StaVl Zosimov Premudroslovsky - Á DAGINN. Húmorískur sannleikur

athugið SJÁ

Rétttrúnaðar virka daga

Í þessum vesalings sprengjuflugmanni, heimili fyrir heimilislausa, á Sinopskaya víkinni 26, undir nafninu RBOO «Nochlezhka», voru ekki aðeins glæpamenn, tákn, Chukchi og þrír Úkraínumenn, það er íbúar frá Donetsk svæðinu. Restin af Úkraínumönnunum eru Bandera fasistar, en þar bjuggu einnig tveir munkar í Rétttrúnaðarkirkjunni sem voru þegar orðnir þreyttir á að trúa á Guð og þeir ákváðu að taka sumarfríið frá hádegismatnum sínum af hlýðni og banni nokkurra veraldlegra freistinga, að fylgjast með, að sjálfsögðu, aðal kvöldverð helvítis, gefin með tonsure. Auðvitað, þeir leyndu frá öðrum á nóttunni, stungu fingrunum í rassgatið á hvoru öðru og að því er virðist, þurftu þeir ekki að hætta við þennan kvöldmat, vegna þess að ekki var staðið í nokkrum standandi líkamshlutum, á nára svæðinu. Eftir að hafa sloppið frá klaustrið í Alexander Nevsky Lavra, borgina í Pétursborg, gleymdu þeir vísvitandi öllum lögunum og hlýddu veraldlegri lögleysu: Þeir reyktu, dundu við, sóru og að lokum, eftir að hafa farið að sofa, iðruðust þeir Drottinn. Auðvitað mátti skilja þau, af því að Seraphim faðir hafði þegar verið munkur í tuttugu ár, frá örófi alda yfir Sovétríkjunum og sat jafnvel á svæðinu, fyrir glæpamenn, vegna trúarskoðana. Og faðir Fion, starfaði á hinum heilaga reit í skemur en tólf ár, en fékk aðeins nýlega þessa þunga frá þessum eyðslusama munka Seraphim, frá Pechersk Lavra í Kiev, þaðan sem hann var gróðursettur aftur í ráðinu, og hann byrjaði að ráfa um klaustur og kirkjur. Eins og Seraphim hefur ítrekað sagt að sál hans hafi verið lengi á himni, en kjötið getur samt ekki róast og deyja. Og hann beið þessarar klukkustundar á hverju kvöldi og baðst fyrir að sofa. Guð þeirra skildi greinilega líka að þær væru ekki járn, vegna þess að þær dýrkuðu aðal kvöldverð helvítis, hófu það ekki og gáfu almennt ekki eftir konum hvað varðar nánd. Og peningum þeirra var varið án vinnuafls og hurfu alveg eins og þeir komu.

Í Nochlezhka eignuðust þeir strax marga falsvini, drykkju félaga og munkarnir urðu í fangelsi eins konar húsbóndi fyrir suma sníkjudýra sníkjudýra sem þjáðu fötluðu og gamla fólkið á gólfinu sínu, svo og hjálparvana fátæka félaga sem voru jafnaðir við þá, mútum þeirra daglega. En munkarnir gleymdu smám saman þessari hraðskák af þeirra hálfu og ákváðu að breyta um hring tengiliða og stað þess að gista, grípa til þess að hafa samband við mig og gista nótt í kjallara heimavistarinnar í málstofunni í Alexander Nevsky Lavra, þar sem Aleksashka Nevzorov lærði eitt sinn. Ég var ekki enn búinn að missa hæfileikana og reynsluna af götubardaga og naut sérstaks valds meðal þjófanna. Þeir hringdu í mig án turns og þorðu stundum ekki að rífast. Í stuttu máli var ekki haft samband við mig og ég, eftir að hafa hlustað á Seraphim og Fiona, sem vissu af valdi mínu raunverulega, og ekki af sögusögnum, um samskipti og tekjur, var sammála varfærni. The aðalæð lína var að ég var eins konar öryggis veski. Þeir, klæddir í kassaklæðningu, fóru í hvaða verslun sem var og bauðst til að biðja fyrir heilsu ættingja sinna, daginn áður, að því er talið var, að fara til Pskov-hellar. Eitt nafn var aftur virði að fjárhæð tuttugu rúblur. Féð var flutt til mín og kvittanir sem teknar voru í Kazan-dómkirkjunni voru brenndar undir bænaguðsþjónustu þeirra. Ég, ólíkt þeim, var klæddur borgaralegum fötum, en með skegg. Þetta var gert ef löggan greip til okkar, þá er ég eins og sú vinstri og þau hafa ekki eyri í návist sinni. Og allt gekk fullkomlega. Daginn sem við «hakkuðum», það er að við fengum alveg svona, ekki eitt þúsund rúblur hver og eftir vinnu ráfuðum við um taverns, þar sem við hellum hundrað grömmum og drukknuðum eins og svíns. Og þeir ráfaði að frumum sínum, farfuglaheimilinu, við Alexander Nevsky Lavra, vel gefinn og drukkinn, glaður og þreyttur, frá deginum sem leið, en vegurinn heim var bæði hættulegur og erfiður. Vaknaði á mismunandi vegu, það gerðist í afeitrunarstöðinni. Og hérna erum við nú þegar farin að vera ansi drukkin á lögreglustöðina. Fiona er alveg dofin. Hann var grannur, mjög góður, vel lesinn og barnalegur. Tjáningin á andliti hans, sérstaklega drukkinn, var eins og andlit hispurslausra hrúta með hallandi augu. Serafinn, þvert á móti, var hallandi og feitur, eins og svín, gráðugur og sviksemi. Hann þurfti stöðugt að leita, alveg upp í endaþarmsop, þar sem heróín, kókaín og illgresi eru venjulega falin. Satt að segja, faðir Fiona klifraði upp í endaþarmsop, hann var líka frumkvöðull að leit allra eftir því að sjálfsögðu, nema fyrir mig, af því að ég átti peningana, og ég gat skorið það á hæðinni eða á lifur, til að treysta og trúa á mín orð, þess vegna trúði alltaf á sérstöðu mína. Og eftir uppgötvun seðla iðraðist faðir Seraphim og bað um fyrirgefningu, hné á kné og undraðist undrandi hvernig þeir rúlluðu þar inn, muldraði:

– En hvernig komust þeir þangað?

Eftir að hafa farið með okkur á næstu lögreglustöð skipaði vaktstjórinn okkur að loka klíka okkar í apahúsi, þar sem tveir Túrkmenar og ömurlegur, lyktandi, heimilislaus schmuck klæddur að vetri til voru þegar kyrjaðir, þó að hitinn væri fyrir borð og þrjátíu, og hann klæddist líka vetrarhúfu. Og hann segir án kröfu að það sé kalt á morgnana frá veiðum, og hann rispur annað hvort öxlblöðin, síðan rassinn, síðan hálsinn, síðan armbeygjuna eða ilina án þess að taka af sér skóna, síðan nára og aðra staði. Og það er satt.

Við fórum með Fiona í handarkrika í búri og settum hann á biðbekk. Hann dró sig aftur í bakið og hrotaði, opnaði munninn fyrir það besta sem ég vil ekki, þaðan streymdi munnvatn hægt út og ruglaðist, þreytt með skeggshár og yfirvaraskegg. Flugurnar hlupu á slíminu og voru klístraðar eins og eitrað flugpappír frá moskítóflugum. Seraphim gusaði meðan hann sat. Og ég reyndi að fela leifar af peningum í ilinni, þar sem ég var með innbyggðan veskiskyndiminni. Skyndilega opnaði ristin og heilsusamlegast, líklega frá öllu skrifstofu innanríkismála innanlands, fór inn í innanverðu, Android með byssu á öxlinni. Hægt og rólega, þegar hann borðaði augun, skoðaði hann chmyrinn, þegar örninn horfði á asíska tvíburana á mismunandi aldri, festust þeir þegar frá augum forráðamannsins að veggnum og opnuðu þrönga augnskur til fimm rúblumynta, kölluðu nemendana okkar og horfðum á sofandi Fiona, sem þá kviknaði í kviku flugu í munni hans og líkist trekt hvirfilbylsins. Serafím opnaði vinstra auga og sagði:

– Yfirmaður, klára hann! – Og þeir sem eru á vakt á barnum, skvettir ekki upp salíum í hring, hlæjandi. Rauði hálsinn í herklæði líkamans, rólega, rifinn með bein í legháls hryggjarliðsins, sneri höfðinu, ekki beygður og falsetto, það er, í rödd eins og lítil stúlka, hann sprengdi upp:

– Þú, vitur strákur, með hlutina að fara.. Fljótur!!

Seraphim hristi höfuðið hægt og rólega til að ná augum forráðamannsins með nemendum sínum, stóð hægt upp og yfirgaf aksturinn.

– Nafn. – spurði vakthafann.

– Ég?! Faðir Seraphim! – svaraði gamli munkurinn stoltur og strauk af honum skegginu.

– Ég sagði, fullt nafn!! – vaktstjórinn kom. – eða farðu í myndavélina í þrjá daga.

– Nautgripir Sergey Baituleuovich. – kallaði móðganir nafn sitt veraldlega Seraphim. – Ég bölva því. hvæsi hann.

– Hvað?? – spurði löggan.

– Ég segi að ég klæddist þessu nafni í langan tíma, áður en rústir voru teknir upp og samþykkti hátíðarkvöldverður. lýsti hann yfir og hvæsi aftur. – Ég bölva því.

– Núna mun ég keyra þig á milli fótanna með klúbb. – hrökk við annarri og stóð aftan á föður dýrlingans. – Það er rétt, það er nú þegar nótt?!

– Á morgnana – Nautgripir, og á kvöldin.. – sat við hliðina á honum bætt við.

– Þetta er ekki svo; ég hef nú þegar verið trúfastur í tuttugu ár. – Ég byrjaði að kvalast eins og barn sem nammið var tekið frá.

– Hey Seraphim, hann er Redneck..

– Hann er Chikatilo. – Eftir að hafa truflað sig bætti hann við heilbrigðum lögga.

– Hefurðu séð minjar um tesósana þína?

– Já, ó, yfirmaður!

– Ó hvernig! – vakthafandi brosti. – Og stal bein? – allir hlógu. – Og hann kom til Pétursborgar til að selja það oftar?! – öskrið magnaðist.

– Ekki guðlast, andkristur, Heródes konungur himinsins, annars skemma ég ykkur öll!!!! – Seraphim bullaði út augun og dró óvart gamaldags.

– En það er engin þörf á að fella. – tók eftir vaktstjóra.

– Já, hann bölvar svona. – bætti löggunni við sem stóð í bakinu. Seraphim leiddi enn meira í ljós hallandi augu hans, en nemendurnir voru: annar er dökkgrænn og hinn ljósbrúnn.

– Viltu að ég bölvi þér núna? – spurði hinn heilbrigði með byssu. – í stuttu máli þá munt þú komast út, tjaldhiminn í hlöðunni í deildinni okkar núna til að þrífa.

– Og ég mun kvarta til saksóknara fyrir hönd rétttrúnaðarkirkjunnar. – Félagi nautgripi féll frá.

– Fór í burtu, vatnsmelóna, ertu frá Vestur-Úkraínu? Stepan, lokaðu því aftur.

Um morguninn var okkur sleppt, og við vorum eftir án Seraphim, hann neyddist til að þrífa klósettið. Í hádeginu náði hann okkur og við báðum og héldum til sýnilegu sölustaða…

athugið ÁTTA

Ég þjónaði einnig samkvæmt samningnum…

Ég starfaði einnig undir samningnum, þó fjarverandi, frá orðum íbúa þessa Nochlezhka og svo að ég rugli ekki saman í sögunum og atburðunum, þá, ég, allt sem skrifað er í þessum hringrás: (athugasemdir frá reynslumiklum afkvæmum veraldlegs lífs (rass)), jafngildir nafngiftinni, tegund af sögum um Vasily Terkin, auðvitað, ef einhver las um hann. Ég heyrði aðeins um hetjudáð hans, sem voru flutt af mismunandi bardagamönnum, á mismunandi tímum. Almennt þjónaði ég … «Ég» er aðalpersóna nótna minna, hafðu í huga… Almennt þjónaði ég einnig á samningsgrundvelli. Við fórum í eftirlitsferð í tvær vikur og komum aftur til stöðvar. Við nálguðumst það, svo að segja, var okkur slegið af demobilization-strengi: Tsjetsjenar vöktu skothríð á tveimur póstum sín á milli og við lentum í vígeldi og við urðum að sitja úti í ánni, háls allan daginn, og þegar foringjarnir raða þessu út, var okkur heilsað og hlýnað hetjur, það er synd að aðeins þrír úr hópnum okkar voru liggja í bleyti við skarðið á landamærunum. Himnaríkið er með þeim, þó að það hafi verið einn múslimi á meðal þeirra, þá Allah Akbar.

Eftir að hafa þvegið okkur í baðhúsinu og skipt um skítalyktarbúninginn í heim, lögðum við af stað um að búa í löglegt tveggja vikna frí. Við gengum og leiddumst og biðum eftir nýrri ferð. Einhvern veginn stöndum við við hlið stöðvarinnar og við sjáum íbúa staðarins koma og, greinilega, til okkar.

– Hvað þarftu? við spurðum hann.

– Hey, bróðir, gefðu mér tvö kirzuhs? – Að nálgast, spurði hann með austurlenskum fyndnum hreim, tvö presenningstígvél.

– Af hverju?

– Gefðu mér bróður, ha? Á morgun, í átta mánuði, gengur sauðar hrútur, beit safnaðist saman.