Николай Чергинец - За секунду да выстралу

Следчы, ужо немалады, з вялікім мясістым носам і цяжкім падбародкам капітан, убачыўшы Славіна, коратка павітаўся і зноў схіліўся над пратаколам агляду месца здарэння. Высокі падцягнуты эксперт навукова-тэхнічнага аддзялення, апрануты ў форму старшага лейтэнанта, праз вялікую лупу аглядаў скрыні. Славін спытаў у яго:

— Грошы ў скрыні ляжалі?

Старшага лейтэнанта апярэдзіў архібіскуп. Ён паспешна растлумачыў:

— Так, так, у скрынях. У верхняй — пяцьдзясят дзве тысячы, а ў ніжняй — сто трыццаць тысяч рублёў, прызначаных для Маскоўскай патрыярхіі.

«Пра свае грошы ў першую чаргу паведамляе», — падумаў капітан і зазірнуў праз плячо следчага ў пратакол. Убачыўшы, што той якраз апісвае стол і высунутыя скрыні, Славін паціху, каб не чуў архібіскуп, спытаў:

— А чаму ты сцвярджаеш, што ў верхняй скрыні ляжала пяцьдзясят дзве тысячы, а ў ніжняй? — сто трыццаць. Ты што, бачыў гэтыя грошы?

Следчы здзіўлена зірнуў на капітана і нечакана ўсміхнуўся:

— Сапраўды! Не падумаў я, што гэтым запісам у сведкі набіваюся.

Ён схіліўся над паперай і зрабіў дапаўненні пра грошы, са спасылкай на сведчанні пацярпелага.

У калідоры пачуўся шум, і ў пакой увайшоў Падрэзаў. Славін адказаў на прывітанне і крануў яго за рукаў:

— Ідзём перакурым.

Яны выйшлі на лесвічную пляцоўку. Славін ужо каля двух месяцаў не бачыў сябра. Падрэзаў зараз працаваў ва ўпраўленні старшым оперупаўнаважаным крымінальнага вышуку, і сустракаліся яны часцей за ўсё на нарадах або, як сёння, на месцах здарэнняў.

— Разумееш, — сказаў Падрэзаў, — абышлі ўсе кватэры пад’езда, але ніхто нічога пэўнага сказаць не можа. Нікога падазронага не бачылі, ніхто ў кватэру не стукаў і не заходзіў.

— А што кажуць пра гаспадара?

— Нічога істотнага: чалавек як чалавек, толькі замест чорта ў Бога верыць. — Ён ледзь усміхнуўся, але тут жа стаў сур’ёзным. — Май на ўвазе, учора ў архібіскупа дапазна госці былі, напэўна, кагорам прычашчаліся, трошкі пашумелі.

— Архібіскуп расказваў пра гэта?

— Не, і я пра гэта нічога не казаў яму.

— Ясна. — З любімым словам Гарчакова Славін так і не расстаўся. Яны ўвайшлі ў кватэру, і Уладзімір Міхайлавіч спытаў у гаспадара:

— Да вас учора прыходзіў хто-небудзь са старонніх?

— Так. Да мяне ўвечары прыходзілі святар Цыбуля Фёдар і падзяк Лацюк Барыс.

— Калі яны сышлі?

Ротмістраў задумаўся і, як здалося Славіну, некалькі збянтэжыўся:

— Мабыць, ужо было пазнавата, гадзіны ў дзве.

— Больш нікога не было?

— Былі яшчэ мой шафёр — жанчына і адзін знаёмы. Ён, праўда, прыйшоў пазней.

— Вы нікога з іх не падазраяце?

— Хто яго ведае. але, зрэшты, калі з іх на каго і можна падумаць, то толькі на майго знаёмага, і то. як чалавек ён выклікае павагу, ваяваў.

— Як яго прозвішча?

— Чорт.

— Як-як?

— Чорт.

Славін усміхнуўся:

— І чаго гэта Чорт да святара панадзіўся ў госці хадзіць? І часта ён у вас бывае?

— Не, не вельмі.

— Як завуць яго?

— Андрэем Андрэевічам.

— Чаму вы лічыце, што ён мог украсці грошы?

— Разумееце. — архібіскуп яшчэ больш збянтэжыўся. Адчувалася, што гэта тэма непакоіла яго, але рабіць не было чаго, і ён працягваў: — Цыбуля і Лацюк — людзі паважаныя, ведаю я іх даўно. А вось што да Чорта, то мы пазнаёміліся нядаўна, ён часам прыходзіў да мяне. Учора мы — я, Цыбуля і Лацюк, — трохі выпілі, і тут прыходзіць Чорт. Ён быў ужо ладна выпіўшы, але калі сказаў, што ў яго дзень нараджэння, мы запрасілі яго да стала. Пасля другой ці трэцяй чаркі ён зусім ап’янеў і пачаў шумець. Але мы яго супакоілі і паклалі спаць. Раніцай, калі я прачнуўся, убачыў, што Чорт ужо не спіць, сядзіць каля стала і слухае радыёпрыёмнік.

— Хто ў вас шафёр?

— Мумікава Зінаіда Мікалаеўна. Паважаная жанчына. Я ёй веру, чалавек яна сумленны, цяжарная.

Апошняя фраза выклікала ў Славіна ўсмешку. Ён падумаў: «Нішто сабе пацвяржэнне сумленнасці».

— Шафёр ці госці вашы, акрамя Чорта, заходзілі ў пакой, дзе грошы ляжалі?

— Не.

Нечакана Славін пачуў голас Падрэзава. Ён падышоў ззаду, і Уладзімір Міхайлавіч яго адразу не заўважыў. Падрэзаў спытаў, звяртаючыся да пацярпелага:

— А чаму вы назвалі не ўсіх сваіх гасцей?

— Як гэта не ўсіх? — зрабіў здзіўлены твар пацярпелы.

— У вас жа ўчора дома і іншыя людзі знаходзіліся, можа, я памыляюся?

Падрэзаў глядзеў на гаспадара недаверліва і строга.

Архібіскуп збянтэжана перабіраў гузікі свайго пінжака. У цішыні было чуваць, як у дальнім пакоі перагаворваліся супрацоўнікі міліцыі. Нарэшце Ротмістраў загаварыў:

— Так, ведаеце, я неяк запамятаваў. Да мяне сапраўды прыходзіў просьбіт з нагоды адкрыцця царквы.

— Як яго прозвішча?

— Не памятаю. Але ні ў адзін з пакояў ён не заходзіў. Я з ім пагаварыў у пярэднім пакоі, і ён сышоў.

— І больш нікога не было?

Архібіскуп быў відавочна прыгнечаны гэтымі пытаннямі. Яму вельмі не хацелася працягваць гутарку, што, вядома, не засталося па-за ўвагай супрацоўнікаў крымінальнага вышуку. Славін бачыў, што Падрэзаву ўдалося пра штосьці даведацца, і пачаў актыўна дапамагаць яму:

— Сапраўды, чаму вы не хочаце назваць усіх, хто прыходзіў да вас учора? Вы ж разумееце, наколькі гэта важна для нас.

Пасля нядоўгай паўзы Ротмістраў збянтэжана сказаў:

— Ну, быў тут яшчэ адзін мой знаёмы. Але ён таксама зусім не датычны да гэтай гісторыі. Я яго вельмі паважаю як прыстойнага і сумленнага чалавека, і таму мне будзе вельмі непрыемна, калі вы пачняце яго дапытваць.

— Як яго прозвішча?

— Прозвішча? — перапытаў Ротмістраў. — Ах, прозвішча?.. Гілер Якаў Самойлавіч. Чысцейшай душы чалавек. Паверце мне, ён ні прычым.

— Ён таксама прычашчаўся? — з’едліва спытаў Падрэзаў. Архібіскуп здзіўлена падняў на яго вочы. Падрэзаў растлумачыў:

— Я маю на ўвазе, ці піў ён таксама.

— Так, ён таксама тры чаркі віна выпіў.

— Дзе ён працуе і жыве?

— Ён не мінчанін. Пражывае ў Маскве, але адраса яго я не маю.

— Дзе і кім ён працуе?

— Не ведаю.

— Даўно вы знаёмыя?

— Так. Я ведаў яго яшчэ да вайны.

— З якой мэтай ён прыязджаў да вас?

— Ён у Мінску праездам. У адрасным стале даведаўся, дзе я жыву.

— Дзе ён спыніўся?

— Ён ужо з’ехаў.

— Ведаеце яго маскоўскі адрас?

— Не.

Калі Славін задаў гэта пытанне, то ўжо быў упэўнены, што Ротмістраў адкажа адмоўна. Ён адчуў, што пацярпелы не хоча, каб супрацоўнікі крымінальнага вышуку зацікавіліся Гілерам.

Славін кіўнуў Падрэзаву, і яны разам накіраваліся ў спальню. Агляд месца здарэння ўжо заканчваўся. Уладзімір Міхайлавіч спытаў эксперта:

— Знайшлі што-небудзь на скрынях, дзе грошы ляжалі?

— Так. На абедзвюх скрынях шмат адбіткаў пальцаў і далоняў рук.

— Не параўноўвалі сляды паміж сабой?