StaVl Zosimov Premudroslovsky - AG AN LÁ. Fírinne uafásach

– Hey, Seraphim, tá sé ina fhuar.

– Is é Chikatilo é. – Nuair a chuir sé isteach air, chuir sé cógas sláintiúil leis.

– An bhfaca tú iarsmaí do chuid tesos?

– Sea, ó, bainisteoir!

– Ó! – aoibh an t-oifigeach dleachta. – Agus ghoid cnámh? – rinne gach duine gáire. – Agus tháinig sé go St Petersburg chun é a dhíol níos minice?! – threisigh an scream.

– Ná déan blaspheme, Antichrist, Herod rí na bhflaitheas, ar shlí eile beidh mé ag damn gach duine!!!! – Chuir Seraphim a shúile amach as a shúile agus tharraing sé go seanbhunaithe.

– Ach níl aon ghá le fart. – thug sé faoi deara an t-oifigeach dleachta.

– Sea, múineann sé mar sin. – chuir an cop ina sheasamh sa chúl. Léirigh Seraphim níos mó fós a shúile claonta, a raibh na daltaí díobh: glas dorcha, agus an ceann eile donn éadrom.

– An bhfuil tú ag iarraidh orm mallacht a chur ort anois? – chuir sé gunna ar an duine sláintiúil. – i mbeagán focal, gheobhaidh tú amach, an ceannbhrat inár scioból inár rannóg a ghlanadh anois.

– Agus déanfaidh mé gearán leis an ionchúisitheoir thar ceann an Eaglais Cheartchreidmheach. – Bhuail an Comrade Cattleed.

– Ar shiúl, watermelon, an bhfuil tú ó iarthar na hÚcráine? Dhún Stepan é.

Ar maidin scaoileadh muid, agus fágadh muid gan Seraphim, b’éigean dó an leithreas a ghlanadh. Ag am lóin, ghabh sé suas linn agus ghuigh muid agus chuaigh muid go dtí na hionaid infheicthe…

nóta Ocht

D’fhóin mé freisin faoin gconradh…

D’fhreastail mé freisin faoin gconradh, cé go raibh siad in absentia, ó fhocail áitritheoirí an Nochlezhka seo agus sa chaoi is nach dtiocfadh mearbhall orthu sna scéalta agus sna himeachtaí, I, gach rud a scríobhadh sa timthriall seo: (bhí nótaí ón sliocht taithíiúil Worldly Life (Bum)), cothrom leis an gcarachtar ainmniúil, cineál scéalta faoi Vasily Terkin, ar ndóigh, má léann duine faoi. Ní chuala mé ach faoina shaothrú, a rinne trodaithe éagsúla, ag amanna difriúla. Go ginearálta, d’fhreastail mé ar … «I» is ea ainm an phríomhchathair i mo nótaí, coinnigh i gcuimhne duit… Go ginearálta, d’fhóin mé ar bhonn conartha. Chuaigh muid ar patról ar feadh dhá sheachtain agus d’fhill muid ar an mbonn. Agus muid ag druidim leis, bhíomar ag bualadh, mar a déarfá, le corda díshlógála: spreag na Chechens dhá phost eatarthu féin agus bhíomar gafa sa tine chnámh agus b’éigean dúinn suí amach san abhainn, muineál an lá ar fad, agus nuair a chuir na ceannasaithe in eagar é, bhíomar sásta agus téite Laochra, is trua nach ndearna ach triúr dár ngrúpaí maraíodh ar bhóthar Theorainn an Stáit.

Tar éis dóibh níochán a dhéanamh sa teach folctha agus an cháir ghlais a athrú go dtí an baile, chuireamar tús le maireachtáil ar laethanta saoire dhá sheachtain. Shiúil muid agus bhíomar leamh, ag feitheamh ar thuras nua. Ar bhealach éigin táimid ag seasamh ag geataí an bhoinn agus feicimid cónaitheoir áitiúil ag teacht agus, is cosúil, dúinn.

– Cad atá uait? d’iarr muid air.

– Hey, bro, tabhair dom dhá kirzuhs? – Ag druidim leis, d’iarr sé air le blas greannmhar oirthearacha, dhá bhróg tarpaulin.

– Cén fáth?

– Tabhair dom deartháir, huh? Amárach, ar feadh ocht mí, siúil ram caorach, bailíodh féarach.

– Agus cad, i galoshes gan pas a fháil?

– Níl, níl! Cad a deir stupidity? – Is beag suaite atá sa tSeisnia. – glacann an gabhar leis.

– Cén fáth? D’iarr mé go drogallach.

– Cad é, a chaitheann caoirigh, a théann gabhair? – leis an sáirsint ironic. – Ní thuigim cén fáth a dteastaíonn buataisí uait?!

– Wai, ní hea, tosaíonn an chos gabhair gabhair ar na cosa, an bhfuil? Agus cabáiste ag ainliú, saic, conas cuimhneamh le bean chéile.

– Hey, an dreagaire thú? Agus cé mhéad airgid a thabharfaidh tú?

– Wah, cén fáth an t-airgead, francach. Chacha wineskin, yeah. Chacha gairid.

– Maith go leor, ach breathnaigh, má tá tú ag amadán, ní thaitníonn leat jackal.

– Cén fáth go bhfuil sé sin míchruinn? Ní caimiléireacht í Salim. Is macánta é Salim.

– Dúirt Ahmed an rud céanna, ach dhíol sé an chacha chomh lag le huisce. – thug an sáirsint sa chian faoi deara bald maol a bhailigh bláthanna fiáine agus a chuir blas ar na peitil.

D’fhéachamar ar a chéile agus rinneamar cinneadh.

– Hey, tú.., dul syud! a scairt an sáirsint. Rinne an spiorad géilleadh don ordú gan dabht, thóg sé a chuid buataisí agus chaith sé iad ag an náisiúntacht de náisiúntacht Caucasian. Ghabh sé na bróga, phóg sé iad, agus tharraing sé chachi serpentine cúig lítear as a phóca treabhsair agus chaith sé orainn é sula ndearna sé sip agus shlogtar é go follasach, is dócha nach raibh sé tógálach.

Maidin lá sona!!!

Ní dhearna ach an abrek éalú, ag bualadh le haoire ó theip in aice leis an tréad tréada, is cosúil go bhfuil sé ag iarraidh buataisí dá chailiní gabhair, ar chóir dóibh a dtoirt agus a hormón sléibhe a thabhairt slán, ag meabhrú a bhean chéile, mar a mhol an corporal:

– Agus cad é?!

– Sea, is féidir leat!? fhreagair an sáirsint.

– Mar sin? – D’iarr mé ar an duine príobháideach.

– Turas. – d’fhreagair an saoiste agus chuaigh muid thar an gcnocán, ón áit a raibh an tréad caorach ar fad, ar chóir a imscaradh sna sléibhte go luath, le feiceáil go soiléir. Thóg siad meaisín le tostóir agus, tar éis dóibh seasamh troda a thógáil, dhraenáil siad an craiceann. Chas sé go raibh Chacha crappy, mar chompóid.

– Goat, abrek, arís bhí sé ag fiuchadh, go maith, rud ar bith, socróimid rásaí crosógach dóibh anois. – go raibh an sáirsint míshásta, bhí sé mar aidhm ag na caoirigh mhóra in aice láimhe, ag seasamh gar dúinn, cuach. «Pooh!!» agus gearrtha piléar tor ag fás in aice le reithe. Níor thug Baran aird.

– Tabhair, tras-eyed. – rug an corporal air. Bhí sé mar aidhm agus «Pooh!», Buail seabhac ag eitilt thar an tréad.

Club -, cá bhfuil tú ag lámhach? – raidhfil uathoibríoch á tharraingt amach, aoibh an saoiste.

– Cén fáth, an tuairisceán? – an corporal a dhíbhe.

– Cad é atá tú ag tiomáint? Cén chaoi a bhfuil sé, an chéad recoil, agus ansin volley? bhí sé mar aidhm ag saoiste agus ag «Pooh!» Bullet amadán, ag eitilt thar reithe agus ag brú isteach sa mhóinéar, ceangailte taobh thiar de ghiorria. Beidh an fear bocht sin ar thaobh na láimhe deise agus ar chlé, ag lúbadh agus ag preabadh, agus ag an bpiléar, cosúil le tolladh bizky: beidh sé ag eitilt uaidh; ansin tabhair faoi deara, ansin caill. Agus thiomáin sí an boladh isteach san fhoraois.

– Eh!! – D'áitigh sé go dáiríre, ag faire ar an ngiorria, an saoiste agus ag bualadh an talamh le meaisín uathoibreach, ag damhsa a cheann. – Is chacha é seo. I ndeireadh na dála thug siad Abrek orthu.

– Tá, go díreach, rinne an chacha sciúradh. – corporal tacaithe.

– Ná déan éadóchas ar uaisle a chomhghleacaithe. – Shocraigh mé, príobháideach, ní cuimhin liom cén cineál trúpaí de chuid Chónaidhm na Rúise, thug mé an gunna meaisín, dhísciúradh an tostóir, thug mé faoi deara, conas a thabharfaidh mé volley don cheantar uilig, agus gan ruagadh fiú, agus mar sin thit an síol as an gcrios agus ag an reithe ag seasamh ar ais chugainn orgáin dhíorthacha, is é sin, i Rúisis – uibheacha. D’imigh an reithe thart ar thrí mhéadar go dtí an barr, chuaigh sé i dtír go crua, a fholmhú mar ghunna meaisín, d’éirigh sé cosúil le cathlán, rith m’athair, mo leasathair, agus, ag brú aon tréada a bhí ag aibiú, go barr an tsléibhe. Bhí an clap as an lámhaigh ag an mbarr cheana féin agus tharraing sé crochta sneachta ollmhór, rud as ar cruthaíodh maistíní, a shleamhnaigh go deonach ar an taobh eile den aill, ag tabhairt faoi thrian den tréad reatha agus ocht sráidbhaile buí. Bhí taismigh ní amháin i measc daoine, ach freisin i measc na gcónaitheoirí áitiúla. D’aistríomar go dtí an seomra bia ar thaobh na láimhe clé agus ní dhearna muid feall ar a chéile agus shiúil muid amhail is nár tharla aon rud.

Lón droch-lá!!

Tar éis béile géar, leanamar ar aghaidh lenár scíth tuillte go maith ar scála áitiúil, a thug ár leasathair dúinn i céim an choilín. D’ordaigh an sáirsint an Spiorad a ghabháil leis an gcuairteoir ar charraig ard le leac, as a bhféadfadh sé an sean-sráidbhaile a fheiceáil, rud a d’fhág go raibh sé ag imeacht ón áit a ndeachaigh sé i bhfeidhm. Nó in áit a thithe tae, áit a shuigh daoine gan dídean áitiúla ar feadh laethanta. Ba é an cúram a bhí air cuairteoirí a scaipeadh le cabhair scuaine uathoibríocha ar feadh díon tuí caife áitiúil in aice leis an gcuid trádála den áit áisiúil seo.

Chuaigh Sean Givi, ag magadh go mall, chuig an teach tábhairne. D’imigh comharsa a thug faoi deara é agus thug sé cuireadh dó ar a bhord. Níor íoc Sean Givi aird, amhail is go raibh sé ag casadh ar shiúl, agus, ag casadh a srón suas, shuigh sé síos ag bord saor in aisce. D’aistrigh freastalaí lár-aois saille suas dó chun léim.

– Agus motherfucker, athair, wah wah, conas atá do shláinte?

– Cad é atá dall, shchto, mo fheiceáil beo?

– Cad é a tháinig?

– Dearadh. Éist fhás sé an seanathair. – Yeah?!

D’fhéach an freastalaí greasach meánaosta ar an tsean-Givi ar ardaigh sé a mhalaí.

– Tabhair dom barbeque, yeah?! As sin, ó fheoil shláintiúil, a bhí ina reithe sláintiúil. Gearradh glan le scian… kebab Sláintiúil. – chuir sé a shúil chlé ag bualadh amach, agus chuir sé a cheann ceart ar leataobh, thóg sé méar beag Givi.

eitil an freastalaí ar shiúl. Agus ansin thosaigh an díon ar an díon. Bhí gach cuairteoir agus caifé scaipthe agus cá háit. Bhí an Givi amháin ag fanacht leis an ordú go leanúnach. Bhuail piléar fáin an hata agus chaith sé ar an talamh é. Níor bhog Givi faoi fhréamhacha mustache Budenovsky. Faoi láthair, bhí saighdiúirí na Rúise ag tafann ag an gcaife.

Thóg muid wineskins agus ceibeabanna amh agus friochta linn. Ní raibh airgead de dhíth orainn. Ag dul in eagar gach rud a bhí clóscríofa, chuaigh muid ar scor. Bhí Givi ag fanacht.

Ag tabhairt faoi deara go raibh na saighdiúirí imithe, dreapadh cuairteoirí agus caiféanna amach as na coirnéil agus chuaigh gach duine i mbun a ndualgas, ag piocadh amach urchair faoi na teangacha agus ag gearradh píosaí fiacla ar an urlár.

Bhí an barbequeque ag an bhfreastalaí saille cheana féin don duine a raibh súil leis le fada. Chuir Givi tráidire os comhair srón Givi agus reo sé i raca mac saille an údaráis áitiúil, ar a dtugtar «Hey, yeah?!». Rug seanathair Givi ar bharbaiciú go fonnmhar agus le fiacla buí miotail, rug sé ar phíosa feola friochta lárnaigh. Léim an freastalaí go cúramach isteach san asal, ag caitheamh a ghlúine ina dhiaidh sin. Tharraing Givi an sceabhach thar uair amháin. Shín an fheoil amach. Tharraing sé, ag bualadh a chuid fiacla – beirt. D'éalaigh an sceabhach óna lámha agus bhuaileann sé an sean-cheann ina aghaidh, ag fágáil streabanna saille ar a leicne agus fáinne de trátaí friochta ar bharr náisiúntachta, srón náisiúnach Caucasian. Tharraing sé ar ais é an tríú huair, agus threascairt a lámha senile. Agus…

– Cén cineál feola, rubair, wai?! – phléasc sí Givi jean le meas.

– Hey, athair, wai, reithe sláintiúil hotelel, ghreamaigh sé féar sna sléibhte! Sniffed an t-aer úr, yeah?! agus chónaigh sé céad agus dhá bhliain déag.