датчыка. Машынальна тузануўшы яшчэ раз, і дасягнуўшы дакладна такога ж выніку, ён аслупянеў.