Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

- Не кажы ерунды,- хутка прамовіла Герміёна.- Вядома ж я не буду адначасова на трох занятках.

- Тады...

- Падай джэму, калі ласка,- папросіла дзяўчынка.

- Але...

- Рон, што табе з таго, што мой расклад крышачку шчыльны?- адрэзала Герміёна.- Я ж кажу, што аб усім дамовілася з прафесаркай МакГонагал.

У гэты момант у Галоўную залу завітаў Хагрыд. Ён быў апрануты ў свой звычайны шынелак з кратовага фунтра, а ў велічэзнай руцэ нёс здохлага тхара.

- Ну вы як тут?- нецярпліва спатаўся ён, супыніўшыся па дарозе да стала настаўнікаў.- Сяння ў мяне першыя заняткі! Адраз’ пасля абеду! Я сяння аж а пятай прач’уўся, гатуюся... спадзююся, што ўсё будзе добранька... я – настаўнік.. шляхетна кажучы...

Ён шчыра ўсміхнуўся грыфіндорцам і накіраваўся, працягваючы размахваць тхорам, да настаўніцкага стала.

- Цікава,- з турботай ў голасе прамовіў Рон,- што ён там рыхтаваў?

Зала пакрысе пачала пусцець, бо вучні паспяшаліся на першыя ўрокі. Рон паглядзеў на свой расклад.

- Нам трэ ўжо ісці. Кабінэт Вяшчунства на самым версе Паўночнай Вежы. Туды дзесяць хвілінаў ходы...

Яны хуценька скончылі свой сняданак і развітаўшыся з Фрэдам і Джорджам пайшлі да выхаду. Калі яны праходзілі ля стала слізэрынцаў, Драко, чарговы раз паказальна знепрытомеў. слізэрынскія крыкі і смех Гары чуў ажно ў Вестыбюле.

Падарожжа ў Паўночную Вежу здалося вельмі доўгім. За два гады сябры не вывучылі ўсе хады ў Хогвартскім замку, а ў Паўночнай Вежы ўвогуле ніколі не былі.

- Тут... недзе... вінен... быць... кароткі... шлях,- задыхаўшыся сказаў Рон, калі яны падняліся па сёмай даўжэзнай лесвіцы і трапілі на незнаёмую пляцоўку, дзе не было анічога акрамя вялізнай карціны на якой была намалёвана зарослая травою каменная сцяна.

- Упэўнена нам ў той бок,- прамовіла Герміёна кажучы ў правы бок.

- Немагчыма,- адказаў Рон,- гэта паўднёвы напрамак, можаш сама ўпэўніцца, вунь з таго акна вінен быць бачны кавалачак возера...

Ты часам Гары пазіраў на карціну. На яе толькі што выйшлаў шэрая ў яблыках і даволі тлустая лашадка і пачала нядбайна аб’ядаць траву. Гары ўжо прызвычаўся, што прадметы і аб’екты на хогвартскіх карцінах жывуць ўласным жыццём і часценька кідаюць сваю раму, каб завітаць ў госці да кагось на суседніх карцінах, але тым ня меньш вельмі любіў на іх пазіраць. Праз імгненне на карціне аб’явілся нізенькі каржакаваты вершнік у поўным панцырным уборы, які ляскаючы накіраваўся да сваёй лашадкі. Судзячы па травяных плямах на металічных каленях, ён толькі што зваліўся.

- Ага!- уз’енчыў вершнік пабачыўшы Гары, Рона і Герміёну.- Што, злыдні гэткія, парушаеце межы майго фальварку? А можа з’явіліся паздзеквацца з майго падзення? Падыходзце бліжэй, вы злодзеі, вы сабакі!

Яны са здзіўленнем глядзелі на тое, як маленькі вершнік выцягнуў свой меч і прыняўся апантана падскокваць і размахваць ім ува ўсе бакі. Але меч быў задоўгі для яго, таму вершнік на чарговым дзікім крутку згубіў раўнавагу і прызямліўся тварам у траву.

- Ці з вамі ўсё добра?- спытаўся Гары, набліжаючыся да карціны.

- Не набліжайся, гідкі хвалько! Вэк, валацуга!

Вершнік падняўся абапіраючыся на свой меч, але той ўрэшце настолькі зсадзіўся ў зямлю, што колькі б намаганняў не рабіў вершнік, выцягнуць яго назад не атрымалівалася. Нарэшце, ён бухнуўся на траву, падняў забрала і выцер свой ўзапрэлы твар.

- Слухайце,- прамовіў Гары, карыстаючыся знясіленнем ваяра,- мы шукаем Паўночную Вежу. Ці вы ня ведаеце дзе яна знаходзіцца?

- Пошук прыгодаў!- усклікнуў вершнік, яго лютасць імгненна знікла, ён ляскаючы падняўся на ногі.- Хадзема за мной, мае любыя сябры! Мы дасягнем нашай мэты, ці адважна загінем!

Ён шчэ раз безвынікова паспрабаваў выцягнуць свой меч. Спроба забрацца вершку на сваю тлустую лашадку яму таксама не ўдалася. Таму ўрэшце ён крыкнуў:

- Пешшу, мае яснавельможныя паны і паненкі, наперад!

І ён пабег ў левы бок сваёй карціны моцна ляскаючы панцырам і схаваўся з вачэй.

Яны паспяшаліся за ім па калідоры, рухаючыся па гуку яго даспехаў. Час ад часу яны заўважалі, як ён пранасіўся па чарговай карціне.

- Узмацніце свае сэрцы, самае небяспечнае яшчэ наперадзе!- крычаў рыцар, калі прабег па карціне, што вісела ля вузкіх спіральных сходаў, напалохаўшы гурток жанчын у крыналінавый сукнях.

Гучна пыхкаючы, Гары, Рон і Герміёна падымаліся па вітых сходах з кожным крокам адчуваючы, як круціць іх галовы. Нарэшце яны пачулі зверху нечый гоман і зразумелі што дасяглі класы.

- Бывайце!- усклікнуў вершнік, высоўваючы сваю галаву з карціны, на ягой месціліся злавесныя з выгляду манахі.- Бывайце, мае браты па зброі! Памятайце, што калі вам раптам спатэбіцца хтось шляхетны сэрцам і сталёвы жыламі, сэр Кэдаган заўжды да вашых паслугаў!

- Так, мы абавязкова паклічам вас,- прамармытаў Рон, калі сэр Кэдаган знік з вачэй,- Калі нам раптоўна спатрэбіцца нехта зшалеўшы.

Яны падняліся апошнія некалькі крокаў і выйшлі да невялічкай пляцоўцы, дзе ўжо месцілася большасць класы. Але там не было ані водных дзвярэй; раптам Рон штурхнуў Гары і паказаў яму на столю, дзе існаваў люк з латунный таблічкай.

- Сібіла Трэлані, Настаўнік Вяшчунства,- прачытаў Гары.- Але як мы туды трапім?

Нібы ў адказ на яго словы люк адчыніўся і зверху пад ногі Гары спусцілася срэбная вераўчаная лесвіца. Усе сціхлі.

- Пасля цябе,- выскаліўшыся сказаў Рон і Гары першы пачаў падымацца ўгору.

Падняўшыся ён трапіў у самы дзівоснавыглядаючы класны пакой, які колісь бачыў; ён больш нагадваў нешта сярэдняе паміж паддашкам і старамоднай кавярняй. Усярэдзіне невялічкага пакою месцілася ня меньш за дваццаць круглях сталоў, абстаўленных навокал паркалёвымі крэсламі і пухлымі пуфікамі. Вокны былі занавешаны фіранкамі, а шматлікія лямпы задрапіраваны цёмна-чырвоным кашнэ, таму ў пакоі панавала бляклае барвяное святло. У кабінэце было задушліва-спякотна, у коміне палаў агонь, а грэючыйся ў ім вялізны медны імбрык выдзяляў цяжкі ванітны пах. Паліцы, што віселі на круглых сценах былі ушчэнт забітыя пыльным пер’ем, недагаркамі свечак, шматлікімі пакетамі з разарванымі ігральнымі картамі, срабрыстымі магічнымі крышталямі і масіўнымі кубкамі.

Хутка з-за пляча Гары паказаўся Рон, а пасля і ўвесь клас. Вучні перашэптваліся.

- Дзе яна?- спытаўся Рон.

Аднекуль з цені раздаўся мягкі містычны голас:

- Вітаю,- прамовіў ён.- Як добра, нарэшце ўбацыць вас у плоці.

Гары раптоўна заўважыў у кутку нейкую велізарную інсэкту. Але тут прафесарка Трэлані выйшла ў святло коміна, і ўсе ўбачылі вельмі хударлявую жанчыну ў вялізных акулярах у некалькі разоў павялічваючых памер яе вачэй, загорнутую ў тонкі паўпразрысты зіхацеючы шаль. Незлічоная колькасць ланцужкоў і караляў абвівала яе танюткую шыю, а рукі былі упрыгожаны безліччу бранзалетаў і кольцаў.