Николай Чергинец - За секунду да выстралу

З хвіліну капітан сядзеў, разважаючы, над картай.

Атрымлівалася, што Солох і Мельнікаў выйшлі на дарозе, якая праходзіць з процілеглага боку сяла Станавога. Ад таго месца да Станавога кіламетраў трыццаць пяць.

«Трэба далажыць Алтыніну», — вырашыў старшы оперупаўнаважаны і адразу ж накіраваўся ў кабінет начальніка. Алтынін выслухаў яго, паскуб сябе за вус, а затым вырашыў:

— Зробім так: ты бярэш траіх чалавек з атрада, які заўтра прыбывае сюды, і будзеце ездзіць у кузаве машыны Мартава. Прадумай экіпіроўку, мароз моцны, а ездзіць давядзецца і доўга, і далёка.

26 Солах

Буравін адчыніў дзверы, і ў дом увайшоў. старэйшы Солах. Яго зарослы твар, каўнер футра былі пакрыты інеем. Буравін мімаволі падумаў: «Мароз на дварэ мацнее, трэба будзе коней у хляве паглядзець, не змерзлі б».

Солах зняў шапку і ледзь хрыплым голасам сказаў:

— Добры вам вечар у хату! Такога госця, нябось, і не чакалі? Ты, Міхаіл Якаўлевіч, і не задумваўся ніколі, напэўна, што я ў цябе дома ні разу ў жыцці не быў.

— Затое ў цябе, Рыгор Прохаравіч, мне давялося пабываць, і не раз прычым.

— Ну, што ты старое ўспамінаеш, — махнуў рукой Солах, — і ў маім доме ты ўжо гадоў сем, а можа, нават восем не быў. Але я да цябе на хвілінку.

Буравін, ведаючы, што Славін і Сімоха знаходзяцца ў дальнім пакоі, вырашыў гутарыць са старым так, каб і яны чулі. Участковы адчуваў, што Солах прыйшоў нездарма. Таму ён перапыніў няпрошанага госця:

— А што гэта мы з табой, Рыгор Прохаравіч, у дзвярах стаім, праходзь у пакой, там і святлей, і прысесці можна, знімі футра, а то ў хаце горача. — І Буравін, не чакаючы згоды старога, першым ступіў у вялікі пакой, дзе ўжо на стале стаяў і кіпеў самавар. Зірнуў на стол і як бы між іншым прыбраў два кубкі ў буфет;

— Садзіся, чайком папесціся.

— Некалі мне чаі ганяць, адпраў хлапца ў іншы пакой, гутарка ёсць.

— Вова, ідзі, сынок, спаць, чай з табой будзем заўтра піць.

— Я вам, выходзіць, і чаю не даў папіць, ну што ж, выбачайце.

Вова моўчкі хмурна зірнуў на старога і выйшаў з пакоя.

— Чаго я да цябе зайшоў, Міхаіл Якаўлевіч. Разумееш, як успомню цябе яшчэ халасцяком, ды і ў даваенныя гады, дык адразу ж бачу цябе гарачым, злым да людцаў чалавекам.

— Ну ведаеш, гэта гледзячы да якіх людцаў я злым быў. Калі да бандытаў і ўсякай іншай дрэні, дык тут твая праўда, а што да сумленных людзей, то ніводны з іх не паскардзіцца, што я несправядлівы быў.

— Добра, добра, дай мне выказаць, што хацеў. Ну, а цяпер ты ўжо немалады, пасталець павінен. Дзяцей вунь у цябе трое: Воўку — трынаццаць, Лене — пятнаццаць, а малодшаму — восем. Памятаю, як ён у цябе перад вайной нарадзіўся. Добрыя ў цябе дзеці, ды і жонка спраўная — нічога не скажаш. І гадаваць вам сваіх дзяцей яшчэ доўга трэба, а тут жа глухмень, тайга вакол, да вашых далёка.

— А ты, дзед, не палохай, нашы зараз усюды.

— Не, Бог з табой, я меў на ўвазе міліцыю. міліцыянераў. Таму я і вырашыў на агеньчык зазірнуць і расказаць табе вось што. Я мінулай ноччу сон бачыў. Накшталт сяджу я ў сябе дома, а да мяне нечакана сын мой — Грышка, можа, ты і забыў яго ўжо, — уваходзіць, а з ім яшчэ людцы, усе ўзброеныя, і адразу ж пра цябе гаворку са мной заводзяць. Схадзі, маўляў, да Буравіна і скажы, што калі не дасць нам пажыць у гэтых месцах тыдзеньчык-другі, то не абмінуць яму чырвонага пеўня. І скажу я табе, Міхаіл Якаўлевіч, я сплю, а сам як наяве бачу — гарыць твой дом, а ты ляжыш на снезе з прастрэленай галавой, твая жонка побач з перарэзаным горлам, а кроў так і хвошча з горла, так і хвошча. Страх адзін! І яшчэ снілася мне, што тваіх дзяцей звязаных проста ў агонь кідалі, вось толькі хто кідаў, ніяк я не мог разабраць.

Прачнуўся я ўвесь у поце, перахрысціўся, злез з печы і, напэўна, паўвядра вады выпіў і, хочаш вер, хочаш не вер, але нават у акно вызірнуў: ці не гарыць у сяле дзе-небудзь дом. Гляджу, усё спакойна, ну, думаю, дзякуй богу, перахрысціўся яшчэ разок і палез на печ дасыпаць.

І вось сёння думаў я пра гэты сон, думаў і вырашыў да цябе схадзіць. І ведаеш, пакуль ішоў, то ў галаве пытанне паўстала. А што, калі б мой Грыш­ка ў акрузе з’явіўся і папрасіў бы цябе не чапаць яго тыдзеньчык-другі? Пагадзіўся б ты?

Буравін нечакана ўсміхнуўся:

— Кашмары табе, Рыгор Прохаравіч, на старасці гадоў сняцца. Ці стары ты ўжо зусім стаў, ці захварэў. Тады табе да ўрача трэба ісці, хочаш, я табе яго на дом выклічу.

— Не, здаровы я, не патрэбен мне доктар. Вось мяне цікавасць узяла: дык паслухаўся б ты просьбы Грышкі і яго людцаў ці замінаць стаў бы?

— Ну што табе сказаць? — Буравін памаўчаў. — Вядома, жыццё адно ў чалавека, але я яшчэ штосьці сну такога не бачыў, каб Грышка твой збег. А наяве пра гэта мяне маё начальства нічога не паведамляла, так што папі лепш чайку са мной.

— Дзякую, але позна ўжо, пайду-ка я лепш спаць. А табе жадаю дажыць да старасці і дзяцей выгадаваць. Да пабачэнька!

Стары надзеў шапку і выйшаў. Буравін замкнуў за ім дзверы і ўвайшоў у залу, а там ужо былі Славін і Сімоха.

— Чулі, якія сны пачаў бачыць гэты бандзюга? Вось гадзіна, палохаць мяне заманулася!

Славін і Сімоха стаялі, узрушаныя пачутым. Падчас гэтай гутаркі яны ледзь стрымлівалі сябе, каб не выйсці і не ўзяць за каўнер старога.

Буравін усміхнуўся:

— Ды ну яго к чорту! Такія пагрозы раней мне даводзілася часта чуць. Зараз адно скажу: Грышка і яго сябрук тут! Вось толькі не магу зразумець, як яны змаглі сустракацца са старым.

— А памятаеце, як некалькі дзён назад нашы засеклі, што Дрозд вярнуўся дахаты позна ўначы? — спытаў Сімоха. — А яны ж сваімі вачыма бачылі, як ён яшчэ завідна заходзіў у свой дом, а тут на табе, зноў ідзе дамоў уначы. А калі ён з дома выйшаў? Ніхто не бачыў. Што з гэтага вынікае? — Ён памаўчаў для большага эфекту і сам адказаў: — З гэтага вынікае, што бандыты сустрэліся з ім і папрасілі старога, каб ён прыйшоў да іх на спатканне ў лес. Дрозд вылез праз акно, а затым гародамі выйшаў з сяла, прыйшоў у Станавое і таксама гародамі прабраўся да дома Солаха. Пасля гэтага тым жа шляхам выйшаў са Станавога і, ужо не хаваючыся, накіраваўся дамоў.

Сімоха замоўк, чакаючы, як паставяцца да яго версіі афіцэры.

Славін задуменна сказаў:

— Цалкам можа быць і так. З гэтага можна зрабіць выснову, што нашы здагадкі аказаліся правільнымі. Солах і яго сябрук разлічваюць быць у гэтых краях нядоўга і таму хочуць на гэты час скаваць вашу, Міхаіл Якаўлевіч, актыўнасць. Вы для іх уяўляеце найвялікшую небяспеку. Таму да пагрозы бандытаў трэба паставіцца сур’ёзна. З гэтай хвіліны вы не павінны хадзіць адзін, ды і як лепш арганізаваць ахову нам трэба падумаць. Ну, а цяпер пайшлі тэлефанаваць Алтыніну.

Прайшло паўгадзіны, і Славін ужо размаўляў па тэлефоне з Алтыніным, які, выслухаўшы лейтэнанта, праінфармаваў яго пра расказ Мартава і паведаміў, што накіроўвае групу супрацоўнікаў міліцыі, якія пад выглядам паляўнічых-прамыславікоў будуць знаходзіцца недалёка ад Станавога. Маёр растлумачыў: