Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

Тым часам Хогвартс Экспрэс мерна павярнуў на поўнач і пейзаж за вакном стаў больш дзікім і цёмным, а аблокі ў небе згусцелі. Вучні гойсалі сюды-туды па вагоне міма дзвярэй іх купэ. Крукшанс знайшоў сабе вольнае месца і сеў звярнуўшы сплясканую мыску да Рона, утаропіўшы свае жоўтыя вочы на яго нагрудную кішэню.

А першай гадзіне ў дзверы пагрукала ведзьмарка, гандлюючая з вазка прысмакамі і ежай.

- Мо нам разбудзіць яго?- абыякава спытаўся Рон хістнуўшы галавою ў бок прафесара Люпіна.- Выглядае ён так, бы яму не пашкодзіла пад’есці.

Герміёна асцярожна наблізілася да прафесара Люпіна.

- Гэ-эй, містэр прафесар,- прамовіла яна.- Прабачце, містэр прафесар...

Той нават не варухнуўся.

- Не турбуйся, маё дзіця,- сказала ведзьма, выдаваючы Гары вялізную груду Шакаладных Кацялкоў,- калі раптам ён згаладаецца, я буду наперадзе цягніка, разам з кіроўцам.

- Спадзяюся ён ўсё ткі спіць?- прашапатаў Рон, калі ведзьма зачыніла дзверы іх купе.- У тым сэнсе, а ці ён часам не памёр?

- Не, не, дыхае,- прашапатала Герміёна, беручы з гарыных рук Шакаладны Кацялок.

Канечне, спячы прафесар быў ня надта добрай кампаніяй, але ў яго наяўнасці ў купэ былі свае прывілеі. У сярэдзіне дня, распачаўся дожджык і прыняўся размываць пагоркі за вакном, а ў калідоры адчуліся нечыя крокі. Дзверы адчыніліся і на парозе ўзніклі тры самых найнелюбімейшых Гары, Ронам і Герміёнай чалавека: Драко Малфой і яго сябрукі Вінцэнт Крэйб і Грэгары Гойл.

Драко Малфой і Гары варагавалі з часоў іх сустрэчы ў першым для іх Хогвартс Экспрэсе. Малфой, які меў бледнаскуры, востры, яхідны твар, быў з Дому Слізэрына. Больш таго ён, як і Гары ў Грыфіндоры быў Паляўнічым у слізэрынскай камандзе па квідытчу. Крэйб і Гойл здавалася былі народжаны толькі дзеля выканання яго загадаў. Абодва былі шырачэннымі і мускулістымі; Крэйб меў высокі рост, фрэзуру пад гаршок і вельмі тоўстую шыю; у Гойла было кароткае жорсткае валоссе і доўгія гарылападобныя рукі.

- А вы ж паглядзіце, хто тут,- як заўжды лянотна расцягваючы словы прамовіў Малфой адчыніўшы дзверы іх купэ,- Гарунік з Ронікам.

Крэйб з Гойлам троліявата зарагаталі.

- Я чуў ў твайго бацькі нарэшце з’явілася крышачку золата, Візлі?- спытаўся Малфой.- Твая маці пэўна памёрла ад здзіўлення?

Рон усхамянуўся настолькі хутка, што перакуліў куфар Крукшанса на падлогу. Прафесар Люпін даў хропу.

- Хто гэта?- аўтаматычна адскочыўшы назад і убачыўшы Люпіна спытаўся Малфой.

- Новы настаўнік,- адказаў Гары, таксама падымаючыся, каб пры неабходнасці дапамагчы Рону.- Што ты там гамоніў, Малфой?

Драко звузіў свае цмяныя вочы, ён не настолькі сшалеў, каб біцца пад носам настаўніка.

- Ходзьма,- пакрыўджана прамармытаў Малфой Крэйбу і Гойлу і яны зніклі.

Гары з Ронам паселі на месца, Рон масіяваў касцяшкі пальцаў.

- У гэтым годзе я не збіраюся цярпець здзекі Малфоя з маёй сям’і,- раз’юшана прамовіў ён.- І папярэджваю, яшчэ адзін жарт на гэты конт, я схаплю яго галаву і...

Рон стукнуў у паветра кулаком.

- Рон,- шыкнула Герміёна паказваючы на Люпіна,- цішэй...

Але той працягваў моцна спаць.

Дождж узмацніўся. Калі цягнік паскорыўся, працягваючы ехаць на поўнач; вокны засціла суцэльная мігатлівая шэрань, паступова запаліліся бляклыя ліхтары, якія асвятлілі калідоры і багажныя паліцы. Цягнік грукатаў па рэльсах. За вокнамі лютавала залева, роў вецер, а прафесар Люпін працягваў спаць.

- Хутка будзем на месцы,- заўважыў Рон і перахіліўшыся праз прафесара паглядзеў у стаўшае чорным вакно.

Ён нават не паспеў дагаворыць, як цягнік пачаў запавольвацца.

- Супэр,- сказаў Рон і папытаўся перайсці міма прафесара бліжэй да вакна, каб лепш разглядзець тое, што звонку,- Я моцна згаладаўся і жадаю святочнага банкетавання...

- Мы пакуль яшчэ не даехалі,- прамовіла Герміёна пазіраючы на свой гадзіннік.

- А чаму мы тады супыняемся?

Цягнік тым часам сцішаў свой рух ўсё больш і больш. Шум поршняў знік і вецер з дажджом за вакном сталі яшчэ гучней.

Гары, які быў бліжэй да дзвярэй падняўся і высунуўся ў калідор, дзе ўбачыў высунутыя з усіх купэ зацікаўленныя галовы пасажыраў.

Цягнік рэзка спыніўся поўнасцю і па ўсяму калідору адчулася бумканне падаючага багажу. Потым без папярэджання цмяныя ліхтарыкі асвятляўшыя цягнік згаслі і ўсё акунулася ў непраглядную цемру.

- Што здарылася?- Гары адчуў голас Рона за сваёй спіною.

- Ёйку!- усклікнула Герміёна.- Рон ты ступіў мне на нагу.

Гары навобмацак вярнуўся на сваё месца.

- Мо якая аварыя?

- А халера яго ведае...

Нешта рыпнула і Гары убачыў цёмны сілуэт Рона, які працёр вакно і ўтаропіўся ў яго.

- Там нехта варушыцца,- адчуўся ронаў голас.- Здаецца нехта заходзіць ў вагон...

Тут дзверы купэ раптоўна адчыніліся і нехта балюча ступіў Гары на нагу.

- Прашу прабачэння! Ці тут хто ведае што здарылася? Ёйку! Выбачце...

- Здароўку, Нэвіл!- прамовіў Гары і навобмацак знайшоўшы Лонгботама зацягнуў яго за мантыю ўсярэдзіну.

- Гары? Гэта ты? Што здарылася?

- Ня маю разумення. Сядай...

Адчулася громкае шыпенне і лямант ад болю, Нэвіл паспрабаваў сесці на Крукшанса.

- Я збіраюся пайсці спытацца ў кіроўцы, што здарылася,- сказаў голас Герміёны. Гары адчуў, як дзяўчынка прайшла міма яго, пачуў раскрываючыеся дзверы і два пранізлівых віску болю.

- Хто тут?

- А тут хто?

- Джыні?

- Герміёна?

- Што ты тут робіш?

- Я шукала Рона...

- Заходзь і сядай...

- Сюды не атрымаецца!- паспешліва прамовіў Гары.- Тут я сяджу!

- Аёечку!- адчуўся голас Нэвіла.

- Ціха!- нечакана прамовіў хрыплы голас.

Праферар Люпін, здаецца нарэшце прачнуўся. Гары адчуў рух ў яго кутку. Усе сціхлі.

Адчуўся мягкі, чыркаючы гук і дрыготкае святло заліло купэ. Здавалася, прафесар трымае жменю агеньчыкаў. Яны асвятлілі яго стомлены шэры твар з усхваляванымі і насцярожанымі вачыма.

- Заставайцеся на месцы,- прамовіў ён ужо знаёмым хрыплым голасам і падняўся на ногі, трымаючы жменю з агенчыкамі перад сабою.

Але дзверы адчыніліся раней, чым ён дасягнуў іх.

У дзвярах стаяла, уздымаючыся да столі і асвятляемая дрыгокім полымям у руцэ Люпіна, фігура, захутаная ў плашч. Яе твар быў цалкам схаваны пад капотам. Гарыны вочы зірнулі ўніз і аб гэтага гледзішча ўсё ў яго ўлонні зжалася. Рука што выглядала з-пад плашчу была бліскучай, шэрай, склізкай і шалудзівай, нібы ў нябожчака, які доўга праляжаў у вадзе...

Руку было бачна толькі дзелю секунды. Істота бы злавіўшы позірк Гары, схавала руку ў зморкі свайго чорнага плашчу.

Адразу ж істота зрабіла доўгі, павольны, шумлівы ўдых, бы імкнулася засмактаць значна больш чым паветра з наваколля.

Моцны холад ахапіў прысутных. Гары адчуў, як подых затрымаўся ў яго грудзях. Холад.

Яго вочы закаціліся і ён перастаў штось бачыць. Хлопчык паглыбляўся ў гэты холад. Нешта пачало шумець у вушах быццам вада. Гучны, узмацняючыйся гуд здавалася цягнуў яго ўніз...