СтаВл Зосимов Премудрословски - Dəli Detektiv. Funny detektiv

Ön küçə qapısı çırpıldı və qapının ağzında korporativ İnsefalopat göründü.

– Bir kartuş edə bilərəmmi?

– Girin və oturun… Bir işimiz var… Sabah Sankt-Peterburqa gedirik. – Ottila ayağa qalxdı, çevrildi və bir kresloda oturdu.

– Niyə?

– Qoqolun burnundan oğurlanmış abidə axtarın.

– Aaaaa … – Ensefalopat ayağına bir ayaq ataraq tabeçiliyində olanlar və qonaqlar üçün bir kresloda oturdu. – Yadımdadır, Bos…

APULAZ 2

Harutun Karapetoviç nazik və uzun görünürdü. Üzü adi bir Qafqaz idi. Saç boz, çiyinlərə qədər, saman kimi uzun. Tiechkada qonaq işçilər üçün bir qapıçı kimi əvvəlki işdən qazandığı möhkəm bir keçəllik var idi. Əvvəllər on il həbsdə olduqdan sonra, siyasi məhbus kimi bir maldar kimi çalışırdı. Lətifə, proletariatın lideri Lenin və hətta donuzlar haqqında kənd məclisindəki müfəttişə danışdı və o, gurladı. Lenin daha asan reaksiya verərdi, sadəcə güldü, ancaq orada olan yerli hakimiyyət – yox. Ancaq postsovet dövründə idi. Və buna görə Sovet sisteminin yox olması ilə cinayət qeydləri də yox oldu. Reabilitasiya edildi və qaz üstünlükləri verildi. Ancaq təqaüdə çıxması ilə cəmiyyət üçün faydalı olmaq istədi və sonra yeni rayon polis işçisinin arvadı mavi gözləri ilə cırıldadı və… qalanı ƏZİ… Demək, mən and içmirəm… Beləliklə, o, korporativə getdi rayon polis məmuruna verildi və dərəcə ordu xidmətindən qaldı.

İngilis detektiv Poirotu bəyəndi və buna görə də Holmes kimi bir boru çəkdi, sadəcə onları qarışdırdı. Şapka və bığ geydi, Elkyl kimi, yalnız gürcü idi. Hətta bir qamış Mariinsky Opera və Balet Teatrının işçilərindən bir qutu moonshine üçün bənzər bir paltar və bir paltar alıb. Ayaqqabılar zonada ayaqqabı satıcısı kimi çalışan bir qonşunun sifarişi üçün hazırlanmışdı. Hətta onları sancaqlar ilə çırpdı və xüsusilə asfalt üzərində gəzəndə, at kimi və ya Broadway-dən bir qız kimi vurdu. Burnu qartal kimi, böyük gözləri də lemur kimi idi.

«Beləliklə» dedi Ottila və xüsusi stulda oturdu. İzya qapını bağladı və ofisə girdi. Bir qabda o, qızardılmış bişmiş yumurtaları balıq və sevdiyi təzə sıxılmış sarımsaq suyu ilə aparırdı. – daha sürətli gəl, əks halda piton onsuz da çırpınır.

– Fuuuu! – xırıltılı İncefalopat, – necə içirsiniz? İstirahət edə bilərsiniz…

– Zərif qonaqlıqda nə başa düşərdiniz? İçməyin. Şəxsən mənim xoşuma gəlir. -ulk.. – Ottila’nın bir qurtumunu götürdü və.., – Uhhh, – yanına itələdi. Qalxıb ofisin uzaq küncünə qaçdı. Dumanlı formalı kök yumruları məntəqənin boğazından çıxdı və dərhal gözyaşardıcı qaz kimi bütün otağı su basdı. Arutuna bir astmatik bir spazmla tutuldu və öskürdükdə bacarıqsız deyildi.

– utanacaqdı ya bir şey?! Atalariniza uygunam.

– Yoxsa bir ana? – Ottila xırdalanmış yumurtaları hiss edirdi və ağzı ilə, qırıntıları tüpürürdü, ciddi şəkildə qabarırdı: – Hər kəsin öz zövqü var, – dedi hindu meymundan düşərək xoruzunu banan yarpağı ilə sildi. Göz istəyirsən?

– Oh! Bağışlayın, patron, bir şey unutdum … – Arutun Karapetoviç utandı və bir stulda oturdu.

Birdən bir küçə giriş qapısı çırpıldı və yüzə yaxın yaşlı bir qadın ofisə girdi.

– Qapını kim bağlamadı??? Mən məşğulam, nənə!!! – Bug Klop və boğuldu…

Arvad öskürəyi eşitdi və bir vərəq və qələmlə ona tərəf qaçdı ki, bir iradə yazsın. Ancaq faydasızlığını görərək, ərini sümüklü çiyin bıçaqlarına vurdu. Ottila qucaqladı və sarısını tüpürdü.

– Uh, Harutun, köhnə bir qığırdaq, gəldiyinizdə qapını niyə kilidləmədiniz? Sən də, nənə, bayıra çıx, görüşümüz var.

– Kimi? – kar nənədən soruşdu.

– Qışqırıq! yeməkdən sonra gəlin!! – Klop ucadan dedi.

– Yeyin, yeyin, marigold ilə sevgilim… gözləyəcəkəm. – nənə gülümsədi və yerində oturdu, çünki artıq stullar yox idi və burada yol vermək adət deyildi və tamaşaçılardan heç kim ağlına gəlmədi.

– Hansı növ nahar? Hə? Səhər yeməyim var… Və sonra gündəmdə: tabeliyində olanlarla iş. – Ottila əlini yellədi və bir qaşıq yumurta parçası ilə qançırı birbaşa Harutunun gözünə çəkdi, – sən də? – bir kresloya sıçradı, – minnətdar bir ortalıq deyil, – sonra masaya tullandı, – yalnız moonshine yeyə və üzlərini bir-birinizə döyə bilərsiniz. Coyote kimi gəzməyəcəyəm.. – və akrobat kimi bir az istifadə edərək masadan yerə yıxıldım, – və sənə dözdüm.. Bəyanat və nöqtə yaz!

– Nə deyim? Nə qışqırırsan? «Isolde Fifovna King Kongun qışqırığı ilə onu kəsdi.»

– Ah? – cırtdan bir başlanğıcla başladı.

– Nə qışqırırsan? – daha sakit və sakitcə soruşdu, – görmürsən, uzun müddət yatmışdı.

– Deməli, indi, bir gecədə qalmaq? İnfalət, bu təqaüdçünü çıxarın. – Ottila bir çantaya düşdü və daha sonra nahar etmək üçün stula qalxdı.

– Mən İncefalopatam, Incifalate deyil, himayədaram. – Kobili düzəldib yatmış yaşlı qadının yanına getdi. Poirot və ya Watson kimi bir qamışla onu yüngülcə vurdu. – Əziz, alle?! – artıq masada və şampanada oturmuş müdirə tərəf yönəldi.

– Boss, o, mənim fikrimcə incidir.

– Nə? Təcavüz

– Yaxşı. Nəfəs almır. Öldü. – yenə səsində qorxu ilə Harutun dedi. Dodaqları titrəyirdi. Eyni taleyin onu gözlədiyini xəyal etdi. Harutun ağladı.

Ottila bir ağız dolusu yeməklə dondurdu. Arvadına baxıb soruşdu:

– Zinka, gedin yoxlayın.

Fifovna yaxınlaşıb yaşlı qadını yaxası ilə qaldırdı. Ayaqlar döşəmədən çıxdı, dizlər düzəlmədi. Qalxıb cəsədini bir kupanın qabına vaza kimi qoydu, axmaqca çeynənmiş yumurta ilə dolu ağzına baxdı, əri.

– Özünüzə baxın, Schmuck, o öldü ya yox?! – və ayrılmaq üzrə idi. – Hə, Zinka. Jinka üçün cavab verəcəksiniz. deyə mızıldandı…

– Onu masadan götürün, axmaq!!! Sən… həqiqətən, yoxsa nə? Mən buradakı müdirəm, və müdir, sən də?…

– Yaxşı yenidən başladı. – lövhə İntsefalopatı bağladı.

– Və Ottila Aligadzhievich Klop fondundan pulsuz istifadə edirsiniz! – ağızdan qırıntılar uçdu, – və ümumiyyətlə… pah, bağır, – o, bütün məzmunu ağzından tüpürdü və masaya qalxmadan qışqırdı. «Sən burada qulluqçusan.» Var?

– Bəli, ağam. -Donald Isoldushka və diz çökdü. Başı masanın üstündə dayanan ərinin başı ilə qızardı. Başlarının ölçüsü sadəcə hər hansı bir pessimisti heyrətləndirərdi: Başı ondan beş dəfə böyük idi.

– Tamam, heh heh heh, məni bağışla, bu nənəni eyvanın qapısından götür. Xeyr, daxmadan daha yaxşı. Səhər oldu və kimsə onu tapacaq.

Arvad cəsədi götürdü və sahibinin əmr etdiyi yerə apardı. Axı, o, həm də texniki işçi, böyük döşək rütbəsində bir qapıçı və katib-referent olaraq dəstək işləmişdir. Bir dəqiqə sonra qayıdıb masaya doğru addımladı.

– Mən onu hasarın üstünə atdım.

– Axmaqsan, yoxsa bir şeysən? Bu zavodun bir veteranıdır. Düzdür, oturur. Qısacası – qabar.

– Yeyirsən. – arvad boşqabını yuxarı qaldırdı.

– İstəmirəm. Bunu mənim boşqabımda qoymalıydın. Hansı yeməkdir? Çıxarın, qoy uşaqlar yatsınlar. Sadəcə, yediyimi söyləməyin. Sonra da hörmətsizlik etdilər.

– Ağzından bir fahişə varsa, doğrudur. Yüz il əvvəl son dəfə təmizlədikdə dişlərinizi fırçalamaq lazımdırmı? – arvad qabları masadan yığdı və daxmanın yarısına getdi.

– Sakit ol, qadın! Ətrlərdə nəyi başa düşürsən? Tamam, – qolumu qırıntılarla və masadan düşənlərlə atdım. – Demək istədiyim şey. Huh?.. Beləliklə, Peterə getməyə hazırlaş.

– Niyə?

– Oh, həmkar, yeni bir ciddi işimiz var. İlk və son!

– Sankt-Peterburqa köçürülürük? – Harutun saçlarını burnundan çəkdi, sevindi və qamışla yumruqladı.

– Xeyr, daha sərinləyin. Ciddi bir məsələni araşdıracağıq və itmiş toyuq və öküz axtarışında tökmə yerlərini gəzdirməyəcəyik. Sonra onu tapanda daha yüksəklərə köçürüləcəyik…

– Cənnət haradadır?

– Axmaq, göydə Amerika yoxdur.

– Və nə axtaracağıq? Bizi Amerikaya göndərmək üçün nə tapmaq lazımdır?

– Burunu axtaracağıq…

– Kimin burnu? – Harutun başa düşmədi.

Ottila masanın üstünə qalxdı və Kənara yaxın olan digər tərəfə tərəf getdi. Oturub ayaqlarını dartdı, onlarla söhbət etdi.

– Yaxşı, bir sözlə.. – yarım səslə başladı.

– Bəs onda pıçıltı ilə?

– Nərd, rəqabət. Bu dava Feds tərəfindən götürülə bilər.

– Ahhh! Kartrici anladım.

– Beləliklə, qol. Heh, sərin! Mən «patron», sən də «qol». Və patron kola qoyulur. Hahaha Gülməlidir

– Xeyr. Kartricə bir güllə qoydular.

– Nə, ağıllı? Və bilirsiniz ki, ölkəmizdə hamı ağıllıdır – kasıb və kasıb. Fərq etmək istəyirsən? Sonra qulaq asın, mən iki dəfə izah etməyəcəm. Müqəddəs bir yer heç vaxt boş deyil. Həm də sizin yeriniz, nəinki Müqəddəs.. Bilirsinizmi, kəndimizdə neçə işsiz insan pulsuz yerinizi almaq üçün sizi ovlamaq istəyir?

Harutun qorxudan gözlərini yumdu və yaşlılıqdan göz yaşı tökdü.

– Bağışlayın, patron, qola bir güllə deyil, patron daxil edilmişdir.

– Yaxşı, sonra eşit, nə qədər desəm, izah edəcəm: Eeee… sən Qoqolu oxumusan?

– Bir moğol içdi.

– Mənə zarafat edirsən?

– Yumor idi. Onun iştirakı ilə filmlərə baxdım.

– Yaxşıdır. NOS haqqında bir film izləmisiniz?

– Kimin burnu haqqında?

– Yaxşı, sənin haqqında deyil? … – Ottila masadan atladı, – Yenə yumor?

– Mnn, bəli! – qoca diqqətlə ayağa qalxdı. Ottila korpusun qasıqına baxdı və gözlərini yumub başını ucuna qaldırdı, başını sonuna atdı və yalnız yuxulu pleksus gördü.

– Cəld otur! deyə qışqırdı. Koral başlanğıc vəziyyətdə oturdu.

– xatırladım. Kartric… adam burnunu itirdiyi yer…

– Yadınızdadır?

– Düzdü!!

– Beləliklə, onu axtaracağıq. Özü … – Və Ottila bir barmağını tavana vurdu. – yarım gün istədi. Çox xahiş etdi ki, mən şəxsən bu məsələyə baxım. Yəni danışmaq, şəxsi nəzarəti ələ aldı.

– Allah?

– Xeyr, axmaqsan, marşal. Nuuu, tanrımız. Dedi ki, bundan daha dəyərlisi yoxdur … – Ottila, tabeçiliyində dayanaraq dizlərinə atladı və vəziyyəti nəzarətə götürdü.

– Və onu necə axtaracağıq. Bu bir hekayədir?! Üstəlik, öldülər.

– Bunlar kimlərdir?

– Yaxşı, bunlar, əsas personajlar çoxdan öldü… və Gogol əsas şahiddir, eyni… yaxşı, ölü.?! Bu yumor deyil.. Ahhh?

– Axmaq. – səhv İncefalopatın qucağından atladı. – Oğurlanmış bir mis lövhədə abidə axtaracağıq. Ya evsizlər, ya da fırıldaqçılar. Hamısı eyni, NOSU üçün bir abidə və bəlkə də… əntiq.!?

– Bəs burada kim qalacaq?

– Isolde və Izzy əsas üçün.