Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

Здавалася, што калідор на чацьвёртым паверсе спусцеў. Гары ўважліва аглядзеў мапу і з палёгкаю заўважыў, што кропачка пазначаная як “Северус Снэйп” зноўку сядзела ў сваім кабінэце.

Ён зноўку пабег да статуі аднавокай вядзмакі, адкрыў яе горб, з цяжкасцю перакуліўся праз адтуліну і слізгануў уніз, сстрэўшыся са сваёй торбаю на дне каменнага жолабу. Ён выцер мапу паскуднікаў і рушыў па праходзе.

Гары, цалкам схаваўшыся пад Мантыяй-Невядзімкай, выслізнуў на вуліцу з дзвярэй Мядовага Герцага і штурхнуў Рона ў спіну.

- Гэта я,- прамармытаў ён.

- Чаму ты затрымаўся?- шыкнуў Рон.

- Снэйп круціўся паблізу...

Яны рушылі на галоўную вуліцу вёскі.

- Ты дзе?- ускрайкам вуснаў прамармытаў Рон.- Ты яшчэ тут? Гэта ўсё вельмі дзіўна...

Яны ўвайшлі на пошту. Рон зрабіў выгляд быццам вывучае кошты на соў, каб адаслаць паштоўку ў Егіпет свайму брату Білу, а Гары тым часам меў магчымасць уважліва азірнуцца. На жэрдачках пад столлю сядзела ня меньш за трыста разнастайных соў ад агромістых няясыцяў да маленечкіх сплюшак для мясцовых перавозак, тыя былі настолькі крыхуткімі, што маглі б памясціцца ў гарынай далоні.

Потым яны наведалі краму Зонкі, якая была настолькі моцна забіта навучэнцамі, што Гары трэба было быць вельмі асцярожным, каб не наштурхнуцца на кагось з іх і не вызваць панікі. Тут прадаваліся разнастайныя штукі і прылады з дапамогай якіх мажліва было выканаць самыя смелыя мроі Фрэда і Джорджа. Гары шэптам прамовіў Рону заказы і перадаў з-пад Мантыі крыху грошаў. Яны пакінулі Зонку са значна палягчэўшымі гаманцамі, але іх кішэні былі забітыя гноебомбамі, ікаўковымі слодычамі, мылам з жабінай ікрой і носакуснымі філіжанкамі.

Дзень быў ясным і свежым, таму ім не хацелася заходзіць ў якіясь памяшканні. Гары з Ронам абмінулі Тры Мятлы і рушылі да Лямантуючай Халупы, самага вядомага ўва ўсёй Брытаніі дома з прывідамі. Халупа з яе забітымі дошкамі вокнамі і запусцелым садам стаяла крыху наводдаль ад астатняй вёскі і нават пры дзённым святле выглядала крыху жудаснай.

- Нават хогвартскія прывіды амінаюць яе,- прамовіў Рон, калі яны стаялі і глядзелі на яе абапёршыся аб плот.- Я пытаўся ў Амаль безгаловага Ніка... ён паведаміў што тут месціцца надта небяспечная талака. І аніхто ня можа трапіць ўсярэдзіну. Фрэд з Джорджам неяк спрабавалі, аднак усе ўваходы ў яе былі моцна забітыя.

Пасля пад’ёму Гары невыносна ўзапрэў і нават вырашыў на колькі хвілін скінуць з сябе Мантыю-Невідзімку, але непадалёк адчуліся набліжаючыеся галасы. Нехта падымаўся да Халупы з іншага боку ўзгорку. Праз колькі імгненняў яны ўбачылі Малфоя, за якім рушылі Крэйб і Гойл. Драко аб нечым распавядаў ім.

- ... у любы момант я магу атрымаць саву ад свайго бацькі. Ён павінен быў распусціць чуткі пра маю руку... аб тым, што я ня мог ёй карыстацца ажно тры месяцы...

Крэйб з Гойлам загігікалі.

- Мне было вельмі гідка слухаць, як гэты вялізны ёлуп, пытаўся яго абараніць... “Ён ня мае нячог’ благога...”... добры гіпагрыф – мёртвы гіпагрыф...

Раптам, Малфой заўважыў Рона. Яго бледны твар злавесна ашчэрыўся.

- Што ты тут робіш, Візлі?

Драко заўважыў трухлявы дом за ронавай спіной.

- Выкажу здагадку, што ты вырашыў перабрацца сюды, Візлі? Марыш аб ўласным пакоі? Я чуў вы ўсе спіце ў адным... гэта праўда?

Гары схапіў Рона, які ўжо збіраўся кінуцца на Малфоя, за край вопрадкі і супыніў яго.

- Пакінь яго мне,- шыкнуў ён на вуха сябру.

Нельга было страчваць гэткую цудоўныю магчымасць. Гары крадком амінуў Малфоя, Крэйба і Гойла па дарозе зачарпнуўшы поўныя жмені бруду.

- А мы тут якраз абмяркоўвалі твайго сябра Хагрыда,- паведаміў Малфой Рону.- Толькі ўяві сабе, што ён гаманіў, перад камісіяй Кабінэта па знішчэнні небяспечных істотаў. Думаеш, ён будзе плакаць, калі яго гіпагрыфу адсякуць...

ПЛЯСЬ!

Галава Малфоя ад удара тузанулася на перад, а з яго срабрыста-белага валосся пачаў крапаць бруд.

- Што за..?

Рон смяяўся настолькі моцна, што быў вымушаны ўхапіцца за плот, каб не паваліцца. Малфой, Крэйб і Гойл найдуротнейша тупаліся на месцы, шалёна азіраючыся навокал. Драко спрабаваў адчысціць свае валасы ад бруду.

- Што гэта было? Хто гэта зрабіў?

- Хібы ня ведалі, што тут жывуць вельмі небяспечныя прывіды?- паведаміў ім Рон з тварам дыктара распавядаючага аб надвор’і.

Крэйб і Гойл перапужана азірнуліся. Іх накачаныя цягліцы анічога не маглі зрабіць супраць зданяў. Малфой ашалела азірнуў пустэльны краявід.

Гары ціхінька прамінуў ўздоўж сцежкі на месца дзе былі асабліва вялізныя лужыны з самым смуродным зялёнага колеру глеем.

ПЛЯЯЯЯЯЯЯСЬ!

Крэйб з Гойлам таксама апынуліся запэцканымі. Гойл люта клыпаў на адным месцы, спрабуючы адцерці бруд са сваіх маленькіх цмяных вочак.

- Гэта кінулі адтуль!- выціраючы твар і гледзячы кудысьці ў шасці футах лявей Гары, ускрыкнуў Малфой.

Крэйб спатыкаючыся рушыў наперад, выцягнуўшы перад сабой свае даўжэзныя рукі, як той зомбі. Гары скокамі абыйшоў яго ззаду і шпульнуў яму ў спіну палку. Ён сагнуўся ў бязгучным гогаце ўбачыўшы, як Крэйб паспрабаваў крута развярнуцца ў паветры, каб пабачыць хто яе кінуў. Адзіным чалавекам, якога той заўважыў быў Рон, таму Крэйб накіраваўся ў яко бок, але Гары паставіў на яго шляху ногу. Крэйб спатыкнуўся... і яго велічэзная плоская ступня зачапілася за падол гарынай Мантыі. Гары адчуў, як нехта моцна тузануў Мантыю-Невідзімку, якая саслізнула з яго галавы.

Дзелю секунды Малфой стаяў, утаропіўшыся на галаву, што ўзнікла ў паветры.

- ААААА, МАААААМКА!- узенчыў Драко, кажучы на гарыну галаву, потым развярнуўся і з небяспечнай хуткасцю даў драпака са ўзгорка, а следам за ім паімчаліся Крэйб і Гойл.

Гары зноўку накінуў Мантыю на галаву, але шкода была нанесена.

- Гары!- усклікнуў Рон і спатыкаючыся пабег наперад, гледзячы ў напрамку ў якім зніклі Малфой з паплечнікамі.- Табе лепш спяшацца! Калі Малфой паведаміць каму... табе лепш вяртацца ў замак, шпарчэй...

- Пабачымся,- кінуў яму Гары і без лішніх словаў пабег назад у Хогсмід.

Ці павераць Малфою, што ён бычыў Гары. Наогул, хто яму можа паверыць? Аб Мантыі-Невідзімцы ня ведае ніхто... акрамя Дамблдора. У Гары перакруцілася ў жываце... калі Драко распавядзе яму, Дамблдор адразу ж здагадаецца, што здарылася...

Гары хутка заскочыў у Мядовага Герцага, шпарка спусціўся ў склеп, тузануў люк, скінуў Мантыю, запхаў яе пад паху і вопцас пабег па праходзе... Калі Малфой вернецца першым, колькі часу яму спатрэбіцца, каб знайсці каго-небудзь з настаўнікаў? Гары задыхаўся ад вострай болі ў баку, тым ня меньш не змяншаў хуткасці ажно пакуль не дабег да каменнага жолабу. Трэба было схаваць недзе тут Мантыю-Невідзімку, бо калі Малфой каму паведаміць, яна выдасі Гары. Хлопчык схаваў яе ў нейкім цёмным кутку і хутка, наколькі дазвалялі спатнелыя рукі, пачаў падымацца па жолабе. Ён выцягнуў наперад руку з чароўнай палачкай, пастукаў ёй па гарбе вядзмаркі і выслізнуў праз адтуліну. Толькі Гары вылез са статуі і зачыніў горб, як адчуў у калідоры хуткія крокі.