StaVl Zosimov Premudroslovsky - AG AN LÁ. Fírinne uafásach

Agus muid ag ithe sa bhia te fuar atá cócaráilte san aer úr agus i lár an cathair agus ag ól le halcól, chuaigh muid faoinár ngnó cosúil le beacha. Bhí airgead ar an bhfobhealach agus bhí orainn léim thar na bacainní. Lyokha, nach bhfuil saibhir i bhfás, shiúil sé go ciúin faoi na geata, ag lúbadh beagán. D’imigh Tarzan faoi fhál iniompartha, agus chuaigh mé féin, le mo chileagram déag agus tríocha, tríd an gheataire, ag druidim le groin dlúth le mac léinn tanaí caol siúil, nó in áit a masa leaisteacha, ag titim isteach sa spás ag gluaiseacht céimeanna agus beáir chothrománacha. Ghlaoigh an cailín go galánta nuair a bhrúigh mé níos deacra í le mo «scriúire» agus ghabh mé leithscéal agus rith mé, a chaill mé sa slua. Laistigh de stocaireacht an fhobhealach ar bhuail muid leis. Tar éis fanacht ar an traein, chuireamar isteach i ngluaisteán a bhí lán de chrannáin…

Tarzan scairt ag an gcarr iomlán ón taobh eile:

– Dúisigh nuair a thiocfaidh muid! – dhírigh sé ar na suíocháin agus chaith sé na cléirigh agus na bainisteoirí ina suí go neamhshrianta. Maoluigh iad agus chuaigh siad a luí. Daoine a chuir isteach ar dhaoine go ciúin agus go foighneach. Fíor, theastaigh ó bheirt daoine óga an melon a leigheas, ach dhún duine acu a shúile ar an toirt agus crochta ag an slua. Is é sin go raibh Tarzan ina theaghlach ar feadh roinnt blianta sa chrios le seanmhonaí Tibéidis, saineolaí martial arts.

Nuair a shroich siad Cearnóg Sennaya, theith muid go dtí an staighre beo. Rith duine éigin taobh thiar de, chiceáil Tarzan ag an gcoccyx agus rith sé ar shiúl, rud a chruthaigh nach raibh faitíos ar St Petersburgers, nár ciontaíodh iad, go raibh laochra an Neva fós ann agus nár éirigh leo. D’amharc Tarzan air, cé go raibh sé áitiúil, go ciúin.

Ag éirí as an staighre beo, gan aon rud le déanamh, chuaigh Tarzan ar aghaidh leis an Humanoid a chur ar aghaidh mar mhadra. Bhris sé, giotán, agus, ag seasamh, bhí sé feargach.

– Stop é, Tarzan! – ag ceartú a hata, d’fhás sé Lech. – Críochnaigh!

Stop Tarzan go sealadach, agus rinne an Humanoid, agus é ag gabháil don nóiméad, a hata a chasadh air féin agus chuir sé as, thosaigh sé ag brú go poiblí na míolta. Níor thaitin Tarzan leis seo, chomh maith le coisithe a bhí ina seasamh agus ag rolladh ar an staighre beo.

– Cad is tusa, eallach, náire orainn?? d’éirigh sé ag an bhfobhealach ar fad agus lean sé leis an Humanoid a chroitheadh. Níorbh fhéidir le Lyokha seasamh air agus bhrúigh sé an «moncaí rabbit», shiúil sé agus thit sé ar a dhroim, ag brú na bpaisinéirí a bhí neamhchiontach. Ó thaobh an slua ag titim ina dhiaidh sin lean fearg. Mar gheall ar Tarzan, thosaigh gach duine ag seasamh ar dheis, agus ansin ar chlé, ag titim. Agus gan ach stad ag an mbainisteoir staighre beo a shábháil ó ghortuithe, ach mhéadaigh sé fórsa an titim. Bhí carn beag beag le feiceáil cheana thíos.

Ón bhfobhealach fuaireamar magadh orainn, agus Tarzan le fál.

– Bhuel, cá bhfuil do kushu-wushu? d’iarr an Humanoid. – cad é, a fuair sé?

– Dún suas, bastard. – Tarra Snarled, sneachta á chur i bhfeidhm ar a shúil. – Níos fearr dul calafoirt a fháil.

– Is breá leis, an bhfuil an eaglais i bhfad? D’iarr mé.

– Amach. Glows gorm, féach an cruinneachán? – léirigh Lyokha.

– Bhuel, go hIfreann leat féin, cé mhéad eile le gearradh air? – Bhí ionadh orm an t-achar uainn a fheiceáil uaithi, maidir le Beijing.

– Ní dhéanfaidh aon ní, caithfidh tú an sled a thógáil ón leanbh, agus tógfaidh an anchúinse tú. – tarrtháil Tarzan.

– Is anchúinse tú féin!! – Bhris Lech agus mar sin ba chúis le círéib Tarzan.

– An bhfuil tú fós anseo? Ar cheannaigh tú fíon?

– Agus cad é?! a d’fhiafraigh an Humanoid, ag bualadh a shúile francaigh beag.

– Ar do thóin! Chuaigh mé ar shiúl, madraí ag ól! – d’ordaigh Tarzan.

– Cén fáth a bhfuil tú ag luí, sin?! – chiontaigh sé Lyokha.

Go hionraic, dá mbeadh airgead agam, dhéanfainn é a thabhairt dó, ach ní fhacthas é sin ach in Humanoid. Bhí airgead aige i gcónaí. Ach cheap sé nach bhfuil a fhios againn, agus shíl muid go bhfuil a fhios againn, ó sheas muid i gcónaí taobh thiar dó.

Tar éis dó buidéal calafoirt a ól, d’imigh Lech agus bhris sé i ndiaidh dúinn. Ag dul amach ar an gcosán díreach, ní raibh imní orainn a thuilleadh.

– Gan náire!! – chuala muid guth glórach, sean. Bhuail Lech thart agus chonaic sé seasamh Lech, a bhí ag scríobh i lár an tsráid-bhalla, gan aird a thabhairt ar dhaoine a bhí ag taisteal. Agus ní dhearna ach an seanmháthair sóbhóideach trácht air. D’fhreagair sé ar bhealach difriúil. Tharraing sé amach an hoscailteoir Sóivéadach a bhí ar dualgas agus gan an náire a chur i bhfolach, agus gan stopadh go fiú é a fholmhú, rug sé leis an gcollar agus dhúisigh sé an oscailtí.

– Ceart anois, beidh mé ag faire amach.

– Lyoha, coscáin. An amadán tú? – stop muid é.

– Agus tú leis? Ní mór duit shoot! – ag éalú ó lapaí gruama an Humanoid, scread an tseanbhean, ag rith amach.

– Tá sé riachtanach tú a shoot. – agus rug muid ar Lyokha ag an gconstaic agus thugamar thart ar chúig mhéadar, chaith muid isteach i sruthán sneachta é le fuarú. Leanamar ar aghaidh ag caitheamh tobac.

Agus muid ag scaradh na ngéibheagóirí agus na sean-mhná ag an eaglais, chuir muid hata Leha ag bealach isteach an phóirse, agus chuaigh muid, mar a dúradh, leis an teampall chun guí a dhéanamh ar Dhia, ionas go gcaithfidís níos mó. Chreid sé, agus pheacaíomar. Chuaigh muid isteach agus shuigh muid ar na binsí ina chodladh. Ghníomhaigh sé go fonnmhar.

Níl a fhios agam cé mhéad a bhíomar ag sárú, ach dhúisigh Lech muid go cúramach.

– Stasyan, Tarzana!

– Faigh amach uaim, Satan!!

nóta a CEATHAIR

Íoslach Cellar

– Bhuel ansin? An rachaidh an clós seo?

– Damn, tá linn ann.

– Bhuel.., agus carranna timpeall.

– Tusa, Dan bazaar, go bhfuil áit ann?

– Muuu. – a dúirt Denis. – fan, huh?! Tá!.. Íoslaigh!. Chónaigh mé ann ar feadh sé mhí!!!

Chas muid chuige.

Agus muid ag dul tríd an cairtchlár síos céimeanna na póirse íoslaigh, chonaic muid subh agus an tríú cuid den doras ag crochadh air, is cosúil, bealach isteach chuig an íoslach.

– Éirí as! A scairt mé ar thipseach. D’iarr sé go síoraí uirthi é, thit an doras le roar. Sheas an sófhoirne taobh istigh den doras.

– Ó-bhuachaill, ach snámhann cac anseo?! – bhí eagla ar na gipseáin agus, ag splasháil ar an uisce, tháinig siad ar ais chugainn.

– Cad é, ardú as cuimse? – d’iarr sí ar Dan.

– Tar ar aghaidh agus anseo ar an oileán tá deoch againn. Titeann solas ón oscailt agus níl aon duine ann. (Is é sin, próistí). – Chinn mé agus ghlac mé buidéal calafoirt. D’oscail mé é i gciorcal le mo chuid fiacla, thug mé é do chara. Ba mhaith liom a thabhairt faoi deara nach bhfuil sé de cheart ag daoine ach cumannaithe, próistí, daoine míleata agus daoine gan dídean «comrade» a thabhairt dá chéile go fírinneach. Mar gheall air seo, is iad daoine gan dídean na chéad strata sóisialta den daonra atá tar éis teacht ar chumannachas. Agus cad é: tá rudaí saor in aisce; bia i gcannaí truflais nó beathú, saor in aisce freisin; tithíocht in íoslaigh agus in áiléir, saor in aisce arís. Cad é nach cumannachas é? Go hachomair, ghlac mo chara liom an tairiscint uaim le pléisiúr. D’oscail mé buidéal calafoirt eile agus thairg mé é do Dan agus an tríú ceann, ag oscailt, thug mé an giofógach dom. Tháinig mearbhall orthu, agus thóg mé gloine indiúscartha agus thug mé isteach i lár an slua í.

– Cheannaigh tú? Doirt?! – Aoibh orm. Doirt an triúr acu dom ag an am agus arís chuir siad mearbhall orm, ag stánadh orm go géar.

– Cad é atá tú ag stánadh? Faigh deoch! Mhol mé agus ól mé gloine. Bhris an comrádaí dothuigthe an tost.

– Agus ní oileán é seo, fiú, ach an áit seo?

– Ass. – Dearbhaíodh gipéidí.

– Yeah… níl, dea-thobar-meán lae-dea-mheán lae,..

– Bhuel, go maith?

– P-leithinis, moron. – ceartaithe le magadh Dan.

– Sea. Gypsy giofógach, cad atá tú a dhéanamh? – Chuir Comrade a aire ar leataobh.

– Kuz Jabere, Vishma.

– Agus i Rúisis? D’iarr mé.

– I Rúisis ná aistriú.

– Féach, chuir sé an tost nóiméad i leataobh agus leathnaigh sé méar lámh amháin, rinne Comrade, agus an ceann eile a bhí aige, ag dornáil dorn le héadaí, an sófhórsa tonn a chur leis féin ag an am seo, rud a chuirfeadh gach rud ar snámh. Chonacthas ciorcail ar an uisce ón gcolún ar leac an tseomra íoslaigh, soilsithe i gcosúlacht iomlán, ansin ceann maol éadomhain agus muile swollen roinnt mná. Agus níl sé seo go léir chomh scanrúil.

– Go maith, go hIfreann?! – Gan iontas ar Comrade.

– Faigh amach anseo!! – sheas sé suas le Dan mboilgeog fíona.

– Oh-bye, corpse!! – D’imigh an giofógach amach agus thit sé a bhuidéal, an ceann don Ulka, ag sileadh. – Oh-troid, mumbler!! – bhí faitíos níos mó air agus d’ardaigh sé mboilgeog.

– Sea, corp. – Thug mé tacaíocht chiúin dom.

Leanamar den bhuachan in áit eile.

Tá seachtain caite. Ar nicle in aice le stáisiún meitreo Alexander Nevsky Lavra, thiomáin an Cop bubo isteach, stopadh uainn agus tháinig beirt chaomhnóirí as agus bhog siad i dtreo, go maith, an-mhall. Bhíomar ag ól ag colún Óstán Moscó. Bhí rogha againn: alcól a ól le huisce naofa ón Lavra a ól, ach titim isteach i lámha an cheartais; nó briseadh i dtreonna difriúla, ach ná plump agus ná tabhair a riocht go gnáth. Bhog mé féin agus cúpla comhghleacaí beagán níos faide ar an taobh eile, ag scaipeadh agus ag scaipeadh radharc an slua.

Thóg siad Seryoga Mór le súl dubh, a raibh a gcuid eyelids níos ísle cosúil le labia. Agus a chompánaigh óil. Ba é an chúis a bhí leis, mar a tháinig sé amach ina dhiaidh sin: deireadh a chur leis an gcorp ón íoslach, áit a ndearna muid iarracht plump roimhe seo. Tarlaíonn an corp, tar éis dúinn imeacht uainn, tar éis leathchiorcal seachtainiúil a dhéanamh, greamaithe le hobair an phríomh-théamh le trastomhas dhá chéad milliméadar an ceann, péire beartáin dochta agus fillte i burlap, agus gloine shnáithíneach…

Chuaigh mac léinn óg neamh-áitiúil, a thosaigh ar an oíche roimh bhogadh ó suanlios mac léinn, isteach i ndoimhneas an íoslaigh ar chlár dubh a chaith duine agus a fhliuch a chosa agus léim sé ar phíobán, agus bhí an tonn ag éirí suaiteach. An Guy, nach bhfuil i dtaithí ar an urlár le solas gruama, thit sé ólach go leataobh ar an ngléasra teasa agus snored. In aice le corp snámh in aice láimhe, theith agus bhog sé isteach sa dlúth. Ag gabháil le cnámh droma, srón an linbh. Bhris an corp. Ar maidin, níor chuir ga solais tiubh cosc ar an bhfear scíth a ligean. Bhí sé ag teacht suas le laethanta caillte insomnia.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.