Масей Седнев - I той дзень надыйшоў (на белорусском языке)

Перагоралi ноч. А настаў дзень - бацькi ня ведаюць, за што ўзяцца. Гэта-ж трэба: было ўсё, а цяпер нiчога. Нi кала, нi двара. I запякло сэрца па тым двары, што пакiнулi. Увайшоў дырэктар маслазаводу. Прывiтаўся, кiдка зiрнуўшы на маю сям'ю. Запытаўся ў мяне, цi гатова рэвiзiя. Адказваю яму, што ў кнiгах усё знарок заблытана, перакручана i дзеля гэтага няма нiякай магчымасьцi зрабiць рэвiзiю. Аддаю яму кнiгi, прашу звольнiць мяне ад гэтай працы. Запытаўся, цi можам мы застацца ў гэтым пакоi яшчэ на колькi дзён? Калi дырэктар маслазаводу выйшаў, бацька запытаўся:

- Дык у цябе цяпер i службы нямаш?

Цывiльны цягнiк iдзе ў пятнiцу, а сёньня яшчэ панядзелак, значыць у нас яшчэ ёсць час. Гэта будзе таварны цягнiк i ён можа зьмясьцiць усiх, хто запiшацца ў Управе на выезд. Я i ўсе мае, уключна з Дусяй, у выязным сьпiску. Цягнiк забiрае i жыўнасьць. Значыцца, можна ўзяць i карову. Толькi трэба для яе назапасiць кармоў. Але мацi гэта ўжо зрабiла. Для мацi карова - як невядома што. Карова з мацi як не загаворыць. Зiрнець на яе такiмi выразнымi вачыма i мацi разумее, што яна хоча. Мацi гаворыць з ёю заўсёды: i калi доiць, i калi кормiць, калi выганяе з двара пастуху i калi ўвечары заганяе яе ў хлеў. Карова слухаецца мацi. Убачыўшы мацi, рыкае, расказвае ёй пра сваю нейкую жальбу. Мацi ня можа пакiнуць такую карову. Да того-ж дойную, карову-кармiлiцу.

Мацi ўбачыла сон: яна на сваiм дварышчы. Хаты ўжо няма. Стаiць толькi адна печ i яна пры ёй з чапялой у руках. Пячэ блiны. Ськiдвае iх з патэльнi на стол, што стаiць тут-жа, пад адкрытым небам. За сталом сядзiмо мы: бацька, сястра i я. Дусi няма. Мацi сьпяшаецца накармiць нас - у яе засталося мала часу. Полымя шугае ў печы, а з правага боку сонца - таксама шугае полымем, як i тое, што ў печы. Мацi пытаецца ў нас, цi мы сыты: яна кормiць нас апошнi раз i хоча, каб мы задаволiлiся. Яна адыходзiць надоўга i ня ведае, цi мы стрэнемся калi. Шкадуе, што за сталом ня ўсе мы - няма Марфы. Але яна яшчэ забяжыць да яе. Хоць мо ў апошнюю хвiлiну. Падумала так, а нехта да яе: "Ты каго кормiш?" Вырваўшы, ударыў яе чапялой, якую яна трымала ў сваiх руках. Вядзе, i яна ня ведае, куды. Закрычэла, а столiка ўжо ня было - зьнiк i некаму яе ратаваць. У болесьцi яна просiць адпусьцiць яе, ды нехта вядзе яе далей i далей, пакуль ня прывёў у страшэнна густы лес. Цямнота, хоць вока выкалi. "Ну, - гаворыць, - ты ўжо дайшла да таго месца, адкуль ня пойдзеш. Ёсьць у цябе на сьмерць кашуля?" "Няма. Яшчэ не пашыла. Прыходзiла во па палатно, каб пашыць. Не пасьпела". У страху стулiлася - што ён будзе рабiць са мною? Аж прад маiмi вачыма ўспыхнула сьвятло. Стоўп сьвятла. У гэтым стаўпе я ўзьнялася высока-высока i бачу ўсё чысьценька на зямлi - i вас усiх. Кажу - ня журыцеся. Мне цяпер добра i ня страшна. Чакайце, i я прыду да вас.

Мы стаiмо на Студзянецкай дарозе i чакаем прыходу мацi. Сонца ўжо ўзьнялося высока. Мусiла-б быць. Ды ня вiдаць. Да самай вёскi не даходзiм. Назiраем здалёк. Паводзiм сябе так, каб ня кiдалася ў вочы, што мы некага чакаем, выглядаем. Людзi высыпаюцца з вёскi ў мястэчка хто за чым. Вёска вялiкая, i як пачнецца дзень, валам валяць. Уражаньне мiрнага часу. Стаяць залатыя, напоеныя ўраджаем, восеньскiя днi. Пахне бульбай, укропам, канаплямi. Сярод тых, хто йдзе, прамiльгне часамi блюзка, такая як у Дусi. Аж бачу, што гэта падман. Дуся-б iшла разам з мацi i Васiльком на руках. Няма нi мацi, нi Дусi. Надзея згасае. Ды, адыходзячы, мацi-ж гаварыла, што яна можа й прыпазьнiцца, затрымацца на якi лiшнi дзень у Марфы. Не, сёньня ўжо мацi ня будзе. Прыйдзе заўтра. I мы пакiдаем Сьцюдзянецкую дарогу. Iдзем у свой бярлог. А трывога ўпаўзла ўжо ў нашы душы. Ды мы крэпiмся. Спадзяёмся. Ня прызнаёмся, што навiсла гора: ня прыйшла сёньня, дык прыйдзе заўтра. Я цалкам пакладаўся на гэтае заўтра. Прыйдзе мацi. Прыйдзе Дуся. Уначы, ня сплючы, бачу iх абедзьвюх ужо ў хаце. Дуся кормiць Васiлька, радая, шчасьлiвая. Мацi таксама цешыцца, што прывяла мне Дусю. У сваiм жаданьнi бачыць Дусю я настолькi наблiзiў яе да сябе, што яна ўяўлялася мне цалкам рэальнай.

Але настала тое заўтра i ўсё зьмеркла, з той уявы нiчога не засталося. Бацька i сястра як закамянелi. Маўчаць. Маўчым усе паасобку. Жывём паасобку ў агульным прадчуваньнi нядобрага. Iдзём на Сьцюдзянецкую дарогу. Сёньня ўжо мацi будзе. Ранiца блiшчыць буйнай расою на даляглядзе. Мы добра бачым, як выходзяць i выяжджаюць з вёскi. Ужо схлынулi i пешыя i конныя, усе тыя, хто сьпяшаўся на працу цi яшчэ куды. А мацi няма. Пусьцее дарога. З вёскi выходзяць толькi рэдкiя, паадзiнокiя постацi. Але ня выходзiць мацi. Меркне сiнява на небасхiле. Згасла далячынь. Ня зiхцiць у бляску расы. Мацi няма, але мы ня сыходзiм з дарогi. Углядаемся. Вось здаецца iдзе ўжо яна. Не, не яна. Нехта iншы. Аж бачым - на вулiцы нейкая калатнеча. Бяжым. Бачым павозку i некага вярхом на канi. Прыбеглi - нi коньнiка, нi павозкi. Павыходзiлi з двароў жанчыны. Глядзяць, куды тая павозка паехала. Шэпчуцца. А адна, накрыўшы даланямi вочы, ня можа ўстрымацца ад нэрвовага струсу. Сястра пытаецца, што тут сталася, а тая - што плача - ёй у адказ: "Схапiлi нейкую жанчыну... Як яна мучылася! Не давалася. Страх глядзець. Вунь засталiся на дарозе ейныя клумкi, разьбiтыя ўмэтлух. Схапiлi на павозку. Вось толькi хвiлiна таму..."

Усё. Усё скончана. Нi жанчын, нi вулiцы. Нiкога i нiчога. Толькi паплыла пад нагамi некуды зямля. I мы ня чуем, цi мы йдзём куды, цi не.

Бяз мацi мы нiкуды не паедзем. Мацi можа яшчэ прыйдзе. Мы будзем хадзiць на Студзянецкую дарогу, выглядаць яе. Мы спадзяемся, што калi-небудзь яна зьявiцца на парозе i скажа:

"Ну вось, я й прышла".

Глядзiць на нас, спакойная i засмучаная.

1986-1987