Ставл Зосимов Премудросковски - НА ДЕНОТ. Humубоморна вистина

© Ставл Зосимов Премудросковски, 2019

ISBN 978-5-0050-8606-8

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Откако wrote напишав на мајка ми: «Ајде машко, здраво мамо!», Одев во насока на мојот гладен хотел за студирање и помислив:

– Која е разликата помеѓу Русите и Американците и Европејците?

– И со тоа што тие живеат и размислуваат логично, ние сме апстрактни. – одговорив сам и одев понатаму. Сакав да пијам – страшно и залак. Одам, затоа одам низ алејата во оддалеченоста на бетонската плоча на некое индустриско претпријатие. Гледам дека станува мрачно. Слушам дека од другата страна на оградата некој прави тивка, но пирсинг, не можејќи да свирка. Јас истото одговорив. Гледам дека вреќа со компири лета од нешто од другата страна на оградата, исполнето со нешто на мене. Отскокнав, а торбата го допре заминувањето на куче од непозната раса, оставено не многу долго пред мене. Отидов до него, го испитав curубопитно и, не се сомневајќи или размислувајќи за ништо, го одврзав, и таму …, таму?! Таму беше спакуван тесен, дури и притиснат со пушена колбас. Без размислување за ништо, извадив еден, ја зграпчив торбата со јаболкото на Адам и, фрлајќи ја на рамената, забрзав со брзината на Ферари кон мојата хостела, прогонувајќи го тој незаборавен стап за колбас на патот.

Веднаш сакав да учам и да живеам.

Што се случи тогаш?! Кузија. Ли: тој е свиркач, тој е фрлач на вреќи со компири, тој е исто така роден во Сиктивкар, тој дојде кај неговиот пријател и соучесник: роден во клисурата на Алдирбагуј, фармата «Дај ми да јадам», чија улога играв во заробеништво и не зборува руски.

– Каде е торбата? Кусија праша.

– А ти ја фрли? – хебрејскиот другар одговори на прашањето.

– А ти свиркаше?

– А ти..??

Потоа следува неми битка. Но, искрено, колбасот беше горчливо-тенка и вкусна…

П.С.: На семејството му го продадовме подот на торбата и бевме преплавени со море од бришење и глупост… Сесијата беше претставена со тресок…

Пред некој ден, за да не ја предадам сесијата, ме одведоа во редовите на вооружените сили на Советскиот Сојуз, односно во армијата. Таму, за еден месец, заборавив на сè што учев во дневните центри, градинка, во средно училиште и во две стручни училишта со број: седумстотини осум илјади деветстотини четириесет и три точки дваесет и четиристотини, што беше лево од авенијата од брадата до ќелавата точка, каде метрото.

Стоиме, така што скоро сме на должност на влезот во воената единица и пушиме цигари на влезот. Потоа, дојде до криза во нашата немирна земја. Времето беше тешко, цигари три пакувања месечно. И нашиот дел се наоѓа веднаш до колективната фарма «Бул од витка» и тоа е точно. Затоа стоиме и пушиме, а Баба Јага epирка од позади дрво. Точно, нејзиното име беше Јадвига. Па добро – мислиме, – стар кур и, и покрај тоа, сонуваме за грмушки со капини. И таа вреска, прекинувајќи ги мислите. Таа е глуво и слепа.

– Ах, војници, одговорете, горе?!

– Б, будала, што викаш, стар? Оддалечени сме од осумстотини и два сантиметри?! Зад оградата!!

– Како?

– Бес! – одговори повторно дежурниот службеник. – Што ви треба, да речеме, или да сипаме морков?

– Јас, вели старата баба. – треба да се обратите за продажба, – и се насмевна, – малку свиња, Борјузенка. Putе ставам месечина на масата, дури и ќе ми ја дадат.

– Што е сега со тебе? Прашав, човек кој видел свињи само во зоолошката градина, но поради некоја причина тие се нарекуваат хипополи.

– Како?

– Драс!! Што донесе со вас?? Повторував со глас.

– youе ви дадам свинско месо … – без да го слушнете или не го разбравте моето прашање, одговори стариот.

– Таа, по патот, имаше мувачка агаричка.. – предложив, пред моите другари.

– И каде живеете? – праша пријател

– А ти доаѓаш во селото и го прашуваш Јаду, нашите улици се неми.

– Што? Арсен, или што? Јас викнав во нејзиното уво, како во микрофон.

– Не, драги! Хехе.. Прашај го Јад Вигу!!

– И кога да дојде? – го праша другарот.

– И за време на викендот, напладне! Јас не само што ќе го нахранам. – одговори бабата и отиде да собере шилести зелени грмушки.

Завршив, прашав колега.

– Другар, закла ли свињи?

– Секако. Livedивеев во колективен град на фарма.

Дојде недела. Избегавме во AWOL преку далечниот агол на оградата. Стигнавме до селото без никакви проблеми и не ни беше тешко да ја најдеме нејзината колиба, особено затоа што во селото имаа само пет куќи, а хотел со гости-работници, пилани. Дојди значи за неа. И таа и лебниците, солта, па дури и пронајдениот гушав. Јадевме природна храна и пиевме повеќе.

– Па, старица? – започна другарот. – каде е свињата?

– Да, тој е свиња, сакан во штала. таа одговори и влезе во собата. Извадува пакет од половина метар. Се расплетува и привлекува меч од петтиот век п. н. е., очигледно уште од возраста на. «Рѓосан,» рѓосан и рачки завиткан во електрична лента.

– Еве, синови, ова е мојот покоен Јосиф, повторно во Грантот за Првата светска војна. Кога бил во фабрика за месо, ги окупирал и пресекол сите: дури и крави и пилешко.

Се чувствував мачно гледајќи го нејзиниот Стакановски, транспарентен изглед. Пријател го зел ножот од рацете на mistубовницата…

– Ајде, кажи ми. – Каде се стада, А?

Таа нè претвора во штала.

– Таму, – вели, – мојата сакана Борусенка.

Искрено, ја гледам оваа Борусенка и очите ми стојат зад ушите.

Неговиот корал беше соборен од табли со отвори од два до три. И од пукнатините слотови наборите и шипката висат во еластична. Очигледно ова е прасињата Boryushishche половина од животот и не лаже.

– О, драги, ќе одам во колибата. – треска баба, покривајќи ја устата без заби со аглите на шамијата. – И, вие сте повнимателни со boryusenka. Јас сум единствената од моите роднини. Никој друг, јас се грижам за него уште од раѓање. Збогум, моето говеда. Yyијеј!! – старица се соблече и веднаш престана да плука во еден падна пикап, менувајќи го својот глас од пискав во бас. – И не заборавајте, момци, го имам на продажба…

– Се ќе вреска, баба!!! – Другарот се охрабри и се сврте кон мене. – А ти, мој пријател, помогни ми, отвори ја вратата.

Јас скришно пристапив и ја свртев плочата, портата се зголеми, а свињата дури и не го мрдна увото. Удира копиле. Па, мојот пријател не се збуни веднаш, и со сите сили, како сече свиња во никел, застана на половина пат и се искачи. Никел, со големина на чинија. По неколку секунди, свињата го отвори десното око, а потоа и левото. Потоа следеше пискање и «мамут» по име Бординг скокна на кокосовите држејќи се од стомакот, нозете не се забележани.