СтаВл Зосимов Премудрословски - DÍA. Verdade humorística

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-9033-1

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Despois de escribir a miña nai: «Veña, señora, Ola!», Camiñei cara ao meu albergue con fame e pensaba:

– Cal é a diferenza entre rusos e americanos e europeos?

– E polo feito de que viven e pensan loxicamente, somos abstractos. – Respondinme e camiñei. Quería beber – espantoso e morder. Eu vou, así que vou percorrendo o callejón ata a distancia do valado de baldosas de algunha empresa industrial. Vexo que se está escurecendo. Escoito que no outro lado da cerca alguén fai un silencio, pero penetrante, incapaz de silbar. Eu respondín igual. Vexo que unha bolsa de patacas voa por algo do outro lado da cerca, rechea de algo tamén. Eu rebotei e a bolsa tocou a saída dun can dunha raza descoñecida, deixada non moito antes de min. Subín a el, examineino con curiosidade e, sen sospeitar nin pensar en nada, desatouno, e alí …, alí?! Alí estaba empacado, ata prensado con salchicha afumada. Sen pensar en nada, tirei unha, agarrei a bolsa pola mazá de Adam e, botándoa sobre os ombreiros, acelerei á velocidade do Ferrari cara ao meu albergue, devorando ese inesquecible pau de salchicha polo camiño.

De seguido quixen estudar e vivir.

Que pasou entón?! Kuzya. Lee: é un silbador, é un lanzador de bolsas de pataca, tamén é natural de Syktyvkar e chegou ao seu amigo e cómplice: un nativo da crebada de Aldyrbaguy, a granxa «Dame para comer», cuxo papel xogaba en catividade e non fala ruso.

– Onde está a bolsa? Preguntou Kuzya.

– E ti botachesna? – O camarada hebreo respondeu á pregunta.

– E vostede asubiaba?

– E ti..??

Despois chega unha muda batalla. Pero sinceramente, a morcilla era amargada e saborosa…

P.S.: Vendemos o chan da bolsa á familia e quedamos inundados cun mar de trago e parvadas… A sesión deuse un estrondo…

O outro día, por non rendir a sesión, leváronme nas filas das forzas armadas da Unión Soviética, é dicir, no exército. Alí, nun mes, esquecín todo o que estudaba nos centros de gardería, un xardín de infancia, o ensino medio e dúas escolas profesionais co número: setecentos oito mil novecentos corenta e tres puntos vintecatro centésimas, que estaba á esquerda da avenida desde a barba ata o punto calvo, onde metro.

Estamos de pé, polo que estamos de servizo case na entrada da unidade militar e fumamos cigarros na entrada. Despois houbo unha crise no noso país inquedo. O tempo era difícil, cigarros tres paquetes ao mes. E a nosa parte está situada xunto á granxa colectiva «Bull udder» e isto é certo. Entón, quedamos parados e fumamos, e Baba Yaga sae dende atrás dunha árbore. Certo, o seu nome era Jadwiga. Ben. – pensamos, – un vello pito e, a pesar diso, soñamos con matogueiras con amoras. E ela berra, interrompendo os nosos pensamentos. É xorda e cega.

– Ah, soldados, responde, awww?!

– B, tonto, que estás gritando, vello? Estamos a oitocentos dous centímetros de ti?! Detrás do valado!!

– Como?

– Bes! – respondeu de novo o oficial de servizo. – Que necesitas, digamos, ou vas a picar cenoria?

– Eu, di a avoa moi vella. – cómpre ir á venda, e sorriu, – un porquiño, Boryusenka. Poñerei moonshine sobre a mesa, incluso dame.

– Que hai contigo agora? Pregunteille a un home que vía porcos só no zoolóxico, pero por algún motivo chámanse hipopótamos.

– Como?

– Dras!! Que trouxo contigo?? Repitei con voz.

– Dareiche algo de porco … – sen escoitar ou non comprender a miña pregunta, respondeu o vello.

– Ela, ao longo do camiño, voa glutón agárico.. – suxerín diante dos meus camaradas.

– E onde vives? – preguntou un amigo

– E ven á aldea e pregunta a Yadu, as nosas rúas están mudas.

– Que? Arsénico, ou que? Berrei na orella, coma nun micrófono.

– Non, querido! Hehe.. Pregunta a Yad Vigu!!

– E cando vir? – preguntou o camarada.

– E a fin de semana, ao mediodía! Non só o alimentei. – respondeu a avoa e foi a recoller uns arbustos verdes espinosos.

Rematando, pregunteille a un compañeiro.

– camarada, mataches porcos?

– Por suposto. Vivía nunha cidade agrícola colectiva.

Chegou o domingo. Fuximos nun AWOL pola esquina máis afastada da cerca. Chegamos á aldea sen ningún problema e non nos foi difícil atopar a súa cabana, sobre todo porque na vila só había cinco casas e un albergue con traballadores migrantes, aserradeiras. Ven significa para ela. E ela e pan picado, e sal, e incluso o goofer atopado. Comimos comida natural e bebemos máis.

– Ben, vella? – comezou o camarada. – onde está o porco?

– Si, é un porco, amado no hórreo. respondeu ela e entrou no cuarto. Saca un feixe de medio metro. Desdobre e debuxa unha espada do século V a.C., aparentemente desde a idade dos. Arruinado, oxidado e manexo envolto en cinta eléctrica.

– Aquí, fillos, este é o meu falecido José, de volta na Primeira Guerra Mundial. Cando estaba nunha fábrica de carne, ocupaba e cortaba a todos: incluso vacas e polo.

Sentíame incómodo mirando cara a súa mirada transparente de Stakhanovsky. Un amigo colleu o coitelo das mans da amante…

– Veña, dime. – Onde flotou, A?

Ela convértenos no hórreo.

– Alí, – di, – A miña amada Borusenka.

Sinceramente, miro este Borusenka e os ollos están detrás dos meus oídos.

O seu curral foi abatido dos taboleiros con fendas dúas por tres. E das fendas racha os dobras e a vara colga en elástico. Ao parecer, esta é a leitora Boryushishche a metade da vida e non mentiras.

– Ah, queridos, vou á cabana. – solta a avoa, cubrindo a boca sen dentes coas esquinas dunha bufanda. – E é máis coidado co boryusenka. Son o único dos meus parentes. Non hai ninguén máis, coidalo del desde o nacemento. Adeus, o meu gando de iate. Aaaaaaaa!! – a vella suspirou e inmediatamente deixou de sollozar nunha caída de golpe, cambiando a voz de grito a baixo. – E non te esquezas, rapaces, téñoo á venda…

– Todo estará berrando, avoa!!! – O camarada animouse e volveuse cara a min. – E ti, meu amigo, axúdame a abrir a porta.

Achegueime furtivamente e voltei o xiro, a porta rosmou e o porco nin sequera moveu a orella. Pata de bastardo. Ben, o meu amigo non se confundiu de inmediato e, con todo o posible, como cortou un porco nun níquel, pisou a metade e subiu. Un níquel, do tamaño dunha placa. Despois duns segundos, o porco abriu o ollo dereito e despois o esquerdo. Despois seguiu un grito e un «mamuto» chamado Fighting saltou sobre as pezuñas que lle saíron do estómago, e non lle observaron as pernas.

Mirando cos dous ollos ao puñal, dirixindo as pupilas rubias azuis en diferentes direccións, o porco dirixiu a mirada cara ao camarada. Despois de que de novo espetase os ollos sobre o mango do puñal, moviuna cun níquel: cara arriba, cara abaixo; cara arriba, para abaixo, aliñou a mirada sobre un camarada e sacudiu a cabeza, tanto que todo o curral acabou caendo nunha masa de patacas fritas. O estrume fresco salpicaba de debaixo dos pés e tapou un par de bocas de galiña, derribándolle un corvo, que curiosamente miraba o que pasaba. O camarada xa se precipitaba cara ao xardín, polo xardín do babkin económico. O porco mamut que estou loitando, atrapou rápido co delincuente, dispersando todos os seres vivos que tiñan permiso de residencia neste xardín. A avoa pegouse á fiestra, achatando o nariz. Abrazábame ao carón, só petrificado.

Despois de saír do patio, un camarada, manobrando en zig-zag, comezou a superar as plantacións do xardín, derrubar invernadoiros e xabas e o Mammoth Pig I estaba loitando, esforzouse por mordelo no talón, só o mango dunha mini-espada do século XVIII que saía dun níquel interferiu. agarre inigualable. A distancia era curta e o camarada xa berraba de axuda e só xiros fortes, axudáronlle a esquivarse e escapar, o que foi indicado por unha multitude de asiatico-xitanos e vexetais populares-veciños que miraban fóra da cerca. As nais taxicas e xitanas sacaron aos nenos do valado, pero non se desprenderon, querendo ver un thriller vivo chamado: «vinganza e execución do mamut Borusi por un cazador do exército ruso». E sería tráxico se non fose pola pila de rescate de estrume ao final do xardín, pero nel hai armas de salvamento pegadas con que os habitantes das aldeas rusas esconden feno en pilas. Agarráronos, hábilmente, compañeiro de loita e nun instante todo sucedeu doutro xeito ou viceversa: o porco mamut Fighting estaba fuxindo, e un compañeiro de loita sacoulle os lados graxos, segundo o tallo, e tan profesional rápido e táctil, coma se estivese nun exame táctico., non ten forquillas, senón un rifle de asalto Kalashnikov, cun coitelo de bayoneta. E ata o público apoiou ao loitador con aplausos, eloxiando e aplaudindo a próxima vitoria do homo sapiens, tropas rusas comúns – sobre a natureza, a razón sobre a mente e, como resultado, o porco non aguantou o ataque e derrubouse morto, xusto diante da porta da casa, no limiar do que había un peludo. agarrando unha bufanda nunha man e lanzando un segundo detrás das súas costas, a avoa cansada de Yad-Vig. O camarada meteu o último ataque no cadáver dun porco e un peteiro, atravesando o corpo sen vida do animal, balance coma unha corda de contrabaixo, sonando.

– Ben, avoa, o camarada Spartak comezou heroicamente. – feito, verter e fixar a mesa!!!

A avoa sacou por detrás un pasador, que rodaba masa para boliñas e pizza, e cunha alfombra golpeoulle no cranio. Houbo un sonido aburrido e os dous apenas fuximos dela. Ela tamén empedrounos, de dez a cinco quilogramos. E todos os espectadores pasaron ao seu lado e comezaron a poñerse ao día connosco, pero non colleron a cabeza, pero o lombo das pedras doía. A avoa Yad-Vig, despois escribiu unha queixa ao comandante do rexemento, pola que me deron dez días, e o camarada – deron unha palmada a un batallón disciplinario durante dous anos, onde tocou de campá a campá, limpou a merda no cerdo local, manualmente…

nota TRES

Ronco de inodoro

Foi así: detrás da estación de metro do gran comandante, Saint e só Sasha, na zona centavo da alimonia nociva, había un baño sanitario de tres casetas conectadas por unha cadea, limitadas por un propósito, dúas delas servían de baño sanitario, onde os residentes de St. Petersburg, e o terceiro era a oficina do operador e o caixeiro, nunha persoa que recadou cartos para o servizo de proporcionar unha colección de merda.

A xente quedou na cola, esgotándose á espera de todos os lugares de partida. E no intervalo entre os visitantes, funme por cartos e soldei polos cartos a unha tía gorda, que ocupa a posición de operadora e caixeiro destes baños bio, Claudia Filippovna Undershram, a hereditaria Leningrado da quinta xeración. Ela non sucumbiu inmediatamente á miña persuasión de xurar gravemente criminal, quero notar que non me expresaba naquel momento e falei con el. Pero o resultado foi de cara. A cara dobrou. Era, en especie, á noite. E xa a xente diminuíu en cantidade. Eu, sen pensar na resistencia do corpo da miña tía, decidín botarme dun xeito pequeno. Ademais, tiña inmunidade de uso libre. E ao entrar nunha biosorte gratuíta, sentín o mesmo que a tía. A comida comida púxome no váter. Despois diso, mareoume, logo sucedéronse as conversas cos extraterrestres e, máis adiante, a erupción dos restos do tracto gástrico nas paredes, pola boca e o sono, un doce soño sen soños. Neste momento, Claudia Filippovna Undershram espertou da intoxicación alcohólica, expresada nunha sensación de boca e garganta seca, é dicir, sedenta, tomou algo de líquido e, con présa e con medo ao crepúsculo, como motivo de chegar tarde a casa. Ela subiu e pechou abruptamente, sobre candados, todos os armarios secos e eu, durmindo dentro, incluso fuxindo…