Масей Седнев - Раман Корзюк (на белорусском языке)

Генадзь Кандраценя дастаў з кiшанi паперку, сьпiсаную з двух бакоў, i паднёс яе пад самы нос Рамана. I дадаў:

- Фiгу я табе дам! Гэта залаты дакумант супраць цябе. А потым, ты-ж атрымаў i ад бацькi паперку - адкуль бы-ж ты ведаў, што да цябе мае прыехаць нейкi "дзядзька", Генадзь Кандраценя? Значыцца, ты мяне чакаў, ты назваў мяне "дзядзькам" i пры тэй - як яна завецца? - пры тваёй Валi. Значыць, ты са мною за адно. Чаму-ж ты ёрзаеш i нiправошта ня хочаш слухаць? У цябе няма болей нiякай дарогi, як толькi аддацца на маю ласку. У душы ты ўжо мяне прыняў, толькi адмахваешся языком. Куды ты дзенешся? Калi ты яшчэ паспрабуеш карэжыцца, я знайду табе месца.

Корзюк хацеў быў запалiць сьвятло, як адумаўся. У хаце было цёмна ад таго, што схаваўся за хмарамi месяц i больш не паказваўся. Як-бы змарыўшыся, зацiх i Генадзь Кандраценя, седзячы ў крэсьле за сталом. Раман заставаўся стаяць ля вакна, куды ён падыйшоў ня гэтулькi, каб зацягнуць фiранку, колькi для таго, каб быць далей ад Кандраценi. У цемры яны як-бы прыслухоўвалiся адзiн да аднаго, i ад гэтага яшчэ больш павялiчвалася цiшыня ў хаце. Раман нат пачуў, як за вакном упаў з дрэва яблык.

- Чаго вы гэтак накiнулiся на мяне? - зьвярнуўся Раман да Кандраценi. Можна было пачуць перамену ў ягоным голасе.

- Я прыйшоў не накiдвацца, а ратаваць цябе, Ромусь. Гэта ў мяне такi звычай накiдвацца. Ты таксама маеш свае звычаi, хоць ты й маладзейшы за мяне. Ты мяне мала памятаеш. Ты ня ведаеш мяне добра, i можа таму баiшся мяне. Я цяпер ад твайго бацькi - надыйшоў вам час выбiрацца. Ты разумееш, што азначае "выбiрацца"? Адкуль i куды? Я таксама выбраўся, няхай гэта будзе табе вядома, калi невядома было дасюль. Мацi твая й сястра яшчэ пакуль што сядзяць у голай хаце на хутары. Усё забралi, але iх да часу не чапаюць, дармо, што пiльнуюць, думаюць - начою прыйдзе бацька, дык i схопяць. Рэч сурьёзная: мала таго, што вы кулакi - нехта яшчэ затоўк сакратара райкому партыi (я не кажу, што твой бацька яго забiў), але-ж яму гэта чапляюць, шукаюць i калi знойдуць расстрэл.

- Ня хочацца мне пакiдаць вучобу. Чым я магу дапамагчы бацьку?

- Але ты мусiш пабачыцца з бацькам. Ён просiць цябе. Ён пiша праз мяне, дык я й прыехаў сюды, каб пагаварыць з табою i забраць цябе.

- Забраць?

- Але. Я дзiўлюся, як ты яшчэ ходзiш на свабодзе. Бацька думае, цябе ўжо няма, а ты, дзякаваць Богу, водзiш да сябе й паненак. Ды пiльнуйся! Будзе позна. Будзеш шкадаваць, што не паслухаў мяне. Пойдзем з хаты цяпер во! За ноч i датупаем. Я ведаю, дзе хаваецца бацька. Адсюль недалёка. Можа з дзесятак кiлямэтраў якiх. Кiдай ўсё. Я дам табе зброю (не баюся прызнацца табе) i грошы. Вунь ляжыць гэта ўсё ў сакваяжы.

Генадзь Кандраценя ўпацёмку нагнуўся пад стол i дастаў адтуль сакваяж.

- На, бяры i тое i другое - спатрэбiцца.

- Нi таго, нi другога ня хочу. Скажы мне, дзе хаваецца бацька?

- Цяжка сказаць. Сам ты не спаткаешся з iм. Трэба, каб i я быў з табою.

- Заўтра я мушу пайсьцi на заняткi - у мяне экзамен.

Генадзь Кандраценя думаў.

- Я прыйду да цябе заўтра ўначы, як i сёньня.

Раман нiчога не адказаў, тым ня менш Кандраценя папрасiў яго не пазьнiцца заўтра дахаты i чакаць.

- А гэта вось лiст ад бацькi - прачытаеш.

Генадзь Кандраценя ўстаў i не разьвiтаўшыся, пакiнуў Раманаву кватэру. Корзюку здавалася - Кандраценя стаiць, прытаiўшыся за дзвярыма й слухае яго, бо ня чутно яшчэ было ягоных крокаў на ганку. Ня чутно iх было i пазьней - усё было напоўнена начой, i нiводнага выразнага зыку, апрача толькi шораху-плынi самой цемры, не магло злавiць насьцярожанае вуха Рамана. Яму хацелася цяпер быць разам з Валяй, дармо што яна такая адменная й не заўсёды згодная з iм. Спаць не хацеў Корзюк. Бы схамянуўшыся, ён зiрнуў на вакно - там квола прарэзваўся восеньскi ранак. Мутны, ляны дзень упаўзаў у хату, пакiдаючы на шыбах, як пасьля сухавею, толькi адну смагу. Ужо й без сьвятла ён мог прачытаць бацькаў лiст.

"Дарагi сыну, я пiшу яшчэ раз усё, як ёсьць. Ты, спадзяюся, ўсё зразумееш. (Гэты лiст перадае табе надзейны чалавек, якога й ты, я думаю, трохi знаеш.) Мы ўсе мусiм уцякаць. За мною ганяюцца i, ўрэшце, зловяць. Мацi й сястра твая жывуць у абрабаванай нашай хаце, як заложнiкi. Незаводна прыйдзi з чалавекам да мяне. Трэба ўсё абмеркаваць i ўсiм збавiцца. Кiдай навуку. Яна толькi згубiць цябе. Не пападайся ў рукi. Прыедзь, глядзi-ж. Твой бацька."

У Рамана набеглi сьлёзы. Ён дакараў сябе, чаму ён адразу-ж не пайшоў да бацькi. Хоць пайсьцi азначала-б ужо не вярнуцца. А ён гэтага не хацеў. Няўжо так i абарваць раптам усё, i можа недарэчна. Цi-ж такiя ён вызначаў сабе шляхi? Перад iм адчыняўся сьвет, прывабны, з вялiкiмi магчымасьцямi, а цяпер ён замыкаўся, вузеў, i як-бы ня было цяпер у iм для Рамана месца. Пайсьцi? Кiнуць? Лёгка сказаць! Што мяне чакае там, у iншым сьвеце? Не патое ён кiнуў бацькоў i хутар, каб варочацца туды. Чым ён дапаможа бацьком? Яны-ж самi выганялi мяне ў сьвет шукаць шчасьця, каб хоць я не прапаў, калi ўжо яны прападаюць. Гэта-ж яны самi казалi зрачыся нават роду свайго Корзюкава, каб нiхто ня ведаў, хто я й адкуль, каб хоць для мяне не зачынялiся дзьверы. Ды я не магу зрачыся. Мяне ўсюды ведаюць, як Рамана Корзюка, сына кулака. Кулак? Я ведаю - гэта ня ганьба. На мяне глядзяць зайздроснымi вачыма якраз таму, што я кулак. Мяне выгналi з тэхнiкуму, але я застаўся там у душах, як кулак непакорны, непадкупны, дужы, адчынены й наважны. Мяне пасадзяць у турму? Мне не дадуць скончыць навукi ў iнстытуце? Я скончу яе ў турме, але не паддамся й не саступлю. Вось толькi сапраўды - бацькi! Няўжо яны й мяне зацiснуць у свой вузел? Што сталася з бацькам? Я не пазнаю яго - гэта не ў натуры Корзюкаў хавацца i ўцякаць. А тым болей забойства. Што гэта такое?

Гаспадыня пастукалася прыбраць, запыталася, чаму ён ня йдзе на заняткi. Раман адказаў, што ў iх няма сёньня першай лекцыi i што ён зьбiраецца на трэйцюю. Пасьпешна выпiў гарбату i, узяўшы партфэль, пакiнуў кватэру.

Калi Раман увайшоў у будынак Галоўнага корпусу Ўнiвэрсытэцкага гарадка, студэнты ягонага курсу ўжо клумiлiся перад дзьвярыма аўдыторыi 312, чакаючы, калi пачнуцца экзамены. Раман апранутым мiнуў распранальню, сьпяшаючыся да сваiх сяброў.

- Здымеце галёшы й пальто, - закрычэлi на яго з распранальнi.

Корзюк толькi азiрнуўся i падаўся далей.

- Вярнецеся, нельга ў галёшах!

Раман размахваў партфэлем, ня бяручы ўвагi на крыкi й просьбу.

- Вам хочацца да дырэктара, цi каб мы выклiкалi мiлiцыю? - дагнала Рамана жанчына з распранальнi й спынiла яго за рукаў.

- Толькi бяз рук!

- А ты чаго прэшся - тры пуды гразi на нагах. Красьцi хадзiў, цi што? Называецца, культурны чалавек, студэнт! Нечага з вамi валаводзiцца! Да дырэктара, або ськiнуць галёшы!

- Не магу - пальцы голыя, дык таму i галёшы.

- Пакажы, тады паверу.

Корзюк ськiнуў з нагi галёшу й паказаў на падзёрты чаравiк. Жанчына з распранальнi пагардлiва зiрнула на нагу i дэманстрацыйна пакiнула Рамана.