StaVl Zosimov Premudroslovsky - AG AN LÁ. Fírinne uafásach

Hippopotamus: – An bébhar thú? – bhí ionadh ar an dobhareach. – go raibh an loga ann, ach anois, cosúil le scairt níocháin, a thagann tú suas?

Beaver: -! Tá!!! Timpeall an lúb beanna, caitheann bambú!!!!!!

Hippopotamus: – Cá háit?

Beaver: – Tá!!!!! – Arna iompar ag an sruth, dúirt an bébhar.

Bhí iontas ar an dobhareach agus, ag tréigean a fhiontair, chuaigh sé isteach san uisce.

Suíonn beanna, smocann sé bambú agus flutters agus iad ina suí. Go tobann tagann hippo suas os comhair a gob. Agus an bheannán ar thréas, ar dheis ansin, chuir a sciatháin isteach, d’oscail sé a shúile, cosúil le frog agus buaileann sé ina scornach fearthainne go léir..

Crow: – Beaver, exhale!!! I nádúr, pléasctha?!!!

Thug Negro Ivanov breith air. Ina luí, ansin déantar í a stoned agus déanann sí scrúdú géar ar an dochtúir a bhí ag tabhairt breithe ó chos go cófra. Agus is eol dó an t-ábhar, scramhaíonn sí timpeall uirthi agus spreagann sé an fhoireann timpeall air. Déanann sé níos fearr corp an nuabheirthe a rubadh le púdar le clóirín. Agus ní chasann sé bán.

– Mdaaaa!! – ag scríobadh úll Ádhaimh, chuir an dochtúir scothaosta isteach air. – Tú, máthair bheag, buachaill. Agus le locht ar dhath an chraicinn.

Ag stopadh a chinn, ó ghualainn go gualainn, ar dheis, ar chlé:

– Ó, ah, ah, ah!! – Ghlacadh Madame Madame Ivanova, arna stónáil le moirfín leighis. – Déan teagmháil, daor dochtúir! – Guím i gCríost, tabhair faoi rud éigin? Ouch… Ouch! Ná inis do do fhear céile?! Is meirleach fionnuar é. Chuaigh mé agus Papua Guinea Nua ina n-aonar.., Oaya, chun tráchtas a scríobh, Wow., Maidir leis na grúpaí áitiúla ansin. Ó, bucks, bucks ag caoineadh!! Píosa lomairí ($ 1000), ar shlí eile tá sé leochaileach, a mharaíonn an séú agus an leibhéal is airde, is féidir leis mo lus na gréine a mharú agus tú féin, b’fhéidir.

Agus- Caithfidh mé a dhéanamh leis? – chuir sé iontas ar an dochtúir.

– Fuar dó, soak, conas deoch a thabhairt!

– Madam, dúnta, ní mór duit tú a shábháil, tá séideáin agat faoi bhun navel agus os cionn na glúine… Mdaaa.. Rud a mbreithneoimid eolaíoch air. Lena! Helen! – Thug sé an t-ainm Dandelion ar oiliúnaí óg, scoil leighis áitiúil.

Dandelion Lena, agus í ag géarú ar a asal agus ag caint léi ar fud na háite, chlaon sí i gcoinne an dochtúir.

– Sea, Putin Donald Trump. Táim réidh…

– Agus cén fáth a bhfuil an t-ainm Dandelion agat?

Agus-, sin. – clúdaithe le pailme a srón fhada le mop dearg, nár íocadh ach ar na fritháireamh, ach bhí sí cosúil le maighdean. – by cineál Fuarthas go raibh mé i gcabáiste agus táim sásta.

D’fhéach an dochtúir timpeall uirthi, gan a bheith ag frithrochadh, figiúr caol, agus, ag leathnú a shúile, thóg sé anáil chumhrán dhomhain, ag cur isteach ar a chuid fabhraí.

– Wow, stealing, beidh tú ag dul go dtí an seomra éigeandála, a iarraidh ar an tUasal Ivanov. Cuirfidh tú in iúl dó nuair a fhreagraíonn sé gur tharla an bhreith i ngnáthmhodh gnáth, ach mar gheall ar shóchán, níor tháinig na géinte le chéile, agus rugadh leanbh dubh. An bhfaigheann tú é?

– Sea, an tUasal Comrade Putin Donald Trump. – agus imigh an t-altra go bródúil isteach sa doras. Casann sé amach sa seomra éigeandála agus deir sé:

– Dia duit, agus cé hé an tUasal Vasil Ivanov?

Faigheann sé suas agus freagraíonn sé go hard:

– I!!!!

D’fhéach sí air suas agus síos, d’fhág sé a mhuineál go dtí an teorainn, d’oscail a chuid matán ollmhór, go háirithe timpeall a ghuaillí agus a mhuineál agus eagla, eagla air. Tar éis di tacaíocht a thabhairt di agus d’fhill sí ar an dochtúir.

– I, an tUasal Comrade Putin Donald Trump, tá eagla orm. Tá sé chomh mór, láidir agus balbh. – Agus ag sobáil le deora searbh. Thóg an dochtúir ansiúd a ghúna feistis agus chaith sí a súile, ag smearadh deora tiubh, cosúil le glóthach ina aghaidh, díreach cosúil le bean ghlantacháin ag caitheamh deannaigh bliain d’aois ó fhuinneog. Mar dheimhniú air seo, téann sé isteach ina scuab, d’éirigh sé as na cuileoga agus rinne sé iarracht leanúint ar aghaidh leis an mbreiseán, ach rith Lenochka, ag brú uirthi féin, isteach sa seomra cóireála agus, ag druidim ón taobh istigh, ag caitheamh amach ar an tolg. Mura n-éistfí a snores muc sa chonair, ansin gheobhadh na comrádaithe breoite áitiúla an doras glas a bhriseadh, theastaigh uathu iad féin a ní.

Sheas comhlacht Ivanov amach go géar i measc na ndaoine a raibhtear ag súil leo, agus dá bhrí sin ag smaoineamh go raibh sé ann ina aonar, gan an sean-francach a chomhaireamh, a ghreideann cúinne na linóleum faoin gcéad chathaoir eile, ag luí go measartha. Chuir an dochtúir uafás ar an méid a bhíothas ag súil leis, a raibh dúil mhór ann. Shíl mé go dtiocfadh sé faoi thaisme go tobann agus go dtiocfadh sé ar francach in éadan, rith sé amach as an seomra feithimh.

– Cad atá le déanamh, cad atá le déanamh? – Chaith sé faoi a anáil agus chuaigh sé chuig a oifig. – Go!!! – Chuir sé síos é, agus phioc sé suas an teileafón óna bhroinn, dhírigh sé uimhir an ghutháin tarrthála. – Ole, ole… Merkel?.. Is mise mise, Putin Donald Trump. Éist le comhghleacaí, an bhfuil aon othar agat anois?

Ba mhac léinn eile í Theresa Merkel May agus d’oibrigh sí le haghaidh díthocsainithe leighis áitiúil.

– Tá.. agus cad é? – d’iarr sí ar Theresa Merkel Bealtaine,

– Seol chugam é le breith a dhearbhú do ghaol. Ansin íocfaidh mé as é.

Ag an am seo, chodail mé ar leaba chrua agus d’ullmhaigh mé don imeacht. Chun a bheith macánta, chuimhnigh mé go fabhrach ar conas a tugadh mé go dtí an stáisiún sobála, ach bhí pleananna á ndéanamh agam cheana féin le haghaidh póite. Fiche nóiméad ina dhiaidh sin tugadh mé chuig an ospidéal, gan a bheith agam féin. D’fhéach mé féin níos tanaí ó bhreith, i gcomhthráth – gan dídean (sliocht seasoned den saol domhanda). Bhí mo shúile ag bualadh le frog. D’fhás dhá chrann liath ar an smig chlé agus ar an srón. Ó na fiacla ní raibh ach dhá stumpa rotten agus ceithre fhréamh agam. Bhí an t-úll Adamant Adam go mór thart ar a mhuineál, d’fhéach an chuid eile go simplí: fillteadh sraith de mo chnámha thart ar mhála leathair agus chuir cnámha neamhshrianta le radharc mo choirp.

Tar éis dom mo bharra a shocrú ar chathaoir, rinne mé iarracht an scáthchruth leasaithe de dhochtúir a leithlisiú romham.

– Dia duit, Vasya. bheannaigh sé dom.

– Sea. D’fhreagair mé.

– Anseo, dhá chéad gram alcóil íon! – tharraing sé an ghloine chugam. – Ach caithfear é a oibriú amach. Go ginearálta, rachaidh tú chuig an seomra éigeandála. Iarrann tú an tUasal Ivanov. Freagróidh sé: «I!». Deir tú: «Chuaigh an bhreith go maith, ach mar gheall ar an tsóchán, ní raibh na géinte oiriúnach, agus rugadh an leanbh dubh. An dtuigeann tú?».

Shroich mé gloine. Bhí an dochtúir i gceannas air.

– An bhfuil sé?

– Tá! – bhris mé go neirbhíseach ó m’anam, agus ghreamaigh mé an ghloine. Chuir siad gúna bán orm, caipín agus chaith siad amach as an oifig é. Is maith gur éirigh liom an ghloine a fholmhú. Agus ag tagairt do dhoras an tseomra éigeandála, bhraith an sean-ghiosta iad féin.

Chuaigh mé amach agus d’iarr mé go raibh sé i bhfolach.

– Cé hé Ivanov? Hk.

– I!!! – labhair mé i mo chluasa.

– Éist, bro, chuaigh an bhreith go maith. – ag breathnú air mar thúr uisce, lean mé ar aghaidh, ach bhí mo cheann tuirseach agus chuaigh mo mhuineál numb agus ísligh mé mo shúile go dtí a chorp, ag straightening mo cheann. – gnáth, ik, rite, ik, luí seoil. Yeah!!! Ach fuck tú do mianach le huisce, ceart? Agus ansin rugadh an leanbh salach, ik, d’iarr siad ar Genoa! Agus is é mo ainm Vasya. Fuarthas é?

nóta DÁTA

Trí Georgians Saakashvili…

Mheas mé sa mhargadh, agus is dóigh liom gur leithscéal é Dia leithscéal a thabhairt do Dhia agus olc a spreagadh, mar má tá tú leithscéal a ghabháil uair amháin, b’fhéidir gur mhaith leat gníomhartha a ghoid, a mharú agus a mhacasamhail. Ní gá dúinn ach aithrí a thabhairt do Dhia agus a bheith ag brath ar a thrócaire, mar níl ach an ceart aige logh a fháil, agus guímid daoine as maithiúnas i paidreacha, is é sin le do thoil: linn ón gceann olc. Dá bhrí sin, tá sé níos fusa gan drochmhol a dhéanamh sa chaoi is nach n-éireoidh sé le Dia as maithiúnas. Agus is é atá i gceist leis an leithscéal leis an duine atá ciontach ná andúil drugaí éighníomhach, a iarrann an Chonaic Soul go fóill leithscéal a ghabháil, agus mar sin an chúis leis sin. – Shíl mé agus thosaigh mé ag cuimhneamh ar a raibh á lorg agam agus ar an méid a bhí uaim. Stop sé, d’fhéach sé timpeall – tá an margadh comhchoiteann feirme dúnta cheana féin. Bailíonn go leor a n-earraí éagsúla go mall. Tógann lucht déanta rothaí cairteacha iomlána ar choimeádáin, agus seasann mé agus cuimhním ar an gcúis go bhfuil mé i láthair anseo. Tagann a lán smaointe chun m’intinn, agus díreach nuair nach bhfuil peann idir lámha. Agus an uair seo, is é mo thuairim ná go mbeidh capaill ag dul i léig, agus cé a fhios acu an cuimhin liom arís iad, áit éigin i m’oifig, chun iad a shocrú le haghaidh eternity, agus cuimhin liom anois rud éigin eile… chuimhnigh mé agus thosaigh mé ag cuardach ag an luas is gá duit, mar go bhfuil an margadh dúnta, agus sular féidir liom cuairt a thabhairt air mar gheall ar an obair a bhfuilim imníoch agus coinsiasach ina leith. Táim ag amharc, tá an chéad Seoirseach ina sheasamh taobh thiar den gcuntar, os a chomhair tá bairille agus an inscríbhinn air: «iasc beo!» Téim suas chuige agus iarraim air. Tá ár mbaile beag agus i dtaca le gníomhaíochtaí gairmiúla, tá a fhios agam nach mór gach cónaitheoir de réir ainm agus sloinne. I mbeagán focal, táim ag labhairt leis de réir ainm.

– Dia duit, Genatsvale! Bheannaigh mé é.

– Cabaret Jeba, deartháir! d’fhreagair sé go sona sásta.

– Cad é, an bhfuil tú ag díol éisc bheo?

– Sea. – d’fhreagair sé go drogallach. Cén fáth go drogallach? Agus mar is é mo chomórtas é, pléascann sé i gcónaí mo bhean chéile. D’fhéach mé isteach sa bhairille agus d’iarr mé air.

– Agus cad a shnámhfaidh sí le do bholg go barr?

– Hush, go cúramach. thug sé rabhadh. – Ní fheiceann tú, tá sí ag codladh. Am ina dhiaidh sin, ar feadh lae, bhí sé cosúil le saiga sna sléibhte, in uisce i mbairille. Yeah?!

– Yeah?! – D’fhéach mé níos gaire don bhairille agus rinne mé mo cheann a mhilleadh go géar ar an gcúl. – Fuuu!! Cén fáth go bhfuil sí ag stink ort mar sin?

– An bhfuil tú dúr?? Cén uair a chaitheann tú, cad a dhéanann tú féin a rialú?? Téigh, ná bí ag obair. Bhí eagla ar an gcliant ar fad, a cheist dúr, agus intleachtúil freisin! Wah wah, a thagann as seo … – lean Givi, a bhí i ndícheall chun cúlú ag cúlú liom, ar thóir.

Téim níos faide: díolann an dara seastán Seoirseach an aibreog. Níl aon duine eile ann, tá gach duine tar éis cur suas cheana féin.

– Cé mhéad aibreog? Iarr mé.

– Cúig cinn de dheasca rúbal, cileagram! fhreagair sé.

– Éist, an bhfuil tú nua? Ní fhaca mé tú riamh roimhe seo. D’iarr mé.

– Is deartháir Givi mé, bhog mé inné.