Николай Чергинец - За секунду да выстралу

Дзяўчына не рэагавала на гэтыя словы. Значыць, яна ці не зразумела іх сэнсу, ці ж. яна сапраўды ведае яго. Славін працягваў:

— Мы вам сёння арганізуем вочную стаўку і з Барадзько, і з Лябедзька, якія аспрэчаць вашу хлусню, што вы тады скажаце?

Дзверы ў кабінет адкрыліся, і Уладзімір злосна паглядзеў туды: «Хто можа замінаць у такі момант?» Убачыўшы, што гэта Г арчакоў, падняўся. Маёр жэстам рукі паказаў, каб ён сядзеў, і спытаў:

— Ты хутка вызвалішся?

Лейтэнант паглядзеў на дзяўчыну:

— Тамара Іванаўна, пасядзіце, калі ласка, у калідоры і заадно падумайце спакойна пра тое, што я вам толькі што сказаў.

Марушка нічога не адказала, устала і выйшла. Славін сцісла далажыў аб усім Гарчакову. Начальнік з вялікай цікавасцю выслухаў яго, а затым сказаў:

— Ясна. Значыць, ёсць хоць над чым працаваць. А я хацеў якраз пагутарыць з табой пра гэту справу. Што думаеш цяпер распачаць?

— Арганізую вочную стаўку паміж Марушкай і Барадзько.

— Гэта так, — задуменна пацерабіў вус Гарчакоў, — але ты лепш паспрабуй угаварыць дзяўчыну сказаць праўду. Калі яна сама раскажа ўсё, што ведае, то лічы, што ў цябе ёсць добры памагаты. Калі ж ты з дапамогай вочных ставак і прымусіш яе казаць, то ўсё адно разлічваць на яе дапамогу нельга. Яна будзе змушана прызнаць, што хадзіла ў клуб, і больш нічога не растлумачыць.

— Дзякуй, Сямён Антонавіч, я паспрабую зрабіць так, як вы раіце.

Г арчакоў выйшаў з кабінета. Славін вызірнуў за дзверы і запрасіў Марушку.

— Ну як, Тамара Іванаўна, вы падумалі?

Было відаць, што дзяўчына ў роздуме. Гэта абнадзеіла Уладзіміра. Ён ціха спытаў:

— Можа, вы баіцеся каго-небудзь?

Дзяўчына моўчкі кіўнула і апусціла галаву.

— Вам пагражалі?

Па шчоках дзяўчыны пакаціліся слёзы. Славін не прыспешваў яе з адказам. Ён узяў сваё крэсла, абышоў вакол стала і сеў побач з Марушкай.

— Тамара, давайце зробім так: спачатку вы мне ўсё без утойвання раскажаце, а потым мы разам падумаем, што зрабіць для вашай бяспекі. Дамовіліся?

Дзяўчына падняла галаву і паглядзела вялікімі, поўнымі слёз вачыма на лейтэнанта.

— Вы, напэўна, думаеце, што мне Ірынку не шкада? Мне яе вельмі, вельмі шкада! Мне сказалі, што яна не выжыве, і прыстрашылі, што са мной здарыцца тое ж, што і з Ірай, калі я хоць што-небудзь скажу ў міліцыі.

— Тамара, паверце мне, з вамі нічога не здарыцца, гэта я вам афіцыйна гарантую. На такія пагрозы здольныя баязлівыя і подлыя людзі, якія самі ўсяго і ўсіх баяцца. Тым больш, вы ж самі бачыце, што не толькі вы ведаеце пра клуб. Больш за тое, і даведаліся ж мы пра гэта, урэшце, не ад вас. Усё будзе добра: і Іра жыць будзе, і вінаватыя адкажуць за злачынства. Не дазволім ім на іншую дзяўчыну руку падняць.

Дзверы зноў рыпнулі, і ў кабінет увайшоў Падрэзаў. У руках ён трымаў пратакол допыту.

— Дапытаў, што далей? Вочную стаўку рабіць будзем?

Славін, гледзячы на дзяўчыну, адказаў:

— Я думаю, што вочную стаўку рабіць не трэба. Як вы лічыце, Тамара?

— Так. Я сама ўсё раскажу.

— Ясна, — сказаў Падрэзаў і выйшаў з кабінета, а Славін усміхнуўся яго слову «ясна».

Дзяўчына нечакана папрасіла:

— Таварыш Славін, а можна мы без старонніх. ну толькі ўдваіх пагаворым?

— Вядома, можна, Тамара. Вось папярэдзім майго таварыша пра гэта і пачнём гутарку.

А Падрэзаў увайшоў у кабінет і па-гаспадарску накіраваўся да свайго стала, але Славін яго спыніў:

— Аляксей Станіслававіч! Мы з Тамарай Іванаўнай параіліся і вырашылі, што нам будзе зручней пагаварыць сам-насам. Я, вядома, прашу прабачэння.

Падрэзаў зразумеў, што такое, і, зрабіўшы сур’ёзны твар, сказаў:

— Змовіліся? Хочаце мяне з уласнага кабінета выгнаць? Хочаце, каб я пайшоў на вуліцу? Проста цяпер?

Марушка разгубілася і глядзела то на Славіна, то на Падрэзава, а апошні нечакана весела скончыў:

— З задавальненнем! — і, засмяяўшыся, дадаў: — Дарма вы лічыце, дарагія таварышы, што я не знайду, чым заняцца ў такое выдатнае надвор’е. — І падміргнуў дзяўчыне: — Пайду — наведаю жонку і дзіця.

Яны засталіся адны. Марушка адразу ж пачала свой расказ:

— Гэта было яшчэ ў маі. Я выпадкова патрапіла ў клуб будаўнікоў, і мне там спадабалася. Наступны раз я запрасіла з сабой сябровак Іру і Лену. Ім там таксама спадабалася, і мы вырашылі вечарамі хадзіць туды. Неўзабаве пазнаёміліся з хлопцамі. Яны заўсёды чакалі нас каля клуба ўжо з білетамі, а пасля танцаў праводзілі дамоў. Да Іры ўвесь час заляцаўся хлопец па імі Лёня, але ў апошні вечар яны пасварыліся і разам ужо не танцавалі. Іра танцавала з нейкім высокім хлопцам. Ён быў апрануты вельмі модна і з густам. Нашы знаёмыя жартавалі, што Жора, так клікалі ў клубе Ірынінага высокага хлопца, уразіў яе моднай адзежай. Так атрымалася, што мы пасля таго вечара схадзілі ў гэты клуб яшчэ раз і яго зачынілі на рамонт. Я і Лена хадзілі з нашымі знаёмымі на танцы ў парк Горкага. Іра ж з намі туды не пайшла і жартавала: «Што мне з вамі там рабіць? У мяне зараз ёсць цікавейшы занятак, для душы».

Я лічыла, што яна сустракаецца з Жорам. І вось аднойчы яна знікла, потым мы даведаліся, што яна ў бальніцы. Неяк увечары, калі я прыйшла дамоў, каля самай брамкі мяне сустрэў Жора і спытаў, ці ведаю я, што здарылася з Ірай. Я адказала, што не толькі я, але і ўсе дзяўчаткі ведаюць пра гэта. Тады Жора дастаў фінку і зрабіў выгляд, што чысціць пазногці, а сам кажа мне: «Дзетка, калі дзе-небудзь калі-небудзь ці каму-небудзь ты скажаш хоць слоўца, з таго моманту адлічвай апошнія гадзіны свайго кароткага юнага жыцця». Я, вядома, спалохалася і кажу: «Што я, Іра ж сама ўсё скажа». А ён мне з такой злосцю прашыпеў: «Не турбуйся, не скажа, ёй ужо ніколі не ачухацца. Але калі ў міліцыі штосьці даведаюцца, дык гэта сарвецца толькі з тваіх прыгожых вуснаў. Таму, Томачка, — ён узяў мяне за падбародак, — не паўтары лёс Іры».

І ён пайшоў. Я ўсю ноч не спала, ляжала ў ложку і дрыжала. Так што не думайце, што з-за нейкага злога намеру не казала, мне страшна, вельмі страшна.

Дзяўчына заплакала, закрыўшы твар рукамі. Скрозь рыданні яна прагаварыла:

— Я таму і Лене сказала — не казаць, што мы хадзілі ў клуб будаўнікоў.

Славін наліў ёй вады.

— Тамара, а з хлопцамі, з якімі ў клубе пазнаёміліся, вы зараз сустракаецеся?

— Што вы, не! Мы ўсе вечары дома сядзім. Добра, што з Ленай побач жывём.

— Скажыце, а гэтыя хлопцы ведаюць Жору?

— З іх слоў я зразумела, што яны яго ведаюць як наведвальніка танцаў.

— Прозвішчы хлопцаў вы ведаеце?

— Не, толькі імёны. Але я ведаю, што яны працуюць на будоўлі, а жывуць у інтэрнаце па вуліцы Пугачоўскай. Мы неяк з маім знаёмым Пецем ішлі міма доўгага аднапавярховага барака, і ён сказаў, што тут яны жывуць.

— Раскажыце мне, калі ласка, як выглядае Жора.