Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

Потым, недзе здалёк ён адчуў крык; жудасны, трывожлівы, умольваючы лямант. Гары збіраўся кінуцца да невядомага, але паспрабаваўшы паварушыць рукамі, ён зразумеў што не ў стане гэта зрабіць... густая белая смуга ахуталa яго звонку і ва ўлонні...

- Гары! Гары! Ты як?!

Нехта пляскаў яго па шчоках.

- Ш-што?

Гары расплюшчыў вочы. Над галавой блішчэлі ліхтары, а падлога дрыжэла – Хогвартс Экспрэс зноў рухаўся і быў заліты святлом. Гары ляжаў на падлоге. Рон і Герміёна стаялі перад ім на каленях, а за іх спінамі стаялі Нэвіл і прафесар Люпін. Гары адчуваў сябе вельмі хворым, а калі ён падняў руку, каб паправіць акуляры, хлопчык адчуў, што яго твар пакрыты халодным потам.

Рон з Герміёнай дапамаглі яму сесці на месца.

- З табой ўсё добра?- знервавана спытаўся Рон.

- Так,- прамовіў Гары, пазіраючы на дзверы купэ, істота ў плашчы знікла.- А куды яно знікла... Хто гэта быў? Хто крычаў?

- Ніхто не крычаў,- адказаў Рон, усё больш нервуючыся.

Гары азірнуў асвятленнае купэ. Джыні і Нэвіл, абодва збляднелыя сядзелі побач і глядзелі на яго.

- Але ж я чуў крык...

Гучны трэск прымусіў усіх падскочыць. Гэта прафесакр Люпін разламаў вялізную шакаладную плітку на кавалачкі.

- Трымай,- сказаў ён, і працягнуў Гары самы вялікі кавалак.- З’еш. Гэта табе дапаможа.

Гары прыняў шакалад, але не стаў есці.

- Што гэта за істота?- спытаўся ён у Люпіна.

- Дэментар,- адказаў той, раздаваючы шакалад астатнім прысутным.- Адзін з дэментараў Азкабана.

Дзеці паглядзелі на яго. Люпін змяў пустую абгортку ад шакалада і сунуў яе ў кішэню.

- Ешце. Гэта дапаможа вам,- паўтарыў прафесар,- а мне трэба паразмаўляць з кіроўцам. Прашу прабачэння...

Ён прайшоў міма Гары і знік ў калідоры.

- Ты ўпэўнены, што з табой ўсё добра?- спыталася Герміёна, трывожна пазіраючы на хлопчыка.

- Не надта разумею... што здарылася?- спытаўся ён, выціраючы з твара халодны пот.

- Ну... гэты... дэментар... ён стаяў і азіраўся. Насамрэч я ня ведаю, бо не бачыла яго твара... а ты... ты...

- Я вырашыў, што ў цябе прыпадак, ці што падобнае,- ўсё яшчэ напалохана сказаў Рон,- ты бы скамянеў, зваліўся на падлогу і пачаў торгацца...

- Прафесар Люпін прайшоў міма цябе да дэментара і выцягнуў сваю палачку,- працягнула Герміёна.- Ён сказаў ім: “Аніхто з іх не трымае пад сваёй вопрадкай Сірыюса Блэка. Прэч!” Але дэментар не варушыўся, тады Люпін прамармытаў нешта і штось срэбнае вырвалася з яго палачкі на дэментара, ён развярнуўся і заслізгаў вонкі...

- Гэта было жудасна,- прамовіў Нэвіл, вышэйшым чым звычайна голасам.- А ці вы адчулі, як адразу стала халодна, калі ён увайшоў?

- Я адчуваў сябе дзіўна,- сказаў, устрывожана варушачы плячыма, Рон,- Быццам ніколі не буду больш радасным...

Джыні што забілася ў куток і выглядала гэдак жа дрэнна, як і Гары, пачала ціха плакаць; Герміёна падыйшла і абняла яе, каб суцешыць.

- А ці ніхто больш з вас... не падаў са свайго месца?- незграбна спытаўся Гары.

- Не, - адказаў Рон, устрывожана паглядаючы на Гары,- Джыні калацілася бы ашалелая, але...

Гары нічога не разумеў. Ён адчуваў слабасць і дрыжыкі, нібы пасля вельмі моцнага грыпу; а яшчэ яму было вельмі крыўдна. Чаму ён ледзь не загінуў, а з іншымі нічога не сталася?

Тым часам прафесар Люпін вярнуўся. Увайшоўшы ён зрабіў невялічкую паўзу і злёку ўсміхаючыся прамовіў:

- Між іншым, гэты шакалад не атручаны...

Гары адкусіў крышачку і да свайго здзіўлення адчуў, як цяплыня распаўсюджваецца па усяму целу ажно да пальцаў рук і ног.

- Праз дзесяць хвілін будзе Хогвартс,- паведаміў прафесар,- з табою ўсё добра, Гары?

Хлопчык нават не пытаўся, адкуль Люпін ведае яго імя.

- Так,- збянтэжана прамармытаў ён.

Увесь застаўшыйся час ніхто з іх не размаўляў. Нарэшце цягнік спыніўся на станцыі Хогвартс і ля выхадаў пачалася вялізная таўханіна; вухкалі совы, мяўкалі коткі, а жаба Нэвіла гучна квакала з-пад яго капелюша. На невялічкай платформе было даволі марозна, дождж рухаўся ільдзяной заслонай.

- Першагодкі, вэк за мною!- адчуўся знаёмы голас. Гары, Рон і Герміёна абярнуліся і ўбачылі гіганцкі абрыс Хагрыда на іншым канцы платформы, той гнаў перапужаных пачаткоўцаў наперад дзеля традыцыйнага шляху праз возера.

- Гэй, як ма’цеся, вы троя?- крыкнуў Хагрыд сябрам праз галовы натоўпу. Яны памахалі яму ў адказ, але шанцу пагаманіць не атрымалася, бо вакол іх вялікая колькасць вучняў ішла прэч з платформы. Гары, Рон і Герміёна апошнімі трапілі на грубую земляную дарогу, дзе для астатніх вучняў стаяла ня меньш за сто карэтаў, якія, вырашыў Гары, цягнулі нябачныя коні, бо як толькі яны падняліся на адзін з экіпажаў і зачынілі дзверы, ён паехаў сам па сабе, падскокваючы і калыхаючыся ў агульнай працэсіі.

У карэце пахла цвіллю і саломай. Гары пасля шакаладу адчуваў сябе значна лепш, але быў яшчэ занадта слабы. Рон з Герміёнай збоч паглядалі на яго, быццам палохаючыся, каб той зноўку не зваліўся ў дрыготках.

Калі іх карэта праяжджала велічную каваную браму, па баках ад якой былі каменныя калоны, месціўшыя на сабе фігуры крылатых дзікаў, Гары заўважыў яшчэ дзве апранутыя ў плашчы з капотамі высачэзныя фігуры дэментараў, што стаялі на варце ля ўваходу. Адчуўшы хвалю хваравітага холаду, якая была гатова праглынуць яго зноў, Гары адкінуўся на грудкаватае сядзенне, зачыніў вочы і сядзеў гэдак пакуль яны не праехалі праз браму. Карэта набрала хуткасць на доўгай, спусцістай сцежцы да замку; Герміёна высунула галаву ў маленечкае акенца, назіраючы, як набліжаюцца шматлікія вежачкі і вежы. Тым часам іх карэта кіўнулася на прыпынку і Рон з Герміёна выскачылі вонкі.

Не паспеў Гары выйці, як адчуў над вухам працяглы, узрадаваны голас:

- Ты знепрытомліваў, Потэр? Лонгботам ня брэша? Ты сапраўды прытомнасць губляў?

Малфой лакцём адштурхнуў Герміёну ў бок, каб заблакаваць Гары шлях на прыступкі замку, яго твар ззяў радасцю, а кволыя вочы зламысна блішчэлі.

- Знікні, Малфой!- сціснуўшы сківіцы прамовіў Рон.

- А ты часам не губляў прытомнасць, Візлі,- гучна спытаўся Драко.- Няўжо стары жахлівы дэментар не напужаў цябе, га?

- Маюцца праблемы?- спытаўся мягкі голас, гэта прафесар Люпін выйшаў з наступнай карэты.

- Вой, не... эээ...прафесар,- азірнуўшы цыраваную мантыю і старую валізу Люпіна нахабным поглядам, адказаў з лёгкім сарказмам ў голасе Малфой. Пасля чаго ўсміхнуўшыся Крэйбу і Гойлу ён павёў сябрукоў уверх па замкавай лесвіцы.

Герміёна пхнула Рона ў спіну, каб той паспяшаўся і яны ўтраіх далучыліся да натоўпу, што цёк ўверх па лесвіцы праз гіганцкія дубовыя дзверы ўсярэдзіну пячорападобнага Вестыбюлю, што быў асветлены палаючымі паходнямі і меў пышную мармуровую лесвіцу, якая вяла наверх.

Зправа былі адчыненныя дзверы ў Галоўную Залу; Гары ўжо збіраўся ўвайсці ў іх, але толькі паспеў ўбачыць зачараваную столю, якая сёння была згодна з вонкавым надвор’ем чорнай і пахмурнай, як адчуўся голас: