Николай Чергинец - За секунду да выстралу

— Яны будуць тайгу вакол Станавога і Светлага прачэсваць і ў любы момант вам на дапамогу прыйдуць. На месца яны прыбудуць паслязаўтра. Сустрэць іх трэба на скрыжаванні дарог, размешчаным у чатырох кіламетрах на захад ад Станавога.

Славін спытаў:

— Ягор Ягоравіч, я перадам трубку Буравіну, вы яму растлумачце, дзе нам сустрэць нашых, а то я не вельмі яшчэ арыентуюся ў гэтых месцах.

Буравін узяў трубку, і па яго асобных словах Славін зразумеў, што опергрупа паедзе машынай праз «пуп» і будзе рухацца да Станавога з таго боку.

Але падзеі развіваліся хутчэй і інакш, чым меркавалі работнікі міліцыі. Ужо на наступны дзень з сельсавета Буравіну паведамілі, што ў Светлым зноў выкралі кабана. Гэтым разам — у Дразда. Гэта было зусім ужо нечаканым.

Спяшаючыся, капітан стаў збірацца ў дарогу. Славін кіўнуў Сімоху, і яны таксама пачалі апранацца. Буравін спытаў:

— Вы куды??

— З вамі.

— Дык дзень жа.

— Нічога. Запрагайце нашых коней, ляжам у сані, укрыемся кажухамі, замаскіруемся сенам, і парадак!

Славін па вачах Буравіна бачыў, што той чымсьці ўстрывожаны. І раптам лейтэнант зразумеў чым. І зразумеў гэта тады, калі Буравін адвёў старшага сына ў бок, доўга тлумачыў яму, як паводзіць сябе, калі раптам пакуль яны будуць адсутнічаць хтосьці прыйдзе да іх дамоў.

Капітан не турбаваўся пра сябе, ён хваляваўся за сваіх сямейнікаў. Значыць, у тым, што пра крадзеж заявіў менавіта Дрозд, вопытны ўчастковы ўлавіў трывожны сігнал для сябе.

Славін паклікаў Сімоху:

— Андрэй, ты застанешся тут. Будзь уважлівы, не выключана, што Солах і Мельнікаў вырашылі выклікаць Міхаіла Якаўлевіча з дому, а самі, пакуль ён будзе адсутнічаць, наляцяць сюды.

Сімоха ўсё зразумеў адразу, толькі прапанаваў:

— Можа, аўтамат вазьміце, а мне пісталета хопіць.

Славін падумаў: «Сапраўды, яму з аўтаматам дома будзе нязручна дзейнічаць».

— Добра, аўтамат возьмем мы. Колькі ў цябе абоймаў да пісталета?

— Дзве.

Славін сунуў руку ў кішэнь паўкажушка:

— На яшчэ тры.

— А ў цябе?

— У мяне засталося яшчэ дзве, і не забывай, што такое аўтамат на вуліцы, ды яшчэ з трыма запаснымі дыскамі. — І павярнуўся да Буравіна: — Міхаіл Якаўлевіч, мы тут параіліся і вырашылі, што паеду з вамі толькі я, а Андрэй застанецца, на ўсякі выпадак, дома.

Твар Буравіна адразу ж пасвятлеў. Ён, імкнучыся не паказваць сваю радасць, сказаў:

— Як хочаце. Застанецца дома, дык дома.

Яны запрэглі коней. Славін, загарнуўшыся ў кажух, закапаўся ў сена.

Трэба было праехаць усё сяло, і Славін ляжаў, накрыўшыся кажухом з галавой. Але вось яны мінулі апошні дом і паехалі па вузкай лясной дарозе, па баках якой стаялі магутныя стройныя елкі. Славін адкінуў кажух і сеў. Буравін, які да гэтага не прамовіў ні слова, ціха сказаў:

— Уладзімір Міхайлавіч, чуе маё сэрца, нездарма гэты выклік. Па маім разуменні, задумалі яны штосьці. І, скажу я вам, правільна мы зрабілі, што Андрэя пакінулі дома, далібог, перажываў бы.

У Славіна таксама было на душы неспакойна, але ён не хацеў паказваць гэта і адказаў:

— Калі яны задумалі штосьці, навошта ж тады Дразда падстаўляць, заяўляць пра крадзеж у яго?

— О, вы іх дрэнна ведаеце. Мне здаецца, што ніякага крадзяжу і ў паміне не было. Проста ім для чагосьці трэба было мяне выцягнуць са Станавога. Можа, Грышка хоча да бацькі прыйсці. Магчыма, там работа ёсць, якая не пад сілу аднаму старому, скажам, золата выкапаць. А можа, сапраўды паспрабуюць да мяне ў дом уварвацца, жонку і дзяцей напалохаць, прымусіць іх мяне ўгаварыць заплюшчыць вочы на гэтых звяруг. Ці вырашылі сустрэцца са мной на лясной дарожцы. Ну, а што да Дразда, то ён для іх свой чалавек. Аддаў, скажам, ім кабана, а нам заявіў, што хтосьці ўкраў яго.

— Ну чаму б ім, у такім разе, не ўкрасці ў каго-небудзь іншага з вяскоўцаў?

Буравін ледзь прыкметна ўсміхнуўся:

— Яны не дурні, разумеюць, што пасля таго крадзяжу людзі будуць напагатове, а гэта значыць, што можна і на зарад карцечы напароцца. Не, чуе маё сэрца: штосьці яны задумалі, а вось што, забіце, не ведаю. Я думаю, што вам трэба зноў у сена закапацца. Аўтамат да бою падрыхтуйце, можа спатрэбіцца.

Славін не прымусіў сябе доўга ўгаворваць, пстрыкнуў затворам аўтамата, дастаў пісталет з кішэні пінжака і сунуў у кішэнь паўкажушка, а затым лёг.

Буравін накрыў яго кажухом, а зверху засыпаў сенам.

— Яны народ такі, калі ўбачаць, што я адзін, то перш чым страляць, захочуць пагаварыць. Іх, вядома, вельмі цікавіць, ці шукаюць іх тут, у нашай акрузе. Ну, а калі ўбачаць, што нас двое, то могуць проста з кустоў і ўдарыць ці прапусціць не чапаючы, а нам з вамі гэта не трэба. Нам трэба іх убачыць.

Славін з-пад кажуха спытаў:

— Калі сустрэнуць нас, то як я даведаюся, што мне выскокваць трэба?

— Калі я ўбачу, што Грышка з імі, то назаву яго па імені — гэта будзе сігналам для вас.

Далей яны ехалі моўчкі. Славін не бачыў, як участковы дастаў з кабуры пісталет, зарадзіў яго і паклаў пад рукой справа ў сена. Лесам трэба было ехаць кіламетраў пяць. Славін, арыентуючыся па часе, зразумеў, што праехалі ўжо больш як палову. Раптам ён адчуў, што коні нечакана рэзка тузануліся ў бок і сталі. Наступіла цішыня, і тут жа незнаёмы голас ціха, але пагрозліва сказаў:

— Не пікні, мільтон! Толькі пальцам варухнеш, як тут жа на той свет загрыміш.

27 Іван Іванавіч Новікаў

Новікаў спяшаўся ў шпіталь да Мачалава. Пётр Пятровіч пасля таго, як прынёс выцягнутага з ракі хлапчука на электрастанцыю, знепрытомнеў і прыйшоў у сябе толькі на наступны дзень. У яго аказалася двухбаковае запаленне лёгкіх. Урачы вырашылі пакуль не казаць маёру пра смерць хлопчыка. Гэта б ашаламіла Мачалава. Наведвальнікаў да Пятра Пятровіча, нават жонку, не пускалі. Новікаў быў першым, каму дазволілі наведаць маёра. Гэта было выклікана інтарэсамі службы, бо, акрамя Мачалава, у аддзяленні ніхто не ведаў усіх дэталяў задуманай аперацыі. Неабходнасць параіцца з Мачалавым паўстала яшчэ і таму, што ў аддзяленне прыйшлі муж і жонка Троцакі. Яны пакаяліся, што на допытах не сказалі пра тое, што падчас нападу на іх бандыты забралі больш як дваццаць тысяч грошай і невялікі залаты злітак. Пазней, добра падумаўшы, вырашылі пайсці ў міліцыю і расказаць усю праўду.

Група злачынцаў практычна ўжо была вядомая, але Купрэйчыку пакуль не ўдавалася высветліць, дзе яны захоўвалі нарабаваныя каштоўнасці. А гэта трэба было ўдакладніць хоць бы яшчэ і таму, што супрацоўнікі крымінальнага вышуку не ведалі, што злачынцы ўзялі людзей, якіх яны забілі. У групу, акрамя Карунова і Прутава, уваходзілі нейкія Арыха Дзмітрый і Лаб’янова Лідзія, па мянушцы Магіла. Аднак аператыўнікі не ведалі, дзе яны пражываюць, а ў адрасным бюро гэтыя людзі не значыліся.