Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

– Ой, ільсцівец! Слухай сюды, дамскі ўгоднік, ты для мяне стары і няма чаго да мяне подкатывать яй… ой, падбіваць кліны.

– Ві, астынь! Вось ужо, сапраўды, дзяўчынка! Ты з мухі зрабіла такога слана, што цяпер ні адзін заапарк яго не зможа да сябе ўзяць.

– Гэта яшчэ чаму?

– Ды таму што не хопіць грошай яго пракарміць.

Некалькі секунд Ві кідала вачыма маланкі, а потым раптам пырснула смехам.

– Добра, даравала. Жарт так сабе, але малайчына, не здаўся.

– Не зразумеў… гэта што, праверка нейкая?

– Не. Гэта наша з табой першая сварка.

– Так. Ві, давай абодва спынімся. Калі мы хочам заўтра хоць кудысьці схадзіць, трэба сёння яшчэ шмат чаго зрабіць.

– Згодны. Мір?

– Ага. Пайшлі ўжо.

– Дык я табе пра гэта даўно казала. Давай хутчэй.

– О Божа… за што?

– Радуйся. Я ж табе як падарунак. А была б сапраўднай, то ты на мне яшчэ і ажаніўся б.

– Ві, спынісь. А?

– Добра, добра. Ужо і пажартаваць нельга.

– Можна. І нават трэба, але зараз трэба папрацаваць. Вядзі. А заадно і дапамажы распіхаць усё тое, што назаказывала.

– Добра, татачка!

– Ой, хто-небудзь хоча па попе…

– Хто? Я? Не-не-не, я не з гэтых! Хаця…

– Так, Ві!

– Усё, усё! Маўчу!

Пакуль праходзіла камплектацыя датчыкамі і снаражэннем, Лакі думаў, што мінула ўжо паўдня, але выйшаўшы за перыметр, убачыў, што прайшло ўсяго семнаццаць хвілін з моманту іх сваркі з Ві.

Некалькі гадзін Лакі манатонна выконваў няхітрую працу па ўстаноўцы датчыкаў. У кантэйнеры за гэты час ужо ляжала, тры невялікія артэфакты. Ві патроху ўносіла змены ў інтэрфейс, на хаду робячы падказкі, як лепш пракласці маршрут і куды зазірнуць, каб падабраць нешта цікавае, хоць сама пакуль не паказвалася, але яе варкатанне няма-не, ды даносілася ў фоне.

Усталяваўшы чарговы датчык, Лакі спыніўся любуючыся сонцам, якое, здавалася, зачапілася за край трубы, якая тырчала з нейкага будынка. Захапіўшы вуснамі трубку гідрататара, ён зрабіў некалькі глыткоў. Тут з-за краю забрала высунулася Ві.

– Чаго стаім?

– Прыгожа…

Ві павярнулася ў той бок куды глядзеў Лакі.

– Ну… Нічога так… Добра, я пайшла далей працаваць. Ты таксама глядзі, не пусьці тут карані. Рухайся далей.

– Не… На цябе я б дакладна не ажаніўся.

– Ха! Ты ж нават не ведаеш, што я ўмею!

– Ві, я нават саромеюся спытаць, аб чым ты.

– Перакрут!

– Сама такая. Спачатку кажаш двухсэнсоўнасці, а потым мяне яшчэ і папракаеш.

– У любым выпадку, ты б ажаніўся на мне. Факт!

– Добра. Замнем?

– Замялі ўжо.

Усміхаючыся над апошнім дыялогам, Лакі яшчэ амаль сорак хвілін уганяў датчыкі ў пазначаныя на карце месцы. Усё ж інтэрфейс на забрале дазваляў нашмат прасцей знаходзіць тое самае месца, куды трэба было ўсталяваць датчык.

– Слухай, Ві. Датчыкі скончыліся. Вяртаемся?

– Давай. Лепш сёння адпачні крыху даўжэй, а заўтра пройдзем далей.

– Дамовіліся. Ві, скажы мне, а як у нас ідуць справы з энергіяй. Я вось аб чым. Ты ж, ну, дакладней, уся сістэма ад чагосьці спажываецеся. Так? І на колькі хапае зарада?

– Калі казаць ужо вельмі проста, то энерганосьбіт пабудаваны на адным з артэфактаў. Яго зарада павінна хапіць прыкладна гады на тры актыўнага выкарыстання.

– Хм, так доўга? А чаму нельга наладзіць вытворчасць падобных «батарэек» для астатняга свету?

– Справа ў тым, што большасць артэфактаў працуе толькі ў межах Зоны, а астатняя частка губляе амаль усе свае якасці ў вонкавым свеце. Калі казаць дакладней, то нават у маёй базе няма дакладных дадзеных аб прыродзе Зоны. Гэта свайго роду таксама анамалія. І ў экалагічным плане, і ў біялагічным, і нават, калі хочаш, то інфармацыйным таксама. Тут, як ты сам ужо не раз пераканаўся, нават некаторыя законы фізікі не працуюць. Напэўна, таму ўсё маё цікаўнасць, калі гэта так можна назваць, і патрабуе адказу на пытанні. І я рада, што ты згодны ў гэтым са мной.

Вобраз Ві, на некалькі, секунд дазволіў сабе трохі пачырванець ў збянтэжанасці і патупіць вочы.

– Слухай, Ві. Не ведаю, хто там чаго наблытаў у тваім кодзе або апаратнай часткі, але ты зараз вядзеш сябе як звычайная дзяўчынка. Падаеш мне цікавую для цябе тэму пад падліўкай з ільслівасці і кампліментаў, затым усё зверху пасыпаеш прыправай з цябе, гэтакай маленькай і далікатнай дзяўчынкі, каб я сам сабе здаваўся героем. І вуаля, тваё жаданне выканана. Гэта ўсё вядома выдатна, але мне хочацца, каб мы адразу былі сумленныя адзін з адным. Давай дамовімся так. Я вольны, у мяне ёсць грошы, ёсць час, ёсць такая ж цікаўнасць як і ў цябе. У мяне няма жорсткага графіка, па якім мне трэба працаваць, каб забяспечыць банальнае існаванне. Я ўжо нават прывык да Лакі замест імя. Дык вось цяпер скажы мне, сяброўка, няўжо мы не зможам пабадзяцца па наваколлі? Хіба гэта не дапаможа лепш разабрацца ў абстаноўцы, самой сітуацыі, а магчыма і раскрыць нейкія таямніцы або сакрэты? У рэшце рэшт, ты сама казала, што займаючыся ўсякімі справамі, я станаўлюся лепш. Бо так?

– Так.

– Калі нешта захацелася табе, проста скажы. Калі мне нешта спатрэбіцца, я таксама маўчаць не буду. Добра?

– Добра.

– Вось і слаўна.

– Лакі… прабач…

– За што?

– Ну… хаця б за тое, што паспрабавала маніпуляваць табой, каб даведацца адказы на цікавячыя мяне пытанні…

– Вось дуроха! Перастань! Было і прайшло. Мы ж дамовіліся?

– Так.

– Вось і ўсё на гэтым. Дарэчы, ты там нешта казала пра сістэму нейкую.

– Баявая сістэма кіравання, – Ві адразу перайшла на больш сур'ёзны тон, – уяўляе сабой адзін з кампанентаў маёй сістэмы, але, скажам так, больш заменчанай пад баявыя аперацыі. Задзейнічаецца шырокая сетка датчыкаў і сэнсараў, для адсочвання руху ў бок носьбіта любых прадметаў і істот. Уяві, у цябе стрэліў бандыт, але датчыкі гэта адсачылі, затым мая сістэма змадэлявала магчымасці траплення ў цябе, з улікам твайго перамяшчэння, і ў меркаваным месцы вадкая браня, а менавіта такой бранёй і абсталяваны твой касцюм, ператвараецца ў маналіт, здольны вытрымаць значна вялікую нагрузку. Далей – больш. У выпадку рукапашнай сутычкі, сістэма падлучае ўзмацняльны каркас, які спрыяе абароне твайго шкілета. Сервапрывады на руках і нагах ўзмацняюць тваю ўласную сілу, гэта значыць ты можаш, груба кажучы, рукой прабіць цагляную сцяну, а затым, с жартам, крышыць ў кулаку цэглу. Калі яно цябе, вядома, трэба. А вось па сістэме вядзення агню, наогул, цікава. Пры выкарыстанні комплексу FN2000 ўсе сістэмы працуюць нават больш на прагназаванне сітуацыі, што дазваляе табе, скажам так, рабіць стрэл, практычна не цэлячыся, у тое месца, дзе павінен будзе апынуцца праціўнік ў момант прылёту туды кулі. Дарэчы, само па сабе выкарыстанне кампутара FN2000 ў звязцы з тваёй сістэмай дазваляе істотна эканоміць баекамплект і наносіць больш крытычных трапленняў ў праціўніка. Мала таго, сістэма выдатна ведае анатомію ўсіх вядомых істот Зоны, што і дазваляе наносіць ім максімальныя пашкоджанні. Пры знаходжанні новых відаў або формаў жыцця я магу, дакладней, праводжу павярхоўнае сканаванне, дадаю звесткі ў агульную базу дадзеных, а пры магчымасці транспарціроўкі новага ўзору, яшчэ і прысутнічаю на выкрыцці для ўдакладнення ўсіх анатамічных параметраў. Ты можаш нават не прысутнічаць на падобных мерапрыемствах, так як я сама падключаюся да лабараторыі, дзе праводзіцца выкрыццё. Наогул, хопіць тэорыі. Давай бліжэй да справы. Вось не вельмі добра, што на дадзены момант у цябе няма яшчэ FN2000, але нам на сёння хопіць і базавых ведаў і ўменняў. Глядзі, бачыш вунь той стос жалезабетонных пліт?