Сяргей Белаяр - Расследаванні інспектара Сарвы

— У другой палатцы, — кінуўшы погляд на набор лічбаў унізе здымка, — адказаў маёр. — Загадаеце прынесці?

— Неадкладна!

Пяць хвілін здаліся інспектару вечнасцю. Займеўшы асколак, Сарва выцягнуў з несэсэра магутную лупу і пачаў яго разглядаць. З кожным імгненнем у інспектара расла ўпэўненасць у тым, што яму даводзілася бачыць нешта падобнае і раней. Аднак Сарва ніяк не мог успомніць, што і калі.

— Гэта пакуль застанецца ў мяне! — страціўшы надзею знайсці адказ, інспектар сунуў абломак у грыпер і вярнуўся ў кабінет. Адкінуўшыся на спінку крэсла і выцягнуўшы ногі, нейкі час Сарва намагаўся вывудзіць з памяці ўспаміны, але быў вымушаны капітуляваць. Сон наваліўся адразу, варта было толькі заплюшчыць вочы.

Абуджэнне атрымалася рэзкім, віной чаму з'яўляўся адказ, які ўсплыў з падсвядомасці.

— Паўмесяц і крыж!.. Атрымліваецца, што яны перайшлі ад слоў да прамога дзеяння?

Двуадзіны сімвал належаў сінкрэтычнай — хрысціянска-мусульманскай — радыкальнай арганізацыі, якая выступала за традыцыйныя каштоўнасці, што ў іх разуменні зводзілася да абавязковага выканання ўсіх рэлігійных прадпісанняў, устаноўленых адкрыццём волі Бога.

З інспектара зляцеў увесь сон.

— Калі Бог стварыў чалавека на ўласны вобраз і падабенства, атрымліваецца, любая спроба фізічнай змены людзей з'яўляецца ўмяшальніцтвам у Божы промысел... І нават больш — багаборніцтвам!

Сарва пачаў складаць тэкст новай радыёграмы камісару Айнбунду. За гэтым заняткам інспектара і заспеў ад'ютант маёра Мадзіна.

— Спадар Сарва, знойдзеныя парэшткі тэрарыста. Спецыялісты прыступілі да геномнай дактыласкапіі.

Інспектар паспяшаўся ў лабараторыю.

Вынікі былі атрыманы праз гадзіну. Яшчэ тры сышло на ідэнтыфікацыю асобы пілота і ўсталяванне яго сувязі з «Паўмесяцам і крыжам». Астатняе ўжо было справай тэхнікі.

МАЎКЛІВЫ ГРУЗ

Да завяршэння расследавання інспектару Дэпартамента пазаземных крымінальных расследаванняў Ратаўту Сарве патрабавалася выкрыць памагатага тэрарыста-смяротніка. За­дача не з простых — персанал навукова-даследчага цэнтра налічваў больш за тысячу чалавек. Любы мог забяспечыць «Паўмесяц і крыж» каардынатамі лабараторыі пантрапалогіі.

— Спадар Мадзін, хто-небудзь пакідаў Умбрыэль да або адразу пасля тэракта?

Маёр пераадрасаваў пытанне аднаму са сваіх памочнікаў. Той дзелавіта адстукаў па клавіятуры і праз некалькі імгненняў сказаў:

— Не.

Са слоў Мадзіна інспектар ведаў, што для таго, каб пакінуць Цэнтр, патрабаваўся спецыяльны дазвол, падпісаны палкоўнікам Голдзіным і начальнікам службы бяспекі.

— Зрэшты, калі злачынец выкарыстаў для навядзення «Радаманта» радыёмаяк, у яго мелася дастаткова часу, каб схаваць яго, не выклікаючы падазрэнняў... Спадар Мадзін, ператрус модуляў што-небудзь даў?

— Пакуль нічога, спадар Сарва.

Улічваючы цягу праекціроўшчыкаў Цэнтра да гігантаманіі і мініяцюрныя памеры шпіёнскага абсталявання, шанцы выявіць радыёмаяк зводзіліся да нуля. Асабліва, калі яго запраграмавалі на самазнішчэнне пасля выканання задання.

— Апаратура не зафіксавала ніякіх кадзіраваных сігналаў?

— Нічога.

— Значыць, варта шукаць чалавека. Мне патрэбны спіс персаналу Цэнтра.

— Збіраецеся праверыць усіх на паліграфе, спадар Сарва? — Маёр здагадаўся аб тым, што распачне інспектар, без асаблівай цяжкасці.

— Менавіта, спадар Мадзін.

— Чым я магу дапамагчы вам?

— Разбіце людзей на групы па дваццаць чалавек і адпраўляйце ў мой кабінет.

— Праверка зойме шмат часу і зусім не абавязкова дазволіць знайсці «крата», — палічыў патрэбным нагадаць маёр.

— Усё залежыць ад правільнасці фармулёўкі пытання!.. Першымі няхай прыйдуць супрацоўнікі службы бяспекі як маючыя допуск да сакрэтнай інфармацыі.

Перш чым прыступіць да агляду, Сарва накідаў спіс пытанняў, адкалібраваў прыбор і прыбраў з кабінета ўсё, за выключэннем двух крэслаў і стала. Яны былі выраблены з пластыка і не падыходзілі ў якасці зброі.

З невялікага спіса толькі адно пытанне мела ярка выражаны правакацыйны характар. Інспектар ніколькі не сумняваўся ў тым, што рэакцыя члена «Паўмесяца і крыжа» будзе адрознівацца ад рэакцыі нармальнага чалавека. І не памыліўся.

— Іншыя багі маюць такое ж права на жыццё, як і Гасподзь хрысціян, іўдзеяў і мусульман!

Сяржант Саліта, які манатонна ківаў услед за адказамі «так», раптам страпянуўся і сустрэўся позіркам з інспектарам.

— Ці не так, спадар Саліта?

Рэакцыя сяржанта была цалкам прадказальная — ён кінуўся на Сарву з намерам учапіцца яму ў горла. Інспектар ужыў прыём з арсенала самба і захліснуў на запясцях Саліты аднаразовую сцяжку. Сяржант паспрабаваў вырвацца, аднак разарваць пластык яму аказалася не па сілах.

— Мае віншаванні, спадар Сарва! — працягнуў руку для поціску маёр, калі інспектар даставіў у штаб арыштаванага.

— Не спяшайцеся, спадар Мадзін. Мне яшчэ трэба будзе праверыць астатніх. Справу трэба даводзіць да канца або не брацца за яе наогул!

Завяршыць пачатае інспектару не дазволілі — на імя Сарвы прыйшла радыёграма ад начальніка Дэпартамента камісара Айнбунда. У суседнім сектары паліцэйскі катар наткнуўся на падазронае судна. Пры спробе збліжэння барк «R-257», пазбаўляючыся ад грузу, паспрабаваў сысці ў гіперпрастору, аднак быў нагнаны патрульнымі.

Ляцець мелася на «Сазігене Александрыйскім». Аказваецца, увесь гэты час брыг заставаўся на арбіце Урана — у лейтэнанта Грыгора Далілы зноў паўсталі праблемы з гіперпрыводам.

За інспектарам даслалі бот.

— Рады зноў бачыць вас, спадар Сарва! Падобна на тое, сам лёс супраць таго, каб мы расставаліся надоўга, — усміхнуўся Даліла. — Каардынаты нам давялі, гіперпрывод гатовы да работы. Так што можам стартаваць прама цяпер.

— Выдатна! — Інспектара прыгнятала бяздзейнасць.

Насуперак асцярогам, механіка Знайду Сарва не сустрэў. Мяркуючы па ўсім, ён быў заня­ты на абслугоўванні гіперпрывода. Экіпаж размясціўся па супрацьперагрузачных коканах, і «Сазіген Александрыйскі» пагрузіўся ў гіперпрастору. Падарожжа працягвалася крыху менш за дзве гадзіны.

У той час як барк дрэйфаваў у касмічнай прасторы, паліцэйскі катар падбіраў выкінутыя кантэйнеры, якія інерцыя разнесла на тысячы кіламетраў.

Інспектар паведаміў камандзіру патрульных аб прыбыцці і атрымаў у адказ загад стыкавацца з «R-257». Другі пілот падвёў брыг да барка. Развітаўшыся з лейтэнантам і запэўніўшы механіка, што ў яго яшчэ будзе магчымасць аддаць доўг, Сарва пакінуў борт «Сазігена Алек­сандрыйскага». Тэрмін тэхнічнай эксплуатацыі «R-257» даўно падышоў да канца, тым не менш яго працягвалі выкарыстоўваць для транспарціроўкі сярэднегабарытных грузаў.