StaVl Zosimov Premudroslovsky - AG AN LÁ. Fírinne uafásach

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-9257-1

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Tar éis dom scríobh chuig mo mháthair: «Tar éis blonag, hello mam!», Shiúil mé i dtreo mo bhrú staidéir ocras agus shíl mé:

– Cad é an difríocht idir Rúiseach agus Meiriceánaigh agus Eorpaigh?

– Agus toisc go bhfuil siad ina gcónaí agus ag smaoineamh go loighciúil, táimid teibí. – Fhreagair mé mé féin agus shiúil mé. Theastaigh uaim deoch a fháil – scanrúil agus greim. Táim ag dul, agus mar sin táim ag dul tríd an alley go dtí an t-achar atá ag fál coincréite tionscanta fiontar tionsclaíoch. Feicim go bhfuil sé ag éirí dorcha. Cloisim go ndéanann duine ciúin, ar an taobh eile den fhál, nach bhfuil in ann an fheadóg a dhéanamh. D’fhreagair mé mar an gcéanna. Feicim go n-imíonn mála prátaí ó rud éigin ar an taobh eile den fhál, líonta le rud éigin orm freisin. Bounced mé, agus i dteagmháil leis an mála an imeacht madra de phór anaithnid, d’fhág nach fada roimh dom. Chuaigh mé suas chuige, scrúdaigh mé go haisteach é, agus, gan drochamhras a bheith orm ná smaoineamh ar rud ar bith, é a cheangal, agus ansin …, ansin? Bhí sé pacáilte go daingean ann, agus is fiú ispíní deataithe é. Gan smaoineamh ar rud ar bith, tharraing mé ceann amach, rug mé ar an mála ag úll Ádhaimh agus, ag caitheamh ar mo ghualainn é, luathaigh mé ag luas na Ferrari i dtreo mo bhrú, ag caitheamh an bata ispíní suaimhneas feadh na slí.

Theastaigh uaim staidéar agus maireachtáil láithreach.

Cad a tharla ansin?! Kuzya. Lee: is feadaire é, tá sé ina bhuaiteoir prátaí prátaí, is as Syktyvkar é chomh maith agus tháinig sé chuig a chara agus a chomhchoirí: ó dhúchas Aldyrbaguy, an fheirm «Tabhair dom a ithe», a raibh mé i mbraighdeanas agus nach labhraíonn mé Rúisis.

– Cá bhfuil an mála? D’iarr Kuzya.

– Agus chaith tú í? – D’fhreagair an comrádaí Eabhrach an cheist.

– Agus feadaigh tú?

– Agus tú..??

Ansin tagann cath balbh. Ach go hionraic, bhí an ispíní searbh-tanaí agus blasta…

P.S.: Dhíolamar urláir an mhála leis an teaghlach agus bhí farraige de mhionn agus de bheocht tuillte againn…

An lá dár gcionn, as gan an seisiún a ghéilleadh, thug siad mé isteach i gcéimeanna fórsaí armtha an Aontais Shóivéadaigh, is é sin, san arm. Ann, i mí, rinne mé dearmad ar gach rud a ndearna mé staidéar air in ionaid chúraim lae, i kindergarten, san ardscoil agus in dhá scoil ghairmeacha a raibh an líon acu: seacht gcéad ocht míle naoi gcéad a ceathair pointe is fiche ceathair, a bhí ar thaobh na láimhe clé den bhealach ón féasóg go dtí an láthair mhaol, áit a raibh fobhealach.

Seasann muid, mar sin táimid beagnach ar dualgas ag an mbealach isteach chuig an aonad míleata agus ag toitíní toitíní ag an mbealach isteach. Ansin bhí géarchéim inár dtír neamhshuaimhneach. Bhí an t-am crua, toitíní trí phacáiste sa mhí. Agus tá ár gcuid suite in aice leis an gcomhfheirm feirme «Bull udder» agus tá sé seo fíor. Mar sin seasann muid agus deataigh, agus luíonn Baba Yaga amach taobh thiar de chrann. Fíor, ba é Jadwiga a hainm. Bhuel. – dar linn, – sean-chick agus, d’ainneoin sin, tugaimid aisling faoi na toir le sméara dubha. Agus screams sí, ag cur isteach ar ár smaointe. Tá sí bodhar agus dall.

– Ó, saighdiúirí, tabhair freagra, uatha?

– B, amadán, cad atá tú ag luí, sean? Táimid ocht gcéad agus dhá cheintiméadar ar shiúl uaibh? Taobh thiar den fhál!!

– Mar?

– Bes! – d’fhreagair an t-oifigeach dualgais arís. – Cad é a theastaíonn uait, nó a deir tú, nó a théann tú as an gcarróg?

– Mise, a deir na seanmháthair. – ní mór duit dul ar díol, – agus aoibh gháire, – muc bheag, Boryusenka. Cuirfidh mé solas na gealaí ar an mbord, fiú é a thabhairt dom.

– Cad atá agat anois? D’iarr mé, fear a chonaic muca ag an zú amháin, ach ar chúis éigin tugtar hippos orthu.

– Mar?

– Dras!! Cad a thug leat?? Rinne mé guth arís agus arís eile.

– Tabharfaidh mé muiceoil duit … – gan mo cheist a chloisteáil nó gan í a thuiscint, d’fhreagair an sean-fhear.

– Tá sí, feadh na slí, ag gluttonous ag eitilt ag an aer.. – Mhol mé, os comhair mo chomhghleacaithe.

– Agus cá gcónaíonn tú? – d’iarr mé ar chara

– Agus tagann tú chuig an sráidbhaile agus fiafraigh de Yadu, go bhfuil na sráideanna balbh.

– Cad é? Arsanaic, nó cad é? A scairt mé isteach ina cluas, cosúil le micreafón.

– Níl, mo chroí! Hehe.. Iarr ar Yad Vigu!!

– Agus cathain le teacht? – d’iarr sé ar an gcomrádaí.

– Agus ag an deireadh seachtaine, ag meán lae! Ní thabharfaidh mé ach é. – d’fhreagair sé an tseanmháthair agus chuaigh sí chun toisí glasa spíceacha a bhailiú.

Ag críochnú, d’iarr mé ar chomhghleacaí.

– Comrade, ar mharaigh tú muca?

– Ar ndóigh. Bhí cónaí orm i gcathair feirme comhchoiteann.

Tháinig an Domhnach. D'éalaigh muid isteach i AWOL trí choirnéal fada an fhál. Shroich muid an sráidbhaile gan aon fhadhbanna agus ní dheacair dúinn a bothán a aimsiú, go háirithe toisc nach raibh ach cúig theach sa sráidbhaile, agus brú le hoibrithe imirceacha, muilte sábhadóireachta. Ciallaíonn Come di. Agus aimsigh sí féin agus na barraí aráin, agus salann, agus fiú an goofer. D’ith muid bia nádúrtha agus d’ól muid níos mó.

– Bhuel, an tseanbhean? – thosaigh an comrádaí. – cá bhfuil an mhuc?

– Sea, tá sé ina mhuc, sa scioból. fhreagair sí agus chuaigh sí isteach sa seomra. Tógann sé beart leath-mhéadair amach. Leathnaíonn sé agus tarraingíonn sé claíomh den chúigiú haois RC, ó aois a dóchúil. Rusty, rusty agus láimhseáil fillte i téip leictreach.

– Anseo, mic, is é seo mo Sheosamh déanach, ar ais sa Deontas sa Chéad Chogadh Domhanda. Nuair a bhí sé i monarcha feola, bhí sé ag áitiú agus ag gearradh gach duine: fiú ba agus sicín.

Bhraith mé míshuaimhneach ag féachaint ar a Stakhanovsky, cuma trédhearcach. Thóg cara an scian as lámha na máistreás…

– Tar ar, inis dom. – Cén áit ar tháinig sé, A?

Casann sí sinn isteach sa scioból.

– Tá, – a deir, – Mo beloved Borusenka.

Go hionraic, féachaim ar an Borusenka seo agus tá mo shúile taobh thiar de mo chluasa.

Lámhadh a chorra síos ó bhoird le slits dhá le trí. Agus ó na sliotán crevice tá na folds agus an tslat crochta i leaisteach. De réir dealraimh is é seo an leathbhológ Boryushishche leath den saol agus ní luíonn sé.

– Ó mo dhears, rachaidh mé go dtí an bothán. – seanmháthair shobbed, a chlúdaíonn a bhéal fiacla le coirnéil scairf. – Agus tú níos cúramaí leis an boryusenka. Is mise an t-aon cheann ó mo ghaolta. Níl aon duine eile ann, tugaim aire dó ó bhreith. Slán, mo chuid eallaigh. Yyyyyy!! – d’éirigh an tseanbhean ag sobáil agus stop sí láithreach ag sobáil in aon chrann anuas, ag athrú a gutha ó scuaibe go dord. – Agus ná déan dearmad, buachaillí, tá mé ar díol…

– Beidh gach rud ag screadaíl, a mhaimeo! – Spreag agus chas Comrade chugam. – Agus cabhraíonn tú féin, mo chara, liom amach, oscail an geata.

Chuaigh mé go fuinniúil agus chas mé an clóbhuailte, an geata ag fás, agus níor bhog an mhuc a chluas. Tosaíonn sé le bastard. Bhuel, ní raibh mearbhall ar mo chara ar an bpointe boise, agus leis an bhféidearthacht go léir a bhí aige, conas a ghearrann sé muc i nicil, leathbhealach agus dreaptha. A nicil, méid pláta. Tar éis cúpla soicind, d’oscail an mhuc a shúil dheas, agus ansin an taobh clé. Ansin lean squeal, agus léim «mamoth» darb ainm Troid ar a chrúba ag gobadh amach as a bholg, níor breathnaíodh a chosa.

Agus an dá shúil ag súgradh leis an miodóg, agus ansin ag cur na ndaltaí blátha gorma isteach i dtreonna difriúla, chas an mhuc ar an gcomrádaí. Tar éis di a súile a sciúradh arís ar an láimhseáil den dagger, bhog sí le nicle: suas, síos; suas, síos, sracfhéachaint ar amharc ar chomrádaí agus é scoite amach, sa chaoi is go ndearna an corral iomlán smearadh i mais sliseanna. Aoileach úr sprinkled ó faoi a chosa agus clúdaithe suas cúpla muzzles sicín, knocking iad as beanna, a Stán aisteach ar cad a bhí ag tarlú. Bhí an comrádaí ag brú sa ghairdín cheana féin, trí chlós geilleagrach babkin. Chuaigh an mhuc ollmhór atá mé ag troid, i ngleic go tapa leis an gciontóir, ag scaradh na rudaí beo go léir a raibh cead cónaithe acu sa chlós seo. Bhuail Mamó isteach san fhuinneog, agus chuir sí a srón snuasa ar leataobh. Dhírigh mé ar an taobh, ní raibh mé ach cráite.

Tar éis dó a bheith ag rith amach as an gclós, thosaigh cónra, a bhí ag gluaiseacht i zigzag, ag sárú na bplandálacha gairdín, ag briseadh tithe gloine agus píobáin ghloine le píosaí, agus an Muc Mammoth a bhí mé ag troid, theastaigh uaidh é a bhogadh air ar an tsáil, ní raibh ach greim mion-chlaíomh ón ochtú haois déag ag gobadh amach as nicil a chuir isteach air. greim neamhoiriúnach. Bhí an t-achar gearr agus bhí an comrádaí ag screadadh le cabhair cheana féin agus gan ach casadh géar air, chabhraigh sé leis an éalú agus an t-éalú, a léirigh slua de mhuintir Asiatic-Gypsies agus lucht féachana tíre-comharsana a bhí ag stánadh taobh amuigh den chlaí. Tharraing máithreacha Tajik agus gypsy na páistí as an gclaí, ach níor dhícheangail siad, agus iad ag iarraidh féachaint ar scéinséir beo darbh ainm: «díoltas agus forghníomhú na muiceola Borusi thar throdaire ar arm na Rúise.» Agus bheadh sé tragóideach murab ionann agus an t-aoileach tarrthála ag deireadh an ghairdín, ach ann tá cosáin stailce tarrthála a bhfuil áitritheoirí sráidbhailte na Rúise i bhfolach iontu i gcoir. Bhuail siad iad, go tréan, ina gcomhraiceoir, agus ar an toirt tharla gach rud go héagsúil nó vice versa: bhí an mhuc ollmhór Troid ag rith ar shiúl, agus phreab comhraiceoir a sleasa gréisceacha, de réir an gas, agus chomh gairmiúil sin go gasta agus go diongbháilte, amhail is dá mbeadh sé ar scrúdú oirbheartaíochta nach gabhlóga é, ach raidhfil ionsaí Kalashnikov, le scian bhácéid. Agus thacaigh an lucht féachana leis an gcomhraiceoir le bualadh bos, ag moladh agus ag moladh an bua a tháinig ó homo sapiens, gnáthfhórsaí na Rúise – thar nádúr, cúis leis an aigne, agus mar thoradh air sin ní fhéadfadh an mhuc an t-ionsaí a sheasamh agus titim marbh, os comhair an tí go dtí an teach, ar a raibh gránna ag coimeád scairf i lámh amháin agus ag caitheamh an dara taobh thiar di ar ais níos ísle, seanmháthair chuimilte Yad-Vig. Rinne an comrádaí an teak deireanach i gcorp na muc agus na forcóige, ag caitheamh coirp neamhbheo an ainmhí, ag luascadh mar shraith dord dúbailte, ag bualadh.

– Bhuel, thosaigh grandma, comrade Spartak go tréan. – déanta, Doirt agus leag an tábla!

Tharraing Mamó bioráin rollaithe taobh thiar di, a rollaítear taos le haghaidh dumplings agus pizza, agus le mata á slammed ar fud an cloigeann. Bhí fágadh gruama ann, agus is annamh a bhí an bheirt againn ag rith uaithi. Chaith sí clocha uaidh freisin, idir deich agus cúig chileagram, agus chaith sí orainn. Agus chuaigh na lucht féachana go léir ar a taobh agus ag iarraidh teacht suas linn, ach níor tháinig siad suas, ach ghortaigh an ais ó na clocha. Scríobh Mamó Yad-Vig gearán chuig an gceannasaí reisimint, agus thug sé deich lá dom, agus Comrade – chuir siad cath smachta ar feadh dhá bhliain.