Якуб Колас - Новая зямля (на белорусском языке)

Калi ёй трэба жарабiцца.

Глядзелi ўтрох на гэты сшытак

I ўсё разгледзелi да нiтак.

I хлопцы тут пасябравалi,

Язык i Яську развязалi,

Сышлi з навукi на другое:

Зайшла iх гутарка аб тое,

Чым гэты кут багаты, слаўны,

Сярод звяроў тут лось быў глаўны.

I вучням нават тут прыйшлося

Сказаць дарэктару пра лося:

Якi вялiкi ён, рагаты,

Паджары i стрынгаляваты,

Калi глядзець на яго ззаду,

А з галавы - раголь-грамада!

За iм шоў воўк, зайцы, кунiцы

I многа ўсякае драбнiцы:

Барсук, каза, лiсы, вавёркi,

Тхары, i ласiцы, i норкi.

Дарэктар слухаў з захапленнем,

Дзiвiўся розным тут здарэнням:

Як барсука ў Парэччы бiлi,

Як тут кунiц, тхароў лавiлi,

Якi характар, нораў звера,

Якая воўчая манера;

Таго не чуў наш Ясь нiколi,

Хоць быў чатыры гады ў школе.

А на канцы, як пра гасцiнец,

Сказалi Яську пра звярынец,

Каб скончыць тым усе навiны.

Звярынец - загарад казiны

Ўсё гэта - панскiя забавы.

I сам звярынец быў цiкавы:

Высокi, зложаны з бярвення

I такi моцны - на здзiўленне!

Каб воўк да коз не мог дабрацца

Нi праз той верх, нi падкапацца

Не ўсунеш пальца там нiдзе ты.

Адным крылом звярынец гэты

Сюды выходзiў на дарогу.

Займаў ён цэлую разлогу:

I лес, i луг, i часць крынiцы.

Улетку ў iм растуць сунiцы,

Iх хлопцы бралi колькi шапак.

У ельняку з яловых лапак

Стаiць салаш, як тая хата.

Раней тут коз было багата,

Крыху наўперад, не ў iх часе,

Ды тая плойма ўся звялася,

Так перадохла яна марна;

Цяпер жа ёсць тут толькi сарна

Ды данiель, казёл адзiны,

А рогi тыя, як галiны,

Адно здарэнне аб казле тым,

Што мела месца прошлым летам,

Апавядалi хлопцы Яську,

Як найцiкавейшую казку.

А гэта справа так была.

Каня ў кампанiю казла

Пускалi нанач у звярынец.

I вось якi казёл злачынец:

З канём знаёмiцца, сябруе,

Так след у след i спацыруе,

I разам ходзяць, i гуляюць,

I разам ночы каратаюць

Ну, словам, сталi дружакамi.

Ад дружбы к гульням пераходзяць,

Ды тыя гульнi часта шкодзяць:

Казёл каня штурхець рагамi!

Штурхель быў нагла-нечаканы,

I ў жываце каня - тры раны!

Iдзе-цячэ ў хлапцоў размова

I Яська зрэдка ўставiць слова,

Пра сёе-тое распытае

Размова ладная, жывая!

Страхоў такiх тут наказалi,

Што ў Яськi коленкi дрыжалi,

I нiзавошта па вячэры

Не смеў ён выйсцi вон за дзверы;

А перад тым, як спаць лажыцца,

Ён мусiў к хлопцам паддабрыцца,

I хлопцы цёмнаю парою

Iшлi на двор з iм грамадою

I там стаялi, не йшлi ў хату,

Пакуль з натурай меў расплату.

Затым у запек шлi i спалi,

Туды ж i Яську яны бралi,

Ён у сярэдзiне лажыўся,

Ляжаў маўчком, не варушыўся,

Абы не легчы толькi з краю:

- Бо я з вас коўдру пасцягаю.

Якое ж будзе вам тут спанне?

Казаў наш Яська ў апраўданне.

ХV. "НАЧАТКI"

Мiнула ночка. Дзень праз вокны

Знiшчае цёмныя валокны,

На печ, у запек зазiрае

I ночку з хаты выцiскае.

У печы ўжо палаюць дровы,

I iх астатнiя размовы

Так гучна, бойка застралялi,

Як бы паны запалявалi.

Хлапцы памылiся руплiва

I ўсе з дарэктарам пачцiва

Пасталi ў рад прад абразамi.

- Малiцеся ж вы... са слязамi!

Каб даў Бог здольнасцi, ахвоты

Да вашай новае работы,

Панятнасць добрую i памяць

Ўсё браць на розум вам i цямiць,

I каб да кнiгi вас гарнула,

Сказаў Мiхал сынам прачула.

I хлопцы ў нейкiм захапленнi

Пасталi раптам на каленi

I так набожненька малiлiсь,

Што аб падлогу лбамi бiлiсь.

- А па сняданнi - за навуку!

I не чакаць мне на пануку,

I самi знайце свой парадак,

Каб i да кнiг, як да аладак,

Таксама дружна наляталi.

Дарэктар, хлопцы - ўсе маўчалi,

Схiлiўшы ўдумныя галовы,

Пакуль цягнулiся прамовы.

- А ты, дарэктар, ведай дзела:

Прыпры iх добра, як вужакаў,

Каб аж заенчыў i заплакаў,

Каб у галовах iх кiпела!

Калi ж чаго не зразумее,

Або не ў часе задурэе,

Цi так падыме часам спрэчку,

Стаў на каленi i на грэчку!

"Ого! - падумалi хлапяты.

Няўжо дарэктар так заўзяты,

Што будзе права сваё правiць

I на каленi штодзень ставiць?

Ну, што ж? пабачым, памяркуем,

А здзеку, кпiн не падаруем.

Няхай адно кране за вуха:

Як выйдзе ён на двор, псяюха,

Адзiн без нас, як цёмна стане,

Тады што скажаш нам, Iване?"

Але навука аказалась

Не гэтак страшна, як здавалась.

Дарэктар выдаўся мяркоўны

I лепшы нават, як свой кроўны;

Умей з iм толькi пагадзiцца,

Раменным вушкам паддабрыцца

Цi падшыванку звiць на лапаць,

За вуха ён не будзе цапаць,

Наадварот: тады ты - дока,

Ў навуцы пойдзеш ты далёка.

I толькi Ўладзя хiбiў часта:

Задач нiяк не браў i - баста;

Як з iм дарэктар наш нi бiўся

Нi з месца, раз ужо спынiўся;

А не - на злосць яму гаворыць,

А то часамi з iм i спорыць

Цi проста дражнiцца, смяецца

I ўзяць за вуха не даецца.

Тады дарэктар адступаўся

I да другога зварачаўся.

Ды толькi вось чым скутак дрэнны:

Мiхал быў сам крыху пiсьменны

I падлавiў ён раз Алеся:

Ў законе божым, як у лесе,

Не цямiў хлопец нiчагутка;

Адам i Ева, збойца Каiн

Разоў пятнаццаць iм аблаен,

Але няма ўсё таго скутку:

Два словы скажа i запнецца,

Бы галава там чым заткнецца,

Ну проста зробiцца як звон,

Алеся лаюць за закон:

- Ото бяспамятны дурнiца!

Бадай ты спрогся быў, тупiца!

Смяюцца, строяць з хлопца кпiны,

Няма спакою нi часiны.

Алесь пакутуе i плача:

Надыдзе ж гэтака няўдача!

I вось, зашыўшыся на печы,

Ён разважае недарэчы:

Як тут зрабiць i што парадзiць?

Куды б "закон" яму справадзiць?

- Згарэлi б вы былi, "начаткi"!

Парву нашчэнт вас, небажаткi!..

А што ж? пакромсаць iх, i квiта!

Абы зрабiць тут шыта-крыта!..

Алесь па сталым разважаннi

Прыйшоў да тога праканання,

Што каб палепшылась вучэба,

То гэту кнiгу знiшчыць трэба.

I вось уночы наш дабродзей

Ўстае i крадзецца, як злодзей,

I кнiгi з скрынкi выкiдае,

I пад сталом iх растрасае,

А ненавiсныя "начаткi"

Парваў па самыя акладкi:

"Вось вам, Абрам, Iсак i Якаў!

Паплачце вы, бо я ўжо плакаў!"

Зрабiўшы строгую расправу,

Ён кiнуў далей iх пад лаву,

Як быццам тут каты гулялi

I штук такiх навытваралi

Сваiмi гульнямi i скокам,

I скрынку ставiць Алесь бокам.

Паслухаў: не - нiхто не чуе,

I ў запек цiхенька шыбуе.

Назаўтра раненька дасвету

Руплiвасць матку падымае.

Яна ўстае, крыху ўздыхае,

Работа розная чакае,

I рух находзiць на кабету,

Карчажку палiць на камiнку,

Садзiцца прасцi на часiнку,

Пакуль у печы не падпалiць,

Тады работа ўся навалiць.

I дзядзька зараз абудзiўся,

У вокны глянуў - мо спазнiўся.

- Ох, трэба ж борзда абувацца

I з малацьбою паспяшацца,

Бо мышы збожжа й так паелi,

I злазiць борздзенька з пасцелi.