СтаВл Зосимов Премудрословски - DE JOUWER. Humoristyske wierheid

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-9032-4

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Nei’t ik oan myn mem skreau: «Kom ieltsje, hallo mem!», Rûn ik yn ’e rjochting fan myn hongerige studintehûs en tocht:

– Wat is it ferskil tusken Russen en Amerikanen en Europeanen?

– En troch it feit dat se logysk libje en tinke, binne wy abstrakt. – Ik antwurde mysels en gie troch. Ik woe drinke – skimerich en bite. Ik gean, dus ik gean troch de steegje yn ’e fierte fan’ e betonnen tegels fan in yndustriële ûndernimming. Ik sjoch dat it tsjuster wurdt. Ik hear dat oan ’e oare kant fan it hek immen in rêstige, mar trochstekkende, net yn steat fluit. Ik antwurde itselde. Ik sjoch dat in ierdappelsak fljocht fan iets oan ’e oare kant fan it hek, ek fol mei iets op my. Ik bounze, en de tas oanrekke it fuortgean fan in hûn fan in ûnbekend ras, links net lang foar my. Ik gong nei him ta, ûndersocht him benijd, en, net fertocht of tinke oer neat, losmeitsje him, en dêr …, dêr?! Dêr waard hy strak ynpakt, sels yndrukt mei smookte worst. Sûnder nei te tinken oer wat, luts ik der ien út, pakte de tas troch de appel fan Adam en smiet it oer myn skouders, en fersnelde ik mei de snelheid fan ’e Ferrari nei myn hostel, en die ûnferjitlike worststok ûnderweis.

Ik woe fuortendaliks studearje en libje.

Wat barde doe?! Kuzya. Lee: hy is in fluit, hy is in ierdappelsak gooier, hy is ek in boorling fan Syktyvkar en kaam by syn freon en kollega: in lânseigen fan ’e Aldyrbaguy-kleau, de pleats’ Jou my te iten», waans rol ik yn finzenskip spile en gjin Russysk sprekt.

– Wêr is de tas? Frege Kuzya.

– En do smietst har? – Hebrieusk kameraad antwurde de fraach.

– En do fluitst?

– En jo..??

Dan komt in stomme slach. Mar earlik, de saus wie bitter-dun en lekker…

P.S.: Wy ferkochten de flier fan ’e tas oan’ e famylje en waarden oerstreamd mei in see fan swil en dwaasheid… De sesje krige in klap…

De oare deis, foar it net oerjaan fan ’e sesje, namen se my mei yn’ e rigen fan ’e legermacht fan’ e Sovjet-Uny, dat is yn it leger. Dêr, yn in moanne, fergeat ik alles wat ik studearre yn bernedeiferbliuwen, in beukerskoalle, yn ’e middelbere skoalle en yn twa beropsskoallen mei it getal: sânhûndert acht tûzen njoggenhûndert trije en fjirtich-fjouwerentweintichhûndertste, dy’t links fan’ e laan wie fan ’e baard nei it kale plak, wêr metro.

Wy stean, dus wy binne hast op plicht by de yngong fan ’e militêre ienheid en smoke sigaretten by de yngong. Doe wie d’r in krisis yn ús rêstleaze lân. De tiid wie hurd, sigaretten trije pakjes in moanne. En ús diel leit neist de kollektive pleats «Bull uier» en dit is wier. Dat wy stean en smoke, en Baba Yaga piipet út efter in beam. Wier, har namme wie Jadwiga. No. – wy tinke, – in âld chick en, nettsjinsteande, dreame wy oer struiken mei brommers. En se gûlt, ûnderbrekt ús gedachten. Se is dôf en blyn.

– Oh, soldaten, reagearje, awww?!

– B, gek, wat skreau jo, âlde? Wy binne achthûndert en twa sintimeter fan jo ôf?! Efter it hek!!

– As?

– Bes! – antwurde de amtner wer. – Wat hawwe jo nedich, sizze, of gean wortelkoal?

– Me, seit de heul âlde beppe. – jo moatte te keap gean, – en glimke, – in bytsje pig, Boryusenka. Ik sil moonshine op ’e tafel sette, sels it my jaan.

– Wat is d’r no mei dy? Ik frege, in man dy’t bargen seach allinich yn ’e dierentún, mar om ien of oare reden wurde se seekoeien neamd.

– As?

– Dras!! Wat brocht mei jo?? Ik werhelle yn in stim.

– Ik sil jo wat pork jaan … – sûnder myn fraach te hearren of net te begripen, antwurde de âlde.

– Se fleane ûnderweis agrarysk guffeleftich.. – Ik stelde foar, foar myn kameraden.

– En wêr wennest? – frege in freon

– En jo komme nei it doarp en freegje Yadu, ús strjitten binne stomme.

– Wat? Arseen, of wat? Ik skreaude yn har ear, lykas yn in mikrofoan.

– Nee, leave! Hehe.. Freegje Yad Vigu!!

– En wannear moat ik komme? – frege de kammeraat.

– En yn it wykein, middeis! Ik sil him net gewoan fiede. – antwurde de beppe en gong om stekelige griene boskjes te sammeljen.

Ta beslút frege ik in kollega.

– Kameraad, hawwe jo bargen slachte?

– Fansels. Ik wenne yn in kollektive pleatsstêd.

Snein is oankaam. Wy ûntsnapten yn in AWOL troch de fierste hoeke fan it hek. Wy berikten it doarp sûnder problemen en it wie net lestich foar har hut te finen, foaral om’t d’r mar fiif huzen yn it doarp wiene, en in hostel mei migrantenarbeiders, sawmills. Kom betsjut foar har. En sy en breakrummels, en sâlt, en sels de goofer fûn. Wy ieten natuerlik iten en dronken mear.

– No, âlde frou? – kamerade begon. – wêr is it pig?

– Ja, hy is in pig, leafste yn ’e skuorre. antwurde se en gie de keamer yn. Hy nimt in bondel fan in heale meter út. It falt út en lûkt in swurd út ’e fyfde ieu f.Kr., blykber út’ e âldens fan. Rustich, roestich en handoek ynpakt yn elektryske tape.

– Hjir, soannen, dit is myn lette Joseph, werom yn ’e Earste Wrâldkriich Grant. Doe’t hy by in fleisfabryk wie, besette hy elkenien: sels kij en kip.

Ik fielde my ûnrêstich om nei har Stakhanovsky, transparante blik te sjen. In freon naam it mes út ’e hannen fan’ e mêtresse…

– Kom, fertel my. – Wêr flokte it, A?

Se draait ús yn ’e skuorre.

– Dêr, – seit, – Myn leafste Borusenka.

Earlik sjoch ik nei dizze Borusenka en myn eagen lizze efter myn earen.

Syn koraal waard fan boarden ôfsketten mei slitsen twa foar trije. En fan ’e kloftslúten hinget de plooien en de roede yn elastyk. Blykber is dit de piglet Boryushishche de helte fan it libben en lige net.

– Och, myn leave, ik sil nei de hut gean. – gûlde beppe, bedekte syn toskleaze mûle mei de hoeken fan in sjaal. – En jo binne foarsichtiger mei de boryusenka. Ik bin de iennichste út myn sibben. D’r is gjinien oars, ik fersoargje him fanôf berte. Goeie, myn jachtende fee. Yyyyyyy!! – de âlde frou gûlde en stoppe fuortendaliks yn ien foel sûkeljen, en feroare har stim fan pittich nei bas. – En ferjit net, feinten, ik haw it te keap…

– Alles sil skrieme, beppe!!! – Kammeraat oanmoedige en kearde my ta. – En jo, myn freon, help my út, iepen de poarte.

Ik stapte stealthily om en draaide de draaitafel, de poarte grommele, en it pig koe net iens syn ear ferpleatse. Kicks bastert. No, myn freon waard net direkt betize, en mei al syn macht, hoe’t hy in pig yn in nikkel snijde, heal deagde en klom. In nikkel, de grutte fan in plaat. Nei in pear sekonden iepene it pig syn rjochter each, en dan de linker. Doe folge in gûle, en in «mammoet» mei de namme Fighting sprong op syn hoeven dy’t út syn mage stieken, syn skonken waarden net waarnommen.

Swijend mei beide eagen nei de dolk, dan rjochts de blauwe blonde learlingen yn ferskillende rjochtingen, draaide it pig syn blik nei de kammeraat. Nei’t se har eagen wer op it greep fan ’e dolk ferraste, ferhuze se mei in nikkel: omheech, nei ûnderen; omheech, omleech, ôfstimd seachende blik op in kameraad en rûkte fuort, safolle dat de heule korrel krekt yn in massa chips kromp. Frisse mest sprong fan ûnder syn fuotten en bedekte in pear kipmûzen, sloech se fan in kraai, dy’t benijd nei wat der barde. De kammeraat raasde al rjochting de tún, troch it tún fan ’e ekonomyske babkin. It mammoet pig dat ik bestride, rekke rap mei de oertreder, en ferspriede alle libbene dingen dy’t in ferbliuwsfergunning hienen yn dit hôf. Beppe stuts nei it rút, sljochtet har snobbe noas. Ik krûpte nei de kant, krekt benijd.

Doe’t er út ’e binnenhôf rûn, begûn in kameraad, manoeuvrearend yn in sikkzag, de túnplantages te oerwinnen, grienhuzen en hotbeds yn stikken te slaan, en de Mammoth Pig I wie fjochtsjen, en stribbe him om him op’ e heak te bite, allinich it handvat fan in achttjinde-ieuske mini-swurd út in nikkel stoarre mei matchless grip. De ôfstân wie koart en de kammeraat skreaude al om help en allinich skerpe bochten, holp him te ûntwykjen en te ûntkommen, wat waarden oanjûn troch in mannichte Aziatyske sigeuners en folksfertsjogers-buorlju dy’t bûten it hek staren. Tajik en sigeunermammen lutsen de bern fan it hek, mar se makken net los, woenen sjen nei in live thriller mei de namme: «wraak en eksekúsje fan ’e mammoet pig Borusi oer in fjochter fan it Russyske leger.» En it soe tragysk wêze as it net wie foar de rêdingstapel fan mest oan ’e ein fan’ e tún, mar d’r binne d’r salvage-plakkerende pitchforks wêr’t de ynwenners fan Russyske doarpen hea yn stapels ferbergje. Se pakten har, fûleindich, in kollega-fjochter, en yn in momint barde alles oars as oarsom: de mammoet pig Fighting rûn fuort, en in fellow fighter pokte har fettige kanten, neffens it stiel, en sa profesjoneel fluch en taktysk, as wie hy op in taktysk eksamen, hâldt gjin foarken, mar in oanfalgewear fan Kalashnikov, mei in bajonetknop. En sels it publyk stipe de fjochter mei applaus, priizgje en applaudearje de kommende oerwinning fan homo sapiens, gewoane Russyske troepen – oer de natuer, ferstân oer de geast, en as resultaat koe it pig de oanfal net stean en stoarte dea yn, rjocht foar de doar nei it hûs, op ’e drompel wêrfan d’r in shaggy wie in sjaal yn ien hân hâlde en in sekonde efter har legere rêch goaie, de triennen beppe fan Yad Vig. De kammeraat makke de lêste tyk yn it lyk fan in vark en pitchfork, trochkaam it libbenleaze lichem fan it bist, swaaide as in snaar kontrabas, rattelje.

– No, beppe, kameraad Spartak begon heldhaftich. – dien, geat en set de tafel!!!

Beppe luts in rolpinne fan achter har oan, dy’t daai foar knuffels en pizza rôlet, en mei in mat him oer de skull smiet. Der wie in doffe ringing, en de twa fan ús rûnen amper fan har ôf. Se goaide ek keienblêden, tsien oant fiif kilogram, op ús. En alle taskôgers gongen oer nei har kant en stapten út om ús yn te heljen, mar net ynhelle, mar de rêch fan ’e stiennen sear. Beppe Yad-Vig, en skreau doe in klacht oan de kommandant fan it regimint, wêrom’t se my tsien dagen joegen, en Kameraad – se sloegen twa jier in tuchtbataljon, wêr’t hy rang fan klok nei klok, skjinmakke de stront yn ’e pleatslike pigsty, manuell…

Tink derom TREE

Húske snurken

It wie sa: efter it metrostasjon fan ’e grutte kommandant, Sint en gewoan Sasha, yn’ e penny-sône fan skealike alimentaasje, wie d’r in biotoalet fan trije booths ferbûn troch ien ketting, beheind troch ien doel, twa fan har dienen as in wurk toilet, wêr’t de ynwenners fan St. Petersburg, en de tredde wie it kantoar fan ’e operator en de kassa, yn ien persoan dy’t jild sammele foar de tsjinst foar it leverjen fan in samling kak.

Minsken stiene yn ’e regel, rûnen út yn ôfwachting fan alle startplakken. En yn it ynterval tusken besikers wreef ik om jild, en solde ik foar har jild in fette tante, dy’t de posysje fan operator en kassier besette fan dizze biotoiletten, Claudia Filippovna Undershram, de erflike Leningrad yn ’e fyfde generaasje. Se foel net fuortendaliks del foar myn grou kriminele sweverjende oertsjûging, ik wol opmerking dat ik my doe net mei obszens utdrukt, en ik spruts mei him. Mar it resultaat wie op it gesicht. It gesicht ferdûbele. It wie, soarte, jûn. En al fermindere de minsken yn kwantiteit. Ik, net tocht oan ’e kondysje fan it lichem fan myn muoike, besleat op in lytse manier te casten. Boppedat hie ik fergees gebrûk ymmuniteit. En doe’t ik yn in fergese biosort gie, fielde ik itselde as Tante. Ieten iten sette my op it húske. Hjirnei waard ik dizich, doe folge petearen mei aliens, en fierder, de útbarsting fan ’e oerbliuwsels fan’ e mage-traktaasje op ’e muorren, troch myn mûle en sliep, in swiete dream sûnder dreamen. Op dit stuit waard Claudia Filippovna Undershram wekker fan alkoholfergiftiging, útdrukt yn in droege mûle- en keelsensaasje, dat is, toarstich, sûpte flüssig wat en, yn haast en bang foar twiljocht, as reden om let thús te wêzen. Se stie abrupt oerein en ticht, op hangsloten, alle droege kasten en my, sliepte nei binnen, ynklusyf rinnen fuort…