Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

- Навошта яны табе?- спытаўся хлопчык.

- Трэб’ ехаць на разгляд бакбікавай справы ў Камітэт па зніш’энню ня’спечых ’стотаў,- адказаў Хагрыд.- У гэт’ пятніцу. Загадалі пад’ехаць мне і яму, разам. Я ’жо замовіў месц’ ў Начным Омнібусе...

Гары адчуў непрыемныя дакоры сумлення. Ён зусім забыўся аб набліжаючымся судзе над Бакбікам і Рон, як Гары зразумеў, глянуўшы ў яго бок, таксама. Больш таго, яны прыпомнілі, што абяцалі Хагрыду падрыхтаваць штось для абароны гіпагрыфа, але захапіўшыся Вогненнай Стралой на ўсё забыліся.

Хагрыд наліў ім гарбаты і прапанаваў блюда са здобнымі булкамі, аднак, маючы досвед аб кухарскіх здольнасцях палясоўшчыка, яны не надта спяшаліся імі пачаставацца.

- Я ж’даў бы пагутарыць аб сім-тым з вамі двума,- сказаў Хагрыд, сядаючы паміж імі і выглядаючы надзвычай сур’ёзна.

- Аб чым?- спытаўся Гары.

- А’ Герміёне,- адказаў той.

- А што з ёй?- спытаўся Рон.

- З ёй ’сё добра. Але ёй вельмь самотна. Пасля К’лядаў, яна шмат разоў ’жо прыходзіла сюды. Яна сумуе па вас. Зпачатк’ вы не гаманілі з ёй з-за Стралы, ц’ер з-за таго, што яе кот...

-... зжэр Скаберса,- люта дадаў Рон.

- Таму што яе кот павёў сябе, як і трэба паводзь кату,- упарта пацягнуў Хагрыд.- Яна ўжо кольк’ разоў плакала тут ад гэт’ несправядлівасці. А ў яе зараз над’шлі цяжкія часы. Яна кусіла больш чым можа праж’ваць і ўвесь час змуш’на працаваць. Але ’сёроўна вына’шла хвілінку - другую, каб дапагчы мне ў справе Бакбіка, ці ведаець... яна адшукала сё’тое... лічу, што ц’ерча Бакбік мае маленечкі шанц...

- Хагрыд, мы таксама абяцалі табе дапамагчы... прабач але...- разгублена казаў Гары.

- Та я це’ не вінавачу!- адмахнуўся ад яго прабачэнняў Хагрыд.- Бог ведае, у це’ не было анівольнае хвіліначкі. Я бачыў, як ты трэніяваў у квідыч і ў дзень і ўночы... але веда’ш, я думаў, што дзель вас сябры важэйшыя за мётлы і пац’коў. Вось.

Гары з Ронам няёмка зірнулі адно на аднаго.

- А шчэ больш, Герміёна была ‘смучана, калі Блэк ледзь не збіў це’, Рон. Яна мае такое вялікае сэрцанька, а вы з ёй не размаўляець...

- Калі б яна пазбавілася ад гэтага ката, я б зноў пачаў бы з ёй размаўляць!- люта прамовіў Рон.- Але яна ўвесь час бароніць яго! Ён сапраўдны маньяк, але яна не жадае нічога чуць аб гэтым!

- Ну, людзь заўжды без глузду ставяцца да сваіх ’любёнкаў,- адказаў палясоўшчык, за яго спіною Бакбік выплюнуў колькі тхарыных костак на ягоную падушку.

Астатні час яны правялі абмяркоўваючы, наколькі палепшыліся ў грыфіндорцаў шанцы на атрыманне Кубку Хогвартса. А дзевятай вечара Хагрыд адвёў іх назад ў замак.

Калі яны вярнуліся ў гасцёўню ім на вочы трапіла вялізная купа людзей, што згрудзіліся ля дошкі аб’яў.

- У наступные выходные наведванне Хогсміда!- выцягнуўшы шыю прачытаў на дошцы Рон.- Што думаеш?- спытаўся ён у Гары, калі яны прыселі на крэслы.

- Ну, Філч пакуль ня ведае аб праходзе да Мядовага Герцага...- надта спакойным голасам прамовіў Гары.

- Гары!- адчуўся голас над яго правым вухам. Хлопчык ўздрыгануўся і развярнуўшыся ўбачыў Герміёну, што сядзела за сталом адразу за ім. Яна зрабіла адтуліну ў стосах кніг за якімі хавалася.

- Гары, калі ты зноўку пойдзеш у Хогсмід... я раскажу аб мапе прафесарцы МакГонагал!- сказала яна.

- Ты штось чуў, Гары?- гыркнуў Рон, нават ня гледзячы на Герміёну.

- Рон, ты ня можаш запрашаць Гары з сабою. Асабліва пасля таго, што Сірыюс Блэк ледзь не зрабіў з табою. Вось аб чым я, я скажу...

- Ты жадаеш, каб Гары выключылі!- люта адказаў Рон.- Ці ня шмат шкоды ты ўжо зрабіла ў гэтым годзе?

Герміёна ўжо раскрыла рота, каб нешта адказаць, але тут з мягкім шыпеннем на яе калені скокнуў Крукшанс. Яна напалохана зірнула на выраз ронава твару, падхапіла ката і паспяшалася ў свой пакой на дзявочым баку.

- Ну дык што?- спытаўся Рон ў Гары, быццам у іх размова і не перапынялася.- У мінулы раз ты амаль нічога ня бачыў. Нават ня быў у Зонкі!

Гары азірнуўся, каб пераканацца, што Герміёна яго ня чуе.

- Згода,- адказаў ён.- Але ў гэты раз, думаю трэба будзе ўзяць Мантыю-Невядзімку.

Суботняй ранніцай, Гары паклаў Мантыю-Невядзімку ў торбу, сунуў у кішэню мапу паскуднікаў і спусціўся разам з астатнімі да сняданку. Герміёна кідала на яго падазроныя погляды, але Гары імкнуўся пазбягаць яе вачэй і быў вельмі асцярожным, каб не даць ёй анічога заўважыць. Ён паслухмяна рушыў угору па мармуровых сходаў, калі астатнія вучні згрудзіліся перад уваходам.

- Бывай!- крыкнуў ён Рону.- Пабачымся пасля таго, як павярнешся!

Рон усміхнуўся і падміргнуў яму.

Гары паспяшаў на чацвёрты паверх, даставаючы на хаду мапу паскуднікаў. Пракраўшыся за статую аднавокай вядзьмаркі ён разгладзіў яе. У яго бок рушыла невялічкая кропачка. Гары нахіліўся бліжэй да мапы. Маленечкі надпіс ля кропачкі абвяшчаў аб набліжэнні Нэвіла Лонгботама.

Гары хутка выцягнуў палачку, прамармытаў “Дысэндзіюм!” і кінуў торбу ў раскрыўшыйся горб. Але не паспеў нырнуць туды сам, бо з-за вугла выйшаў Нэвіл.

- Гары! А я й забыўся, што ты таксама ня ідзеш у Хогсмід!

- Здароўку, Нэвіл!- прамовіў Гары, хутка адыйшоўшы ад статуі, па дарозе запіхаўшы мапу ў кішэню.- Што ты тут робіш?

- Анічога,- паціснуў Нэвіл плячыма.- Ці не жадаеш згуляць у выбухаючыя карты?

- Мммм... не, не зараз... мне трэба зайсці ў бібліятэку, зрабіць сачыненне аб упірах для Люпіна...

- Я з табою!- вясёла прамовіў Нэвіл.- я таксама анічога яшчэ не зрабіў!

- Вой... я забыўся... так, я скончыў яго яшчэ ўчора ўвечары!

- Супэр, можа дапаможаш мне!- сказаў Нэвіл і на яго круглым твары адлюстравалася туга.- Я не зразумеў, якім чынам дзейнічае часнык... яны павінны з’есці яго ці...

Нэвіл прыпыніўся на поўслове і сцішыўшы дыханне зірнуў праз гарына плячо.

На іх глядзеў Снэйп. Нэвіл хутка схаваўся за Гары.

- Што вы двое тут робіце?- спытаўся прафесар, падыходзячы да іх і пазіраючы то на аднаго то на другога.- Даволі дзіўнае месца для сустрэчы...

Гары значна занепакоіўся, калі чорныя вочы Снэйпа зірнулі на дзверы з абодвух бакоў ад іх, а потым на статую аднавокай вядзмаркі.

- Мы не дамаўляліся аб... сустрэчы,- адказаў Гары.- Мы сутыкнуліся... выпадкова.

- Няўжо?- спытаўся прафесар.- Ты маеш звычку аб’яўляцца ў самых нечаканых месцах і вельмі рэдка гэта здараецца выпадкова... Я прапаную вам абодвум зараз жа рушыць ў Грыфіндорскую Вежу, дзе вы і павінны быць.

Гары і Нэвіл моўчкі пайшлі да Вежы. Калі яны заварочвалі за вугал, Гары азірнуўся назад. Снэйп стаяў ля статуі і круціў рукамі панад яе галавой, уважліва разглядаючы яе.

Гары адвязаўся ад Нэвіла толькі ля партрэта Тлустай Пані, ён сказаў яму пароль, а сам зрабіўшы выгляд бы забыў сваё сачыненне аб упірах у бібліятэцы рушыў назад. Калі ён апынуўся па-за межамі позірку троляў, ён зноўку выцягнуў мапу і паднес яе да носу.