Масей Седнев - Раман Корзюк (на белорусском языке)

- Ты-ж, Валя, заўсёды гаворыш, што ты баiшся мяне, i ня так мяне, як... майго настрою. Як ты адважылася праводзiць мяне?

Валя, тулячыся ад холаду, адказала, што яна сягоньня не баiцца яго й гатовая праводзiць яго аж да самае хаты.

- Табе ня дзiўна, што я, а ня ты праводзiш мяне? - запыталася Валя.

- Наадварот, было-б дзiўна, каб праводзiў цябе я.

- Слухай, я хачу табе нешта сказаць.

- Дасюль ты мне яшчэ нiчога не сказала наогул.

- Бо я й не хацела. А цяпер вось хачу... Ты вучыўся ў Вiцебскiм кiнематаграфiчным тэхнiкуме? Гэта праўда, што твой бацька яшчэ не ў калгасе i хаваецца? I быццам вы маеце сваякоў у Польшчы?

- Усё гэта было-б няпраўдай, калi-б пра ўсё гэта ня пыталася ты.

- Мне здавалася, што я заслужыла на больш далiкатную гутарку са мною.

I змоўкла.

- Мне зусiм не падабаецца твая прэтэнсiя, Валя.

- Я ня люблю прэтэнсiйных людзей, - зьдзiвiўся i сам Раман свайму сур'ёзнаму тону.

- Вельмi рада я, што ты гаворыш шчыра.

- Толькi з табою.

- Выбачай, Раман Корзюк, - пачала Валя гiранiчна, - а можа ты й не Раман Корзюк. Толькi вучышся з намi пад гэтым прозьвiшчам. Табе не небясьпечна?

- Нiкалiва з табою.

- Я не з табою - я супраць цябе.

Нахiлiўшыся, Раман лёгка прытулiў Валю шчачыною да сваiх грудзей. У вадказ Валя абхапiла рукамi пад палiтом тонкую талiю Корзюка.

- Гэткае тваё супраць, га?

- Так, нажаль... Я ня буду ў цябе нi пра што пытацца. Я думала, што я добра цябе ведаю, такi знаёмы мне ты быў i блiзкi. А цяпер гэтакi далёкi, чужы i халодны - мае рукi замёрзлi ад цябе i нiчога не адчулi.

- Няпраўда - адчулi халоднасьць...

Маскоўская вулiца скончылася. Раман i Валя стаялi перад Берасьцейскiм мастом, гатовыя разьвiтацца.

- Даехалi, значыцца, - рэйкi скончылiся, i мы стаiмо на стыку.

Пад Берасьцейскiм мастом праходзiў таварны цягнiк i, доўга стукаючы на стыках, дзесьцi далёка зацiх уначы.

- Няпраўда, ты зойдзеш да мяне?

- Я сказала, што давяду цябе - пайшлi!

Яны апынулiся цяпер на змрочнай вулiцы. Паабапал стаялi ў месячным сьвятле цiхiя, як у казцы, сады. Пахла гнiлымi яблыкамi, i якраз так, як там, дома, у садзе бацькi Рамана. Раману чамусьцi прыгадаўся незнаёмы чалавек, з якiм бацька пра нешта цiха гутарыў у iхным садзе. Гэта было ўжо позна ўначы. Як нi намагаўся Раман падслухаць iх, ён нiчога не ўлавiў. Толькi й запямятавалася, як пахлi яблыкi i як дзеля гэтага ён доўга ня мог заснуць. Цiкава - так пахнуць яблыкi i тут.

- У цябе нехта ў хаце - глядзi, сьвятло! - страпянулася Валя. - Я не хачу йсьцi далей - у цябе ўжо нехта ёсьць. Нейкiя госьцi, цi што?

- Баiшся? Ты ўжо мусiш цяпер зайсьцi, пабачыць маiх "гасьцей". Гэта, я думаю, мой дзядзька.

- Перадумала - хачу паглядзець тваю радню, - перамянiлася на вясёлую Валя. - Хадзем!

Толькi адно перашкаджала гэткаму ейнаму настрою - гэта нейкае новае, трывожнае пачуцьцё, якое ўзьнiкла цяпер у яе ў сувязi з Корзюкам: раней ён выклiкаў у яе якiя-хаця эмоцыi толькi ня гэткiя.

Яны моўчкi, ня стукаючыся, увайшлi ў хату. "Госьць" нiкалiва не зьбянтэжыўся, хаця гледзячы на ягоны твар, i не чакаў у гэтую часiну нiкога, хто мог-бы перашкодзiць яму дарыхтавацца да ролi гаспадара. Не зьявiлася для яго як быццам нечаканасьцяй i новая асоба - ён хутка здолеў знайсьцi ў сабе да яе пашану й ветлiвасьць.

"Госьць" быў добра апрануты, i гэта рабiла яго яшчэ больш упэўненым, далiкатным i свабодным у гэстах. Валя прыкмецiла ягонае нятутэйшае аблiчча. Рухлiваму й крышачку трапяткому, яму, здавалася, было цесна ў Раманавым пакойчыку.

- Гэта так i ёсьць - мой дзядзька Генадзь Кандраценя, - пазнаёмiў Раман Валю з "гасьцём".

Гэта ён зрабiў так нерашуча, так няўмела, што Валя не магла пазнаць Рамана Корзюка.

- Вы ня з нашых бакоў? - асьмелiўся папытацца ў Валi чарнявы "госьць".

- А вы, прабачце, з якога боку будзеце самi?

- Гэта ня ветлiва, Валя, - уступiўся за "дзядзьку" Раман.

- Якраз з твайго боку ня ветлiва, Ромусь, - пасьпешна ўставiў чарнявы госьць. - Ты мусiў-бы пазнаёмiць мяне ня гэтак павярхоўна. Я спадзяюся, ты калi-небудзь направiш сваю вiну перад тваёю сяброўкай.

- Ня турбуйся аб гэтым, дзядзька.

Валя пры слове "дзядзька" ўзьняла вочы на Рамана й гатовая была пра нешта папытацца, але хутка апусьцiла вочы, угледзеўшы пад сталом невялiкi сакваяж.

У гэты мамэнт Валя была падобная да сьляпой статуi - Раман Корзюк знайшоў яе ў такiм стане куды прыгажэйшай, больш прапарцыянальнай, больш дасканалай, як-бы й сапраўды яна сталася цяпер здабыткам самога мастацтва.

- Валя, табе зусiм непатрэбныя вочы - яны псуюць цябе, дэмаскуюць цябе, робяць цябе зайздроснай, па зямному жывой, уносяць дызгармонiю. Шылер, прыкладам, сказаў-бы - яны парушаюць прапорцыю, без якой ня можа быць таго, што называецца прыгажосьцяй.

- Што - ты хочаш паказаць сваю вучонасьць?

Валя сказала, што ёй цяпер якраз час дадому.

- Ня гневайся. Хiба я прайдуся з табою.

- Якi ты ўсё-ткi малады чалавек - гэта-ж само сабою разумеецца! - так-жа ветлiва, як i сустракаў, разьвiтваўся цяпер з Валяю Генадзь Кандраценя.

Валя i Раман выйшлi. На iхнае абодвых зьдзiўленьне, "госьць" сьледам за iмi згасiў у хаце сьвятло. Пацямнела вомiрг у ваччу. Валя ледзь стрыманым голасам сказала:

- Якая экстравагантнасьць!

Ня выходзячы на сьвятло з цёмнае вулiцы, перад Берасьцейскiм мастом, Корзюк, спынiўшыся, далiкатна ўзяў Валiны рукi i сам iх заклаў у сябе на поясе, а сваймi абняй яе за талiю.

- Грэйся, калi ты замерзла!

Валя ахвочай была прытуляцца, ад чаго Раман Корзюк рабiўся больш натуральным, цiхiм i мяккiм.

- Я хацела-б, каб ты быў заўсёды такiм... звычайным хлопцам, - Валя падняла й надзела свой бэрэцiк.

Раман давёў Валю аж да самага Ўнiвэрсытэцкага Гарадка, дзе яна жыла ў iнтэрнаце для студэнтак, вядомым сярод студэнтаў пад назвай "манастыр".

- Заўтра (цi ўжо сёньня) пабачымся на экзаменах па дыялектычнаму матэрыялiзму, - разьвiтваўся з ёю Раман.

- Толькi не правалi, - разьвiталася сваiм парадкам Валя.

* * *

Не сьвяцiўся агонь у вокнах Раманавай кватэры, шыбы, як прадоньне, палохалi Корзюка, хавалi ў сабе нешта трывожнае. Нiбы цёмнае крыльле бiлася ў iх, калi Раман браўся за клямку. Дзьверы былi запёртыя знутра. "Госьць", падняўшыся з ложка апранутым, як i быў, пасьпешна адчынiў дзьверы i, ня пытаючыся, хто, упусьцiў Рамана.

- Хадзi, хадзi, даражэнькi, годзе табе швэндацца з рознай поганяй, калi вiсiць гарачая куля на носе. За бацькам ганяюцца i расстраляюць, калi зловяць, цябе згнояць у турме, калi я ня выратую вас... калi вы ня выратуецеся самi. Ты-ж ведаеш, што з тваiм бацькам?

- Я не хачу слухаць пра гэта ўсё. Я не хачу вас... цябе бачыць тут у сябе. Будзеце назаляць - змушаны буду заявiць. Хопiць ужо таго, што я ня выдаў цябе перад маёй сяброўкай, перад тою "поганяй", як ты толькi што сказаў. Прашу пакiнуць мяне! Iнакш, я мушу нешта зрабiць каб абаранiцца ад цябе.

- Цiшэй, цiшэй, не разыходзься! Ты цяпер у маiх руках. Паспрабуй выдаць! Хутчэй я цябе выдам! Ты яшчэ ня ведаеш, хто я такi. Як ты мог прыймаць такiх людзей, як я? Ты ведаеш, адкуль i чаго я прыйшоў сюды? Можа ты скажаш, што ты не хацеў мяне? Во, ў мяне ёсьць довад!