Кацярына Мядзведзева - Лекі ад кахання

Анжаліка доўга абдумвала і нарэшце напісала вялікі ліст у горад N. У пасланні сваім яна была надзвычайна красамоўная, нават закон сусветнага прыцягнення прыпляла, апісваючы каханне як узаемнае памкненне, для якога галоўны вораг — тая самая адлегласць паміж аб'ектамі. Гэту адлегласць Анжаліка і прапанавала скараціць. Захапіўшыся, яна і не заўважыла, як практычна зрабіла прапанову свайму адрасату. Вядома, гэта была не банальная прапанова рукі i сэрца, не, фрэкен НІпіц не плавала так мелка. Яна прагнула выціраць пыл з алтара навукі, быць асістэнткай і саўдзельніцай вялікіх спраў і сусветных адкрыццяў, прынесці сябе ў ахвяру чалавецтву, — ну і, у якасці пабочнага эфекту, атрымаць сваю долю маленькіх жаночых радасцяў, накшталт заручальнага пярсцёнка, новага прозвішча і ўсяго адпаведнага рэквізіту.

Ліст атрымаўся цяжкі, перапоўнены каханнем, так што на пошце, узважыўшы яго, на канверт замест адной наляпілі цэлых тры маркі. Анжаліка ж, вярнуўшыся дахаты, пачала збіраць валізку.

Адказу ўсё не было, і ў суботу Анжаліка дарма прачакала ўвесь дзень на вакзале — ніхто не прыехаў. А ў панядзелак ліст з горада N, нарэшце, прыйшоў, такі аб'ёмны і цяжкаважны, што, уручыўшы яго, паштальён выцер пот з ілба і сеў на лаўку перадыхнуць. «Да чаго ж некаторыя людзі любяць пісаць», — нездаволена думаў ён.

Калі не паглыбляцца ў падрабязнасці і асаблівасці стылю, то, у агульных рысах, ліст распавядаў пра нялёгкае жыццё сапраўднага мужчыны і яго строгія маральныя прынцыпы. Пра тое, што прыроджаная высакароднасць ніколі не дазволіць сапраўднаму мужчыну прывесці сваю выбранніцу ва ўбогае струхлелае жыллё. Асабліва калі ён жыве ў пыльнай майстэрні, дзе шмат павуціння і страшных павукоў. Асабліва калі ён п'е распушчальную каву без цукру і есць чэрствы хлеб без масла. Асабліва калі ён дні і ночы напралёт майструе вечны рухавік, прыкручвае, паяе, змазвае машынным маслам. А машыннае масла так цяжка выводзіцца з далікатных жаночых убораў. Не, сапраўдны мужчына не можа асудзіць сваю выбранніцу на гэткае незайздроснае існаванне. Таму выбранніца павінна цярпліва чакаць лепшых часоў, калі сапраўдны мужчына зможа прыехаць па яе на сваёй машыне з вечным рухавіком і падарыць ёй увесь свет.

Ліст ашаламіў Анжаліку. Рэакцыя яе была вельмі бурная, але зусім не такая, якой чакаў аўтар, а зусім процілеглая. Успыхнуўшы ад гонару за сябе («Дарма ён думае, што я такая ўжо беларучка!»), успомніўшы народную мудрасць («з любым рай і ў шалашы»), прасякнуўшыся адвагай і злёгку абрабаваўшы хатнюю кладоўку, Анжаліка стала пакаваць валізку яшчэ больш актыўна. I ўжо ў аўторак раніцай сядзела ў цягніку, які нёс яе, як яна меркавала, насустрач шчасцю. Выглядала фрэкен Шпіц самой дасканаласцю: капялюшык-блінец з вуалеткай, пальчаткі, строгая чорная сукенка з белым шаўковым гальштучкам, раўнюткія стрэлкі на панчохах, туфлікі на шпільцы. Ад яе зыходзіла гармонія парадку і чысціні, правільнасці, выразных формаў і ліній. Напэўна, менавіта так выглядала муза, што прылятала да вялікіх фізікаў і матэматыкаў ды нашэптвала ім рашэнні мудра гелістых тэарэм.

Сярод іншага, муза везла з сабой шчотку, каб змятаць павуцінне, бутэлечку з газай (выдатна выводзіць любыя плямы), чатыры чорна-белыя сукенкі — і ўсё сваё каханне. Кахання было так многа, што, калі б яно было бачным, яго прыйшлося б здаваць у багаж.

Пакінуўшы валізку ў камеры хавання, Анжаліка адправілася шукаць струхлелае жыл­лё свайго генія. 3 сабой яна несла пакуначак, у якім былі яшчэ цёплы дамашні хлеб, масла, цукар і паўкілаграма выдатнай свежазмолатай кавы. Яна ўяўляла, як узрадуе, аточыць клопатам, накорміць свайго абранніка. I была некалькі здзіўлена, калі па адрасе з канверта замест лядачай майстэрні знайшоўся дагледжаны асабнячок, абсаджаны рознакаляровымі вяргінямі. Выцягнуўшы шыю, Анжаліка разглядала падрабязнасці праз плот, а з ганка насустрач ёй ужо спяшалася мілавідная жанчына з немаўлём на руках.

— Вам дапамагчы? — па-свойску спыталася яна.

Пацешыўшыся, што не ўзяла з сабой валізку, Анжаліка ўвайшла ў брамку.

— Мне патрэбны прафесар Блюм, — паведаміла яна, паспешліва засоўваючы сіні канверцік у кішэньжакеткі.

— Прафесар? — здзіўлена перапытала гаспадыня. — А, вы, напэўна, жадаеце ўступіць у таварыства юных аматараў фізікі? Мужа зараз няма, ён у школе.

— Мужа?! — ледзь не перапытала Анжаліка, але своечасова апамяталася i перапытала: — У школе?

— Так, у школе. Калі нарадзіўся наш трэці, мужу прыйшлося ўзяць у дадатак да фізікі яшчэ i астралогію. Не, чакайце, астраномію, вечна я іх блытаю. Але ён павінен прыйсці на абед! Праходзьце, я пакуль завару вам гарбаты!

Зусім разгубіўшыся, Анжаліка дазволіла правесці сябе ў гасцёўню, пасадзіць на ўтульную зялёную канапку, і вось яна ўжо п'е гарбату, разглядае вязаную грэлку на імбрычку і слухае аповед гаспадыні.

— Я заўсёды захаплялася яго талентам, — з прыдыханнем казала тая. — Адных кніжак перачытаў колькі, страшна сказаць. А колькі ўсяго вынайшаў! Праўда, гэтыя прасцякі ў бюро патэнтаў не ацанілі яго геній... А потым мы ўзялі крэдыт і купілі гэты дом, ды яшчэ дзеці часта хварэюць, а лекары так дорага бяруць...

Анжаліка рассеяна круціла галавой. Погляд яе перабягаў з парцэлянавых кошачак на ламбрэкены, з качаргі на фікус, і раптам на століку каля акна, побач з чарніліцай і прэс-пап'е, яна ўбачыла кіпу сваіх уласных лістоў, з буйным ліловым штэмпелем універсітэцкага гарадка, і ад нечаканасці ледзь не разліла чай.

Фрау Блюм прасачыла за яе поглядам. Падышла да акна, клапатліва працерла пыл на стале, абмахнула і лісты.

— Таўшчэзны пачак, так? — з усмешкай сказала яна. — Я за ўсё сваё жыццё ніводнага ліста не напісала, граматыка мне цяжка давалася, ды й іншыя навукі. А муж такі захоплены, вось гэта ён перапісваецца з калегам-навукоўцам. Кожны дзень лісты прыходзяць, нават па выхадных!

— Вы іх чыталі? — спытала Анжаліка, пахаладзеўшы, як парцэлянавы каток.

— Нашто ж мне чытаць чужыя лісты? — здзівілася тая. — Ды i не зразумею я там нічога, з гэтымі навуковымі слоўцамі ўсю галаву зломіш.

«Адкрыць ёй вочы?» — падумала Анжаліка. Але ў яе не хапіла духу. Ды і навошта ўносіць смуту ў гэта загрувашчанае мэбляй гняздзечка з камінам, вышытай грэлкай, горкай плюшак на квяцістым блюдзе. Алтар навукі не пыліцца, ён чысты, і прыбраны, і ўвесь у кветках. Што ж, пашукаем іншы алтар. Анжаліка ледзь чутна ўздыхнула, акуратна паставіла кубак на стол і вярнулася ў рэальнасць, злавіўшы абрывак ганарлівага маналогу:

— ...такі разумны ў мяне. Па-навуковаму завецца фізік-тэарэтык. Вечарамі ляжыць у кабінеце на канапе i разважае. Я прыношу яму каву, пяку яго любімыя булачкі з карыцай, кожны дзень свежыя. Ад учарашніх булачак, ён кажа, і думкі свежыя ў галаву не прыйдуць. Часам ён піша свайму калегу, i я нашу яго лісты на пошту. Дапамагаю, чым магу!