StaVl Zosimov Premudroslovsky - Á DAGINN. Húmorískur sannleikur

Nevsky Prospect er hjarta Pétursborgar. Frá Alexander Nevsky torgi til Decembrists Uprising Square; frá vitum til Hermitage. Hversu mikið þú sérð: jonglara og loftfimleikar og vasavasar og betlarar og sogskál og svindlari. Þar vinna allir. Og andlitin eru glæsilega vel gefin. Auðvitað, ferðamenn eru rampall. Sjáðu, McDonalds er búinn hræddur maður með skóflustungu, það er að segja með veski. Og ég sé hvernig strákur kemur til hans með bersýnilega kaldhæðinn svip.

– Hey bróðir,.. frábært! – hann heilsaði upp á sogskálina.

– Já, heilbrigt, þakka Guði!

– Jæja, hvað, er lífið eðlilegt? Til guðs? Guð gefi ekki skítkast um þig. Í stuttu máli, – kom upp í þéttum gaur að sogskál, keyrðu skóflu, annars drep ég hann eins og hund. Fáðu reikningana, lokaðu skóflunni og settu það í vasann… Og farðu nú. Ekki renna, Guð þinn hefur boðið að deila.

– Hvernig munt þú tilkynna Guði?

– Og ég játa fyrir dauðanum og ég skal enn svindla þig í paradís. Hahaha

Og þá kem ég upp og án fyrirvara pota gaurinn í boganum. Hann andar að sér andanum og reynir að standast, festist ósjálfrátt fyrir mig með annarri hendinni og grípur í lifur með hinni. Drykkir, þetta er svaka lifur.

– Taktu peningana þína, félagi. – Ég segi sogskál og slá hnífinn frá gauranum.

– Þakka þér!!! – hann þakkar mér og gaurinn í dauðsföllum missir meðvitund og deyr. Og hann gat unnið einhvers staðar og gagnast ríki og þjóð, en lýðræðislegi óreiðan í landinu breytti honum í svefn … – Taktu hér laun. – stingur mér í frumureikning og hleypur fljótt í burtu, hoppar inn í Lexusinn sinn og brýtur af. Bolli af te og tveimur pylsum í deiginu, takk fyrir að bjarga tugþúsundum og blinda bindinu. En það þarf að bjarga smáaurum. Já, það eru margir hérna og allir ganga. Og verðið er trylltur og vex enn. Því lakara sem fólkið í landinu er, því dýrara er verðið.

Hvað er það hér?! Ég stend og horfi á annan gaur plága vegfarendur. Ég sé fólk standa út og sjóða ekki, bjór sjúga og heimilislaus manneskja við það. Hann biður um eitthvað og sveima til hans strax.

– Kæri!!! Hjálpaðu þér við brauð, gefðu smá peninga?! – segir dularfullur betlari.

– Farðu út, félagi Huy!! – gaurinn settur í samtal. – Fara að stela, skítalykt!! – hann braut af rassinum. – Ertu þreyttur á heimilislausu fólki?! – gaurinn brosti. Loch vakti athygli á honum, skoðaði hann og tók upphafsstöðu sína og tók gaurinn fyrir borgarastig sitt. Hann hélt áfram. – Keypti bara bjór og þú drekkur ekki alveg.

– Já. hann teiknaði. – Ég keypti bara bjór, annar kemur upp: «Gefðu mér tvo rúblur?», Tók sopa, hinn: «Hjálpaðu mér að fara frá neðanjarðarlestinni, þeir sleppa mér bara úr löggunni.» Tekur hraust lögregla okkar frá sér persónulega peninga? Einhvers konar fáránleika, í sjónvarpinu segja þeir hið gagnstæða.

– Hmm já! – stutt sogandi sogskál. Og hann hélt áfram:

– Hann tók annan sopa: «Hjálpaðu bróðurnum, vagninum sem sakfelldist …“, þú ert nú þegar að taka sopann í það sjöunda.. – lagði hann áherslu á.

– Tólfan. – Ég sigraði gaurinn með Neuro-málfræðilegri forritunartækni og ráðum Carnegie.

– Hvað? – Skil ekki Loch.

– Og þú ert tólfti…

– Af hverju?

– Og af því að við erum sjálf þreytt á þessu lífi, vetri, rugli í landinu. Er nú þegar sárt í sálina. Þeir ákváðu því að skipuleggja sjálfstæða opinbera samtök fyrir heimilislausa, í stuttu máli: NOBL! Við leigjum skrifstofu þegar og hjálpuðum mikið við húsnæði, vinnu, heimferð, því skjölin eru ekki mikilvæg fyrir okkur. Þetta er vinna vegabréfa skrifborð og FMS. Heiðarleiki er í hjarta, ekki á pappír. Hvaða ráðstöfun tekur þú, Guð mun endurgjalda þér…

Og guffinn opnaði skófluna og á bak við bakið brenndu löggan þegar gaurinn og eru að bíða eftir Magarychs. Venjulega er það bjór og shawarma. En ég geri ekki plokkfisk, ég vil ekki hræða pokann, ég rekst ekki oft á þetta, en lítil pressa af frumureikningum hellti út og óskaði velfarnaðar, og gaurinn þakkaði honum og hvarf fljótt…

Fuuu, hann yfirgaf lögreglu, en ekki sína. Þegar þú hittir er það þitt eigið og svo ferð þú og eyðir. Svo reyndist ég vera minn og fór til par.

– Kannski sá Zyoma-vinur, myndarlegur, með feitan hvernig þú fékkst honum Laz… Og ég tók lögguna á mig, sá þá, þeir tálbeituðu mig?

– Hver ert þú? – hræddur spurði gaurinn.

– Ég er sama og þú, klípa… jæja, deila eða skemma?

– Við gefum þér fjandann um basarinn, hver er hver, hver … – hann studdi gaurinn og bauðst til að fara á Bistro. Við fórum inn og sátum í hálfan dag. Þeir keyrðu að ströndinni Nudist í Sestroretsk. Sólin, suð, dópið og tóku nektarmenn á vatninu til að ríða, því á ströndinni er bannað? En þetta er sérstök saga.

Á morgnana þarf peninga aftur, og ég fer og kíkti í arkitektúrinn. Ég drekk bjór, pota í tennurnar, spýta úr hýði og tek langa lund af sígarettu, í fjörutíu og þrjár rúblur, tvisvar sinnum dýrari en vodka flaska. Þéttur reykurinn hækkar og bólgnar með vindhviðu…

athugið TEN

Og heimilislausir eru í partýi

Og ég fór með vinkonu, virkum fatahönnuð án ákveðins búsetu samkvæmt vegabréfi mínu, sem er allur vesturheimurinn, til taigaþorpsins í Buturlinovka… Í!.. Sofandi ríki, þar sem allir sjá ekki peninga og eru hálf sofandi að dreyma um liðna ævi.

Um morguninn stóð ég upp, skreið út í garð og sakna þín. Húsfreyjan kom fram við maukið aðfaranótt. Baska er sárt og hellti berjum út í garð. Einn stakur kjúklingur át þá og féll líflaus. Gestgjafinn, bjáni, tók og byrjaði að reyta fjaðrir á koddann úr timburmennsku, hélt að það væri of seint að skera, hún dó sjálf og án þess að höggva af sér höfuðið var kjötið stíft.

Á sama tíma vaknaði kjúklingurinn og flautaði, andaðist fjöðrum hvar, hvar sem er, sagði fuglinn frá timburmenn og hljóp sköllóttur annarri hliðinni.

– Förum í göngutúr um þorpið. – lagði til, í hári fortíð, mezzósópran, vin sem skreið út eftir mér.

– Eða kannski skreiðum við? – hækkandi skrið frá næsta skrefi verandarinnar, svaraði ég með sushkim. Hælar mínir voru gamaldags út fyrir þröskuldinn inni í kofanum og blóð flæddi til höfuðsins sem jók sársaukann. Vinur stóð upp, hallaði sér á lendar mér og risti nefinu, dýrum skóm, hélt áfram að útgöngunni úr garðinum. Ég skreið niður tröppurnar á fæturna og poppaði eftir að hún spilaði rassinn í búðina fyrir vodka.

– Og nitur? Spurði ég og tók sopa úr aðkeyptri áfengisflösku.

– Og hann á ömmu Nyurka, móður hans súrum gúrkum og salti svo mikið að það er nóg að hafa bit á fyrirtækinu.

Að því loknu héldum við til sveitarstjórnar, ættingja sem nýlega var látinn laus frá svæðum þar sem sviptur var matarfrelsi og hreyfingu. Skálinn hans var, eins og margir, rickety. Þegar við höfðum beygt okkur í mjóbakið fórum við inn á veröndina og fórum án skírnar, inn í skálann. Við borðið sat mitti að lengd, sviptur, allt í húðflúr, horaður maður kallaður Kharya. Af vöðvum á líkama hans voru aðeins bein sýnileg.

– Stóra Kharya. – heilsaði húsbónda mínum án þess að vera óbundinn. Loftið var greinilega smíðað fyrir áhugamál og dverga.

– Frábært, ef þú ert ekki að grínast. – fyrrum sakfelldi svaraði nefi með tannlausri timbri. Ég var ekki óbundinn alveg eins og vinur minn, stóð við dyrnar og beið eftir boðsmiði. – Sestu niður, komdu bara.

– Verður þú Vodyaru? – spurði minn.

– Og hvað er þar? spurði Kharya.

– Auðvitað, hvaða markaður er hér. – Mín svaraði glaður og lagði á borðið lítra flösku af vodka.

– Jæja, við skulum hella því. – Fanginn tók kúlu og prentaði hana og hellti henni í könnu. – komdu inn, sestu niður, kæru gestir, búðu til þig heima. – Hann stakk upp og tinnaði frá hálsinum og skolaði síðan niður úr málinu. – Haaa!!! hann andaði út og breikkaði augun. – Aðeins ég, sem móðir, var grafin frá forrétt, með rúllandi bolta, ekki fjandinn hlutur. Aðeins svartur kavíar. Hún er þegar komin í hálsinn á mér. Þú vilt, klifra inn í kjallarann.

– Skilgreining, segirðu? Útskýrði ég.

– Hvað?? spurði Kharya. – hver er þetta?

– Þetta er brotalöm mín, rétt og ekki dæmd. – útskýrði minn.

– Og hvers konar kraftaverk ert þú? – Ég spurði líka djörfunginn djarflega.

– Hljótt, hljóðlega, strákar strompar ekki. – fullvissaði minn og kynnti eigandanum fyrir mér kápu. «Þetta er minn eigin frændi með tuttugu ára dóm.»

– Tuttugu og fimm ára … – leiðrétti Kharya. – Jæja, klifraðu upp í unga kjallaranum?! Þegar öllu er á botninn hvolft sendirðu ekki konuna þína?

– Og hvað? Ég get drepið. – lagði til minn.

– fyrirtæki þitt. sagði Kharya og hellti yfir sig annan vodka. – Krúsir eru horfnir. – Og ýtti henni í áttina til mín.

– Sit, elskan, ég sleik, og þú munt vinna á nóttunni.

– Bret. – svaraði minn.

Ég klifraði inn undir gólfið, kveikti eldspýtu og var töfrandi; í hillunum voru stykki af þrjátíu og þremur lítra dósum af niðursoðnum svörtum kavíar. Ég tók út tvær dósir.

Um leið og við tókum hálfan lítra úr einni könnu, aftur á móti, eins og chifir, þegar tveir lögreglumenn fóru inn í húsið.

– Jæja, Harya? – þeir keyrðu. – hafðirðu ekki tíma til að halla sér aftur og þegar stálu villisvínið frá verslunarmanninum? Komdu, pakkaðu saman, komdu með okkur.

– Af hverju? – spurði minn.

– Gefðu játningu. Viltu hafa með honum Vasilisa? – lagði til djarfa og grunna lögga.

– Í meginatriðum geturðu unnið út í staðinn. – Bætti við horaða og langa lögga.

– En Dick þú giskaðir á það!! – drukkinn Kharya laumaði, tók hamar og tvo neglur í hundrað og fimmtíu millimetrar frá gluggakistunni og við það næsta negldi hann fótum sínum við trégólfið, án þess að taka af sér inniskó, ekki hrukka og að því er virðist, ekki finna fyrir sársauka. Blóð bleytti inniskó. «Taktu mig núna, en snertu ekki frænku mína, annars ferðu sjálfur í fötu… Jæja.., svaka? Ég stal ekki barni, ég mun ekki sjá aldar vilja.

– Jæja, þú ert fífl, Harya. – Dregin djörf.

– Einmitt, það hrundi frá eik, af hverju er það svona grimmt? – bætt við horaður.

– Af hverju svona grimmt? Komdu, Palych, til hjólreiðanna, spennan hans. – lagði til feitletruð. – Þessi gengur ekki, hann gengur ekki.

– Í, þú bjáni, Harya!! Nú, Vaska, – sneri hann sér að mínum. – Settu vaskinn, annars er gólfið reiðan. – sneri sér við og fór.

Kharya tók tang úr gluggasúlunni og dró neglurnar aftur án spennu, án þess þó að snúa andliti sínu. Við opnuðum munninn á óvart.

– Já, ekki skoða ykkur strákar. hann fullvissaði okkur. -hella.., fætur mínir voru enn frostbitnir í námunum. En þessi grái kútur fellur strax af. Hahaha!!! – Og hann lagði beran skítuga munn sinn, en þaðan mátti sjá svarta bita fyrri tanna.

– Elskan, snekkjan mín! – vinur minn ávarpaði mig. – hljóp á hann, hann á alla stráka. Hann er kona alla ævi en móðir hans sá hann ekki á stefnumótum. Hún fæddi hann jafnvel á svæðinu þegar hún þjónaði kjörtímabilinu hjá ömmu minni fyrir kornpoka sem þær stálu saman, tvær tvíburasystur. Já frændi?