Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця
- Название:Пяшчынкі шчасця
- Автор:
- Жанр:
- Издательство:неизвестно
- Год:неизвестен
- ISBN:9785005610232
- Рейтинг:
- Избранное:Добавить в избранное
-
Отзывы:
-
Ваша оценка:
Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця краткое содержание
Пяшчынкі шчасця - читать онлайн бесплатно ознакомительный отрывок
Интервал:
Закладка:
– Лакі, расслабся! На сёння ўсё!
– Ві, я нешта не зразумеў?
– Мы сёння з табой ўляпілі восемдзесят два датчыка. Так што на сёння хопіць. Вяртаемся. Дарэчы, ёсць пара месцаў, куды можна зазірнуць.
– А што там?
– Верагоднасць 78—80% стварэння артэфактаў.
– Бяспечна?
– Расслабся, малы, са мной не прападзеш.
Усміхнуўшыся «малому», Лакі махнуў рукой з кувалдай, і ўжо на хаду чапляючы яе, рушыў па шляху, пракладзеным Ві. Карыстаючыся яе рэкамендацыямі, ён займеў два невялікіх артэфакта «Кропля» і адзін «Плёнка». Як аказалася, Ві паспела апрацаваць дадзеныя з усёй энцыклапедыі ў камунікатары, а таксама падцягнула з нейкіх сваіх крыніц яшчэ інфармацыю. Спытаўшы дазвол на невялікія папраўкі ў інтэрфейсе, яна знікла з поля бачнасці, пакінуўшы Лакі сам-насам са стрэлкай, якая паказвала кірунак руху. І толькі калі ён падыходзіў да плота вакол бункера, з'явілася Ві.
Гледзячы на яе твар, можна было падумаць, што гэта кот, які скраў, а затым з’еў, літра тры смятаны.
– Глядзі!
Лакі адразу не зразумеў. Але, мабыць, яго сківіца так гучна адвалілася, што ён і сам гэта пачуў. Усе сталкеры былі пазначаныя невялікімі інфармацыйнымі таблічкамі. У іх былі звесткі пра тое, хто гэта, да якой фракцыі належыць, стаўленне да Лакі (сяброўская ці ж нейтральнае) і іншая інфармацыя.
– Як? Як ты гэта зрабіла?
– Ой, дык тут усё проста. Не затлумляйся. Ты лепш скажы, чаго можа падправіць?
– Блін, Ві, ты зрабіла… выдатную штуку. Дзякуй.
– Звяртайся! – яна падміргнула, грукнула свой шарык з жуйкі і, вильнув сцёгнамі, схавалася за краем забрала, але тут жа з'явілася і сказала:
– Не забудзь дакупіць усе па спісе.
– Так, мамачка!
Выраз твару Ві, на некалькі секунд, стаў збянтэжаным, а потым яна засмяялася, грукнула шарык, паказала язык і, заварочваючы за край забрала, пакінула ў поле бачнасці руку з выстаўленым сярэднім пальцам.
Скончыўшы з справаздачай па датчыкам, прадаўшы артэфакты і купіўшы ўсё па складзенаму Ві спісу, Лакі прыйшоў у свой пакой.
Зняўшы шлем, Лакі начапіў на нос акуляры. З'явілася Ві.
– Ага, глядзі-ка ты. Распранаешся? Вось-вось, правільна, бегам у душ. А я тут пакуль дыягностыкай займуся.
Скарыстаўшыся яе саветам, Лакі пайшоў у душ. Стоячы пад пругкімі струменьчыкамі гарачай вады, ён разважаў, як, па сутнасці, трэба мала для шчасця. Прабаўдзеў не менш паўгадзіны, Лакі выйшаў з душа і паляпаў у пакой.
– Ну што, скончыў?
– Сама дурніца!
Абмяняўшыся ветлівасцямі, Лакі падумаў, што трэба будзе набыць камплект «хатняга» адзення – якія-небудзь штаны і майку. А цяпер жа ён улез у касцюм і, з задавальненнем адзначыў, што цяпер яшчэ лепш сябе адчувае.
Ві на фоне дзесці там у сваіх нетрах муркала нейкую песеньку. Зрэдку яна прабягала праз адно шкло ачкоў у іншае, прычым кожны раз у рознай вопратцы. Лакі ж паспрабаваў асвоіць кіраванне поглядам. Пачаў з энцыклапедыі. Даволі ніштавата асвоіўшыся, прабегся па наладах касцюма і зброі. Затым зазірнуў у секцыю апгрэйду касцюма. Мала што зразумеў, але вырашыў, што пазней спытае ў Ві, што там і да чаго.
– Дарэчы, Лакі, рэкамендую заўтра, ідучы з абыходу, патрэніравацца з баявой сістэмай кіравання.
– Э-э-э-э, а гэта як?
– Вось заўтра і пакажу. І глядзі, мы заўтра можам зрабіць двайную норму, тым самым наступны дзень будзе цалкам у нашым распараджэнні. Зможам зрабіць вылазку куды-небудзь.
– Ты запрашаеш мяне на спатканне?
– Дурань! Ты для мяне стары ўжо!
– Жартую!
– Так і я жартую. Можаш не верыць, але я хоць і віртуальная, цікаўнасць у мяне як у звычайнай дзяўчыны. У Зоне мноства месцаў, стварэнне якіх знаходзіцца ў невядомасці. Мне было б цікава наведаць такія месцы. Ад нас, такое знаходзіцца на адлегласці каля трох з паловай кіламетраў, калі па прамой. Ну, і некалькі яшчэ далей. Дык вось, каб вызваліць дзень для нас, я размясціла дадатковы кантэйнер з вадой і дапоўнены рацыён харчавання. Яшчэ адзін магазін для зброі возьмеш раніцай пры загрузцы датчыкамі. Потым толькі паспявай слухацца матулю.
– Абавязкова.
– Не, я сур'ёзна.
– Так і я сур'ёзна. Думаеш, я зусім нічога не бачу. Ты будуеш маршрут такім чынам, каб пакуль я быў нагружаны, дарога сыходзіла ўніз, а калі я ўлегцы, то і ў горку магу падняцца. Ты наперад пралічваеш, што лепш, абыйсці або пералезці, улічваеш нават мой пульс, пракладваючы маршрут. Пакуль што не бачу сэнсу табе не давяраць.
– Хм… дзякуй.
– Смешна будзе, напэўна, але ты больш праяўляеш клопату пра мяне, чым некаторыя людзі, якіх я ведаў раней.
– Ой, не ілсьці мне.
– Ві, я сур'ёзна.
– Ну, добра, добра. Але ж і мне ў гэтым таксама ёсць свой сэнс.
– Растлумач.
– Мы тут з табой ўвязаныя як сімбіёнты. Мы не паразітуем адзін на адным, а дапаўняем адзін аднаго. Мая задача забяспечыць тваю бяспеку, паколькі маё існаванне залежыць ад цябе. Калі вельмі груба казаць, то калі ты загінеш, то пратаколы маёй сістэмы настроены так, што і мне пагражае лічбавая смерць. Я не ведаю, ці будзе гэта так жа балюча, як гэта адчуваюць людзі, але ўся мая асоба знікне. А я пакуль неяк не гатовая да гэтага.
– Эк, ты загнула…
– Ну так… Аж у самой мурашкі па скуры…
– Ві, ты чаго гэта? Усё ж добра! Ніхто не збіраецца паміраць! Нават хварэць!
– Слухай, напэўна, я прымудрыла з наладамі чалавечнасці…
– Ну, усё нармальна. Ты ж дзяўчынка!
– Пайшоў ты!
– О, усё нармальна! Вярнулася ранейшая Ві!
– Дык я і не сыходзіла.
– Лады, усё абмеркавалі?
– Ага.
– Вось і слаўна. Прагуляемся?
– Спатканне?
– Не дачакаешся!
– Тады пайшлі.
Прагульваючыся за плотам, кожны з іх выконваў нешта сваё. Ві калібравала датчыкі, наладжвала адчувальную апаратуру для зняцця паказанняў ва ўмовах недастатковай асветленасці. Лакі ж проста бяздумна карабкаўся на ўсякія пагоркі і насыпы, пералазіў праз паваленыя дрэвы і пераскокваў праз лужыны. Гадзіна такой прагулкі даволі добра выматала яго, але навіна, паведамленая Ві, не магла не парадаваць:
– Тонус тваіх цягліц ніжніх канечнасцяў павысіўся і замацаваўся. Залішняя малочная кіслата будзе выведзена праз шэсць гадзін сну. Кажучы чалавечай мовай, паспіш і зможаш праходзіць без звычайнай стомленасці на пяць-сем кіламетраў больш.
– Ты хочаш сказаць, што ўсе паказчыкі можна паляпшаць?
– Менавіта гэта я і кажу.
– Пачакай, а што менавіта можна палепшыць? Гэта значыць, я разумею, што фізічныя дадзеныя можна натрэніраваць.
– Трэніраваць, як ты кажаш, можна ўсё.
– У сэнсе?
– Мозг – гэта таксама, свайго роду, цягліца. Яго таксама можна трэніраваць.
– Опанькі, а вось адсюль, калі ласка, больш падрабязна.
– Лакі, я ўжо задзейнічала ўсе свае магчымасці для гэтага. Мы маем зносіны з табой і ты атрымліваеш новыя веды. Гэта і ёсць адзін з відаў трэніроўкі. Часам ты атрымліваеш магчымасць кіраваць падзеямі, прымаючы рашэнні, засноўваўшыся, толькі на свае веды і думкі. Я ўсяго толькі кантралюю, каб ты не змог нанесці сабе шкоды. І ведаеш, тая гнуткасць, якой валодае твой розум, заслугоўвае хвалы…
Читать дальшеИнтервал:
Закладка: