Сяргей Белаяр - Стралок

На гультаёўтраціліся велізарныя грошы, а карысці ад іх не было ніякай.

— А можа не ехаць да каледжа, а зрабіць усё тут?.. — О'Хара прытармазіў. — Не, усё спішуць на «разборкі» паміж маладзёжнымі бандамі, і рэзанансу не будзе. Нікому не цікавая смерць малалетніх злачынцаў.

Гледзячы ў люстэрка задняга віду, О'Хара ніяк не мог пазбавіцца ад думкі аб падабенстве падлеткаў і зграі малпаў. Гараджане імкнуліся трымацца ад чарнаскурых далей.

Па меры набліжэння да цэнтра горада павялічвалася колькасць расцяжак і білбордаў з сацыяльнай рэкламай.

— Бога няма! Хопіць хвалявацца! Атрымлівайце асалоду ад жыцця!.. Няма ані жанчын, ані мужчын! Толькі асобы!.. Паліткарэктнасць — ключ да дабрабыту грамадства!.. Не — вяртанню да мінулага!.. Талерантнасць — вырашэнне ўсіх праблем!..

Беласнежка была чорнай.

Дэніэл збянтэжана глядзеў на малюнак у зборніку дзіцячых казак і ніяк не мог зразумець, чаму гераіня братоў Грым раптам кардынальна змянілася.

— ІІІто табе, О'Хара?

— Міс Радрыгес, скажыце, а чаму Беласнежка больш не белая?

— Вобраз перайначылі ў адпаведнасці з новымі рэаліямі!

3 Беласнежкі ўсё і пачалося. Спачатку яна ператварылася ў асобу з інтэнсіўна выяўленай пігментацыяй скуры, затым «чорныя дзіркі» сталі называць «зонамі звыш падвышанай гравітацыі», таму што старая назва магла абразіць чарнаскурых, будынак школы перафарбавалі з «непаліткарэктнага» белага колеру ў чорны, звольнілі трэнера жаночай каманды па футболе за тое, што ён праявіў нябачаны акт сексізму — знаходзячыся ў сценцы, асмеліўся прыкрыць рукамі геніталіі пры выкананні штрафнога ўдару, прыбралі з туалетаў пісуары, забаранілі ўпрыгожваць калядныя елкі штучным снегам...

— Чалавек, альтэрнатыўна адораны... Дастаеўскі ўтруне перавернецца!

Злосць прымушала скрыгатаць зубамі.

— Дэніэл, ты звар'яцеў? Як можна пасылаць аднакласніцы «валянцінку»?

— А што тут та ко га?

— Паштоўка можа быць успрынята як непажаданае заляцанне! Нам толькі судовай позвы не хапала!

О'Хара праехаў міма ўзору сучаснага мастацтва — гіганцкай бетоннай скрынкі з метровай дзіркай у цэнтры адной з граняў. Унутры манумента была ўсталяваная калона ў выглядзе двух пераплеценых пенісаў.

Дэніэла перасмыкнула. А вось Пол Адзінгтан назваў аўтара інсталяцыі геніем. I жудасна злаваўся, калі хтосьці сумняваўся ў адоранасці «творцы».

— А чаму мне падарылі на дзень нараджэння ляльку як дзяўчынцы? — ніжняя губа Дэніэла дрыжала.

— Пракляты маленькі вырадак, ты павінен быць удзячны нам за тое, што мы вучым цябе памяркоўнасці здзяцінства!

— Але я хачу машынку!

— Вытры слёзы, шчанюк, і ідзі ў камору!.. Мілы, калі ласка, дай мне віна — зносіны з гэтым дзіцём шкодзяць маёй нервовай сістэме!

О'Хара скінуў хуткасць і зноў закурыў. Кроў літаральна кіпела ад адрэналіну.

— О'Хара, як вы можаце есці сандвіч, калі вашы школьныя таварышы посцяць? Вы што, не паважаеце іх?

— Паважаю, містар Саліван!

— У такім выпадку неадкладна выкініце сандвіч у бак для смецця!

— А калі я сяду на лужку па-за тэрыторыяй школы?

— О'Хара, сярод гараджан таксама ёсць тыя, хто не прымае ежу па рэлігійных меркаваннях! Вы хочаце, каб мяне звольнілі з пасады дырэктара?

— Не, містар Саліван!

— Тады выконвайце маё распараджэнне, О'Хара, пакуль я не пакараў вас за праяву «белай перавагі»! Вашым бацькам не спадабаецца, калі я выключу вас са школы!.. I вось яшчэ што, О'Хара. Больш нікому не кажыце пра тое, што вы наведвалі спектакль «Рамэа i Джульета».

— Чаму? У ім жа няма нічога дрэннага!

— Памыляецеся, О'Хара. Спектакль залішне гетэрасексуальны!

Можна было выкурыць і пачак, аднак наўрад ці гэта дазволіла б расслабіцца. Каля перакрыжавання Сорак другой i Трыццаць трэцяй О'Хара параўняўся з патрульнай машынай. Паліцэйскія фліртавалі з дзяўчатамі, якім ледзь споўнілася па дванаццаць гадоў.

— Мілы, давай вып'ем віна! Самага лепшага, што ёсць у нас у склепе!

— Што за нагода?

— Кангрэсмены знізілі ўзрост сексуальнай згоды да адзінаццаці гадоў! Не трэба больш хаваць сваіх пачуццяў да асоб з храналагічным патэнцыялам! Гіп-гіп, ура!

— Можа, варта пачакаць, пакуль законапраект не падпіша прэзідэнт?

— Прэзідэнт — наш чалавек!.. Падумаць толькі — не сёння, дык заўтра мы зможам легальна мець уцеху ад вытанчаных пачуццёвых асалодаў!..

Прыўзняты настрой бацькі нумар два не выратаваў Дэніэла ад пакарання. Усё з-за таго, што ад падлетка «пахла жанчынай». А яны ж проста гулялі са Сьюзан, якая ніколі не карысталася касметыкай, па парку. Нават не трымаліся за рукі, хоць гэта вельмі падабалася Дэніэлу.

— Няўдзячны вырадак! Гэтак ты плаціш нам за тое, што мы кормім, апранаем цябе i даём табе прытулак!

— Што я такога зрабіў, містар Аддзінгтан?

— Ён яшчэ смее строіць з сябе нявіннасць! Які нахабнік! Хочаш выкінуць нас з Эндру на вуліцу, каб пасяліць у нашым доме нейкую сексуальна эксплуатаваную асобу?

— Яна не прастытутка! — не стрываў Дэніэл.

— Усе самкі — карыслівыя істоты!

— Вы не павінны так казаць, містар Адзінгтан!

— А то што будзе?

Дэніэл нічога не адказаў, але змерыў бацьку нумар два ненавісным позіркам.

— Мілы, сынок гэтай мне пагражае! Зараз жа прымі меры!

— Мне здаецца, ты згушчаеш фарбы, каханы.

— Не кажы глупства! Хіба ты не бачыў, як ён на мяне паглядзеў? Пракляты аматар вагін!

— Але...

— ЦІ я, ці ён!

Бацька быў занадта прывязаны да Пола Адзінгтана, каб пярэчыць яму. I гэтым разам усё скончылася перамогай бацькі нумар два.

— Патрымай гадзіну зэдліку выцягнутых руках і падумай аб сваіх паводзінах, шчанюк!

— Каханы, а можа, проста пасадзім яго ў камору?

— Заткніся, Эндру! Гэтым разам маленькае гадзяня зайшло занадта далёка! Мы не павінны спускаць яму гэта з рук!

Паліцэйскія нават не павярнулі галовы ў бок аўтамабіля О'Хары.

— Спадзяюся, начальства па заслугах ацэніць вашу цягу да маладой плоці!.. Сукі!

Праз паўгадзіны на гарызонце нарэшце паказаўся гатычны будынак каледжа.

О'Хара прыпаркаваўся на стаянцы і выдаткаваў тры хвіліны на тое, каб атрымаць асалоду ад апошняй «вольнай» цыгарэты. Насуперак асцярогам, рашучасці не зменшылася. Калі агонь ушчыльную падабраўся да пальцаў, О'Хара сунуў недакурак у перапоўненую попельніцу i вылез з машыны, адчуваючы, як здрадліва дрыжаць ногі.

Выдыхнуўшы, О'Хара ў думках далічыў да дваццаці, пасля чаго адкрыў багажнік i перш за ўсё разарваў кардонную скрынку, каб набіць кішэні кіцеля патронамі да стрэльбы. Раз­грузной камізэлькі раздабыць не ўдалося, так што запасныя магазіны прыйшлося ссыпаць у процівагазавую сумку.

— Дэніэл, мне не падабаецца, што ты сустракаешся з дачкой гэтага фашыста ЛІ МакКалаха! Гэта можа дрэнна адбіцца на рэпутацыі нашай сям'і!