Сяргей Белаяр - Выратавальная місія

— Прымаючы да ўвагі колькасць скрынь і памеры адсека, у ім павінна быць натаптана, як на іпадроме!

— Навошта яны гэта зрабілі?

— Не ведаю, Едка.

— Якуб?

— Падобна да масавага вар’яцтва. Дакладней скажу толькі пасля таго, як знойдзем каго-небудзь з экіпажа.

— Калі знойдзем... — Гедройц перахапіў аўтаматычную вінтоўку.

Кантэйнеры з угнаеннямі былі разбіты і раскіданы, пластыкавыя бакі з вадой — прабіты.

— Больш падобна да дыверсіі!

— Чаму ты так вырашыў? — насцярожыўся Бянткоўскі. Гедройц рэдка памыляўся ў ацэнцы абстаноўкі. Як-ніяк, дваццаць гадоў у падраздзяленнях спецыяльнага прызначэння.

— Форма ўваходных адтулін — яна паўсюль аднолькавая. Стыхійны натоўп ніколі не ўзбройваецца аднатыпна.

— Гэта мог зрабіць і адзін чалавек.

— Ні ў каго не атрымаецца наносіць ідэнтычныя ўдары, камандзір. А гэтыя нібы зроблены машынай...

— На борце «Ёгана Кеплера» не было ні андроідаў, ні робатаў.

Злева размяшчаліся тры тэхнічныя модулі, справа — жылыя блокі, пазначаныя на дзвярах лацінскімі літарамі «A», «B», «C» і «D». Гедройц вырашыў пачаць з модуляў.

— Доўкгал, прыкрываеш!

Алгарытм праверкі быў адпрацаваны шматлікімі трэніроўкамі. Ні ў адным з модуляў ні жывых, ні мёртвых ратавальнікі не знайшлі. За выключэннем абясточаных механізмаў, паломак не мелася. У блоках «A», «B» і «C» панаваў узорны парадак, а вось у блоку «D» усё было перавернута дагары нагамі.

— Цікава, што тут шукалі? — спытаў інжынер-механік.

— Вось гэта! — Гедройц паказаў ствалом на армейскі нож, які быў замацаваны пад ложкам. — Той, хто зладзіў бардак, ведаў, што ў блоку захоўваецца нож, але не меў паняцця дзе. Шукаў у спешцы. Скарыстацца не паспеў... — работнік службы бяспекі агледзеў сценавую шафу са слядамі барацьбы, затым апусціў погляд на падлогу. — Крыві няма, а вось пылу амаль да шчыкалаткі!.. Хадзем!

Рэкрэацыя сустрэла ратавальнікаў расстаўленымі ў ідэальным парадку сталамі і крэсламі. Кухня была літаральна завалена кухонным начыннем, а харчовы склад — пустымі скрынкамі, мяшкамі і бочкамі.

— Падобна на тое, што гіпотэза пра масавае вар’яцтва пачынае пацвярджацца! — сказаў Валовіч.

— Не будзем спяшацца з высновамі! — нешта падказвала капітану, што людская псіхіка тут не прычым. Агучваць свае сумневы Бянткоўскі не стаў — ён давяраў фактам, а не адчуванням. На інтуіцыю больш спадзяваўся Гедройц.

Праз паўгадзіны, так нікога і не сустрэўшы, група падышла да каманднага модуля.

— Замкнёна! — работнік службы бяспекі штурхнуў дзверы плячом.

У душы Бянткоўскага варухнулася надзея.

Гедройц некалькі разоў моцна ўдарыў па дзвярах прыкладам. Атрымалася гучна. Але ніхто не адгукнуўся.

— Прапальвай!

III

Інжынеру-механіку спатрэбілася амаль гадзіна, каб прарэзаць у тоўстым метале дзірку, дастатковую для праходу. Ратавальнікаў сустрэлі мёртвыя камп’ютары і пыл. Яго было вельмі шмат.

— Доўкгал, трымаеш тыл! — работнік службы бяспекі неадкладна накіраваўся да галаўнога камп’ютара ў надзеі зняць назапашвальнік на жорсткіх магнітных дысках. — Нічога сабе.

Ад «вінчэстара» застаўся адно ўспамін. Тут валялася і кувалда. Агляд паказаў, што знішчана не толькі запамінальная прылада, але і сістэма навігацыі, а таксама радыёперадавальнік.

— Які ў гэтым сэнс?

— Вар’яты ўспрымаюць рэальнасць інакш, а іх дзеянні напоўнены іншым зместам, Гердзень. Нам патрэбны член экіпажа!

— Гэта зрабіў не вар’ят! Хтосьці спрабаваў знішчыць усё, што так ці інакш паказвала кірунак на Зямлю, — ад увагі Гедройца не схаваліся брудныя плямы на пульце і падлозе. — Пісталетная! — работнік службы бяспекі схаваў гільзу ў кішэню і правёў промнем па сценах. — Уваходныя адтуліны... Стралялі не ў людзей!

— Чаму ты так вырашыў?

— Па траекторыі, камандзір. Звычайна чалавек страляе ў раён грудзей ці шыі, а тут кулі — ледзь не да столі.

— Стралялі з падлогі! — выказаў меркаванне Валовіч.

— Не! — паківаў галавой Гедройц. — Быў бы зусім іншы вугал...

Гільзы знайшліся там, дзе і меркаваў работнік службы бяспекі. Гедройц старанна іх сабраў і паклаў у кішэню, пасля чаго вывудзіў з пылу абгарэлы шматок паперы — частку карты сонечнай сістэмы.

— А тут іх спальвалі! — на падлозе побач з крэслам капітана чарнела вялікая пляма. Гедройц здолеў разабраць на лускавінках попелу каардынаты Юпітара. — Працягваем пошук!

За камандным размяшчаўся эвакуацыйны модуль. Пломбы на люках выратавальных капсул засталіся цэлымі — унутр можна было не зазіраць.

— Уваходзім у даследчы блок «А»!

Унутры ратавальнікаў чакаў сюрпрыз — падобнае на антрацытавае шкло рэчыва, якое пластом у паўметра таўшчынёй пакрывала большую частку адной са сцен. Рэчыва было гладкім і святло ліхтароў не адлюстроўвала. Часткай «Ёгана Кеплера» яно не з’яўлялася.

Валовіч паспрабаваў адбіць кавалак пры дапамозе айсбаля.

— Не атрымліваецца!

Вострая дзюба не пакінула на рэчыве нават драпіны, хоць інжынер-механік біў

з усяе сілы.

— Давайце плазменны разак! — на здзіўленне ратавальнікаў, эксперымент даў нулявы вынік. — Усім пакінуць модуль!

Грымнуў стрэл. Куля зрыкашэціла, не пакінуўшы следу.

— Гэта што ж такое? — здзівіўся Разыцень.

— Мяне больш цікавіць тое, адкуль гэта ўзялося! — сказаў Гедройц з трывогай у голасе.

— Заварыце ўваход у адсек і рухайцеся далей!

— Ёсць, камандзір!

Валовіч запячатаў дзверы, пасля чаго ратавальнікі працягнулі пошукі. Бянткоўскі не дазваляў сабе сумнявацца: толькі праверыўшы апошняе памяшканне, варта было выносіць вердыкт аб завяршэнні місіі.

Пыл. Пыл. Пыл...

Не было ніводнага чыстага адсека і модуля.

— Мітка напэўна б сказаў, што станцыя правалілася ў мінулае. На тысячу ці нават на мільён гадоў.

— Не зразумеў, камандзір!

— Я пра сына, Едка. Любіць фантастыку.

Дзверы ў сховішча скафандраў былі расчынены насцеж. Унутры панаваў хаос.

— Хтосьці ўжо вельмі спяшаўся збегчы са станцыі, аднак не паспеў... — паміж броваў Гедройца залегла глыбокая вертыкальная зморшчына. — Камандзір, я ўсё больш схіляюся да думкі пра тое, што на іх напалі.

— Піраты?

— Гэта мог быць хто заўгодна. Вось толькі чаму нічога не ўзялі? Часу ж было больш чым дастаткова!

Яшчэ тры гільзы знайшоў Хурда. Выпадкова. Магутнасць прамяня пачала слабець, і суднавы лекар паляпаў па ліхтары пальчаткай. Метал адбіў святло.

— Стралялі на хаду, уцякаючы! — вярнуўшыся на некалькі метраў, работнік службы бяспекі знайшоў уваходныя адтуліны: дзве ў сцяне і адну ў столі. Выкалупаўшы кулі, рэзюмаваў: — Штатная зброя... Ага, патронаў больш не засталося!.. Усё святло на падлогу!

Прамяні сышліся ў адной кропцы. Пляма павольна папаўзла наперад.